Για τον Αλέξη Γρηγορόπουλο
Πηγή: http://www.altsantiri.gr/homepage/nychta-pou-xypnisan-nei-ikones-video/
“Ο Αλέξης θα ήταν σήμερα 23, όσο είναι ο γιος μου και η γενιά του, η γενιά που θα μας φωτίσει και πάλι. Ξέρουν τον τρόπο αυτά τα παιδιά, είναι τα παιδιά του Δεκέμβρη…”
Το ημερολόγιο έγραφε Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2008, όταν περίπου στις 9 η ώρα, στη συμβολή των οδών Τζαβέλλα και Μεσολογγίου, στα Εξάρχεια, ο 15χρονος Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος έπεφτε νεκρός από τη σφαίρα του ειδικού φρουρού της Ελληνικής Αστυνομίας, Επαμεινώνδα Κορκονέα, ο οποίος συνοδευόταν από τον συνάδελφό του, Βασίλη Σαραλιώτη.
Από εκείνη τη στιγμή όλες οι μέρες θα είναι του Αλέξη. Η σφαίρα του ειδικού φρουρού που διαπέρασε την καρδιά του χτύπησε μια ολόκληρη γενιά, η οποία από την επόμενη κιόλας μέρα βγήκε στους δρόμους – ακριβώς την επομένη στη λεωφόρο Αλεξάνδρας και από κει και πέρα σε όλο το κέντρο της Αθήνας και των μεγάλων πόλεων – όπου παρέμεινε όλο τον φλογερό εκείνο Δεκέμβρη, διαδηλώνοντας υπό το σύνθημα «Στις τράπεζες λεφτά στη νεολαία σφαίρες, ήρθε η ώρα για τις δικές μας μέρες».
Μαθητές, φοιτητές και άνθρωποι κάθε ηλικίας, με προεξάρχουσα βεβαίως τη γενιά του Αλέξη, άρχισαν να καταλαμβάνουν κτίρια, να διαδηλώνουν με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο, να ενημερώνουν τον κόσμο μέσω της αντιπληροφόρησης.
Κι από την άλλη, τόνοι δακρυγόνων, ξύλο, προσαγωγές, συλλήψεις. Η αστυνομία χτυπούσε αλύπητα και αδιακρίτως μαθητές, δημοσιογράφους, φωτογράφους, δικηγόρους, καμεραμέν.
Τρεις μέρες μετά την εν ψυχρώ δολοφονία, την Τρίτη 9 Δεκεμβρίου τελείται η κηδεία του Αλέξη. Εκατοντάδες κόσμου φτάνουν στο νεκροταφείο του Παλαιού Φαλήρου για να αποχαιρετήσουν τον νεαρό μαθητή. Ένας από τους ανθρώπους που μεταφέρουν στους ώμους τους το φέρετρο του Αλέξη, είναι ο Νίκος Ρωμανός, ο φίλος του που τον είδε να ξεψυχά στα χέρια του.
Η παραποίηση της είδησης από ΜΜΕ και αστυνομία
Βεβαίως η είδηση της δολοφονίας δεν ελήφθη από όλους με τον ίδιο τρόπο. Η δολοφονία του Αλέξανδρου επιχειρήθηκε αρχικά να παρουσιαστεί διαφορετικά από την αστυνομία. Ο Κορκονέας και ο συνάδελφός του Βασίλης Σαραλιώτης αρχικά ισχυρίστηκαν ότι βρέθηκαν αμυνόμενοι και ότι ο Κορκονέας πυροβόλησε δύο φορές στον αέρα και μία στον έδαφος.
Από τη βαλλιστική και την ιατροδικαστική έκθεση φάνηκε ότι η βολή του Κορκονέα ήταν ευθεία, στόχευσε τον Αλέξανδρο, εξοστρακίστηκε στο έδαφος δίπλα του και τον πέτυχε στην καρδιά, προκαλώντας ακαριαία τον θάνατό του.
Παρά τις αρχικές προσπάθειες να υποβαθμιστεί το θέμα, τα κοινωνικά δίκτυα κάλυψαν το κενό που άφησαν τα καθιερωμένα ΜΜΕ, μεταδίδοντας αναλυτικές πληροφορίες και ντοκουμέντα από το περιστατικό.
Είναι χαρακτηριστικά μάλιστα τα βίντεο των εγχώριων δελτίων ειδήσεων – κυρίως του Mega – τα οποία με προκλητικό τρόπο παρουσίασαν τον Γρηγορόπουλο ως μέλος ομάδας αναρχικών, η οποία επιτέθηκε σε αστυνομικούς.
Η πληροφορία της δολοφονίας του μαθητή διαδόθηκε άμεσα σε ολόκληρη την Ελλάδα από το Διαδίκτυο και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα άτομα από διάφορους πολιτικούς χώρους να εκδηλώσουν την οργή τους στα μεγάλα αστικά κέντρα ταυτόχρονα, προκαλώντας φθορές και εμπρησμούς.
Ξαφνικά, τα Εξάρχεια είναι παντού: από το Βερολίνο μέχρι τη Μελβούρνη κι από τη Μόσχα μέχρι το Σαν Φρανσίσκο και το Μπουένος Αϊρες, χιλιάδες διαδηλωτές βγαίνουν στον δρόμο και στένσιλ με το πρόσωπο του Αλέξη γεμίζουν τους τοίχους των πόλεων.
Ειδησεογραφικά πρακτορεία από όλο τον κόσμο στρέφουν το ενδιαφέρον τους στα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα μετά τη δολοφονία.
Η δίκη και τα ισόβια
Η εκδίκαση της υπόθεσης άρχισε στις 15 Δεκεμβρίου 2009 στο Μεικτό Ορκωτό Δικαστήριο Χαλκίδας, καθώς οι Αρχές εκτιμούσαν πως μία δίκη στην Αθήνα θα προκαλούσε νέες σοβαρές αντιδράσεις.
Μετά από ενστάσεις, η διαδικασία μεταφέρθηκε στο Μεικτό Ορκωτό Δικαστήριο Άμφισσας. Οι δύο αστυνομικοί, οι οποίοι υποστήριξαν πως είναι αθώοι, κρίθηκαν ένοχοι.
Ο Επαμεινώνδας Κορκονέας καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη και 15 μήνες για ανθρωποκτονία με άμεσο δόλο, ενώ στον Βασίλη Σαραλιώτη, τον άλλο αστυνομικό του αποδόθηκε η ποινή της κάθειρξης για δέκα χρόνια.
Και οι δυο καταδικασθέντες οδηγήθηκαν στη φυλακή, όμως ένα χρόνο μετά, ο Βασίλης Σαραλιώτης αποφυλακίστηκε με περιοριστικούς όρους.
Σε δεύτερο βαθμό η υπόθεση εκδικάζεται αυτές τις ημέρες ενώ πήρε αναβολή λόγω του θανάτου του πατέρα του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και θεμάτων υγείας της μητέρας του. Η Έδρα όρισε νέα ημερομηνία για την διεξαγωγή της δίκης την Παρασκευή 23/12/2016.
Οι συντάκτες του altsantiri.gr θυμούνται:
Λάκης Λαζόπουλος: Εκείνο το βράδυ ένιωσα ότι ένας πυροβόλησε το μέλλον και το σκότωσε. Αυτή η νεανική ορμή, αυτές οι ερωτήσεις που απαντήσεις δεν βρίσκουν, πυροβολήθηκαν. Εκείνη τη νύχτα ξέσπασε ένας θυμός από τις προηγούμενες, ίσως, γενιές που ενώθηκε με εκείνον τον θυμό.
Υπάρχει ιστορικά αυτό το φαινόμενο. Αυτοί που επαναστάτησαν το 1821, δεν ήταν αυτοί που σκλαβώθηκαν πριν 400 χρόνια. Τέσσερις γενιές αργότερα ήρθε η αντίδραση.
Οι νέοι μπαίνουν πάντα μπροστά, οι μεγάλοι αμπελοφιλοσοφούμε στα πάνελ. Ήταν μία νεανική εξέγερση αυτή που ακολούθησε. Μια γενιά πέρασε απότομα από τον καφέ στην πολιτικοποίηση. Όσο τα χρόνια περνούν, οι μεταφράσεις και οι συμβολισμοί ξεθωριάζουν και διαστρεβλώνονται.
Όμως ο Γρηγορόπουλος θα παραμένει το μέλλον που πυροβολήθηκε.
Μανώλης Καλουδάς: Τα άσχημα νέα, εκείνο το βράδυ, διαδόθηκαν με ταχύτητα αστραπής, όπως συμβαίνει πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις. «Ρε μ@λ@κ@, μπάτσοι σκότωσαν ένα παιδί 15 χρονών», μου είπε στο τηλέφωνο ένας συνάδελφος, δημοσιογράφος. Εγώ, με το τιμόνι του αυτοκινήτου στα χέρια, άρχισα τις ερωτήσεις «Πώς, πού και γιατί». Δεν ήξερα τίποτα. Μέχρι που έφτασα εκεί που ήθελα για να ενημερωθώ για το τι ακριβώς είχε συμβεί.
Την ίδια ώρα τα κανάλια έλεγαν τα δικά τους, μέχρι που μάθαμε για το μοντάζ που έκανε το Mega. Το πρώτο ήταν ή το τελευταίο;
Στις διαδηλώσεις που ακολούθησαν δεν συμμετείχαν μόνο μαθητές. Συμμετείχαν όλοι. Από τον Έβρο μέχρι και την Κρήτη. Και από την Κέρκυρα, μέχρι τη Ρόδο. Συμμετείχαν οι νέοι γονείς, οι γιαγιάδες, οι παππούδες, οι άνεργοι, οι εργαζόμενοι που παίρνουν «μαύρα» και δεν έχουν ασφάλεια, συμμετείχε όποιος είχε δεχθεί με οποιονδήποτε τρόπο κοινωνικοπολιτική πίεση.
Ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος ήσουν ΕΣΥ. Ήμουν ΕΓΩ.
Σοφιάννα Μπονοβόλια: Ο «κόκκινος Δεκέμβρης» των φοιτητικών μου χρόνων. Οργή, θυμός, πάθος, δακρυγόνα, κλάμα. Ένας μήνας κατά τον οποίο δεν υπήρξε μέρα που να μην έγινε κάποια πορεία, κάποια παρέμβαση, κάποια κινητοποίηση.
Δεν υπήρξε μέρα που να μην φωνάξαμε «Αυτές οι μέρες είναι του Αλέξη», μέρα που να είπαμε «ας μην κατέβω σήμερα, κουράστηκα να τρέχω για να ξεφύγω από τα ΜΑΤ και να αγοράζω το ένα κουτί μετά το άλλο τα malox».
Κι όμως, μέρες Χριστουγέννων, δίπλα στους λίγους εκείνους ατάραχους καταναλωτές, εμείς κάναμε αλυσίδες, πηγαίναμε κατά πάνω στα ΜΑΤ, φωνάζαμε «τα όμορφα δέντρα όμορφα καίγονται». Το πιο σημαντικό όμως; Είχαμε όνειρα, ελπίζαμε, βλέπαμε ότι κάτι μπορούσε να αλλάξει.
Δανάη Κισκήρα – Μπαρτσώκα: Το θυμάμαι σαν χθες, το βράδυ που δολοφονήθηκε ο Γρηγορόπουλος. Ήμουν στην πόρτα. Έβγαινα από το σπίτι για να πάω για ποτό στα Εξάρχεια, όταν άκουσα το έκτακτο στην τηλεόραση. Ένας 15χρονος δολοφονήθηκε εν ψυχρώ από ειδικό φρουρό.
Οι επόμενες ημέρες μας βρήκαν όλους στους δρόμους. Φωνές, συνθήματα, φωτιές, κλάματα, η φωτογραφία της επόμενης ημέρας που δείχνει έναν αστυνομικό στο Παλαιό Φάληρο να έχει βγάλει το όπλο του και να σημαδεύει, η απόλυση της φωτορεπόρτερ που δημοσίευσε την φωτογραφία, η κηδεία του Αλέξανδρου… Η σύγχυση των ημερών επικρατεί ακόμα και τώρα στο κεφάλι μου όταν προσπαθώ να ταξινομήσω τα γεγονότα από εκείνη την περίοδο.
Αυτό όμως που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι η έλλειψη φόβου. Κανείς δεν φοβόταν. Ήταν τόσος πολύς ο θυμός, ήταν τόσο μεγάλο το αίσθημα της αδικίας που ένιωθαν όλοι, που δεν φοβήθηκαν ούτε λεπτό. Ήθελε εκδίκηση ο κόσμος. Όσο και να μην είναι πολιτικαλ κορέκτ, αυτό ήθελε.
Τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο δεν πρέπει να τον θυμόμαστε μόνο σήμερα. Τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο πρέπει να τον θυμόμαστε κάθε μέρα. Και τον Μιχάλη Καλτεζά. Και τους Κουμή – Κανελλοπούλου. Και όλους. Γιατί θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς.
Μαρία Νιάρχου: Η πρώτη πορεία των φοιτητικών μου χρόνων. Θυμάμαι τον κόσμο να πληθαίνει και τη σκοτεινή Πάτρα να γεμίζει φως. Από το 2008, κάθε Δεκέμβρης είναι πάντα ίδιος. Στην Πάτρα, στην Αθήνα, σε όλη την Ελλάδα… Μαθητές και φοιτητές βγαίνουν στους δρόμους, ελπίζοντας πάντα πως κάτι θα αλλάξει.
Λίγες μέρες μετά τη δολοφονία του Αλέξη διάβασα πως είχε εκμυστηρευθεί σε έναν φίλο του ότι θα γίνει διάσημος, «κάποια στιγμή όλοι θα γνωρίζουν το όνομά μου», είχε πει. Ο Αλέξης δεν έγινε μόνο διάσημος, ο Αλέξης έγινε σύμβολο.
Αντώνης Ρηγόπουλος: Δεν ήταν ο πρώτος και πολύ φοβάμαι ότι δεν θα είναι ούτε ο τελευταίος. Η αστυνομική, η κρατική και η εργοδοτική βία δείχνει με κάθε ευκαιρία ότι είναι παρούσα και ότι είναι πρόθυμη να σηκώσει το γκλοπ (ενίοτε και το περίστροφό) της είτε με το δεξί, είτε με το αριστερό χέρι, απέναντι σε κάθε οργανωμένη διεκδίκηση, απέναντι σε κάθε άνθρωπο που τολμά να σηκώσει κεφάλι.
Η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, όσο και αν επιχειρήθηκε να απομονωθεί από το κοινωνικό της πλαίσιο ώστε να αποκτήσει τα χαρακτηριστικά μιας ατομικής διένεξης που… «πήγε στραβά», εντάσσεται άμεσα στα πλαίσια της συστηματικής τρομοκράτησης της νεολαίας ώστε να μην αντιδρά.
Εκείνες οι μέρες ήταν πράγματι του Αλέξη. Όμως όχι μόνο δικές του. Ήταν και του Ιάκωβου Κουμή, της Σταματίνας Κανελλοπούλου, του Μιχάλη Καλτεζά. Ήταν και της Σωτηρίας Βασιλακοπούλου που κάποιοι επιμένουν να ξεχνούν εντέχνως για τους δικούς τους λόγους.
Ήταν όλων των νέων που θέλαμε να φωνάξουμε, πολλοί για πρώτη φορά στη ζωή μας, δυνατά. Όλων των νέων που κατεβήκαμε στον δρόμο χωρίς καθαρή πολιτική άποψη και μας δόθηκε η ευκαιρία να αρχίσουμε να βγάζουμε τα δικά μας συμπεράσματα, να αρχίσουμε να παλεύουμε οργανωμένα για μια δικαιότερη κοινωνία. Εκείνες οι ημέρες ήταν δικές μας.
Βάσω Λιόκαυτου: Πέρασαν κιόλας 8 χρόνια και θυμάμαι σαν να ήταν χθες που «πάγωσα» στο άκουσμα της τραγικής είδησης. Σοκαρισμένη προσπαθούσα να κατανοήσω πώς ένας αστυνομικός σηκώνει το όπλο σε ένα 15χρονο παιδί και του «κόβει» το «νήμα» της ζωής του.
Τα κανάλια έπαιζαν ξανά και ξανά την είδηση ενώ ένας αναβρασμός ξεκινούσε στο κέντρο της Αθήνας από παιδιά νεαρής ηλικίας που συγκεντρωνόντουσαν για να διαμαρτυρηθούν για τον άδικο θάνατο του μαθητή.
Δεν μπορώ να ξεχάσω την έκπληξή μου ακούγοντας κάποιους που χωρίς δεύτερη σκέψη και κανέναν δισταγμό επέρριπταν ευθύνες στον μαθητή λέγοντας πως προκάλεσε τον αστυνομικό και από νόμιμη άμυνα τον σκότωσε. Ένα σοκ και μια διάχυτη θλίψη είναι αυτά που μου έχουν μείνει «χαραγμένα» στη μνήμη από εκείνη την 6η Δεκεμβρίου αλλά και ένα μεγάλο «γιατί».
8 χρόνια μετά αυτό το «γιατί» παραμένει αναπάντητο.
Έλενα Καραμαγκάλη: Εκείνο το βράδυ του 2008 γιορτάζαμε ένα φίλο, Νίκο. Που και που έριχνα κλεφτές ματιές στο twitter, σχετικά νέο μέσο τότε, τρεις άνθρωποι ήμασταν όλοι κι όλοι.
Τότε είδα αυτό:
Το έδειξα στην παρέα, μουδιάσαμε χωρίς να ξέρουμε τι συμβαίνει. Μετά από λίγο η είδηση είχε διαδοθεί αστραπιαία. Η οργή ξεχείλισε και η Αθήνα άρχισε να φλέγεται. Τις επόμενες ώρες παρακολουθούσαμε τους νέους όλης της Ελλάδας να εξεγείρονται με αλυσιδωτές αντιδράσεις σε όλη την Επικράτεια. Τα ΜΜΕ έδωσαν τα ρέστα τους, μελανές στιγμές για τη δημοσιογραφία, ο θυμός περίσσευε εκείνες τις ημέρες. Οι νέοι ξεσηκώθηκαν και χαιρόμασταν που διαψευστήκαμε για όλες τις πικρές κουβέντες που λέγαμε – οι υπερόπτες ενήλικες – για μια γενιά αποχαυνωμένη και σε αφασία. Η «χειμερία νάρκη» των παιδιών τελείωσε τότε με τραγικό και βίαιο τρόπο. Ακόμη και στην πιο μικρή επαρχιακή πόλη κατέβηκαν σε πορείες. Η γενιά αυτή δεν θα ξεχάσει ποτέ τον Αλέξη, κανείς δεν θα ξεχάσει.
Αποστόλης Κρέτσης: Η αίσθηση που αφήνει ένας εκκωφαντικός θόρυβος, σαν να γίνεται μια έκρηξη δίπλα σου. Ένα βουητό στο κεφάλι που σε κάνει να μουδιάζεις. Μόνο που στη θέση του θορύβου ήταν το άκουσμα της τραγικής είδησης. Ένας μαθητής νεκρός από πυρά αστυνομικού. Κάποια στιγμή το βουητό σταμάτησε, αλλά ξεκίνησε αυτόματα ένα άλλο. Διαφορετικό. Εξίσου ενοχλητικό. «Μα καλά γονείς δεν είχε; Τι δουλειά είχε τέτοια ώρα στα Εξάρχεια;», άκουγες στα τηλεπαράθυρα ακόμα και από ανθρώπους που είναι γονείς. Πόσοι άραγε μπήκαν πραγματικά στη θέση των γονιών του; Δεν ακούστηκε ποτέ όμως ο αντίλογος σε αυτούς, «μα καλά, εσείς παιδιά δεν έχετε;».
Θυμάμαι επίσης, «ήταν αναρχικός», «προκάλεσε», και άλλα τέτοιες ηλιθιότητες. Λες κι εάν ίσχυαν όλα αυτά, δικαιολογούσαν μια δολοφονία. Αυτή η δικαιολογία φυσικά δεν βρέθηκε ποτέ. Ούτε πρόκειται. Γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει…
Δέσποινα Καλύβη: Μούδιασμα: ένας 15χρονος νεκρός. Οργή: Δολοφονήθηκε από αστυνομικό. Κραυγή: ο κόσμος ξεχύνεται στους δρόμους, φωνάζει «ο Αλέξης ζει», του αφιερώνει τις φωτεινές νύχτες και τις δημιουργικές ημέρες, τσαλακώνει το κανονικό με τον πιο εμφατικό τρόπο και γεννάει νέες, άπειρες δυνατότητες.
Κατερίνα Ακριβοπούλου: – Τα παιδιά μας ρε,σκοτώνουν τα παιδιά μας εν ψυχρώ!
Δεν καταλαβαίνω αμέσως τι εννοεί ο φίλος στο τηλέφωνο, αλλά ασυναίσθητα αγκαλιάζω τον γιο μου που βρίσκεται δίπλα μου εκείνη τη στιγμή.
-Τι έγινε τι λες, ρωτάω και φοβάμαι τι θα ακούσω…
– Σκότωσαν ένα 15χρονο στα Εξάρχεια, μπάτσοι λένε…
Σαν το παιδί μου σκέφτομαι.Παραλύω,στο καπάκι αγριεύω και μετά συντονίζομαι με φίλους να κατέβουμε προς κέντρο. Δεν μπορείς να φτάσεις Εξάρχεια, έχει κλείσει το σύμπαν.Πολλοί που διασκέδαζαν στα μαγαζιά και τα μπαράκια από Μαβίλη μέχρι Κολωνάκι και από Μοναστηράκι μέχρι τις παρυφές της Αλεξάνδρας, έβγαιναν ανάλαφροι και ανυποψίαστοι να πάρουν τα αυτοκίνητά τους αλλά ήταν αδύνατον.
Μερικοί έβριζαν και όλοι ρώταγαν τι έχει συμβεί και δεν κουνιέται τίποτα. Μόλις άκουγαν ότι οι μπάτσοι σκότωσαν ένα 15χρονο στα Εξάρχεια, παρατούσαν επί τόπου τα αυτοκίνητα τους και γίνονταν ένα με τον κόσμο που διαδήλωνε. Τότε κατάλαβα ότι εδώ έχουμε άλλη κατάσταση…
Μέσα σε 20 λεπτά έχουν μαζευτεί αυθόρμητα 5.000 άνθρωποι και τις επόμενες πολλές μέρες και νύχτες εκατοντάδες χιλιάδες…Παντού…
Τα παιδιά που μεγάλωσαν μέσα σε μια νύχτα, θυμίζοντάς μας πόσο έχουμε μικρύνει εμείς, τα παιδιά που έγιναν η συνείδησή μας, τα παιδιά που τρόμαξαν τους βολεμένους, τα παιδιά που ποδοπατήθηκαν από τα ΜΑΤ,τα παιδιά που έκαναν την Εξέγερση…
Και μετά η νύχτα των κρυστάλλων, η ξεφτίλα της τηλεοπτικής δημοσιογραφίας , η ανατριχιαστική δήλωση του Κούγια,(εάν έπρεπε πυροβοληθεί ο Γρηγορόπουλος! ), η χυδαία διαστρέβλωση που σκότωσε για δεύτερη φορά τον Αλέξη Γρηγορόπουλο, οι μαύρες εισηγήσεις να κατέβουν τα τανκς και αργότερα η συνειδητοποίηση της μεγαλύτερης προβοκάτσιας που ζήσαμε από τη Μεταπολίτευση και μετά…
Ο Αλέξης θα ήταν σήμερα 23, όσο είναι ο γιος μου και η γενιά του, η γενιά που θα μας φωτίσει και πάλι. Ξέρουν τον τρόπο αυτά τα παιδιά, είναι τα παιδιά του Δεκέμβρη…
