Της Γιώτας Δημητρίου
Δημοσιογράφος
Αρχισυντάκτρια Skala Times
Μετά τις εκλογές στις ΗΠΑ, είδαμε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης να γεμίζουν από απόψεις, τοποθετήσεις, κτλ. Και είναι αναμενόμενο καθότι ο εκάστοτε Πρόεδρος των ΗΠΑ είναι πλανητάρχης. Ναι, διοικεί τον πλανήτη και αυτό δεν είναι υπερβολή, αλλά μια πραγματικότητα που μας την έχει διδάξει η ιστορία της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ.
Για όσους αναρωτιούνται “γιατί ασχολούμαστε με τον νέο Πρόεδρο των ΗΠΑ” και “τι μας νοιάζει εμάς στην Κύπρο ο Πρόεδρος των ΗΠΑ” (ναι, το είδαμε στα μέσα κοινωνική δικτύωσης το ερώτημα αυτό), το μόνο που μπορώ να πω είναι “ανοίξτε κανένα βιβλίο να δείτε, αν μη τι άλλο, τι σημαίνει εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ και πόσο επηρεάζει την ανθρωπότητα ολόκληρη”.
Από το Βιετνάμ και τη Χιροσίμα, μέχρι το Ναγκασάκι, τη Γουατεμάλα και τη Νικαράγουα, από το Ιράν (1979) μέχρι το Ιρακ και την ευρύτερη Μέση Ανατολή, η λίστα δεν τελειώνει (και ναι, στη λίστα συμπεριλαμβάνεται και η Κύπρος. Γνωστός πλέον ο ρόλος των ΗΠΑ στο πραξικόπημα του ’74).
Για εμάς που αγαπάμε την Αμερική ως χώρα (και που αντιπαθούμε τις απάνθρωπες εξωτερικές πολιτικές της), για εμάς που επισκεφτήκαμε την Αμερική και ζήσαμε για λίγο εκεί, φαντάζει σουρεαλιστικό να διοικεί τη χώρα ένας άνθρωπος ο οποίος έχει εκφραστεί για τους “ξένους” και τους ομοφυλόφιλους με μια σιχαμερή ρητορική μίσους.
Μιλάμε για τη χώρα που δημιουργήθηκε από “ξένους”, για τη χώρα που στο Ellis Island ακόμα ακούς τις φωνές των πρώτων μεταναστών.
Η Διεθνής Αμνηστία μετά την εκλογή του Τραμπ τόνισε ότι “Η δηλητηριώδης ρητορική του Ντόναλντ Τραμπ δεν μπορεί να υπαγορεύει την πολιτική της επερχόμενης αμερικανικής κυβέρνησης. Οι ΗΠΑ υπήρξαν μάρτυρες κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας της ανησυχητικής και πολλές φορές δηλητηριώδους ρητορικής του προέδρου Τραμπ και άλλων προσώπων. Η ρητορική αυτή δεν μπορεί και δεν πρέπει να υπαγορεύει την πολιτική της κυβέρνησης”. Αυτά ήταν τα λόγια της Μάργκαρετ Χουάνγκ, γενικής διευθύντριας του παραρτήματος της Διεθνούς Αμνηστίας στις ΗΠΑ.
Δεν έχουμε ψευδαισθήσεις πως ο εκάστοτε πρόεδρος των ΗΠΑ μπορεί να ξεφύγει απ’ τις προγραμματισμένες εξωτερικές πολιτικές της CIA ή ότι η Χίλαρι θα ήταν καλύτερη απ’ τον Τραμπ.
Αλλά, αν ισχύει το μεταξύ δύο κακών το μη χείρον βέλτιστον, ίσως η Χίλαρι (που δεν βγήκε ξεδιάντροπα να μιλά με τον νεοναζιστικό τρόπο του Τράμπ) να ήταν καλύτερη.
Άραγε οι ξενοφοβικές, σεξιστικές και γεμάτες μίσος τοποθετήσεις του Τραμπ είναι ακόμη ένα κομμάτι στο παζλ της ανόδου της ακροδεξιάς ανά το παγκόσμιο;
Ξέρετε, σε μια χώρα που τα αρχεία της CIA καταδεικνύουν πως “Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μερικοί Σύνδεσμοι της CIA διέπρατταν και συγκάλυπταν ενεργά σοβαρές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων”, (Από το “CIA Activities in Chile” που είναι διαθέσιμο στο διαδίκτυο, στο Αρχείο Εθνικής Ασφάλειας, National Security Archive), όχι μόνο στη Χιλή αλλά σε διάφορες γωνιές του πλανήτη για δεκαετίες τώρα, είναι τρομακτικό να ξέρεις πως στο τιμόνι της χώρας αυτής, τοποθετείτε ένας άνθρωπος σαν τον Τραμπ που δεν δίστασε να μας δείξει κατά τη διάρκεια της προεκλογικής του πόσο “σέβεται” τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Κάθε νοήμον άνθρωπος ο οποίος νοιάζεται για τα παιδιά του κόσμου αυτού, για το μέλλλον, για την ανθρωπότητα, ναι, έχει ασχοληθεί με τις εκλογές στις ΗΠΑ.
Όχι γιατί θέλαμε να κερδίσει τις εκλογές μία γυναίκα, όχι γιατί πιστεύαμε πως η Χίλαρι είναι καλή, αλλά επειδή δεν διανοηθήκαμε ότι η δηλητηριώδης ρητορική θα κέρδιζε σε μια χώρα που χτίστηκε από “ξένους” και που θα έπρεπε οι κάτοικοι της να ενοχλούνται, αν μη τι άλλο, όταν κάποιος υποψήφιος Πρόεδρος αντιμετωπίζει με μίσος τους μετανάστες (και δεν έχει σημασία αν αναφέρεται στους Μεξικανούς, ή άλλης εθνικότητας).
Αυτά, πολύ απλά, και χωρίς αναλύσεις εις βάθος, για τις εκλογές στις ΗΠΑ.
“Orange is the new black”; Δε ξέρω.
Ίσως όμως οι διαδηλώσεις στις ΗΠΑ, την επομένη της εκλογής του Τραμπ (κατά του Τραμπ), ίσως να είναι μια ένδειξη ελπίδας ότι ακόμη να θρονιαστεί για τα καλά η σιχαμερή ρητορική μίσους.
