Του Μάριου Κουκουμά
Υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος Λάρνακας
ΑΚΕΛ Αριστερά – Νέες Δυνάμεις
Ο Φιντέλ πέθανε και χαίρομαι. Aκόμα και με τον θάνατο του έδωσε την δυνατότητα πλέριας έκφρασης σε όλους, σε αυτούς που τον αποχαιρέτησαν με ένα σφίξιμο στην καρδία, με ένα δάκρυ και με την απορία «τώρα ποίος;» και οι άλλοι οι όποιοι ανέμεναν χρόνια τώρα στην γωνία λυσσάρνα να προσπαθήσουν να αμαυρώσουν την Ιστορία του. Οι δήθεν φιλελεύθεροι να διαρρήξουν τα ιμάτια τους και να περιφέρουν την πραγματική χαρά τους στην παγκοσμία θλίψη απέναντι σε ένα άνθρωπο που έδωσε τόσα σε πολλούς, και ίσως είναι ο μονός ηγέτης ο οποίος έδωσε τόσα σε άλλους λαούς περάν του δικού του, αποδεικνύοντας φύση και θέση το μεγαλείο του.
Όλοι αυτοί είναι οι ίδιοι που πιστεύουν ότι “η αλήθεια είναι κάπου στην μέση” για αυτούς που η Ιστορία είναι και αδίστακτη και διδακτική. Είναι οι ίδιοι που λενε ότι η Ελληνική Χούντα των Συνταγματαρχών είχε και θετικά, που λενε ότι οι Πινοσετ και Μπατιστα έσωσαν ή έστω ήταν αναγκαίοι στο ρου της ιστορίας της Χιλής και της Κούβας και λογής λογής άλλοι πιστεύοντας ότι με αυτό τον τρόπο ξεχνιέται ή παραγράφεται η Ιστορία. Στην απέναντι αναλλοίωτα, οι ίδιοι αυτοί με τις γροθιές στην Καρτιέ Λατέν του Μάη του 68, οι γενειοφόροι στον Γοργοπόταμο, εκείνοι που δεν αγγίζουν το στυλό στα Ξερονήσια στην δήλωση μετανοίας, εμείς οι ίδιοι που βρεθήκαμε στο πλάι της Ντολόρες Ιμπάρρουρι φωνάζοντας στην ιστορία «No Pasaran”. Είμαστε οι ίδιοι που οι γενιές των παππούδων μας, πότισαν με ιδρώτα και αίμα αγόγγυστα την Φουκάσσα, την Μεσαρκά και τις αποβάθρες του Λιμανιού του Βαρωσιού. Μην σας ξεγελά η “ευμάρεια” και μπορεί να μην είναι ο Μάριος, ο Πόλυς ή ο Στέλιος, η τάξη που είτε μας “επιτρέπεται” να ανήκουμε ή έστω τα δίκαια της να στηρίζουμε άλλωστε ουδέποτε στάθηκε σε ονόματα και ουδέποτε η Ιστορία αναφέρθηκε για το “άγνωστο” πλήθος που αλλάζει τον ρου της Ιστορίας.
Ο Κάστρο έφυγε και έγινε είδηση ότι πανηγύριζαν στο εξωτικό Μαϊάμι οι “εξόριστοι” Κουβανοί, οι όποιοι είχαν φυγαδευτεί από την CIA όταν γινόταν γνωστή η συνεργασία τους με την CIA σε λογής-λογής προσπάθειες για ανατροπή του Κάστρο, από απόπειρες δολοφονίας μέχρι “πολιτικό” έργο αποσταθεροποίησης, άλλοι οι όποιοι δεν είχαν διέξοδο εφόσον συλλαμβάνονταν ή ο ρόλος τους αποκαλύπτετο στα κοντραμπάντα των καρτέλ ναρκωτικών κτλ., ή οι άλλοι οι «σημαίνοντες» που με πλάτες των Αμερικανών έφευγαν στην υπόσχεση πλούτου και καλύτερης ζωής εξυπηρετώντας την αμερικανική προπαγάνδα. Σαφώς και δεν είναι ¨Γή της Επαγγελίας¨ η Κούβα όχι λογω των πολιτικών του Φιντελ άλλα λόγω του επιβαλλόμενου οικονομικού και πολύ-επιπέδου εμπάργκο των τελευταίων 56 χρόνων από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους στον Δυτικό κόσμο και όχι μόνο. Για μεγάλες περιόδους Κουβανοί πέθαιναν στα νοσοκομεία λογω της αδυναμίας εισαγωγής της κατάλληλης φαρμακευτικής αγωγής ελέω εμπάργκο και ναι, κάποιοι δεν άντεξαν, λιποτάκτησαν ταυτοποιώντας την κατάσταση με τον σοσιαλισμό. Υπήρξαν όμως και υπάρχουν τα εκατομμύρια των Κουβανών οι οποίοι συνειδητά, άντεξαν, επέμεναν έκαναν την καθημερινότητας τους μέρος ενός τεράστιου αγώνα κόντρα στον Ιμπεριαλισμό και κόντρα στην ροή των πραγμάτων που ήθελαν την Λατινική Αμερική να είναι η πίσω αυλή των ΗΠΑ.
Βλέπεις, η Ιστορία δεν αναφέρει την συντριπτική πλειοψηφία των Κουβανών, που δεν ήθελαν να “φύγουν” από την Κούβα, τα εκατομμύρια που παρά το “δημοκρατικό” εμπάργκο δεν έφυγαν άλλα έμειναν πιστοί και αγωνιστές, τα εκατομμύρια που λάμβαναν από την “δικτατορία” Κάστρο ιατρική περίθαλψη σε ολόκληρο τον Κόσμο, όταν ακόμα και οι πολυδιαφημιζόμενοι “γιατροί χωρίς σύνορα” είχαν σύνορα και όρια. Αναφέρει η Ιστορία πια, τις 638 απόπειρες δολοφονίας στον Φιντέλ ως γνώσεις “trivial” με μια δόση χιούμορ αλλά ποτέ ως 638 προσπάθειες επιβολής της αμερικανικής πολιτικής στα εσωτερικά μιας χωράς που παρέμενε ιδεολογικό αγκάθι στα σύνορα των ΗΠΑ, της CIA και των δυτικών. Μια κοινωνία που αποδέχεται ως δεδομένες τις προσπάθειες των ΗΠΑ έχοντας χωνέψει ότι τέτοια είναι η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ και πια η αναλγησία απέναντι της είναι η κοινωνική απάντηση για την πλειοψηφία της κοινωνίας, της οποίας η Αριστερά, της χαλάει το γλυκό. Μια κοινωνία η όποια φτιάχνει μιντιακή δυσφορία για τον εγκάρδιο τελευταίο λόγο του πρωθυπουργού του Καναδά Τζάστιν Τριντό παρά για το ίδιο το μήνυμα.
Ουδείς ζήτησε να κάτσει στο σκαμνί η αμερικανική πολιτική και οι φορείς της για να δικαστούν για τις απόπειρες δολοφονίας, για το εμπάργκο που βύθισε ένα ολόκληρο λαό σε οικονομικό και πολυεπιπεδο τέλμα. «Καταδικάστε με. Η ιστορία θα με δικαιώσει.» είπε ο Φιντέλ με την σιγουριά της τελικής νίκης, της νομοτέλειας ότι δεν μπορεί να είναι το τέλος η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Η Ιστορία τον δικαίωσε και θα τον δικαιώνει, τον φοβόντουσαν ζωντανό και τον τρέμουν ακόμη πιότερο νεκρό κ’ ίσως αυτό να ‘ναι το μεγαλύτερο του επίτευγμα.
Η Κούβα του Φιντέλ είναι εκείνη που είχε άποψη και θέση ενάντια σε κάθε αδικία, χωρίς διπλωματικές υπεκφυγές και χωρίς μεσοβέζικες θέσεις, υπήρξε σθεναρός υποστηρικτής της επίλυσης του Κυπριακού καταδικάζοντας σε κάθε ευκαιρία την Τουρκική εισβολή ως πλαίσιο στα ευρύτερα Νατοϊκά σχέδια.
Η Ανθρωπότητα θα φτωχαίνει χωρίς Κάστρο. Οι Κάστρο γεννιούνται και είναι το πεπρωμένο τους να μην πεθαίνουν. Όταν θα λένε πια πως κάτι είναι αδύνατο, εμείς θα λεμέ Φιντέλ.
Στο καλό Κομμαντάντε.
