Η έκθεση φωτογραφίας που πραγματοποιήθηκε στη Λεμεσό, κατά την οποία μία γυμνή γυναίκα βρισκόταν εκτεθειμένη ως σκεύος σερβιρίσματος ιαπωνικών εδεσμάτων, φανερώνει την αντίληψη που δυστυχώς έχουν πολλοί συμπολίτες μας για το γυναικείο σώμα και τον τρόπο με τον οποίο μπορούν να συμπεριφέρονται έναντι σε αυτό.
Πολλοί είναι εκείνοι που μπορεί να υποστηρίξουν πως πρόκειται για τέχνη. Κατά την άποψη μας ωστόσο, είναι ένα πράγμα η τέχνη, η οποία προβάλει το γυναικείο, πολύ συχνά, γυμνό σώμα εκφράζοντας θαυμασμό στην ομορφιά του, κόντρα σε όσους σεμνότυφα το δαιμονοποιούν και είναι άλλο πράγμα η χρήση του σώματος της γυναίκας ως άψυχου αντικειμένου πάνω από το οποίο οι παριστάμενοι απολάμβαναν εδέσματα. Η αφετηρία αυτής της πρακτικής βρίσκεται στα βάθη των αιώνων από πανάρχαιες πολεμικές παραδόσεις όπου οι γυναίκες αιχμάλωτοι χρησιμοποιούνταν κατά αυτό τον τρόπο.
Το περιστατικό αυτό όμως, δεν πρέπει να μας εκπλήσσει καθώς ζούμε σε μια κοινωνία στην οποία οι γυναίκες κρίνονται περισσότερο για το σώμα, την ενδυμασία και την εμφάνιση τους παρά για την προσωπικότητα, τα λόγια και τα έργα τους. Στην ίδια κοινωνία η οποία δέχεται ανήλικα κορίτσια να εκτίθενται κάθε Κυριακή στους τηλεοπτικούς δέκτες σχεδόν γυμνά στο βωμό του τίτλου ομορφιάς και βεβαίως των κερδών του τηλεοπτικού καναλιού από το οποίο προβάλλονται. Είναι η ίδια κοινωνία η οποία διώχνει από την εργασία της την έγκυο καθώς το σώμα της θεωρείται μη παραγωγικό γρανάζι στην αλυσίδα του κέρδους. Συνεπώς, το προσβλητικό για τη γυναικεία υπόσταση περιστατικό στη Λεμεσό, συνδέεται με τη λογική της εμπορευματοποίησης των πάντων συμπεριλαμβανομένου του γυναικείου σώματος.
Το Γυναικείο Κίνημα της ΠΟΓΟ εκφράζει την αγανάκτηση απέναντι σε αυτά τα περιστατικά και σε αυτές πρακτικές, αλλά προπαντός στην ανοχή και στην «αθώα» δικαιολόγηση που βρίσκουν . Ταυτόχρονα, καλούμε την Επίτροπο Ισότητας να μην μένει απαθής μπροστά σε αυτά τα κρούσματα, να δρα και όχι απλώς να αντιδρά. Για άλλη μια φορά, καταγγέλλουμε την απουσία μιας σωστά δομημένης στρατηγικής για την γυναίκα και την ισοτιμία των φύλων. Η ανυπαρξία πολιτικής δίνει χώρο για να αναπαράγονται τα στερεότυπα και οι διακρίσεις σε βάρος των γυναικών, που είναι βαθιά ριζωμένα στην κυπριακή κοινωνία και οδηγούν σε πρακτικές που υποτιμούν, όχι μόνο το γυναικείο σώμα, αλλά και τη γυναικεία οντότητα.
