To πιο κάτω το διάβασα στο facebook. Το δημοσίευσε μία φίλη, η οποία γνωρίζει την μάνα που έγραψε το πιο κάτω και ως εκ τούτου είναι μια επιβεβαίωση ότι τα πιο κάτω δεν είναι σενάριο ταινίας, ούτε ιστορία βιβλίου, αλλά μια ωμή πραγματικότητα.
Σε ένα κόσμο που το να γίνεις μάνα είναι εύκολο, το να γίνεις “μανούλα” δεν είναι!
Διαβάστε το πιο κάτω, αξίζει τον κόπο.
——————————
Σήμερα μπορεί να στεναχωρήσω πολύ κόσμο, διαβάζω συνέχεια άρθρα για εγκατέλειμενα παιδιά σε ιδρύματα και θα μοιραστώ μαζί σας μια προσωπική μου εμπειρία.
Όταν γέννησα την πρώτη μου κόρη και ανακάλυψα ότι είχε σοβαρό πρόβλημα στον εγκέφαλο, έκλαψα, τσιριξα. Μετά είχα άρνηση, έτρεχα παντού σε γιατρούς σε όλη την Ελλάδα, έστελνα τις εξετάσεις στο Εξωτερικό, την πήγα στην Αμερική, αλλά ποτέ ούτε για μια στιγμή δεν σκέφτηκα να την βάλω σε ίδρυμα.
Έκανα δεύτερο παιδί τον γιόκα μου και έμαθα να αγαπάω τα παιδιά μου το ίδιο, το κάθε ένα μου εδινε αγάπη και δύναμη με τον δικό του τρόπο. Μετά γέννησα και την Στεβη η οποία διάγνωσθηκε με την ίδια πάθηση, το σπίτι μας ήταν μια τρέλα από φάρμακα, ξενύχτια αλλά πάντα με πολύ αγάπη γέλια, δάκρυα και πολλές αγκαλιές.
Η Μαριάννα έκανε άπειρα χειρουργεία εγκεφάλου και πάντα έβγαινε νικητής. Πολλές φορές μας είχαν πει ότι δεν θα ζούσε. Όταν έφτασε στα 9 της χρόνια η υγεία της χειροτέρεψε χρειαζόταν οξυγόνο μόνιμα, από τα φάρμακα πάθαινε γαστροραγιες, η καρδιά της ήταν αδύναμη. Μπήκαμε στο νοσοκομείο και μας ενημέρωσαν ότι πλησίαζε το τέλος, αλλά η κορακλα μου δεν ήθελε να φύγει. Τότε οι κοινωνικές υπηρεσίες του νοσοκομείου μας πίεσαν να μπει σε νοσηλευτικό Ίδρυμα. Εκεί βγήκε η μάνα – λύκαινα από μέσα μου, αλλά κρατουσαμε ένα κρεβάτι δίχως λόγο και τελικά αποφάσισαν να πάμε την Μαριάννα με ασθενοφόρο στο Ίδρυμα που θα μπορούσε να την φιλοξενήσει. Έκλαιγα και παρακαλούσα να μην γίνει δεκτή. Στο νοσοκομείο κοιμόμουν μαζί της την κοιμιζα της τραγουδαγα,την τάιζα την φρόντιζα…το παιδί μου μόνο του χωρίς εμένα; χωρίς αγκαλιές; Χωρίς τραγούδια;
Και φτάσαμε στο ίδρυμα. Η επιτροπή του Ιδρύματος είδε την κατάσταση της μικρής και ευτυχώς αρνήθηκε να την φιλοξενήσει.
Στο συγκεκριμένο Ίδρυμα ήταν πολλά παιδιά με σύνδρομο Down, με εγκεφαλική παράλυση αλλά τα περισσότερα μπορούσαν και μίλαγαν. Σε όλη την διάρκεια που η επιτροπή συζητούσε εγώ ψιθυρίζα στο κοριτσάκι μου. “Μην φοβάσαι αγάπη μου δεν θα σε κρατήσουν”, της χαϊδεύα τα μαλλιά και της χαμόγελαγα, καθώς έκλαιγα με λυγμούς.Τότε με πλησίασε ένας μπόμπιρας που με κοιτούσε σαν να ήμουν από άλλο πλανήτη. Ρωτάω μια νοσοκόμα “αυτα παιδιά τα βλέπουν οι γονείς τους; Εγώ θα μπορώ να έρχομαι κάθε μέρα να βλέπω το παιδί μου;” Και η απάντησή: “τα περισσότερα παιδιά κυρία μου δεν έχουν δει ποτέ τους γονείς τους”.
O μπόμπιρας πλησίαζε και εγώ του χαμόγελουσα, τότε με ρωτάει “μπορώ να ακουμπήσω την τσάντα σας;” Πρέπει να ήτανε 5 χρονών. Έβλεπε μια κυρία να κλαίει, ήθελε να δαγκώσει τα χερούλια, του έδωσα την τσάντα μου να παίξει …
Η χαρά του ήταν μεγάλη όλα τα παιδάκια τον κοιτούσαν και αυτός καμαρώνε, τότε με ρωτά “θα γίνετε και η δικιά μου μαμά;” Γυρνάω πάλι στον νοσοκόμα και την ρωτάω “μα γιατί ο μικρός είναι εδώ; περπατάει, μιλάει, δεν καταλαβαίνω”……”Είναι απλό” μου απαντάει “οι γονείς του δεν τον θέλανε”. “Γιατί;” ρωτάω ….”Ε, πλούσια οικογένεια δεν μπορούσαν να αποδεχθούν την νοητική του καθυστέρηση”.
Εξαγριωθηκα. Εμενα η κορες μου δεν μιλαγαν δεν περπαταγαν ειχαν αντανακλαστικα νεογενητου,είναι δυνατόν ένα παιδάκι που περπατάει και μιλάει να μην το θέλουν;
Μαζί μας ήταν και μια γιατρός από το νοσοκομείο η οποία μόλις είδε τον μικρό να μασουλαει την τσάντα μου μου λέει “μα καλά δεν σιχαίνεσαι να πιάσεις την τσάντα σου τώρα;”
“Τι λες” την ρωτάω “καταλαβαίνεις τι λες; Τι θα μου κάνουν τα σαλακια αυτού του παιδιού θα με μολύνουν;”
Η κόρη μου τελικά δεν έγινε δεκτή σε κανένα ίδρυμα και εγώ όταν γυρισαμε στο νοσοκομείο ήμουν τρισευτυχισμενη που θα είχα ακόμα λίγο χρόνο μαζί της.
Κατέβηκα στις κοινωνικές Υπηρεσίες με ένα τεράστιο χαμόγελο και μια σκέψη , ο μπόμπιρας ….ρωτάω λοιπόν την κοινωνική λειτουργό.”θα μπορούσα να υιοθετήσω ένα παιδί;” μου απάντησε ειλικρινά .
“Μακάρι κυρία μου να γινόταν ,αλλά έχετε στην οικογένεια σας 2 παιδιά με ειδικές ανάγκες ,θα είναι δύσκολο για την ψυχολογία του παιδιού να προσαρμοστεί”
“Μα έχω και ένα γιο που δεν έχει πρόβλημα”
“Ναι αλλά δυστυχώς το κράτος πρέπει να φροντίσει την ψυχολογία του παιδιού που θα δώθει για υιοθεσία”
“Και είναι καλύτερο να στοιβαζονται αυτά τα παιδιά σε ιδρύματα;”
Και μου απαντά “δυστυχώς δεν γίνεται”.
Η Μαριάννα έζησε άλλο ένα χρόνο ……
Όλοι αυτοί οι καθώς πρέπει και πλούσιοι γονείς που δεν μπορούσαν να κρατήσουν τον κάθε μπόμπιρα που γνώρισα σε εκείνο το Ίδρυμα και κοιμούνται στο κρεβάτι τους ήρεμοι ,έχω μόνο αυτό να τους πω, εγώ κρατάω ακόμα την τσάντα που σάλιωσε το αγγελούδι τους ,και μετά από 5 χρονιά τον θυμάμαι ακόμα …..δεν υπάρχουν γερά και αρωστα παιδιά ,υπάρχουν μόνο παιδιά ,επιτέλους ας γίνουν οι νόμοι της υιοθεσίας πιο ανθρώπινοι, ας στηρίξει το κράτους τους γονείς που έχουν παιδιά με ειδικές ικανότητες και οι γονείς να σταματήσουν την καραμέλα “δεν μπορώ να κρατήσω το παιδί που έχει πρόβλημα”.
Δεν υπάρχει “δεν μπορώ “.
Υπάρχει “δεν θέλω”.
Ζητώ συγνώμη αν σας κούρασα και ελπίζω να σας ταρακουνησα!
Τα παιδιά με ειδικές ικανότητες δεν είναι τέρατα είναι απλώς παιδιά και η εμπειρία μαζί τους όσο και αν πονάει είναι υπέροχη !
Συμβουλή για τους γονείς που θέλουν να υιοθετήσουν μην διαλέγετε παιδια όπως τις τσάντες σας και τα αυτοκίνητα σας!
Με εκτίμηση και ειλικρίνεια
Μια μάνα!
