Η Άντρη Κυριαζή είναι ηθοποιός, σκηνοθέτης, μα πάνω απ’ όλα είναι μια καλλιτέχνης η οποία αγαπά τόσο πολύ τη τέχνη την οποία ακολουθεί, σε βαθμό που θυσιάζει στο βωμό της πράγματα τα οποία εμπεριέχουν ρίσκο. Τι εννοώ; Η Άντρη πρόσφατα εγκατέλειψε την σιγουριά του δημόσιου για να αφοσιωθεί αποκλειστικά στη τέχνη της υποκριτικής. “Παραιτήθηκα από τη Μέση Εκπαίδευση όπου εργάστηκα για δέκα χρόνια ως καθηγήτρια θεατρολογίας σε λύκεια της Κύπρου και αν και έχω θυσιάσει μια αξιοζήλευτη μόνιμη θέση, νιώθω επιτέλους ελεύθερη και δημιουργική. Το στεγανό πλαίσιο της εκπαίδευσης με είχε στεγνώσει δημιουργικά και δεν μπορούσα πλέον να λειτουργήσω καλλιτεχνικά”, δηλώνει με σιγουριά και πάθος γι αυτό που κάνει.
Όπως σωστά καταλάβατε, το Skala Times δε θα μπορούσε να μην μιλήσει με την Άντρη Κυριαζή για την μέχρι σήμερα πορεία της, να νέα της σχέδια μετά την μεγάλη πρόσφατη απόφαση της, αλλά και για πολλά άλλα που αφορούν στην τέχνη της υποκριτικής.
Της Γιώτας Δημητρίου
Καταρχάς όταν σε ρωτάνε “τι είσαι τελικά;” τι απαντάς; Σπούδασες υποκριτική και σκηνοθεσία στην Αμερική. Από μικρή ασχολήθηκες με το χορό και το τραγούδι, ενώ έχεις και πτυχίο στη χρηματοοικονομική και τραπεζική διοίκηση, αλλά και δίπλωμα δημοσιογραφίας. Γιατί τόσα πολλά μονοπάτια; Η ανησυχία του καλλιτέχνη εντός σου σε οδήγησε σε αυτά ή κάτι άλλο; Σήμερα ποιο είναι το επάγγελμα σου;
Τι είμαι;…Ωραία ερώτηση!
Σήμερα είμαι ηθοποιός, εμψυχώτρια θεάτρου και σκηνοθέτης…
Αποφοιτώντας από το λύκειο πέρασα από πολλά μονοπάτια όπως σωστά ανέφερες…Κυρίως οι δικαιολογημένες ανησυχίες του πατέρα μου για τις δύσκολες συνθήκες εργασίας στο χώρο του θεάτρου ήταν αυτές που με οδήγησαν στο μονοπάτι της χρηματοοικονομικής και τραπεζικής διοίκησης. Δε χωρούσα όμως εγώ σε αυτό το παρακλάδι των “στεγανών” οικονομικών. Μετά τη συμπλήρωση των σπουδών μου στο Πανεπιστήμιο του Πειραιά δούλεψα σε ένα χρηματιστηριακό γραφείο στη Λάρνακα για έξι μήνες κι εκεί πέραν πάσας αμφιβολίας διαπίστωσα ότι δεν ήταν για μένα αυτός ο χώρος…Το μονοπάτι της δημοσιογραφίας δεν το ακολούθησα ποτέ επαγγελματικά. Σπούδασα δημοσιογραφία στο εργαστήρι του ΑΝΤ1 για δύο χρόνια στο Μαρούσι παράλληλα με τις σπουδές μου στα χρηματοοικονομικά, ίσως σε μια αναζήτηση αντιστάθμισης της τετράγωνης και στεγνής σπουδής των οικονομικών, αλλά ποτέ δεν το εξάσκησα…ίσως στο μέλλον(χαμογελά)…Στα 23 μου χρόνια λοιπόν ξαναέφυγα για σπουδές στην Αμερική στην υποκριτική και σκηνοθεσία στο τμήμα θεατρικών σπουδών του Πανεπιστήμιο της Αριζόνας. Ήταν τα καλύτερα φοιτητικά χρόνια, αν και δούλευα παράλληλα για να τα βγάλω πέρα, ήταν τα πιο όμορφα μου χρόνια εκεί! Ίσως γιατί έκανα επιτέλους αυτό που επιθυμούσα από παιδί με πολύ ενθουσιασμό κι αγάπη σε ένα περιβάλλον που σέβεται κι εκτιμά ιδιαίτερα τις τέχνες.
Συνεργάστηκες με τον ΘΟΚ και το Θέατρο Σκαλά καθώς και με γνωστούς και καταξιωμένους ηθοποιούς και σκηνοθέτες. Για σένα τι σημαίνει “καλό θέατρο” και ποιες είναι οι βασικές προϋποθέσεις για να πεις ΝΑΙ σε μια συνεργασία;
Είχα την τύχη να συνεργαστώ με καταξιωμένους σκηνοθέτες και ηθοποιούς στο κρατικό αλλά και στο ελεύθερο θέατρο και σε μικρότερες ομάδες όπως την Alpha Square και την Παραπλεύρως Παραγωγές. Mε σκηνοθέτες όπως τον Νίκο Χαραλάμπους, το Γιώργο Μουαίμη, τον Bred Gibbs, τον HananSnir, τον Έυη Γαβριηλίδη, το Δημήτρη Λιγνάδη, τον Κωνσταντίνο Αρβανιτάκη, τον Βαρνάβα Κυριαζή, τη Μαρία Καρσερά, τον Χρίστο Ζάνο, τον Αντρέα Μελέκη, τη Μόνικα Μελέκη και τον Ευριπίδη Δίκαιο και πληθώρα καταξιωμένων ηθοποιών. Από όλους πήρα κάτι και το κουβαλώ μαζί μου σε κάθε μου δουλειά. Καλό Θέατρο σημαίνει σκληρή ομαδική δουλειά από συνεργάτες που σέβονται κι αγαπούν το θέατρο. Βασικές προϋποθέσεις λοιπόν για να πω ναι σε μια συνεργασία είναι το πάθος για αυτή την τέχνη, η ομαδικότητα, ο αλληλοσεβασμός, ο επαγγελματισμός και κυρίως η αληθινή αγάπη για το θέατρο.
Στην τηλεόραση συνεργάστηκες με το κρατικό μας κανάλι αλλά και με ιδιωτικά κανάλια. Ποια η άποψη σου για την κυπριακή τηλεόραση;
Η κυπριακή τηλεόραση περνά μεγάλη κρίση εδώ και χρόνια.Τα πράγματα γίνονται με πολύ γοργούς ρυθμούς κυρίως λόγω κόστους κι έτσι πέφτει η ποιότητα. O δε επαγγελματισμός σε όλους τους εμπλεκόμενους συντελεστές δεν είναι κανόνας πλέον στις τηλεοπτικές παραγωγές. Δε θα μιλήσω για τη θεματολογία των πιο πολλών σειρών. Δεν εκτιμούμε πολλές φορές το κριτήριο του κοινού μας, αυτό θέλω να πιστεύω, γιατί αλλιώς αν αυτά τα λεγόμενα νούμερα τηλεθέασης αντανακλούν το επίπεδο του αισθητικού κριτηρίου του κοινού της Κύπρου τότε έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας όσον αφορά στην εκπαίδευση του κοινού…
Υπάρχουν Κύπριες ηθοποιοί οι οποίες κατάφεραν να διαπρέψουν και να ξεχωρίσουν στο εξωτερικό (Ελλάδα, Αγγλία). Εσύ έχεις ονειρευτεί ποτέ καριέρα εκτός Κύπρου;
Είναι πολλοί οι ηθοποιοί που διαπρέπουν στο εξωτερικό και είναι αξιοζήλευτοι και άξιοι συγχαρητηρίων πραγματικά.Δε σκέφτηκα εγώ ποτέ το ενδεχόμενο να κυνηγήσω καριέρα εκτός Κύπρου ίσως γιατί δημιούργησα οικογένεια, περίπου από την αρχή της καριέρας μου εδώ ως ηθοποιός, και από τότε όλα τα άλλα έρχονται σε δεύτερη μοίρα.
Στο τέλος των σπουδών μου στην Αμερική είχα μία πρόταση αλλά ήταν τότε που είχαν πέσει οι δίδυμοι πύργοι (Σεπτέμβριο 2001) κι αποφασίσαμε με τον τότε αρραβωνιαστικό μου και νυν σύζυγό μου να γυρίσουμε στην Κύπρο που έμοιαζε πιο ασφαλής προορισμός για μας τότε…
Θεωρείς το επάγγελμα του ηθοποιού δύσκολο στη Κύπρο;
Είναι δύσκολο το επάγγελμα του ηθοποιού στην Κύπρο ναι, ιδιαίτερα όσον αφορά στην οικονομική αποκατάσταση. Ο ηθοποιός στην Κύπρο δεν έχει την κοινωνική καταξίωση ή την οικονομική σταθερότητα που έχουν άλλα επαγγέλματα στην Κύπρο, αλλά αυτό το επάγγελμα σου δίνει πολύ δυνατές συγκινήσεις και μοναδικά δημιουργικές και όμορφες στιγμές! Πρόσφατα παραιτήθηκα από τη Μέση Εκπαίδευση όπου εργάστηκα για δέκα χρόνια ως καθηγήτρια θεατρολογίας σε λύκεια της Κύπρου και αν και έχω θυσιάσει μια αξιοζήλευτη μόνιμη θέση, νιώθω επιτέλους ελεύθερη και δημιουργική. Το στεγανό πλαίσιο της εκπαίδευσης με είχε στεγνώσει δημιουργικά και δεν μπορούσα πλέον να λειτουργήσω καλλιτεχνικά.
Πόσο ρίσκο εμπεριείχε μια τέτοια απόφαση; Που βρήκες την δύναμη για να κάνεις κάτι τέτοιο;
Ήταν μία από τις πιο δύσκολες αποφάσεις της ζωής μου. Ακούγεται παράτολμο και ίσως κάποιοι το χαρακτηρίσουν και αφελές να αφήνεις μια πολυπόθητη θέση του δημοσίου για να μπεις στην ανασφάλεια του θεάτρου/τηλεόρασης και της ιδιωτικής εκπαίδευσης. Το τόλμησα όμως και θέλω να πιστεύω ότι η συνεχής αναζήτηση της δημιουργίας και της θεατρικής αγωγής σε όλες τις ηλικίες θα μου ανοίξει καινούριους δημιουργικούς δρόμους. Ο εφησυχασμός και η σταθερότητα στο χώρο εργασίας έχουν τα καλά τους δε λέω, μέχρι όμως το σημείο που δεν καταλήγουν αδράνεια και αργός θάνατος… Όταν συγκρούονται με την ιδιοσυγκρασία σου και απλά συμβιβάζεσαι σε μια δουλειά, καταλήγοντας να πηγαίνεις καθημερινά μόνο και μόνο για την οικονομική σταθερότητα έχεις ήδη πεθάνει και απλά δεν το ξέρεις. Από τη στιγμή που ένιωσα αντιπαραγωγική και εγκλωβισμένη από την ίδια την εκπαίδευση αυτό από μόνο του μου έδωσε την ώθηση να φύγω…Δύναμη για την απόφασή μου άντλησα και από την οικογένειά μου που ήθελαν να με βλέπουν καλά κι ευτυχισμένη. Φαίνεται η κατάθλιψη και η δυστυχία που κουβαλούσα στο σπίτι ήταν έκδηλη όσο κι αν προσπαθούσα να την κρύψω μέχρι να πάρω την απόφαση. Αυτά ήταν θυμάμαι χαρακτηριστικά τα απλά λόγια των παιδιών μου: “Μαμά θέλουμε να σε βλέπουμε ευτυχισμένη γι’ αυτό άσε τα σχολεία και κάνε μόνο θέατρο και τηλεόραση που σε κάνει χαρούμενη”.
Αν ένα απ’ τα παιδιά σου σου ανακοινώσει ότι θέλει να ακολουθήσει τα μονοπάτια της υποκριτικής πώς θα νιώσεις;
Αν είναι ταλαντούχο κι αυτό είναι που πραγματικά τον γεμίζει και τον κάνει ευτυχισμένο, και δεν είναι απλά ένα καπρίτσιο του, θα χαρώ πολύ να το ακολουθήσει. Δεν θα ήθελα επουδενή να επαναλάβει τη δική μου ιστορία τελειώνοντας το λύκειο.
Τι εννοείς;
Εννοώ ότι δεν θα ήθελα να περάσει από δύο και τρία μονοπάτια όπως εγώ μόνο και μόνο για να ικανοποιήσει εμένα ή τον πατέρα του…Τα δικά του όνειρα θέλω να κυνηγήσει και όχι τα δικά μας…Θα είμαστε δίπλα τους να τους συμβουλεύουμε αλλά τα όνειρα και οι στόχοι είναι μόνο δικοί τους.
Γενικότερα τι θα έλεγες σε ένα νέο που θέλει να ακολουθήσει το μονοπάτι της υποκριτικής;
Να το κάνει μόνο εάν πραγματικά το αγαπά και μόνο εάν με αυτό νιώθει ευτυχισμένος και γεμάτος…και όχι για τη δημοσιότητα ποια δημοσιότητα…, όχι για τα λεφτά ποια λεφτά αφού δεν υπάρχουν σε σταθερή βάση…όχι για την υποτιθέμενη λάμψη και γοητεία…είναι σκληρή δουλειά χωρίς άδειες ασθενείας, χωρίς σταθερές μηνιαίες απολαβές, χωρίς σταθερό εργοδότη, και με περιόδους τρομερής ανασφάλειας… Ένα τεστ θα ήταν να σκεφτεί τη ζωή του χωρίς θέατρο, την καθημερινότητα του χωρίς θεατρική δημιουργία…
Τα μελλοντικά επαγγελματικά σου σχέδια;
Φέτος είμαι για δεύτερη χρονιά στο κρατικό μας κανάλι στην καθημερινή σειρά “Καμώματα τζι Αρώματα”, μια σειρά που γίνεται με μεράκι από όλους τους εμπλεκόμενους συντελεστές και επαγγελματισμό. Αγκαλιάστηκε από τον κόσμο κι ελπίζω ότι θα συνεχιστεί και την επόμενη χρονιά. Ήμουν επίσης στη σειρά του Άλφα “Σαν οικογένεια” η οποία προβάλλεται κάθε Σάββατο και Κυριακή και ολοκληρώνεται σύντομα.
Έχω επίσης δημιουργήσει πρόσφατα το δικό μου θεατρικό εργαστήρι για παιδιά, έφηβους και ενήλικες στη Λάρνακα, στη σχολή χορού Ζορμπάς. Με την εμπειρία των δέκα χρόνων διδασκαλίας και σκηνοθεσίας εφήβων, φεύγοντας από τη Μέση Εκπαίδευση, και με τη 15χρονη πλέον εμπειρία μου στο θέατρο ως ηθοποιός βρίσκομαι σε θέση να μεταφέρω τη γνώση, την εμπειρία και την αγάπη μου για το θέατρο σε ένα κατάλληλα διαμορφωμένο χώρο όπου ήδη αρχίσαμε να δημιουργούμε με τους μαθητές μου πολλά όμορφα ταξίδια στο θέατρο.
Η θεατρική αγωγή είναι καθαρά παιδαγωγική, “τρέφει” την ψυχή του παιδιού και τον ενισχύει με εφόδια για τη ζωή. Τα παιδιά φεύγουν από το εργαστήρι χαρούμενα και αποφορτισμένα. Δημιουργούμε μαζί ένα όμορφο περιβάλλον δράσης όπου νιώθουν κυρίως ασφάλεια κι εμπιστοσύνη να δημιουργήσουν, να εκτεθούν και να εκφραστούν ελεύθερα.
Τέλη Ιουνίου θα παρουσιάσουμε με τα παιδιά και τους έφηβους μου το πρώτο μας θεατρικό έργο της βραβευμένης συμπολίτισσάς μας Μαρίνας Σαβεριάδου καθώς επίσης και μία απολαυστική κωμωδία με τους ενήλικες. Ανυπομονώ να στήσουμε τα δύο αυτά έργα και να απολαύσουμε όλη τη διαδρομή.
Όσο για θέατρο δυστυχώς για φέτος έκλεισα την πόρτα σε μία πολύ αξιόλογη πρόταση που είχα στην αρχή της χρονιάς λόγω βεβαρημένου προγράμματος, κάτι που μετάνιωσα πολύ αλλά εύχομαι σύντομα να υπάρξει κάτι άλλο.
Άντρη αν και γεννήθηκες στη Πάφο εντούτοις μεγάλωσες στη Λάρνακα. Θα ήθελα να μου πεις τι κρατάς απ’ τα παιδικά αλλά και εφηβικά σου χρόνια στη Λάρνακα και πόσο άλλαξε εκείνη η Λάρνακα με την σημερινή.
Θυμάμαι τα παιχνίδια στο αδιέξοδο του πατρικού μου σπιτιού με σκισμένα γόνατα να γυρνάμε με τα ποδήλατα και να παίζουμε αμέριμνα μπάσκετ και γερμανικό μέχρι να σβήσει η μέρα. Τις Σαββατιάτικες μας βόλτες αμέριμνα στις Φοινικούδες με την οικογένεια μου που κατέληγε πάντα με παγωτό κοντά στην ψαροταβέρνα Ζέφυρος. Γιορτές κατακλυσμού και να τραγουδάμε στην εξέδρα… Ανθεστήρια και ντυμένες μαρζορέτες να χορεύουμε και να ανοίγουμε την παρέλαση…Μετά μεγαλώνοντας ως έφηβη τα μαθητικά χρόνια στο λύκειο Αγίου Γεωργίου με θεατρικές και καλλιτεχνικές παραστάσεις με τον αγαπημένο μου φίλο και πρώην μαέστρο της παιδικής μας χορωδίας Νίκο Ευαγγέλου, τις βόλτες και τις ηλιοθεραπείες στο ήσυχο κόλπο του λιμανιού που δεν υπάρχει πια δυστυχώς…Εξόδους στην περιοχή Δεκέλειας που έσφυζε από ζωή τότε…ιγκουάνα, ουντιτσι, και πολλά άλλα….αχ τι ωραία χρόνια, ξέγνοιαστα…
Ξέρω ότι αγαπάς και εσύ την Λάρνακα ιδιαίτερα, όπως και εμείς εδώ στο Skala Times. Τι θα ήθελες να δεις στην πόλη μας;
Θα ήθελα επιτέλους να δω τη Λάρνακα να μην είναι πλέον ο τελευταίος τροχός της άμαξας όσον αφορά στην ανάπτυξη των πόλεων της Κύπρου. Θα μπορούσε και η Λάρνακα να αποτελέσει πόλη πρότυπο του νησιού μας. Έχει απίστευτη φυσική ομορφιά και μεγάλη πολιτιστική ιστορία και κληρονομιά που θα μπορούσε να προστατεύσει και να αναδείξει σωστά εάν και εφόσον υπήρχαν υπεύθυνοι φορείς με όραμα και επιμονή για αυτή την πόλη. Ας αγαπήσουμε περισσότερο την πόλη που μας μεγάλωσε κι ας της δώσουμε αυτό που της αξίζει επιτέλους…
Τέλος, αλήθεια, έγινες αυτό που ονειρευόσουν να γίνεις, όταν ήσουν μικρή;
Ναι…από μικρή το να ανεβαίνω στη σκηνή μου δημιουργούσε μια όμορφη ισορροπία…ένιωθα να είμαι ο εαυτός μου όταν ήμουν επί σκηνής τραγουδώντας, χορεύοντας ή παίζοντας θέατρο…μεγαλώνοντας αυτή η ισορροπία έγινε ανάγκη…και μετά από ένα ταξίδι με Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες το ακολουθώ ακόμη με το ίδιο πάθος και αγάπη!
