Γράφει ο Grande Tirelire
Θα έχει άσχημο καιρό απόψε. Θα βρέξει έρωτα, λάθη, φιλιά και ενοχές. Να ντυθείς καλά, μην μου κρυώσεις . Το ξερά ότι αυτό το βράδυ θα ΄ταν αλλιώτικο μα δεν πήρα παλτό, μήτε κασκόλ, κράτησα το κορμί μου παγωμένο στην αναμονή σου. Ήταν η επιλογή μου να το αφήσω χωρίς άμυνες σε εσένα και ας ξέρω πως μου κανείς μονάχα κακό!
Τι θα άλλο μπορούσε να ήταν η αγάπη αν όχι μια ανατρεπτική σκέψη κόντρα σε καθετί λογικό, να αφεθείς και να δοθείς στις ορέξεις κάποιου αλλού; Να ανοίγεσαι και οικιοθελώς να επιτρέπεις την ασέλγεια στο μυαλό και στο κορμί σου. Μα κάθε τι άλλο δεν σου αρμόζει, κάθε τι άλλο είναι εναλλακτικό, λειψό και επιπόλαιο.
Τι να την κανείς την ζωή, αν δεν τζογάρεις σε λάθη και ενοχές, αν δεν τινάζει που και που τις σκόνες από την κάρδια σε επιπόλαια σκιρτήματα, έτσι για να φεύγει η σκουριά; Σίχαμα η αγάπη, ατέλειωτο, μα καμία ζωή, μάτια μου, δεν έχει αξία χωρίς το σίχαμα της, χωρίς τα ρίσκα της, τα ένοχα της βράδια και τα μεθυσμένα της φιλία κι΄ ας είναι μόνιμη η δυστυχία.. πρόσκαιρες οι αναβολές..
«Χόρεψες και εσύ με τέτοιους δαίμονες; Μπα δεν το ρωτώ καν, το ξέρω. Μα εγώ δεν χόρεψα άπλα μαζί τους. τους σφιχταγκάλιασα, χτυπήθηκα με δαύτους και μοιράστηκα τα πάντα μαζί τους μέχρι που σήμερα δεν ξέρω αν δεν είμαι εγώ στ’ αλήθεια ο δαίμονας τους… ο δαίμονας μου.
Ξεκίνησα ένα μεγάλο ταγκό μαζί τους από μικρός, σε ένα ηλιοβασίλεμα που έμοιαζε ματωμένο και από τότε δεν έπαψα τα βήματα στον ρυθμό, να χορεύω αέναα και ατέρμονα. Και στο τέλος γιατί να τους διώξω; Ας βαρεθούν αυτοί. Ας φύγουν αυτοί. Εγώ θα ανοίγω πασιέντζες μαζί τους, θα τους κερνάω σφηνάκια και θα μοιράζομαι μαζί τους τα πρέπει και τα μη.. Θα τους ξυπνάω στα ένοχα βράδια και θα τους κοιμίζω σε μίας καθωσπρέπει ζωής το κοστούμι.
Σε αυτούς χρωστώ τον ρυθμό και την μουσική της ζωή μου, από αυτούς έμαθα τα αναμενόμενα, να κλέβω βράδια, να λεηλατώ τον χρόνο και να φτιάχνω καθημερινές Κυριακές και αυτό είναι που θα σου λείπει, αυτό, που στον παράδεισο σου θα είναι όλα τόσο μουντά, τόσο άχρωμα, τόσο «καθώς πρέπει». Ψιτ. το χεις σκεφτείς; Τι θα κανείς αν από τον παράδεισο σου λείπω;
«Μ’ αρέσουν τα σύννεφα» είχες πει ένα πρωινό και χάρισες στον κόσμο ένα χαμόγελο σαν αυτά που φωτίζουν τις πρώτες μαγιάτικες Κυριακές. «Μ’ αρέσουν» που ‘ναι ταξιδιάρικα, αλλάζουν σχήματα, αλλάζουν ζωές… «Μου χαρίζουν πάντα μια θλιβερή χαρά, που τα βλέπουν όλα αλλά δεν έχουν μια διάθεση να αλλάξουν έστω και κάτι μικρό..» μα ποτέ δεν το κατάλαβα μέχρι που εσύ έγινες σύννεφο..
Ότι κι αν κανείς σε αυτή την ζωή, το τέλος πρέπει να ‘ναι μαζί κι ‘αν αργήσεις πολύ να έρθεις να ξέρεις θα αργοπεθαίνω σε κάθε απουσία, κι ‘αν αργήσεις πολύ να’ ρθείς να ξέρεις σε κάθε γυρισμό σου θα ξαναγεννιέμαι και αν είναι να μην έρθεις ποτέ. Επέτρεψε μου να ζω σε αυτό το ψέμα της επιστροφής και μην ανησυχείς για τον αλήτη σου, αυτός θα χορεύει ταγκό σε μια γωνία του κόσμου.
Να μην ανησυχείς για τον αλήτη, θα τον κρατήσω πιστό στην τρέλα του. Θα ονειρεύεται ατρόμητα άλλες ακρογιαλιές, πίνοντας σφηνάκια στον αέρα και στριφογυρίζοντας ένα τσιγάρο που ποτέ δεν θα ανάψει.
Να ανησυχείς για σένα που σε όποια κρεβάτια κι’ αν ξαπλώνεις θα ακούς το σιγομουρμουρητό από το μεθυσμένο σας βράδυ, θα μυρίζεις στα ξένα μαξιλάρια το άρωμα του, θα γεύεσαι ακόμα τα χείλη του βουτηγμένα στην τεκίλα και θα δικαιολογείς την επίσκεψη του στο μυαλό σου με «πονοκεφάλους» για να μείνεις λίγη ώρα μαζί του. Και είναι αυτό ζωή; Είναι αυτό ευτυχία;
Άλλος δρόμος να περάσει η άνοιξη δεν υπάρχει έξων απ ‘ την ψυχή σου γι’ αυτό μάζεψε την.. κρατά την κι όσο είναι καιρός δώσε την στον αλήτη ή στον δαίμονα σου. Το ξέρεις καιρό τώρα, πως όλο αυτό, το πιο μεγάλο σου βράδυ, ολάκερη σου η ζωή θα ξημερώνει μονάχα δίπλα σε ένα κατάδικο σου αλήτη.
