Γράφει ο Grande Tirelire
Χριστούγεννα, παιδικά χαμόγελα, Αγιοβασιληδες και μελομακάρονα και εμείς περιφέρουμε τις μοναξιές μας για να στολίσουμε τους δρόμους και τα σοκάκια μιας πόλης που μας κραταεί μακριά ακόμα και στους ζεστούς τις μήνες. Βολτάρουμε στις γκλαμουρατες βιτρίνες μονό για να φτιάξουμε συνδυασμούς υφάσματος και ρεβεγιόν, τι άλλο άλλωστε; Δεν καταφέραμε να φτιάξουμε συνδυασμούς καρδιάς με χαμόγελο, μήτε στιγμές με μέλλον. Κρίμα, το ξέρεις καλά πως ολά ήταν και παραμένουν θέμα στιγμής και το ξέρω μέρες τώρα πως κρύβεις από το εαυτό σου, το ανέμελο εκείνης της στιγμής, της βγαλμένης από της χριστουγεννιάτικες κινηματογραφικές στιγμές της μεγάλης οθόνης. Ένα δικό μας «χριστουγεννιάτικο θαύμα», μια τυχαία συνάντηση, μυριάδες φτιαχτές δικαιολογίες, μια χριστουγεννιάτικη χορωδία και για να δέσει το γλυκό, το χαμόγελο και τα δυο λαμπερά σου ματιά…
Οι όμορφες μέρες δεν έχουν ανάγκη τον Ήλιο, μα έχουν το χαμόγελο σου. Σε ένα χριστουγεννιάτικο παζάρι που θα ‘ταν ανιαρό και βαρετό κι όμως το ΄φτιαξαν τα μάτια σου, λίγα κάστανα και 2 – 3 χριστουγεννιάτικα μπισκότα.. και περιμένω με μια τεράστια αγωνία εκείνο το «είσαι ηλίθιος» σαν πεντάχρονο που ήταν φρόνιμο ολάκερο τον χρόνο για τούτο το δώρο. Και το ξέρω, ίσως να μην μ’ άξιζε παλιά, μα χρόνια τώρα κάθομαι στο τζάκι και ξαναδιαβάζω το ίδιο γράμμα μου προς τον Άγιο Βασίλη, «Άγιε μου Βασίλη, για φέτος θέλω ένα «είσαι ηλίθιος» αυτό που κρύβει μέσα του, όλα τα Χριστούγεννα του κόσμου όλου και θέλω αποστολέα την παραλήπτη όλων των ευχών μου.
Στα λάθη μου έφτιαξα μια τεράστια συγγνώμη μα τι στο λέω, το είδες κιόλας και εννοώ κάθε λέξη που δεν είπα. Το ξέρω ότι εσύ φοβάσαι αυτές τις φλύαρες σιωπές που λένε τόσα και ίσως να αμφισβητούν όσα με πίκρα βιάστηκες να κτίσεις μέσα σου, μα ΄γω είμαι δω… Ελα να τα μαζέψουμε όλα σαν χειμωνιάτικα ρούχα και να τα βάλουμε ψηλά στην σοφίτα, και να τα αφήσουμε εκεί για πάντα να φτιάξουμε ένα καλοκαίρι… μα να ναι αυτό μαζί και να ΄ναι αυτό για όσο εσύ χαμογελάς και φταίω εγώ για αυτό.
Έλα λοιπόν, τι περιμένεις; Έλα να βάλουμε σε μια στοίβα τα αποκαΐδια μας, τις ένοχες, τα ματαία δοσίματα και να βάλουμε φωτιά στον κόσμο που αλλοίωσε τον ερώτα..
Υ.Γ: να χορεύουμε στην βροχή, φτιάχνοντας λιακάδες…
