Της Ανδριανής Χατζηγεωργίου
Υπάρχουν πρωινά, που όταν νιώθεις όλη τη φρίκη στο κεφάλι σου, το μόνο που θέλεις είναι να επιστρέψεις στο ζεστό σου κρεβάτι, που δεν βρίσκεται στο οπτικό πεδίο κανενός, όπως ακριβώς η Αλίκη, εκείνο το πρωινό, που δεν ήξερε τι να κάνει για να καλύψει όλη την ασχήμια που είχε συσσωρευτεί μπροστά της. Μπορούσε να καλύψει τις ρυτίδες, τα ανεπιθύμητα σημάδια, τους μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια της, όμως δεν μπορούσε να κρύψει όλη εκείνη την κακία που είχε μετακομίσει μέσα τους. Το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να φορέσει την αδιόρατη μάσκα της και να ξεκινήσει τη μέρα της, μέσα σ’έναν ψεύτικο κόσμο.
Πλέον, γνώριζε καλά ότι έπρεπε να ακολουθήσει τους άγραφους νόμους της υποκρισίας και της ψευτιάς, οι οποίοι έλεγαν, «τώρα πρέπει να χαμογελάσω, τώρα πρέπει να χαιρετήσω, τώρα πρέπει να είμαι ευγενική». Αυτός θα σου δώσει τις πληροφορίες που θέλεις, αν το ψαρέψεις με ένα γλυκό καλήμερα. Εκείνη η ξανθή κυρία θα σε βοηθήσει να πάρεις προαγωγή, αν της δείξεις ιδιαίτερη εκτίμηση και εκείνος ο χοντρούλης κύριος θα σε βοηθήσει να πετύχεις τον στόχο σου, αν τον προσεγγίσεις φιλικά. Τα έμαθε όλα πολύ καλά, αφού είχε αποφοιτήσει με άριστα από την ακαδημία των μα-σκοφόρων. Για την έγγραφη της στη σχολή είχε φροντίσει ο Χάρης, εκείνη τη μέρα που δεν είχε τερματίσει την κλήση μετά το τηλεφώνημα που είχε κάνει στην Αλίκη για της ζητήσει μια αλλαγή στις υπευθυνότητες που θα είχαν στη δουλειά. Είδες που σου είπα ότι θα δεχτεί, είπε ο Χάρης στον συνάδελφο τους, ενώ η Αλίκη κρατούσε ακόμη το ακουστικό στο αυτί της. Αφού σου είπα, είναι κορόιδο, συνέχισε να λέει εκείνος. Αν δεν ξέρεις τι σημαίνει κορόιδο θα πρέπει να την γνωρίσεις καλύτερα.
Τα μάτια της Αλίκης, εκείνη τη στιγμή, γούρλωσαν, γύρισαν ανάποδα, ήρθαν ξανά στην θέση τους και ετοιμάστηκαν για καταμέτωπο επίθεση. Ήθελε να του σπάσει τα μούτρα και να αφήσει ένα ολόκληρο οχετό από φωνές να βγει από μέσα της. Ήθελε να τρέξει στο μακρόστενο διάδρομο της εταιρείας, να σπρώξει με δύναμη την πόρτα του γραφείου του, να τον κοιτάξει με άγριο ύφος, να κτυπήσει τις παλάμες στο γραφείο του και έπειτα να σαρώσει τα πάντα στην επιφάνεια του, κάνοντας τα όλα «γυαλιά – καρφιά». Έπειτα, να τον αρπάξει από τον γιακά και να του πει ευθέως, μην τολμήσεις να μου ξαναζητήσεις χάρη. Τέρμα. Ακούς; Αλλά στην πραγματικότητα η πνιγμένη ψυθιριστή φράση, που έλεγε, ήταν με απογοήτευσες Χάρη. Κορόιδο εγώ; Ήταν το μόνο που είπε στον εαυτό της. Κατάλαβε, γιατί ήταν τόσο ευγενικός μαζί της. Αντιλήφθηκε ότι γι’αυτόν δεν ήταν μια καλή συνάδελφος, που άξιζε την εκτίμησή του, αλλά ένα όργανο που εξυπηρετούσε σκοπούς και συμφέροντα.
Εκείνη τη μέρα, η Αλίκη κατάφερε να εξηγήσει τη ψευτική συμπεριφορά των ανθρώπων που πήγαζε από την κακεντρέχεια και τον εγωισμό, που χορηγούνται στις ψυχές σαν βιταμίνη σε αναβράζοντα δισκία, από κάποιο κακό φαρμακοποιό. Σαν βιταμίνες, που μέσα στον κόσμο της υποκρισίας, θα δυναμώσουν την άμυνα του οργανισμού, μετατρέποντας την τρυφερή καρδιά σε σκληρόκαρδο καρύδι, ώστε οι άνθρωποι να μπορούν να προστατεύσουν τους εαυτούς τους από τους επιτήδειους λύκους, τις πονηρές αλεπούδες και τα άγρια αρπακτικά.
Όλες παρατηρήσεις που έκανε η Αλίκη για το θεατρινισμό και την πολυπροσωπία των ανθρώπων επιβεβαιώθηκαν ένα μεσημέρι, σε μια σύσκεψη, στην οποία το ψέμα δεν έλειψε ούτε στιγμή από διπλά τους. Την εντυπωσίασε η υπερβολική κατάκριση που ασκούσαν οι συνεργάτες της σε άλλους για να δικαιολογήσουν δικά τους λάθη και καθυστερήσεις. Την εξέπληξε η ικανότητα που είχε ο Χάρης να χειρίζεται τις καταστάσεις προς όφελος του, να ρίχνει τα φταιξίματα στους άλλους και να παίρνει την επικρότηση του αφεντικού, που κατηγορούσε πίσω από την πλάτη του για να φαίνεται αγαπητός στους συναδέλφους του. Έμεινε με ανοικτό στόμα χωρίς μιλιά, όταν παρουσίασε τη θέλησή του για την αλλαγή καθηκόντων ως ιδέα της Αλίκης αντί δικής του, αφήνοντας την Αλίκη εκτεθειμένη μπροστά στους αυστηρούς διευθυντές της εταιρείας.
-Τελικά, είσαι μεγάλος ψευτής, είπε η Αλική στον Χάρη, όταν έφευγαν το απόγευμα.
-Γιατί το λες αυτό;
– Γιατί δεν είμαι κορόιδο, όπως νομίζεις.
-Μα δε σε θεώρησα ποτέ κορόιδο.
-Μόνο μπροστά σε ένα κορόιδο θα έλεγες ότι είπες στη σύσκεψη. Το ξέρεις πολύ καλά ότι εσύ πήρες την πρωτοβουλία για αλλαγή.
-Τα είπα για το καλό μας. Είπε προσποιητά, σαν τον καλύτερο ανθρώπο του κόσμου, ο Χάρης, με μια ψευτική γλυκύτητα στο πρόσωπό του.
-Ναι; Τον ρώτησε ειρωνικά η Αλίκη.
-Ναι. Τελικά, είσαι κορόιδο δεν καταλάβαινεις, ότι είπα ψέματα για το καλό όλων μας. Συνέχισε με το ίδιο ύφος εκείνος.
-Για το καλό το δικό σου. Το δικό σου συμφέρον. Τα άκουσα όλα από το τηλέφωνο που ξέχασες να κλείσεις.
Παρόλο που η σκέψη του Χάρη χάθηκε στη μνήμη του, παρόλο που το μυαλό του θόλωσε, πάλι συνέχιζε να φορά την ίδια μάσκα, του καλού ανθρώπου, μέχρις ότου η Αλίκη του είπε, «πάψε Χάρη. Έχω καταλάβει πόσο ψεύτης είσαι». Εκείνος της απάντησε με ειρωνικό ύφος, «κοιτά να μαθαίνεις, γιατί το έχεις ανάγκη», αφήνοντας να φανεί μια ψεύτικη ανωτερότητα.
Η Αλίκη συνειδητοποίησε ότι ζούσε μέσα σε έναν κόσμο γεμάτο ψεύτες. Μπροστά της ήρθαν εικόνες με ανθρώπους στα διάφορα πάρτι, στους δρόμους και στις δουλειές να συναναστρέφονται, να χαμογελούν, να κάνουν αστεία να αναλύουν γεγονότα, απλά και μόνο για να δείξουν το πρόσωπο του παντογνώστη, του έξυπνου, του χιουμορίστα. Απλά και μόνο για να δείξουν το προφίλ του τέλειου κοινωνικού ανθρώπου. Να δημιουργήσουν τη μέγιστη καλύτερη εντύπωση για να πετύχουν το σκοπό τους. Και πως το πετυχαίνουν αυτό οι άνθρωποι, το έμαθε πολύ καλά στην «ακαδημία των μασκοφόρων», στο μάθημα «επίτευξη του στόχου μας», το οποίο έλεγε, «Θέλουμε να κερδίσουμε κάτι; Το κλειδί το έχει κάποιο άτομο στον περίγυρό μας. Ανάλογα, λοιπόν, με το σκοπό μας και το άτομο πρέπει να διαλέξουμε την κατάλληλη μάσκα». Και για να αποφοιτήσεις από αυτήν τη σχολή πρέπει να περάσεις το άνωθεν αναφερόμενο μάθημα με άριστα. Αν δεν το περάσεις, σημαίνει πως έχεις ήδη χαθεί μέσα στη «λάσπη της αφάνειας», γιατί χωρίς αυτό το το πτυχίο τίποτα δεν μπορείς να κάνεις, σύμφωνα με τους άγραφους κανόνες του χάρτινου κόσμου που ζούμε.
Ασκώντας την τέχνη του μασκοφόρου επί καθημερινής βάσεως, χάνεσαι μέσα στις χιλιάδες όψεις που κολλάς στον ίδιο σου τον εαυτό. Από το πρωί που θα βγεις από το σπίτι σου μέχρι το βράδυ που θα επιστρέψεις, το δηλητηριώδες ερπετό που κρύβεις μέσα σου αλλάζει συνεχώς όψεις σαν χαμαιλέοντας. Τελικά, χάνεσαι μέσα στους χιλιάδες ρόλους που δίνεις στον εαυτό σου, εγκλωβίζοντας τη ψυχή σου μέσα στο ψέμα και στην κακία. Μέσα στη σκληροκαρδία και τον εγωισμό που σε αιχμαλωτίζουν, σε γδέρνουν και σε καίουν. Στο τέλος, το μόνο που μένει σε εσένα είναι όλη εκείνη η σταχτή και η σκουριά που σε κουράζουν που σε ταλαιπωρούν, που σου ασχημαίνουν το πρόσωπο και τα μάτια, όπως συνέβη και στην περίπτωση της Αλίκης που τώρα κοιτούσε απεγνωσμένα το «παραμορφωμένο» άσχημο πρόσωπό της στον καρθέπτη. Και όλα αυτά, γιατί η Αλίκη πότε δεν είχε μάθει ή μάλλον είχε ξεχάσει την ύπαρξη μιας άλλης ακαδημίας, που είναι μόνο για λίγους. Μόνο για άριστους που προβάλλουν σθεναρά αντίσταση στο ψέμα που θέλει να τρυπώσει μέσα τους σαν σκουλήκι. Για άριστους που βλέπουν τους ανθρώπους ως πλάσματα ανεκτίμητης αξίας και όχι ως όργανα διαμεσολάβησης. Έτσι, η εγγραφή της στην λάθος σχολή της κόστισε όλη την ηρεμία και την «ομορφιά» που είχε στο στο πρόσωπό της.
Εσύ, λοιπόν, που μοιάζεις με την Αλίκη πρέπει να γνωρίζεις ότι η αναστάτωση και η ηρεμία της ύπαρξής σου εξαρτάται από από τις επιλογές σου. Η ομορφιά και η ασχήμια στο πρόσωπο σου εξαρτάται από τις θεωρίες που θα αφήσεις να καθορίσουν τις πράξεις σου. Το θέμα, λοιπόν, είναι αν θα διαλέξεις τις θεωρίες των μασκοφόρων ή αυτές της αυθεντικότητας.
