Γράφει ο Grande Tirelire
«Έλα να πάιξεις μαζι μου» είχες πει ένα βράδυ και έκρυψες κάθε επικοινωνία στα μάτια σου, στα στήθια σου και σε ένα μικρό «εντάξει» που ‘λεγες με περίσσιο νάζι…
«Αν δεν μπορείς να παίξεις μαζί μου, μην καείς από τον ερώτα μου.» είπα μεθυσμένος από το βράδυ. Στα αποκαΐδια σου θα χορέψω ταγκό καπνίζοντας κουβανικό πούρο και πίνοντας ρούμι. Θα μάθω να αγκαλιάζω ξένα κορμιά ψάχνοντας το δικό σου και όσο αργείς θα χάνομαι σε καπνούς και θα ψιθυρίζω έρωτες ανύπαρκτους σε ψυχές αδύναμες που δεν θα ‘σαι εσύ. Κι όταν όλα μου τα παιχνίδια τα μάθεις τότε θα σε έχω κλείσει σε δυο τοίχους χωρίς διέξοδο, θα σ’ αγαπήσω παντοτινά και αλύπητα… θα φτύνεις έρωτα σαν φθισικιά, και θα αναπνέεις τα αποκαΐδια μου και θα γεμίζεις τα πνευμόνια σου μονάχα από μένα καθώς θα με έχεις κερδίσει μα μόνο, αφού καείς. Κάηκες ξανά μα ποτέ με μια υπόσχεση πως στα αποκαΐδια σου θα βρεις τον καλύτερο σου εαυτό και θα σε αγαπήσω, εγώ αυτός που δεν του άξιζες ποτέ, που δεν έπρεπε ποτέ, που ήθελες πολύ αλλά όχι, όχι ….. Μα εσύ αργείς και είμαι φωτιά που καίει στο διάβα της μυριάδες ψυχές και δεν αφήνει πίσω της τίποτα, παρά μόνο αστερόσκονη στο κατόπι της. Σε μια φεγγαροδιαδρομή με πολύ ρακί και ντουφεκιές στον αέρα κάθε βράδυ σε κλέβω λίγο λίγο και εσύ μ΄ αρνιέσαι τον έρωτα σου, το κορμί σου και κάθε βράδυ το ξέρουμε και οι δυο κλέβεις δυο στιγμές αδυναμίας, ηθελημένα πια, και χαϊδέυσε ανίερα, σάρκα εκ της σαρκός μου, και η θύμηση μου σε σκοτώνει λίγο πιο πολύ, λίγο πιο βαθειά, λίγο πιο αιώνια…
Να καείς και να οσμίσω την καμένη σου ψυχή από μακριά να τρέξω σαν άσπρο άτι στο μέτωπο της πιο μεγάλης μάχης και να χορέψω σαν Ινδιάνος σαμάν στο κέντρο του αψηλότερου τυφώνα και να κρατηθώ στο δάκρυ σου, στο γέλιο σου που τα κάνε όλα γαλήνια, μα να καώ και σαν καίγομαι, να αναστηθώ στο τεράστιο χαμόγελο σου.. Θα λεηλατήσω τα όνειρα σου και θα καταστρέψω το μέλλον σου, θα έχεις πεθάνει από τον έρωτα μου και θα σαι έτοιμη να αναστηθείς για αυτόν. Τα βράδια θα χαϊδεύεσαι κρυφά από τα λόγια που ‘χεις πει στις φίλες σου και θα νοιώθεις ένοχη…
Και ένα βράδυ σαν κανένα άλλο, το φεγγάρι θα ‘ναι χλωμό, το ψέμα θα ‘ναι ανύπαρκτο όπως τις ενοχές σου, θα βρωμίζει από μακριά η πόλη απ’τα άρωμα σου και από τον καμένο μου έρωτα. Θα σείεται η γης και θα ‘ρθείς σαν αντάρα, σαν βροχή και σαν γέλιο και θα ακουμπήσεις τα χείλη σου στα αποκαΐδια μου, σαν ακουμπάς με τα ακροδάχτυλα το τελευταίο σφηνοπότηρο γνωρίζοντας πως πνιγεί μέσα του κάθε συστολή σου και θα αναστήσεις και τους δυο.
«θάνατω θάνατον πάτησας» και Ανάσταση, μέσα απ’΄ τα λάθη και τις ενοχές…
θανόντος της ψυχής θα γεννηθώ και πάλι, αέναος και απέθαντος έρωτας μονάχα για… σένα
Υ.Γ: Αργείς και αργοπεθαίνω και αυτό δεν είναι τρόπος για να ζέις.
