Το Skala Times βρέθηκε στο σπίτι του αείμνηστου Κοντεάτη Μουσικού Λάρκου Λάρκου, στη περιοχή Μακένζι και φωτογράφισε το μικρό προσφυγικό σπίτι όπου έζησε ο Λάρκου μετά την προσφυγιά.
Ένα σπίτι που μοιάζει με μουσείο και μαρτυρεί την καλλιτεχνική προσωπικότητα του ανθρώπου που διέμενε εκεί.
*Mετά το φωτογραφικό υλικό ακολουθεί κείμενο.
Skala Times
Ο Λάρκος Λάρκου γεννήθηκε στην Κοντέα στις 20 Μαρτίου το 1930 και ήταν το πέμπτο παιδί της οκταμελούς οικογένειάς του .
Από πολύ μικρή ηλικία παρακολουθεί μαθήματα βυζαντινής μουσικής κοντά στον ιεροψάλτη της Κοντέας Χαράλαμπο Δημοσθένους και μαθήματα βιολιού και μαντολίνου κοντά στον βιολάρη του χωριού Αντώνη Χρίστου. Συνεχίζει την μουσική του εκπαίδευση κοντά στον Μιχαλάκη Μιχαηλούδη στο Ωδείο Αμμοχώστου, στο Γιώργο Αρβανιτάκη και Δημήτρη Τυρίμο στο Λύκειο Ελληνίδων Αμμοχώστου, στο Γιώργο Μενελάου στο Εθνικό Ωδείο στη Λευκωσία, ενώ διδάχθηκε αρμονία και σύνθεση από το Γιάγκο Μιχαηλίδη.
Μετέχει από νεαρή ηλικία στις Κοντεάτικες χορωδίες « Τεύκρος Ανθίας » και του Χαράλαμπου Δημοσθένους.
Στρατευμένος στο Λαϊκό κίνημα από νεαρή ηλικία διοργανώνει και διευθύνει την χορωδία της ΑΟΝ, της ΕΔΟΝ και ακολούθως τη μικτή εξηκονταμελή χορωδία Αμμοχώστου – Κοντέας.
Μετά τα τραγικά γεγονότα του 1974, και την προσφυγοποίηση, εγκαθίσταται στην Λάρνακα όπου ιδρύει τη χορωδία « Κοντεατών και φίλων» και στη συνέχεια την Κυπριακή βυζαντινή χορωδία «Άγιος Χαράλαμπος».
Στο μελοχορόδραμά του « Το κατεχόμενον χωρκό μας τζιαί η χαρά του γυρισμού » ο Λάρκος αποτυπώνει, προβάλλει και διασώζει πολλά ήθη και έθιμα της κατεχόμενης Κοντέας όπως είναι οι σήκωσες, ο τρύγος, ο Κυπριακός γάμος, το πανηγύρι του Αγίου Χαραλάμπους και άλλα.
Το 2006, πρωτοστατεί μαζί με άλλα στελέχη της ΕΚΥΣΥ – ΠΕΟ Λάρνακας και Αμμοχώστου, στην δημιουργία της χορωδίας « Η παλιά παρέα » της οποίας αποτέλεσε μαέστρος μέχρι το τέλος της ζωής του.
Η παράσταση «Της παλιάς παρέας » « Όμορφη που’ ταν η ζωή πριχού να γίνει εισβολή, όρκον ούλλοι να δώσουμε την Κύπρο να ενώσουμε» την οποία έγραψε και μελοποίησε ο Λάρκος παρουσιάζεται με επιτυχία σε όλη την Κύπρο και στο εξωτερικό.
Μελοποίησε επίσης ποιήματα του Τεύκρου Ανθία (φώτο κάτω δεξιά), ανάμεσα τους και “Το σφύριγμα του Αλήτη”.
“Αλήτη! Απόψε είν’ η βραδιά τόσο καλή, τόσο καλή.
Μπορείς να πας να κοιμηθείς σ’ ένα παγκάκι αλήτη!
Πλάτυνε η σκέψη τη ζωη τόσο πολύ, τόσο πολύ,
πο’ κάνε ο άνθρωπος τη γη κι όλο το συμπαν σπίτι”
Νυμφεύτηκε με την Μαρία, το γένος Νίκου Παττίχη από την Λάρνακα με την οποία απέκτησε δύο γιούς.
Απεβίωσε στις 22 Αυγούστου του 2008.
Το πιο κάτω το είχε δημοσιεύσει ο γιος του Λάρκου, ο Χριστόφορος, με αφορμή την επέτειο θανάτου του αξιόλογου ταλαντούχου μουσικού.
Σαν σημερα το 2008…
Κτύπησε το κουδούνι της εξώπορτας, άφησα το βιβλίο στο κρεβάτι και πήγα να ανοίξω.
Στεκόταν μπροστά μου ξερακιανός με παντελόνι παραλλαγής και πουκάμισο όπως αυτά που φοράει ο άλλος Κάστρο,πίσω του το μικρό άσπρο σκυλάκι του θα ηταν κοντά στα 87 τα χρόνια που κουβαλούσε…
-Γεια σου σύντροφε Κάστρο (έτσι τον ξέραμε ολοι στα τούρτζικα της Λάρνακας,είχε υπερασπιστεί με σθένος το αεροδρόμιο Λευκωσίας το 1974,διένεμε επίτης Πιαλέ Πασά).
-Ήρτα να δω τον Μαέστρο μου γυιε μου.
-Έλα να σε πάρω, ξαπλώνει στην κάμαρη του.
Μετά που πρόσταξε το σκυλάκι του να μείνει εκεί στην βεράντα,με ακολούθησε μέχρι το υπνοδωμάτιο που ξάπλωνε ο πατέρας μου σε ημικωματώδη κατάσταση σχεδόν. Του είπα
-Λάρκο ήρτε ο Κάστρος να σε δει.
Άνοιξε τα μάτια του που ήταν πάντα ολοζώντανα και έπαιζαν αεικίνητα.
-Γεια σου σύντροφε,ψέλλισε.
-Θέλω να μου παίξεις τον Αλήτη,είπε ο Κάστρος με δυνατή φωνή.
Χαμογέλασε όπως πάντα με εκείνο το σαρκαστικό γελάκι που είχε μεχρι την τελευταία στιγμή, και με τα μάτια μου έγνεψε να τον βάλω να κάτσει και να του δώσω την κιθάρα του που βρισκόνταν μόνιμα δίπλα του στο κρεβάτι.
Ο Κάστρος στάθηκε αντίκρυ του και ύψωσε τα χέρια σαν πανάρχαια δοξασία.Ο Λάρκος γρατσούνισε την κιθάρα του,ο Κάστρος έκανε μισή στροφή πάνω στο παλιό εγγλέζικο χαλί του κουμπάρου του Στέφου και σταμάτησε, μαζί του σταμάτησε και όλος ο κόσμος. Ο Λάρκος συγκέντρωσε όλες του τις δυνάμεις και τελείωσε μια μελωδία,που στο άκουσμα της ο Κάστρο συμπλήρωσε την στροφή πετάχτηκε στον αέρα κτύπησε τα πόδια του και προσγειώθηκε γονατιστός μπροστά από τον Μαέστρο του. Στάθηκε πάνω.
-Θα έρτω και αύριο να μου παίξεις.
-Να έρτεις…και γέλασε.
Τον ακούμπισα πίσω στο κρεβάτι και έβαλα ξανά την κιθάρα δίπλα του,συνόδευσα τον Κάστρο στην εξώπορτα.
Ήταν βουρκομένος.
-Θα έρτω αύριο γιε μου,θα φέρω μαγιά της μπύρας θα τον γιάνω τον Μαέστρο μου.
-Να έρτεις Κάστρο μου.
Βγήκε στο πεζοδρόμιο και έστριψε αριστερά προς το σπίτι του. Δεν πρόλαβε να έρτει την επομένη,τον είδα στην κηδεία με την στολή της Παλιάς Παρέας,δηλαδή μαύρο παντελόνι, άσπρο πουκάμισο και κόκκινο φουλάρι να κουβαλά το φέρετρο με άλλους συνομήλικους του τραγουδώντας τα τραγούδια που τους ειχε διδάξει ο Μαέστρος τους στην ΑΟΝ στο Βαρώσι.
Ίσως τώρα να του παίζει ο Λαρκος, να του απαγγέλει ο Τεύκρος και μαζί με τον Χαράλαμπο και τον Παύλο να χορεύουν και να γελούν για μας τους……..πεθαμένους.
