Γράφει η Ανδριανή Χατζηγεωργίου
“Δεν πάει άλλο”, είπα κοφτά στον εαυτό μου, “με τη νέα χρονιά θα πρέπει να βρω δουλειά”.
Έτσι, οι μέρες του Ιανουαρίου ξοδεύονταν στην αποστολή βιογραφικών και τη σύνταξη συνοδευτικών επιστολών, στις συνεντεύξεις και βεβαία στις αντίστοιχες προετοιμασίες, που όλοι κάνουμε πριν το interview, όταν σκεφτόμαστε αποβραδίς πιο συνολάκι, πιο πουκαμισάκι και ποιες γόβες μας ταιριάζουν. Και θέλοντας να πετύχουμε την τέλεια αψεγάδιαστη εικόνα, παίρνουμε και ένα ντοσιέ μαζί μας με όλα τα βιογραφικά σημειώματα και τα πιστοποιητικά από σεμινάρια που έχουμε παρακολουθήσει, απλά έτσι για μόστρα. Μη μου πεις ότι δεν το έχεις κάνεις, δεν θα σε πιστέψω.
Άφησα βιογραφικά παντού, σε εταιρείες, σε οργανισμούς, σε ομίλους, σε καταστήματα, σε ξενοδοχεία… Κάθε φορά που κτυπούσε το τηλέφωνο, έτρεχα να το απαντήσω με ευθυμία και αγωνία. Πίστευα ότι θα ήταν από κάποια δουλειά, αλλά ο ενθουσιασμός μου ήταν ανόητος και γελοίος. Στην άλλη άκρη του ακουστικού ήταν η τηλεφωνήτρια από κάποιο ερευνητικό κέντρο ή από κάποιο διαφημιστικό γραφείο ή άπλα μια φιλενάδα για να βγούμε για καφέ. Φαντάζεστε την απογοητευμένη έκφραση στο προσώπου μου, όταν συνειδητοποιούσα ότι το τηλεφώνημα δεν ήταν από κάποιόν άλλο κόσμο του μυαλού, της φαντασίας και των μεγάλων μου θέλω. Τουλάχιστόν, θα έβγαινα για καφέ. Τι ωραία που είχα ακόμη απεριόριστο χρόνο για περιπάτους, για χαλάρωση και για αστεία μαζί με τις κολλητές μου, σκεφτόμουν.
Και καθώς οι σκέψεις μου ήταν καρφωμένες στην έμμονη μου για εύρεση εργασίας, κάθε φορά που βγαίναμε για καφέ, διάφορες ιδέες έκαναν βόλτα στο μυαλό μου. Να ρωτήσω αν χρειάζονται προσωπικό; Να πάω στην κουζίνα να τους δείξω τα προσόντα μου; Να πάρω το δίσκο από τα χέρια του γκαρσονιού και να αρχίσω να σερβίρω; Δεν είναι καθόλου καθόλου κακή ιδέα. Εξάλλου η δουλειά στο εστιατόριο θα είναι όμορφη ασχολία, θα κινείσαι στο χώρο θα μιλάς με ανθρώπους και θα έχεις την ευχαρίστηση να φροντίσεις να περνάνε καλά. Δεν θα μοιάζει καθόλου σε εκείνα τα επαγγέλματα που σε θέλουν συνεχώς καθισμένο μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή.
Εκείνο το πρωινό του Σαββάτου, όταν βγήκαμε για καφέ με τη Άννα, η ιδέα να γίνω σερβιτόρα ρίζωνε όλο και πιο πολύ στο μυαλό μου και όσο φύτρωνε τόσο πιο πολύ με έσπρωχνε προς στην υλοποίησή της. Νωρίς το απόγευμα, φόρεσα τα καλά μου ρούχα και τις μαύρες μου γόβες και βγήκα για ψάξιμο μέσα στο κρύο, με μοναδική παρέα την ερώτηση, υπάρχει, άραγε, κάτι και για μένα. Μέσα στον άνεμο που εκείνο το απόγευμα ήθελε να παρασύρει τα πάντα το πέρασμα του, εγώ περπατούσα στους δρόμους σαν τρελή που ήθελε να χορέψει στους ρυθμούς της δυνατής θύελλας, που σε έκανε να βαδίζεις ακόμη πιο γρήγορα μέσα στο κρύο. Πήγα σε καφετέριες, εστιατόρια και μπαρ, με την ελπίδα να βρω επιτέλους κάτι, αλλά τίποτα πουθενά, παντού αρνητικότητα και απόρριψη. Μάλλον κάτι θα υπάρχει ακόμη, είναι και το καινούργι καφεστιατόριο στη γωνία, που τα βράδια μετατρέπεται σε μπαρ με ζωντανή μουσική. Με την ιδέα ότι εκεί θα έβρισκα επιτέλους αυτό που έψαχνα, σήκωσα ψηλά το κεφάλι και τους ώμους, φόρεσα την καλύτερη μου διάθεση, το πιο όμορφο χαμόγελο μου και περπάτησα με αυτοπεποίθηση μέχρι τη γωνία. Στάθηκα μπροστά στην πόρτα του μπαρ, πήρα μια βαθιά ανάσα και μπήκα μέσα αναζητώντας το αφεντικό.
-Δεν το πιστεύω, έσυ είσαι; Μου είπε χαμογελώντας ο νεαρός άντρας που ήταν ο υπεύθυνος του μαγαζιού. Ναι, ο νεαρός άντρας ήταν ο γνωστός μου, ήταν το αγόρι, που στα φοιτητικά μου χρόνια, ήμουν ερωτευμένη μαζί του. Στην αρχή ήταν μια απλή σχέση μεταξύ δυο συμφοιτητών, στη συνέχεια έγινε έρωτας, ένας έρωτας που οδή-γησε σε φλερτ, ένα φλερτ που πότε δεν κατέληξε σε δεσμό, γιατί και οι δύο ήμασταν πολύ ντροπαλοί και δειλοί για να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας. Πολύ ντροπαλοί για να πούμε ο ένας στον άλλον θέλω να γίνω το κορίτσι σου, θέλω να γίνω το αγόρι σου. Αρκετά δειλοί για να αφήσουμε έναν έρωτα να χαθεί, την ώρα που δρόμοι μας θα χωρίζανε από τις διαφορετικές μας επιλογές.
–Τι κάνεις πώς είσαι, μου είπε χαρίζοντας μου ένα γλυκό φιλί στο μαγουλό.
–Καλά είμαι, εσύ;
-Και εγώ, καλά.
-Ψάχνεις κάτι, μπορώ να σε βοηθήσω;
-Ήρθα να ρωτήσω αν υπάρχει ανάγκη από προσωπικό, μιας και το μαγαζί είναι καινούργιο.
-Σωστά σκέφτηκες. Όντως υπάρχει ανάγκη από χέρια. Ξέρεις, είμαι υπεύθυνος του μαγαζιού και νομίζω ότι θα ήσουν μια πολύ καλή υπάλληλος. Μπορείς να περιμένεις μέχρι να έρθει το αφεντικό για να σε συστήσω.
-Ωραία.
Όσο περιμέναμε τον ιδιοκτήτη του μαγαζιού, πιάσαμε κουβέντα, είπαμε τα νέα μας, θυμηθήκαμε τα παλιά, γελάσαμε, νοσταλγήσαμε και κλείσαμε ραντεβού για έξοδο. Εκείνο το απόγευμα, βρήκα δουλειά βρήκα και έρωτα.
Ίσως τελικά αυτό να μου φύλαγε η μοίρα. Αν μετά από τα πολλά interview που πήγα εκείνον τον Ιανουάριο, με καλούσαν σε δουλειά δεν θα πηγαίναν πότε σε εκείνο το καφεστιατόριο – μπαρ και δεν θα ξανασυναντούσα ποτέ ξανά τον Ιγνάτιο, εκείνον τον άντρα που με ερωτεύτηκε, που με γέμισε με φιλιά και ευτυχία. Εκείνον τον άντρα που με θέλησε και που τελικά με…. παντρεύτηκε! Εκείνον τον άντρα που ακόμα με αγαπά και τον αγαπώ, πέρα από όλα τα εφήμερα πράγματα στον κόσμο.
Αυτή είναι ακόμη μία δική μου αληθινή ιστορία, μου είπε η κυρία Αντιγόνη, όταν σε μια από τις βόλτες μας, της είπα τα παράπονα μου και τις αδικίες που συναντούσα στη ζωή. Και έπειτα, πρόσθεσε, τα καλύτερα πράγματα έρχονται μόνο στην ώρα τους, ούτε πιο νωρίς ούτε πιο αργά, όσο και αν εμείς αγωνιούμε, όσο και αν εμείς κουράζουμε τα πόδια μας μέσα στις μαύρες μας γόβες, ψάχνοντας το δρόμο μας σε άλλα μονοπάτια.
