Το πιο κάτω το “κλέψαμε” απ’ το fb του Yannis Androulidakis
Συμπληρώνεται μία εβδομάδα χιονιού και ψύχους στη Λέσβο και ακόμα δεν είναι σαφές το ύψος της καταστροφής που έχει επέλθει για τους πρόσφυγες. Προσωπικά δεν είμαι έτοιμος να αποδεχθώ ότι υπάρχουν νεκροί από το κρύο, αν και μοιάζει πολύ πιθανό, κυρίως γιατί ελπίζω να μην υπάρχουν.
Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι η στάση των ξενοδόχων του νησιού αντιστοιχεί σε στάση καθαρμάτων, αποτελεί μια απερίγραπτη ντροπή για κάθε άνθρωπο και συγκροτεί μια δυστοπία και μόνο ως σκέψη. Τίποτα απολύτως δε μπορεί να δικαιολογήσει ή έστω να σχετικοποιήσει την ελεεινή τους συμπεριφορά.
Όμως, ανεξάρτητα και παράλληλα με την καταγγελία αυτού του αίσχους, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πηγή αυτού που συμβαίνει σήμερα στη Λέσβο δεν είναι οι χαμερπείς ξενοδόχοι της, αλλά η πολιτική που ακολουθείται για τους πρόσφυγες, και ιδιαίτερα η ευρω-τουρκική συμφωνία της ντροπής, την οποία η ελληνική κυβέρνηση όχι μόνο υπέγραψε και παρουσίασε ως θετική, αλλά συνεχίζει να την υλοποιεί ακόμα και σήμερα, διακινδυνεύοντας να πεθάνουν άνθρωποι από το κρύο, επιμένοντας σε ατέρμονες «διαπραγματεύσεις» με τους ξενοδόχους΄, αντί να σταματήσει να την εφαρμόζει.
Η κυβέρνηση θα μπορούσε βέβαια να επιτάξει τα ξενοδοχεία. Θα το έκανε ασφαλώς αν το ζήτημα αφορούσε λ.χ. Έλληνες σεισμόπληκτους, αλλά είναι προφανές ότι ούτε στην Ελλάδα ούτε στην Ευρώπη σήμερα μια ανθρώπινη ζωή αξίζει όσο κάθε άλλη ανθρώπινη ζωή. Θα μπορούσε όμως να κάνει και κάτι άλλο: Να αναστείλει την εφαρμογή της ευρω-τουρκικής συμφωνίας, η οποία μέσα στην Ευρώπη που θα καταργούσε τα σύνορα, δημιουργεί νέα, εσωτερικά σύνορα, και να διασφαλίσει την άμεση και ασφαλή μετάβαση των προσφύγων σε άλλα μέρη της Ελλάδας και την εγκατάστασή τους σε κλειστούς χώρους εκεί. Η κυβέρνηση όχι απλά δεν το επέτρεψε, δεν το διανοήθηκε καν. Χιλιάδες άδεια κτίρια, διαμερίσματα, ξενοδοχεία σε όλη την Ελλάδα παραμένουν άδεια, ενώ οι άνθρωποι παγώνουν εγκλωβισμένοι σε ένα νησί που δεν καταλαβαίνει ότι στην ιστορία κινδυνεύει να αποκτήσει τη φήμη του Άουσβιτς.
Ακόμα και τώρα, η αναστολή της εφαρμογής της ευρω-τουρκικής συμφωνίας είναι εφικτή, επείγουσα και όσο ποτέ αναγκαία.
Σε αυτή τη στιγμή χρειάζεται να αποδώσει κανείς τιμές σε όλους/ες εκείνους/ες που τον τελευταίο χρόνο εργάστηκαν και έδρασαν με γνώμονα καταρχήν την ασφαλή στέγαση των προσφύγων σε κλειστούς χώρους, αγνοώντας απειλές και συκοφαντίες, ακόμα και στο εσωτερικού του υποτιθέμενου κοινωνικού κινήματος.
Περισσότερο από ποτέ, σήμερα, να σπάσουμε τον εγκλωβισμό των προσφύγων στα νησιά, να ανοίξουμε τα άδεια κτίρια να μπουν οι άνθρωποι.
