Το Immigrant Diaries είναι ένα ντοκουμέντο της σύγχρονης μετανάστευσης, των Ελλήνων και όχι μόνο. Των νέων ανθρώπων που αναγκάζονται να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους για ένα καλύτερο αύριο. Ο Ελλαδίτης Γιάννης Δημητρέλλος, βλέποντας αγαπημένα του πρόσωπα να εγκαταλείπουν τον τόπο τους και να γίνονται οικονομικοί μετανάστες αποφάσισε να ασχοληθεί με αυτό το “φαινόμενο” και να δει τις ανθρώπινες ιστορίες πίσω από την σύγχρονη μετανάστευση που έφερε η οικονομική κρίση.
Της Γιώτας Δημητρίου
Γιάννη πως ξεκίνησε η ιδέα για το Immigrant Diaries και ποιος ήταν ο σκοπός σου ξεκινώντας το;
H ιδέα για το Immigrant Diaries προέκυψε ένα ζεστό βράδυ Ιουλίου της περασμένης χρονιάς στον Πειραιά, όταν μάθαινα πως ο ξάδελφος μου θα έπαιρνε την τετραμελή οικογένεια του στο Dubai, εκεί που ζούσε και εργαζόταν ήδη, μόνος, από το 2014. Δυο χρόνια πριν, είχα αποχαιρετήσει το κορίτσι που αγαπούσα, το οποίο μου είχε ανακοινώσει πως θα ζούσε μόνιμα στο Μονπελιέ, στη Νότια Γαλλία. Μέσα σε μια τριετία είχα χάσει το μέτρημα των αγαπημένων προσώπων που είχα αποχαιρετήσει, λίγο πριν γίνουν μετανάστες, γιατί «είναι η μόνη λύση πιά».
Ο σκοπός του Immigrant Diaries είναι το να γίνει ένα παγκόσμιο ημερολόγιο όλων εκείνων που επέλεξαν να ζήσουν σε μια δεύτερη πατρίδα. Ένα ημερολόγιο που θα τους φέρει πιο κοντά με την πατρίδα που αφήνουν, που θα τονίζει τις δυσκολίες, αλλά και τις φωτεινές στιγμές της νέας τους ζωής, χωρίς διδακτισμό και μιζέρια, αλλά με αισιοδοξία και κυρίως ειλικρίνεια. Το Immigrant Diaries φιλοδοξεί να γίνει ένα ντοκουμέντο της σύγχρονης μετανάστευσης. Ελπίζω να πετύχει.
Ποιοι έχουν λάβει μέρος;
Μέχρι στιγμής, έχουν λάβει μέρος κυρίως Έλληνες ηλικιών που κυμαίνονται γύρω στα 30, που ζουν σε χώρες της Βόρειας Ευρώπης (Αγγλία, Γερμανία οι πιο δημοφιλείς). Αυτό φυσικά δεν σημαίνει πως το Immigrant Diaries δεν είναι ανοικτό σε μετανάστες κάθε εθνικότητας, ηλικίας και φύλου.
Η επιλογή είναι το πιο δύσκολο κομμάτι του Immigrant Diaries. Η προσέγγιση γίνεται κατ`άτομο, από εμένα τον ίδιο και όχι με απρόσωπα ομαδικά μηνύματα και συνήθως καταλήγει σε μια μικρή online συνέντευξη. Μελλοντικός στόχος του Immigrant Diaries οι πρόσωπο-με πρόσωπο συνεντεύξεις με μετανάστες, όπου κι αν βρίσκονται.
Στο Project έχουν λάβει μέρος Έλληνες. Θα μπουρούσαν στο μέλλον να συμμετάσχουν και Κύπριοι;
Βεβαιότατα. Ναι.
Που έχει δημοσιευτεί το Immigrant Diaries;
Αυτή τη στιγμή μπορεί ο καθένας να διαβάσει τις ιστορίες του Immigrant Diaries στην ομώνυμη σελίδα του στο Facebook.
https://www.facebook.com/immigrantdiaries/?fref=ts
Έχει κυκλοφορήσει σε έντυπη μορφή πέρα απ’ την ηλεκτρονική; Το σκέφτεσαι (πχ να γίνει βιβλιο;)
Αγαπώ το έντυπο, μεγάλωσα διαβάζοντας βιβλία και περιοδικά. Καθ`ότι όμως το Immigrant Diaries διανύει μόλις τον 1ο μήνα ζωής του, νομίζω πως είναι αρκετά νωρίς ακόμα και για να σκεφτώ κάτι τέτοιο.
Τα τελευταία πέντε χρόνια 30 χιλιάδες Έλληνες έχουν μεταναστεύσει στο εξωτερικό λόγω οικονομικής κρίσης, ωστόσο ο ρατσισμός υπάρχει ακόμα στον Έλληνα….Ποια η γνώμη σου πάνω σε αυτό;
Ο ρατσισμός πιστεύω πως πάντα υπήρχε σε μια μεγάλη μερίδα Ελλήνων, απλώς τον κουκούλωνε η οικονομική ευμάρεια των δεκαετιών 80-90. Κάποτε το θύμα, ο περίγελος, ήταν ο Αλβανός. Σήμερα που αυτή η ευμάρεια δεν υπάρχει πια, έχουν πέσει οι μάσκες και τα θύματα είναι πολλά περισσότερα: Σύριοι, Πακιστανοί, Αφγανοί, ακόμα και μετανάστες από την γείτονα χώρα, την Τουρκία. Όσο για τον Έλληνα μετανάστη, αυτός στα μάτια του Έλληνα ρατσιστή, νομίζω πως φαίνεται ως ο ευνοημένος, ο πλούσιος, που κατάφερε να φύγει από τη μιζέρια και σήμερα ζει ζωή χαρισάμενη. Η συνολική ιστορία μας ως έθνος, είναι μια μάχη του καλού με το κακό, εκείνου που χύνει το δηλητήριο του διχασμού με εκείνον που το καθαρίζει και ανοίγει τις χαραμάδες να μπει φως, αλήθεια και κοινωνική πρόοδος
Εσύ έχεις ζήσει στο εξωτερικό; 
Πέρασα δύο υπέροχα χρόνια, ως μεταπτυχιακός φοιτητής στο πρόγραμμα Media & Communications του πανεπιστημίου του Leicester (distance learning) και άλλα 2 χρόνια όπου πήγαινα και ερχόμουν στο Μονπελιέ, προσπαθώντας να κρατήσω δυνατή μια σχέση εξ`αποστάσεως. Πρακτικά πηγαινοερχόμουν Αθήνα – Leicester – Montpellier ασταμάτητα, το διάστημα 2011-2014
Αλήθεια, ποια είναι η επίγευση που σου άφησε αυτό το Project;
Μέχρι στιγμής,η γεύση που μου αφήνει, είναι ότι οι Έλληνες μετανάστες στο εξωτερικό σχηματίζουν άνετα μια αυτόνομη κοινότητα, γεμάτη από άτομα δημιουργικά, με καινοτόμες ιδέες και ανήσυχα μυαλά
Μέσα από το Immigrant Diaries έχει καταλήξει σε κάποιο συμπέρασμα;
Νομίζω πως η παραπάνω απάντηση συνιστά και το συμπέρασμα μου.
Τελικά, πόσο εύκολο είναι να φεύγει κανείς απ’ τον τόπο του αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο στο εξωτερικό;
Κρίνοντας από τις απαντήσεις που έχω λάβει μέχρι στιγμής, μια τέτοια απόφαση απαιτεί κρύο αίμα και πίστη, προσήλωση στην ιδέα μιας καλύτερης ζωής, μιας ζωής όπου μπορείς να δημιουργείς, να επιχειρείς, να κάνεις αυτό που απελευθερώνει την ψυχή σου.
Τέλος, υπάρχει μια απ’ τις ιστορίες στο Immigrant Diaries που σε συγκίνησε ή προβλημάτισε ιδιαίτερα;
Με εντυπωσίασε η ιστορία του Δημήτρη Κρανιώτη, του ανθρώπου που βρίσκεται πίσω από την εταιρεία Ark4Art, στο Λονδίνο, του ανθρώπου που έχει ως στόχο να προάγει την ελληνική μουσική έξω από τα σύνορα της χώρας μας. Μου θύμισε μια ατάκα του Δημήτρη Πουλικάκου: «Πατρίδα δεν είναι το χώμα που πατάς. Αυτό μπορεί να είναι κάπου πιο θερμό, αλλού πιο ψυχρό, δεν αλλάζει και πολύ. Πατρίδα είναι η γλώσσα μας.»
