Γράφει ο Grand Tirelire
Δεν σου ζήτησα ποτέ πολλά πράγματα μα, όταν έχεις χρόνο, χωρίς να θέλω να χαλάσω το πρόγραμμα σου, αν μπορούσες να περνούσες από την ζωή μου να καθόσουν για λίγο και να άλλαζες τα πάντα. Να φώτιζες τα ματιά μου και να δίνες χρώμα στις μέρες μου, μα μονό αν αυτό δεν σου κάνει κόπο…
Αν μπορούσες να με πετύχαινες στον δρόμο, στο διάβα σου από την λαϊκή και χωρίς λόγο, να μου φωνάξεις αφού περάσεις από πλάι μου, να κοντοσταθείς και να περιμένεις να επιστρέψω, αλλά στα αλήθεια χωρίς λόγο, να με σταματήσεις, να μ’ αφήσεις για λίγο στα ματιά σου και μετά με ένα φιλί, απολυτά αδικαιολόγητο, να δώσεις ξανά νόημα στις βόλτες στην λαϊκή, αν αυτό δεν σου κάνει κόπο…
Και αν μπορούσες να ‘φευγες βιαστικά και εγώ να ‘χάνα τον κόσμο κάτω από τα πόδια μου, και να ‘ταν όλο αυτό αδύνατο, χωρίς λόγο και να σε φώναζα και να επέστρεφες με μια απορία στο πρόσωπο και εγώ να πνιγόμουν μέχρι πάνω στην αμηχανία να φώναζα με τρεμάμενη φωνή στον ανθοπώλη να φτιάξει «δυο λουλούδια» και να φωνάζει με φωνή λαϊκής «λουλούδια για το λουλούδι» και εσύ να κοκκίνιζες και να κοντοστεκόσουν και να χανόμουν στα ματιά σου, στο χαμόγελο σου, στο φθινοπωρινό Ήλιο που χαϊδεύει τα μαλλιά σου, να αποσβολωνόμουν στο χαμόγελο σου που έκανε την μύτη σου να τσακίζει ναζιάρικα, μα όλο αυτό αν δεν σου κάνει κόπο…
Κι’ αν μπορούσες, να κρατούσες τα λουλούδια και να ‘χωνες την μούρη σου μέσα από αμηχανία και εγώ να μην ήξερα τι πρέπει να κάνω, να ‘θελα να σε ρωτήσω αν έχεις χρόνο να σε ερωτευτώ, μα να ντρέπομαι… και εσύ να γυρνάς και να φεύγεις, και να μην ξέρω το όνομα σου, και να θέλω να σε φωνάξω και να μην ξέρω πως, και να θέλω να σε βρω και να μην ξέρω που, και να θέλω να σε αγαπήσω και να μην ξέρω ποτέ και να τα θέλω όλα και να μην έχω τίποτα…, μα όλο αυτό αν δεν σου κάνει κόπο…
Και αν μπορούσες, να επέστρεφες να με έβρισκες εκεί πακτωμένο στο ίδιο σημείο, να ‘σουν θυμωμένη που δεν σε βρήκα, δεν σε φώναξα, να πιστεύεις πως δεν σε έψαξα και όταν θα ξεκινούσες να φωνάζεις να σου κλείσω το στόμα με ένα φιλί, σαν το δικό σου και να αλλάζουν όλα και να ζούμε μαζί, και να σ’αγαπώ για πάντα και να μ’αγαπάς για πάντα και να μην μάθω το όνομα σου ποτέ και να μην μάθεις το όνομα μου ποτέ, και να ‘χεις φυλάξει τα λουλούδια και αυτά να μην μαραίνονται ποτέ… μα όλο αυτό μονό, αν δε σου κάνει κόπο.
Και αν δεν σου κάνει κόπο να μ΄αφήσεις να σ’αγαπώ γιατί είναι το μόνο πράγμα που έμαθα να κάνω χωρίς κόπο…
