Της Γιώτας Δημητρίου
Υπάρχουν αγάπες (ερωτικές, φιλικές, κοκ) που κάνουν τον κύκλο τους και σαν καρμικό πεπρωμένο τελειώνουν, ενίοτε άδοξα.
Τελειώνουν όταν τα σύννεφα των ψευδαισθήσεων χαθούν και πέσουν οι πρώτες ψιχάλες ρεαλισμού και απανωτών γεγονότων.
Υπάρχουν αγάπες που θεριεύουν με ψευδαισθήσεις και πεθαίνουν με δυο κουταλιές ρεαλισμού και τρεις σταγόνες δάκρυα.
Όσος πόνος και αν κοντοσιμώνει την ώρα που διαλύονται οι ψευδαισθήσεις, όσο κι αν ωρύεται η ανιδιοτελής αγάπη, η αλήθεια είναι πως κάθε τέλος σηματοδοτεί μια νέα αρχή. Κάπου, κάπως, κάποτε.
Για κάθε καληνύχτα κάπου ξημερώνει μια καλημέρα.
Οι κύκλοι της αγάπης και των χαμένων ψευδαισθήσεων μας κάνουν σοφότερους και κάποιες φορές ομορφότερους, ανθρώπους.
Και κάπως έτσι πορεύεται ο κόσμος σε αυτό το μονοπάτι που το λεν ζωη, με αναμνήσεις και παθήματα που γίνονται μαθήματα.