To AKEΛ Λάρνακας πραγματοποίησε πριν λίγες μέρες εκδήλωση στον ΑΠΟΠ Προδρόμου με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Γυναίκας. Στην εκδήλωση μίλησε η Βουλευτής Ευανθία Σάββα για τα δικαιώματα της γυναίκας για την πολιτικοκοινωνική κατάσταση σήμερα στον τόπο μας όσον αφορά τις γυναίκες, αλλά και για τους αγώνες που έχουμε ακόμη να δώσουμε για να κερδηθούν βασικά δικαιώματα για τις γυναίκες, όπως είπε.
Πιο κάτω ολόκληρη η ομιλία της Βουλευτού:
Καθώς τραβάμε εμπρός, εμπρός φέρνουμε τις μεγάλες μέρες
Το ξεσήκωμα των γυναικών είναι ξεσήκωμα όλης της ανθρωπότητας
Όχι πια σκλάβοι και τεμπέληδες, δέκα που μοχθούν για έναν που ξαπλώνει
Αλλά ένα δίκαιο μοίρασμα στα αγαθά της ζωής, Ψωμί και Τριαντάφυλλα, Ψωμί και Τριαντάφυλλα!
Απόσπασμα από το ποίημα του Τζέιμς Οπενχάιμ, Ψωμί και Τριαντάφυλλα το οποίο γράφτηκε για το μεγάλο
ξεσηκωμό των εργατριών στα υφαντουργεία της Νέας Υόρκης εκείνη την 8η του Μάρτη του 1857. Όταν πνιγμένες απ’ το άδικο, τις διακρίσεις και την καταπίεση εξεγέρθηκαν, απαιτώντας 10ώρο και όχι 16 ώρες εργασίας, φωτεινές και υγιείς αίθουσες εργασίας και ίσα μεροκάματα με τους άντρες, σίγουρα δεν φανταζόντουσαν το μεγαλείο του αγώνα τους που θα φώτιζε και θα ενέπνεε το Παγκόσμιο Γυναικείο Κίνημα στη συνέχεια και το φως που εξακολουθεί να φωτίζει τους αγώνες του. Το γεγονός ωστόσο, ότι χρειάστηκαν πενήντα τρία χρόνια να αρχίσει να τιμάται αυτή η εξέγερση αποτελεί ακόμα μια απόδειξη του θάρρους που διέθεταν αυτές οι γυναίκες. Είχαν τολμήσει να υψώσουν το βλέμμα ψηλά, στον ήλιο, μέσα από τα σκοτεινά δωμάτια εργασίας τους, αποφασίζοντας πως η ζωή τους, δεν μπορεί και δεν θα είναι κάτεργο, δεν μπορεί και δεν θα είναι κόλαση.
Αγαπητές φίλες,
Η 8η του Μάρτη, ημέρα σταθμός για το Παγκόσμιο Γυναικείο Κίνημα, είναι μέρα που τιμούμε τις εργάτριες των υφαντουργείων και των εργοστασίων της Νέας Υόρκης, που 160 χρόνια πριν, δεν δίστασαν να θυσιάσουν ακόμη και τη ίδια την ζωή τους για τα δίκαια τους. Εκείνες που με το αίμα τους έγραψαν στη μνήμη και τη συνείδηση του γυναικείου εργατικού κινήματος, ότι οι όποιες γυναικείες κατακτήσεις δεν χαρίστηκαν αλλά επιτεύχθηκαν με σκληρή πάλη.
Είμαστε εδώ για να τιμήσουμε τις ηγετικές φυσιογνωμίες του Παγκόσμιου Γυναικείου Κινήματος, ανάμεσα στις οποίες κατέχουν εξέχουσα θέση η Κλάρα Τσέτκιν, η Ρόζα Λούξεμπουργκ, η θρυλική Πασιονάρια Ντολόρες Ιμπαρούρι. Μαζί με αυτές τιμούμε τις πρωτοπόρες Κύπριες, την Κατίνα Νικολάου, την Κλειώ Ιωαννίδου, τη Φωφώ Βασιλείου, τη Λευκή Μαραθοβουνιώτου, την Φάνη Ολύμπιου, την Ελέγκω Παρτζίλη και τόσες άλλες που έσπασαν τα δεσμά και χάραξαν τον δρόμο για τη γυναικεία χειραφέτηση.
Τη ίδια ώρα τιμούμε τα εκατομμύρια των γυναικών που συνέδεσαν τη ζωή τους με τους κοινωνικούς, εργατικούς και πολιτικούς αγώνες για ίση αντιμετώπιση και ίσα δικαιώματα για τις γυναίκες. Την απλή εργάτρια, την αγρότισσα, τη συνταξιούχο, τη μαθήτρια, την φοιτήτρια, την επιστήμονα, την άνεργη, την μετανάστρια, την προσφυγοπούλα, την εγκλωβισμένη, όλες αυτές που δίνουν καθημερινά τη δική τους μάχη. Τιμούμε όλες τις γυναίκες αγωνίστριες που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή των διεκδικήσεων για ένα καλύτερο αύριο.
Είναι γεγονός ότι τον 20ο αιώνα έχουν γίνει αρκετά βήματα προς την κατεύθυνση της βελτίωσης της θέσης της γυναίκας, αλλά όσο και να ακούγεται απίστευτο, σύμφωνα με στοιχεία της Διεθνούς Αμνηστίας:
-
Περισσότερο από 150 εκατομμύρια κορίτσια και γυναίκες έχουν υποστεί το ταπεινωτικό μαρτύριο του ακρωτηριασμού των γυναικείων οργάνων την χρονιά που μας πέρασε.
-
Εκατομμύρια θηλυκά έμβρυα απορρίπτονται καθώς η γέννηση τους θεωρείται κατάρα σε δεκάδες χώρες ενώ ακόμη και αν γεννηθούν αφήνονται να πεθάνουν από την πείνα.
Την ίδια στιγμή εκατομμύρια γυναίκες ζουν σε χώρες όπου δια νόμου απαγορεύεται να μορφωθούν, να εργαστούν, να κυκλοφορήσουν ασυνόδευτες, που είναι υποχρεωμένες να καλύπτουν το πρόσωπο και το σώμα τους και ο λιθοβολισμός ή το μαστίγωμα αποτελούν συνήθεις πρακτικές που ακολουθούνται για τα λεγόμενα «εγκλήματα τιμής». Πρέπει να σημειώσουμε ότι το φαινόμενο της βίας κατά των γυναικών δεν συναντάται μόνο στις λεγόμενες υπανάπτυκτες χώρες αλλά και στην πολιτισμένη Ευρώπη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπου το 1/3 των γυναικών δηλώνει ότι έχει πέσει θύμα κάποιας μορφής βίας. Αυτό αντιστοιχεί περίπου σε 62 εκατομμύρια γυναίκες. Η χώρα μας δεν αποτελεί εξαίρεση σε αυτό.
Εξίσου απίστευτο ακούγεται και το γεγονός ότι η σωματεμπορία είναι η δεύτερη ταχύτερα αναπτυσσόμενη βιομηχανία μετά το εμπόριο όπλων ανά το παγκόσμιο. Εκατομμύρια γυναίκες και κορίτσια σε όλες τις γωνιές της γης αποτελούν αντικείμενα εκμετάλλευσης και εξαναγκάζονται σε πορνεία ενώ ζουν σε άθλιες συνθήκες υπό την απειλή της βίας ακόμη και του θανάτου. Το Ισλαμικό Κράτος, χρησιμοποιεί τον μαζικό βιασμό γυναικών ως ένα από τα όπλα του και θέτει σε ομηρία εκατοντάδες χιλιάδες άμαχες γυναίκες τις οποίες προωθεί σε κυκλώματα σωματεμπορίας. Στη Συρία οι γυναίκες πρόσφυγες για να γλιτώσουν από την φωτιά του πολέμου καλούνται μόνες τους τις περισσότερες φορές, αφού οι σύζυγοι τους έχουν σκοτωθεί ή αγνοούνται, να σώσουν τις ζωές τους αλλά κυρίως εκείνες των παιδιών τους. Σίγουρα δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τις γυναίκες που βρέθηκαν πνιγμένες στη Μεσόγειο… Εκείνες που με το κλάμα και τις κραυγές τους στοιχειώνουν τα όνειρα κάθε ανθρώπου που διαθέτει ίχνος συνείδησης.
Είναι με θλίψη αλλά κυρίως με οργή που βλέπουμε όλα αυτά να συμβαίνουν στον 21ο αιώνα όπου οι γυναίκες παραμένουν ακόμα τα μεγαλύτερα θύματα βίας και διακρίσεων ακόμα και στις δικές μας εκσυγχρονισμένες κοινωνίες. Μπορεί τα όσα τρομερά ανάφερα πιο πάνω να μην υπάρχουν στη χώρα μας αλλά δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε ότι και στην Κύπρο οι γυναίκες έρχονται αντιμέτωπες με τη βία, το σεξισμό και είναι θύματα διακρίσεων κυρίως σε ότι αφορά τα εργασιακά δικαιώματα και τους μισθούς. Η οικονομική κρίση αλλά και οι πολιτικές λιτότητας που επιβλήθηκαν από την ΕΕ και την παρούσα κυβέρνηση έφεραν ένα μεγάλο πισωγύρισμα της κυπριακής κοινωνίας, μια συνολική καθίζηση του βιοτικού επιπέδου του λαού μας. Όλα αυτά που θεωρούνταν αυτονόητα για τις προηγούμενες γενιές, παιδεία, αξιοπρεπής δουλειά, υγεία, κοινωνική ασφάλιση, κάθε άλλο παρά δεδομένα μπορούν πλέον να θεωρούνται. Επιπλέον, η παρούσα κυβέρνηση έθεσε σε στασιμότητα τις πολιτικές ισότητας, κουτσούρεψε την οικονομική στήριξη προς τις γυναικείες οργανώσεις, έκοψε κονδύλια σημαντικά για την υγεία ιδίως των γυναικών.
Και υπάρχουν ερωτήματα που πρέπει να θέσουμε στην παρούσα κυβέρνηση, τι απέγινε ο Εθνικός Μηχανισμός για τα Δικαιώματα της Γυναίκας; Πως προχωρά το Στρατηγικό Σχέδιο Δράσης για την Ισότητα Ανδρών και Γυναικών 2014-2017, το οποίο έχει εδώ και καιρό εγκριθεί, χωρίς ωστόσο να έχει κοστολογηθεί και χωρίς συζήτηση για εξεύρεση πόρων που να διασφαλίζουν την εφαρμογή του. Τι γίνεται με την υλοποίηση της Σύμβασης της Κωνσταντινούπολης την οποία έχουμε υπογράψει σαν χώρα και η οποία προβλέπει σφαιρική αντιμετώπιση της βίας κατά των γυναικών, αλλά δεν είδαμε ακόμη τίποτα το συγκεκριμένο προς την υλοποίηση της;
Πότε σκοπεύει η Πολιτεία να υλοποιήσει την Εθνική Στρατηγική για τον καρκίνο ή πότε θα τεθούν σε λειτουργία τα δύο ακτινοθεραπευτικά κέντρα και το Κέντρου Μαστού; Σε μια χώρα με το μεγαλύτερο ποσοστό θανάτων από καρκίνο του μαστού σε επίπεδο ΕΕ;;. Σε τι αριθμό θα πρέπει να φθάσουν τα θύματα της επάρατης νόσου για να κινητοποιηθούν οι αρμόδιοι φορείς;;
Ιδίως σε ότι αφορά την υγεία, οι αποκοπές και η λιτότητα έχουν επιφέρει μεγάλο πλήγμα στην ποιότητα της ιατρικής φροντίδας της χώρας μας το οποίο πληρώνουν φυσικά οι ασθενείς που δεν έχουν τα μέσα να αποταθούν στον ιδιωτικό τομέα. Και η πλειοψηφία αυτών των ασθενών φυσικά είναι οι γυναίκες οι οποίες πληρώνουν πιο ακριβά το τίμημα των επιπτώσεων της οικονομικής κρίσης αφού είναι αυτές που υπαμείβονται, που δυσκολεύονται να βρουν δουλειές με αξιοπρεπή μισθό, που αναγκάζονται να δουλεύουν σε εξαντλητικά ωράρια, που ζουν υπό το φόβο της απόλυσης αν εγκυμονήσουν. Φίλες και φίλοι δεν έχουμε φτάσει δυστυχώς σαν κοινωνία στο σημείο που η ανισότητα μεταξύ των φύλων να ανήκει στο παρελθόν. Το χάσμα μεταξύ των αμοιβών αντρών και γυναικών είναι μεγάλο, η εκπροσώπηση των γυναικών στα κέντρα λήψεως των αποφάσεων κινείται σε πολύ χαμηλά επίπεδα, ο σεξισμός και η υποτίμηση των γυναικών είναι διάχυτα στην κοινωνία μας.
Γι αυτό η 8η του Μάρτη δεν είναι γιορτή και δεν θα γίνει ποτέ γιορτή. Ήταν, είναι και θα είναι μέρα τιμής και αγώνων. Αφετηρία πάλης για όσα δικαιούνται οι γυναίκες. Για το μέλλον που περιμένει το άλλο μισό της ανθρωπότητας. Για τον ήλιο που θα φωτίσει το άλλο μισό του ουρανού. Δεν περιμένουμε να μας ανοίξουν ιπποτικά τις πόρτες της πραγματικής ισοτιμίας και δημοκρατίας. Θα τις ανοίξουμε εμείς οι ίδιες με τους αγώνες μας.
