Της Ανδριανής Χατζηγεωργίου
Οι δρόμοι γεμάτοι από τον ψαλμό του αγιασμού, εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου Κύριε, η τής Τριάδος εφανερώθη προσκύνησις, και μικρά αγόρια που ακολουθούν τους ιερείς για να βοηθήσουν στο καλάντισμα, άλλοι κρατώντας το δοχείο του νερού, άλλοι το κερί και άλλοι το καλάθι με το οποίο θα δεχτούν τα γλύκα που θα τους δώσουν με χαρά οι οικοκυρές. Εκείνες οι οικοκυρές που ετοιμάζουν το καντήλι τους για να δεχτούν το φως από την εκκλησία και τον αγιασμό που θα φωτίσει και θα διώξει κάθε κακό από το σπίτι τους δια της αγιαστούρας που κρατά ο παπάς.
Τα μαύρα μικρά ζαβολιάρικα, οι πασίγνωστοι καλικάτζιαροι, κλέβουν τα τελευταία γλυκά και συχνάζουν στις στέγες των σπιτιών, όπου τα παιδιά τους ρίχνουν τους πρώτους λουκουμάδες, που μόλις έχει φτιάξει η γιαγιά. Τιτσίν – Τιτσίν λουκανικό, μασιαίριν ξεροτήανο να φάτε τζαι να φύετε, να πείτε πριν τους ρίξετε, (τους λουκουμάδες) συμβουλεύουν οι παππούδες τα εγγόνια τους. Τα νερά των ποταμών και των θαλασσών δέχονται με πίστη τον σταυρό του Κυρίου, όπως εκατοντάδες χρόνια πριν τα νερά του Ιορδάνη δέχτηκαν τον ίδιο τον Χρίστο. Τα νερά αγιάζονται, τα κακά φεύγουν, οι καλικάτζιαροι παίρνουν τον δρόμο της επιστροφής για τον κάτω κόσμο.
Και καθώς βραδιάζει γεύεσαι στο μέλι του λουκούμα, όλα τα ωραία των γιορτών που έχουν περάσει.
Τώρα πια ξέρεις ότι θα περάσεις πάλι στη ρουτίνα, αφού δεν έχεις κάτι ξεχωριστό να περιμένεις. Συγνώμη, λάθος, κάτι έχεις να περιμένεις ακόμη, τον δισταγμό για το ξήλωμα του χριστουγεννιάτικου δέντρου που ζέσταινε την ατμόσφαιρα του σπιτιού σου, όμως θα ξέρεις ότι η θέρμη που ήρθε στην καρδιά σου με τη γέννηση του Χριστού είναι ακόμη εκεί, για να διώχνει το πάγος.
