Όταν κλείνουν εφημερίδες και οι εργαζόμενοι μένουν άνεργοι, στους δρόμους, είναι, το λιγότερο, απάνθρωπο να χαίρεται κανείς με μια τέτοια εξέλιξη.
Πιο κάτω αυτούσιο το σημερινό κείμενο που δημοσίευσε στο λογαριασμό της στο facebook η γνωστή δημοσιογράφος και συγγραφέας Έλενα Ακρίτα και το σχόλιο της συναδέλφου και αδελφικής φίλης της Έλενας, Ρένας Θεολογίδου.
Skala Times
ΔΟΛ, λοιπόν. Από σήμερα σωπαίνουμε όλοι οι εργαζόμενοι στα Νέα και στο Βήμα. Αδειάζουν τα γραφεία… ερημώνει το κτίριο. Οι συνάδελφοι βγαίνουν στη Μιχαλακοπούλου με τις κούτες αγκαλιά. Λουκέτο; Απεργία; Ανεργία; Θα μου πεις ούτε οι πρώτοι είμαστε ούτε οι τελευταίοι.
Προσωπικά έζησα εκεί όλη την ενήλικη ζωή μου. Από τα 18 μου χρόνια στον Ταχυδρόμο, στο Βήμα, στα Νέα. Φιλίες, αγάπες, έρωτες, χωρισμοί, παρέες που χάθηκαν, παρέες που άντεξαν. Τότε καπνίζαμε ακόμα στην Χρήστου Λαδά, τότε τρώγαμε παρέα τα μεσημέρια στο Κεντρικόν… τότε που στο ‘Χάραμα’ μας έβρισκε το χάραμα με τον Τσιτσάνη και τη Μπέλλου. Τότε που ο κυρ Σταύρος μας έφερνε καφέδες στα ξενύχτια της δουλειάς πάνω σε γραφομηχανές Olivetti. Δεν χαθήκαμε οι παλιοί μεταξύ μας. Σμίξαμε με τους καινούργιους και καινούργιες σχέσεις χτίσαμε.
Όλοι μαζί λοιπόν τώρα. Από την αρχή μέχρι το τέλος. Όυτε οι πρώτοι ούτε οι τελευταίοι.
Τώρα που σιγούν τα πληκτρολόγιά μας, να…ευχαριστήσουμε όλους όσους χάρηκαν με το τέλος μας, όσους τρίβουν τα χέρια τους, όσους αναφωνούν “ψόφος στους εργαζόμενους στον ΔΟΛ”. Μα πάνω από όλα να ευχαριστήσουμε το σούπερ σωματείο μας την ΕΣΗΕΑ που με σταυρωμένα χέρια κι αμέτοχο βλέμμα παρακολουθούσε όλα τα τραγικά λάθη της εργοδοσίας χωρίς να κουνήσει το μικρό της δαχτυλάκι. Καλές γιορτές, συνάδελφοι. Σας ευχαριστούμε για όλα όσα ΔΕΝ κάνατε για μας.
Το σχόλιο της συναδέλφου κι αδελφικής φίλης Ρένας Θεολογίδου:
Θέλω να γράψω σελίδες πολλές ,πάρα πολλές για το ότι κλείνουν σήμερα το «Βήμα» και «Τα Νέα» . Δεν θα το κάνω τώρα γιατί σέβομαι απόλυτα ότι σήμερα εδώ στο διαδικτυακό «σπίτι» της Ελενας τον τόνο τον δίνει εκείνη. Γιατί εκείνη παρέμεινε ως τώρα στο ΔΟΛ ,εγώ είχα φύγει πολλά χρόνια πριν. Εκείνη απλήρωτη επί μήνες συνέχιζε να γράφει το ίδιο, όπως όταν πληρωνόταν .
Θέλω μόνο να πω κάτι κι εγώ σε όσους λένε «Καλά να πάθουν» . Θέλω να πω ότι από το Γυμνάσιο, ακόμα, παράλληλα με τους καθηγητές μου, το «Βήμα» , «Ο Ταχυδρόμος» (με «κομμάτια» που τα υπέγραφαν ο Βασιλικός κι ο Χατζιδάκις, ένα παράδειγμα λέω) «Τα Νέα» ,μέσα στην Εφταετία, ήταν σχολεία. Ηταν παράθυρο στον κόσμο(όχι ως φράση-κλισέ,ήταν πράγματι). Το «Βήμα της Κυριακής» μαζί με το «Θέατρο Τέχνης» του Κουν ήταν τα ανοιχτά Πανεπιστήμια της εφηβείας μας. Όταν άρχισα να δημοσιογραφώ και μετά από λίγα χρόνια πήγα στον «Ταχυδρόμο» έζησα τη δημοσιογραφία όπως πρέπει να είναι. Κανείς δεν μας λογόκρινε και πιστέψτε το θα μπορούσε μ αυτά που γράφαμε. Θυμάμαι-δεν ξέρω αν η ίδια το θυμάται- η Ελενα ήρθε μια μέρα και μου είπε «Καταλαβαίνεις τι κάνουμε? Παίρνουμε την κοινωνία από το χέρι». Μπορεί να μην είμασταν τόσο σημαντικοί όσο νομίζαμε. Σημασία έχει ότι το πιστεύαμε και το παλεύαμε από το πρωί ως το βράδι . Και κάτι τελευταίο: Τα έντυπα του Χρήστου Λαμπράκη είχαν τεράστιες κυκλοφορίες . Τα 300.000 φύλλα εφημερίδων και τεύχη περιοδικών ήταν συνηθισμένοι αριθμοί . Ο ΔΟΛ λοιπόν έβγαζε λεφτά από την ψήφο του κοινού στο περίπτερο. Τα παρατράγουδα συνέβησαν τα τελευταία χρόνια. Και η ιστορία γράφεται μακροχρόνια ,όχι μόνο την ώρα της παρακμής και της τελικής ήττας. Οσο για την Ελενα, ελπίζω το σαββατιάτικο χρονογράφημα της να συνεχίσουμε να το διαβάζουμε κάπου αλλού. Είναι το πετράδι του στέμματος της καταρρέουσας αυτοκρατορίας. Η εν πάσει περιπτώσει ένα από τα τελευταία πετράδια που της έμειναν.
