Ο Κωνσταντίνος Χατζόπουλος παραίτησε την καριέρα του, πριν από τρία χρόνια και αποφάσισε να ασχοληθεί με αυτό που πραγματικά αγαπούσε και απολάμβανε. Το πλέξιμο με βελόνες. Και φυσικά το έκανε επάγγελμα.
Κατάφερε να γίνει γνωστός ως ο πρώτος άντρας που έπλεκε δημόσια με βελόνα στην Ελλάδα. Σήμερα ξεχωρίζει με τις δημιουργίες του σε Ελλάδα, αλλά πλέον και σε Κύπρο. Η συνεργασία του με το κατάστημα Spyra Design Store στην Λάρνακα ήταν μια καλή ευκαιρία για να συναντήσουμε τον Κωνσταντίνο Χατζόπουλο στο κατάστημα Spyra Design Store στη Λάρνακα. Μιλήσαμε για το “we knit it” που πλέον θα υπάρχει στην Κύπρο μέσω του καταστήματος Spyra Design Store, για τους Velonistas, για την πορεία του Κωνσταντίνου και για την μαγική αγχολυτική ιδιότητα του πλεξίματος.
Της Γιώτας Δημητρίου
Ενώ κάποιος ακούγοντας πως ένας άντρας πλέκει βελόνες ίσως το θεωρήσει κάπως παράξενο, εντούτοις δεν είναι κάτι καινούριο. Άντρες έπλεκαν στον Α και στον Β παγκόσμιο πόλεμο. Επίσης είναι και ένας τρόπος ενασχόλησης των Αράβων οι οποίοι πλέκουν πάρα πολύ. Παρόλα αυτά, ήσουν ο πρώτος άντρας στην Ελλάδα που δημόσια ασχολήθηκε με πλέξιμο με βελόνες. Πώς προέκυψε;
Από πολύ μικρός ήθελα να μάθω και ζητούσα απ’ την μητέρα μου η οποία έπλεκε, να με μάθει. Αλλά ξέρετε πώς είναι “να μάθει ο γιος να πλέκει!” Δεν με μάθαινε….
Να το πάρουμε όμως απ’ την αρχή. Σπούδασες φιλοσοφία….
Σπούδασα φιλοσοφία στη Ρώμη και γύρισα στην Ελλάδα,απ’ τις σπουδές μου, το 1995. Τότε άρχισα να ασχολούμε με τον τομέα της εκπαίδευσης και την διδασκαλία της ιταλικής γλώσσας. Κάποια στιγμή όλο αυτό με κούρασε… Ψες σκεφτόμουνα ακριβώς αυτό: Πριν δέκα χρόνια, τον Σεπτέμβριο του 2006 άνοιγα το φροντιστήριο μου. Αν μου έλεγε κάποιος τότε ότι σε δέκα χρόνια θα πλέκεις και αυτό θα είναι το επάγγελμα σου θα του έλεγα πως είναι τρελός!
Απίστευτο! Όταν σπούδαζες στην Ρώμη είχε περάσει απ’ το μυαλό σου ότι κάποια στιγμή ίσως ασχοληθείς με αυτό που σου άρεσε από μικρός, να πλέκεις….
Όχι! Πάντα μου άρεσε η μόδα και η διακόσμηση σπιτιού, με την αισθητική, κτλ κτλ, αλλά ως εκεί.
Άρα ήρθε ξαφνικά η ιδέα να αλλάξεις επάγγελμα και να ασχοληθείς με το πλέξιμο.
Κοίταξε πάντα μου άρεσε και ήθελα να μάθω, αλλά κανείς δεν με μάθαινε ποτέ . Το πως ξεκίνησα…..Κάποια στιγμή μια γνωστή εφημερίδα στην Ελλάδα έδινε ένθετα περιοδικά μαζί με την Κυριακάτικη έκδοση. Το ένα ήταν “Πλέκω με βελόνες” και το άλλο “Πλέκω με βελονάκι”. Πήρα τα περιοδικά και άρχισα να μαθαίνω μόνος μου, όπως μπορούσα. Κάποια στιγμή κόλλησα, δεν μπορούσα να συνεχίσω να πάω παρακάτω. Δεν είχα σκεφτεί να ανοίξω το youtube (που πλέον κάποιος μπορεί να μάθει απ’ εκεί). Πήγα σε ένα κατάστημα πώλησης νημάτων που έκαναν μαθήματα δωρεάν και εκεί γνώρισα δύο πλέκτριες εξαιρετικά καλές οι οποίες μου έδειξαν βασικά πράγματα. Από εκεί και πέρα άρχισα να πλέκω και να προχωρώ μόνος μου. Όσα περισσότερα χιλιόμετρα πλέξεις, τόσο περισσότερο βελτιώνεσαι.
Αλλά, αυτό που έγινε και με ώθησε σε αυτό, ήταν ότι αποφάσισα στο δεύτερο μισό της ζωής μου, θέλω να ελπίζω, ότι θα κάνω αυτά που θέλω εγώ κι όχι αυτά που θέλουν οι άλλοι. Γι αυτό ασχολήθηκα με το πλέξιμο.
Αυτό έγινε αφού έκλεισες το φροντιστήριο στο οποίο δίδασκες….
Το 2013 έκλεισα το φροντιστήριο. Κατά την διάρκεια της διαδικασίας που έκλεινα το φροντιστήριο άρχισα να μαθαίνω να πλέκω. Μπήκα στην ομάδα Velonistas, μια ομάδα που συναντιόμαστε μια φορά τον μήνα και επίσης ασχολούμαστε και με κάποιες κοινωνικές δράσεις και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα….
Να πούμε λίγα περισσότερα για τους Velonistas;
Συναντιόμαστε μια φορά τον μήνα για κουβέντα, να δούμε τι κάνει ο άλλος, να εμπνευστούμε κτλ. Επίσης, βοηθάμε μέσω μιας ομάδας εθελοντών που απασχολούν δημιουργικά τα παιδιά που βρίσκονται στο “Ελπίδα”, στο αγκολογικό νοσοκομείο. Κατά καιρούς μας ζητάνε από καπάκια για μαρμελάδες μέχρι διακοσμητικά (λουλούδια, πεταλουδίτσες) τα οποία τα παιδιά χρησιμοποιούν στις δημιουργικές τους ενασχολήσεις, τους φτιάχνουμε καλαθάκια για το Πάσχα ή ότι άλλο μας ζητηθεί.
Μια άλλη δράση μας, είναι μαζί με το ΜΚΟ “Ηλιτόμηνον” που είναι για την φροντίδα πρόωρων νεογνών. Οι πρόωρες γεννήσεις είναι πολλές και δυστυχώς για τα παιδάκια αυτά που ζυγίζουν συνήθως 500 γρ. δεν υπάρχουν ρούχα στο εμπόριο. Οπόταν πλέκουμε παπουτσάκια, ρούχα, σκουφάκια, κουβερτούλες, στις ανάλογες, μικρές, διαστάσεις για να ταιριάζουν στα πρόωρα αυτά παιδάκια. Παίρνουμε νήματα από την “τράπεζα νήματος” που υπάρχει μέσα από διάφορες χορηγίες και πλέκουμε για τα παιδάκια αυτά.
Οποιοσδήποτε μπορεί να πάρει νήματα απ’ την “τράπεζα νήματος” και να πλέξει εθελοντικά για ένα κοινωφελή σκοπό, ή για το “Ηλιτόμηνον” ή για το “Ελπίδα” κ.α.
Λένε πως το πλέξιμο είναι αγχολυτικό. Το έχεις νιώσει;
Ναι. Όταν έχω πάρα πολύ ένταση πλέκω γιατί με βοηθάει να σταματήσω να σκέφτομαι.
Αποφάσισες λοιπόν να κλείσεις το φροντιστήριο και να ρισκάρεις με κάτι πρωτοποριακό για τα Ελλαδικά δεδομένα (ένας άντρας που πλέκει). Φαίνεται όμως πως η ζωή σε έχει ανταμείψει γι αυτό το ρίσκο που πήρες….
Ότι και να έκανα μετά το φροντιστήριο θα εμπεριείχε ρίσκο. Σαφώς και αυτό είχε περισσότερο ρίσκο. Αλλά πλέον αποφάσισα ότι δεν ασχολούμε μόνο με όσα μου φέρνουν έσοδα. Προτιμώ να μου φέρνουν πολύ λιγότερα έσοδα και να είμαι ήρεμος και νηφάλιος, ήσυχος.
Αυτή είναι μια όμορφη φιλοσοφημένη στάση. Για να καταλήξεις εδώ είχε προηγηθεί κάτι; Ένα περιστατικό, ένα γεγονός….
Κουράστηκα αφενός απ’ τη δουλειά, γιατί το να διδάσκεις πάρα πολλές ώρες κάθε μέρα δεν είναι κάτι απλό. Δεύτερο ήμουν σε μια σχέση εξαιρετικά προβληματική που δεν οδηγούσε κάπου, πχ να φτάνουμε σε ένα καβγά. Οπόταν το πλέξιμο ήταν ένας τρόπος για να μπω στον εαυτό μου και να ασχοληθώ με κάτι δικό μου.
Σήμερα με το πλέξιμο μπορεί να δημιουργήσει κανείς πολλά πράγματα…
Ναι, από πουγκί, τσάντες, διακοσμητικά χώρου, μέχρι ρούχο υψηλής ραπτικής.
Παρακολουθείς και τι γίνεται στο εξωτερικό;
Ναι, γενικοτέρα τις τάσεις, τα χρώματα, τα νήματα. Επιδιώκω ότι δημιουργώ να είναι χρηστικό. Δημιουργώ και μέσω δικών μου αναγκών. Αυτή η τσάντα εδώ που βλέπεις δημιουργήθηκε επειδή σκεφτόμουνα πως να αποκτήσω μια μεγάλη τσάντα, που να είναι σε καλή τιμή και να μπορεί να είναι αισθητικά όμορφη… Επίσης αποφεύγω να φτιάχνω τα ίδια πράγματα. Η μαγεία του χειροποίητου είναι αυτή, λίγα στο κάθε είδος, διαφορετικά. Επίσης με κουράζει να φτιάχνω τα ίδια.
Δεν μπορείς να φτιάχνεις μαζικά στα χειροποίητα. Αυτή είναι η άποψη μου.
Η συνεργασία με το Spyra πως προέκυψε;
Μετά από ένα τηλεοπτικό που είχα κάνει στην Ελλάδα επικοινώνησαν τα παιδιά μαζί μου και έτσι ξεκίνησε η συνεργασία μας με το moto “we knit it”. Το τι κάνουμε, είναι ότι τα παιδιά εδώ στο Spyra, ο Σπύρος Αγαθού και ο Αντώνης Τζιαρίδης, γνωστοί καλλιτέχνες και στην πόλη τους, σχεδιάζουν δημιουργίες τις οποίες υλοποιώ εγώ και κάτω απ’ την επωνυμία “we knit it” βρίσκονται αποκλειστικά εδώ στο κατάστημα τους, στη Λάρνακα. Αλλά αν κάποιος ενδιαφέρεται από άλλες πόλεις, μπορεί να επικοινωνήσει με τα παιδιά εδώ.
Σήμερα Παρασκευή 28 Οκτωβρίου ο κόσμος μπορεί να σε συναντήσει στο event που διοργανώνεται εδώ στο Spyra.
Ναι, το Spyra γιορτάζει τα γενέθλια του και παράλληλα εγκαινιάζουμε και τη συνεργασία μας, “we knit it”. O κόσμος θα μπορεί να δει δημιουργίες και απ’ τη σειρά “we knit it” και να παραγγείλει ότι θέλει στα μέτρα του.
Δηλαδή;
Μπορεί να ζητήσει αλλαγές σε κάτι που θα δει, ή να μας περιγράψει πως το θέλει και εμείς να το φτιάξουμε στα μέτρα και στα σταθμά του. Μια πχ τσάντα μπορεί να την θέλει σε άλλο χρώμα, ή να ζητήσει οποιαδήποτε αλλαγή. Εμείς θα το δημιουργήσουμε έτσι όπως θα το ζητήσει. Άρα σχεδιάζεται το αντικείμενο εδώ, επιλέγεται το χρώμα του νήματος, κτλ και κάποιος το φτιάχνει όπως θέλει. Επίσης υπάρχει και η εγγύηση ότι εσύ δε θα κρατάς την ίδια τσάντα με κάποιαν άλλην.
Πολύ ωραίο αυτό!
Γι αυτό με εξιτάρει, επειδή μου δίνει την αίσθηση της μοναδικότητας.
Δημιουργίες δικές σου πέρα απ’ το “we knit it” που είναι εδώ στο Spyra που μπορεί να βρει κανείς;
Συνήθως στην σελίδα μου στο facebook. “Think Different yarn options”.
To όνομα “Think Different yarn options” πώς το εμπνεύστηκες;
Επειδή πρόκειται για ένα ζευγάρι αντρικά χέρια που ασχολούνται με μια υποτίθεται γυναικεία ενασχόληση. Αυτό το κλισέ που έχει δημιουργηθεί δεν συμβαίνει πια. Υπάρχουν άπειρες ομάδες αντρών στο εξωτερικό που πλέκουν πλέον!
Τέλος, αλήθεια, η ζωή σε έχει ανταμείψει γι αυτό το ρίσκο, γι αυτή τη στροφή που έχεις κάνει;
Καταρχάς έχω γνωρίσει απίστευτο καλό και δημιουργικό κόσμο που έχει σταθεί δίπλα μου σε καταστάσεις πολύ δύσκολες. Όλο αυτό τον κόσμο δεν θα τον γνώριζα αν δεν είχα ασχοληθεί με το πλέξιμο. Επίσης, ο κόσμος που με πλησιάζει πλέον δεν αποσκοπεί κάπου, είναι πιο αληθινές οι ανθρώπινες σχέσεις στη ζωή μου πια! Είμαι 46 ετών, είμαι ευτυχισμένος, περνάω καλά και την μεγάλη μου αλλαγή την έκανα στα 43 μου!
Σύμφωνα με τη Wikipedia, το πλέξιμο αρχικά ήταν ανδρικό επάγγελμα ενώ «η πρώτη συντεχνία εμπορίου πλεκτών ξεκίνησε από το Παρίσι το 1527». Επίσης, στο βιβλίο της Κατερίνας Σχινά Καλή και Ανάποδη. Ο Πολιτισμός του Πλεκτού (εκδ. Κίχλη), διαβάζουμε: «Η ιστορία επιβεβαιώνει πανηγυρικά την ανδρική καταγωγή της πλεκτικής τέχνης. Μεσανατολική μάλλον επινόηση, διαδόθηκε στις ακτές της Μεσογείου και εισήχθη στην Ευρώπη από Άραβες εμπόρους. Στο Μεσαίωνα έπλεκαν μόνο οι άντρες ενώ οι γυναίκες ασχολούνταν με την υφαντική. Ίδρυαν μάλιστα και συντεχνίες». Στο ίδιο βιβλίο αναφέρεται μια σειρά από άντρες που έγραψαν ιστορία με τις βελόνες τους, από τον πρίγκιπα Αλεξέι Ρομανώφ μέχρι τα αγόρια που συμμετείχαν στην εκστρατεία «Knitting for Britain» στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
