Από το facebook της Themis Anthopoulou.
Αξίζει να διαβαστεί απ’ όλους…
Ήταν Δευτέρα απόγευμα και δούλευα στο γραφείο μου στη Λεβέντειο Πινακοθήκη την ώρα που η ξύλινη θυρίδα οροφής που βρισκόταν πάνω από το γραφείο μου άνοιξε και έπεσε πάνω μου. Κάποιος μου φώναξε και πρόλαβα να σκύψω, αλλιώς το κεφάλι μου θα είχε ανοίξει στα δύο. Ήμουν 36 ετών…
Σήμερα, δύο χρόνια μετά το εργατικό ατύχημα που μου στέρησε το αριστερό μου χέρι, οι γιατροί δεν μου δίνουν πολλές επιλογές, προσπαθούν κυρίως ν´ αντιμετωπίσουν το πρόβλημα του βασανιστικού νευροπαθητικού πόνου που με ταλαιπωρεί καθημερινά. Ανάμεσα στις παρενέργειες της φαρμακευτικής αγωγής είναι και τα λιποθυμικά επεισόδια. Ένα απόγευμα ο Μιχάλης με τον Μάριο με βρήκαν λιπόθυμη σπίτι μας, για αρκετές μέρες μετά ο Μάριος ξυπνούσε έντρομος τα βράδια για να με ρωτήσει αν είμαι καλά… Είναι θέμα αξιοπρέπειας πλέον για μένα να μιλήσω. Το οφείλω στην οικογένεια μου που όλο αυτό τον καιρό υπομένει σιωπηλά. Οι αλήθειες που αποτυπώνω πονούν, όχι όμως όσο το βάρος της θυρίδας που μου άλλαξε τη ζωή… Ευχαριστώ όσους θα κάνετε τον κόπο να με διαβάσετε.
Σας απασχολώ γιατί όλοι οι εργαζόμενοι έχουν το αναφαίρετο δικαίωμα να επιστρέφουν σώοι και αβλαβείς στην οικογένεια τους. Μοναδική εξαίρεση ανθρωπιάς σε όλο αυτό που καταγράφω, η κυρία Φωτεινή. Είμαστε μαζί 15 ολόκληρα χρόνια, με ξέρει καλά, την θαυμάζω, επιλέγει πάντα συνειδητά να παραμένει Άνθρωπος, ακόμη και στα πιο δύσκολα.
Αποχαιρετώντας λοιπόν οριστικά την προηγούμενή μου ζωή, νιώθω οργή και απογοήτευση. Λίγο καιρό πριν τον τραυματισμό μου είχε προηγηθεί η πτώση δύο άλλων θυρίδων που προειδοποιούσαν ότι με μαθηματική ακρίβεια σύντομα θα θρηνούσαμε θύματα. Ναι, ουρλιάζω κάθε μέρα μέσα μου, υπήρχε ο χρόνος και η δυνατότητα να αποφευχθεί ο τραυματισμός μου. Οι ελαττωματικές θυρίδες αποδείχθηκαν ένα από τα πολλά κατασκευαστικά προβλήματα του υπερσύγχρονου κτιρίου. Όταν έτρεξαν νερό οι φωταγωγοί, άμεσα η Διεύθυνση έκλεισε τις αίθουσες για να προστατεύσει τους πίνακες. Τους ανθρώπους όμως πώς τους προστάτευσε; Αποτελώ την λυπηρή και περίτρανη απόδειξη ότι δεν τους προστάτευσε. Δεν έγινε εκτίμηση κινδύνου και αρκέστηκε στις διαβεβαιώσεις των υπο-εργολάβων, τους οποίους ωστόσο λόγω των πολλών κακοτεχνιών θεωρούσε αναξιόπιστους. Οι θυρίδες διορθώθηκαν με εντολή της Διεύθυνσης την νύχτα που χτύπησα, αλλοιώνοντας έτσι το χώρο του δυστυχήματος κατά παράβαση της σχετικής νομοθεσίας, προτού μάλιστα ειδοποιήσουν το Γραφείο Εργασίας. Δεν τηρήθηκε ορθά καμία διαδικασία είτε πριν είτε έστω μετά το ατύχημα. Κάθε εργοδότης οφείλει να γνωρίζει πρωτίστως τις συγκεκριμένες διαδικασίες, πολύ περισσότερο όταν διευθύνει έναν δημόσιο χώρο. Η συμπεριφορά δε του Υπουργείου Εργασίας και των Κοινωνικών Ασφαλίσεων είναι σκανδαλώδης, επικρατεί το απόλυτο μπάχαλο!
Λειτουργούν ωσάν και κάποιοι είναι υπεράνω του Νόμου… Ευχαριστώ Τον Θεό που τουλάχιστον μπορώ να ανταπεξέλθω, αλίμονο όμως για όποιον δεν μπορεί. Γι’ αυτό φίλοι μου, ξεκινήστε άμεσα τις αποταμιεύσεις καθώς στην ατυχή περίπτωση που δουλεύοντας σας έρθει ο ουρανός σφοντύλι θα χρειαστείτε πολλές δεκάδες χιλιάδες ευρώ… Στη θέση μου θα μπορούσε κάλλιστα να βρίσκεται οποιοσδήποτε συνάδελφος, κάποιος επισκέπτης, είτε κάποιο παιδάκι που αναζητώντας το μεγαλείο της ευρωπαϊκής τέχνης θα του ερχόταν στο κεφάλι το μεγαλείο της εγκληματικής ανευθυνότητας. Άραγε οι βουλευτές μας ασχολήθηκαν ποτέ με τα εργατικά ατυχήματα; Έχοντας πλέον καταθέσει αγωγή εναντίον του Ιδρύματος Λεβέντη εκθέτω το πρόβλημά μου, ευελπιστώντας να βελτιωθούν κάποιες διαδικασίες στις κρατικές υπηρεσίες.
Διαβάζοντας τόσα χρόνια για τον Ανάστασιο Γ. Λεβέντη, ιδρυτή του Οργανισμού που εργάζομαι, σκέφτομαι πως όλο αυτό το άσχημο που συμβαίνει αδικεί κατάφωρα κ την δική του φιλοσοφία… Η Λεβέντειος Πινακοθήκη είναι κορυφαίο μουσείο για την Κύπρο και νιώθω ότι αδικείται από αυτό που συμβαίνει, όχι όμως από εμένα, εγώ για δύο ολόκληρα χρόνια σιωπούσα…
Αναπόφευκτα διερωτώμαι τι άραγε σημαίνει παιδεία κ πολιτισμός; Μήπως οι έννοιες αυτές προσφέρονται κ à la carte; Πάντοτε πίστευα πως ο πολιτισμός πρωτίστως έχει να κάνει με το σεβασμό στον άνθρωπο. Πώς όμως εμένα οι εργοδότες μου με σέβονται; Ποια ακριβώς δικαιοσύνη τους προτρέπει να αποποιούνται τις ευθύνες τους κ να με ενημερώνουν γραπτώς ότι απορρίπτουν κατηγορηματικά όλους τους ισχυρισμούς μου, μα αποτελεί ισχυρισμό ο τραυματισμός κ η αναπηρία μου; Η ανάληψη της ευθύνης δεν έχει να κάνει με την παιδεία μας; Ποια δικαιοσύνη τους προτρέπει να μην μου καταβάλουν πλέον το μισθό μου ούτε οποιοδήποτε ιατρικό έξοδο καθώς όπως γραπτώς με ενημέρωσαν έδωσαν ήδη πολλά για μένα; Μα δεν μου τα έδωσαν για να κάνω Botox… Την δική τους εγκληματική αμέλεια, η οικογένεια μου κ εγώ θα την πληρώνουμε όσο ζούμε. Ευτυχώς για τους εργοδότες μου το κόστος είναι μόνο χρηματικό κ συντριπτικά δυσανάλογο σε σχέση με την δίκη μου απώλεια. Έχασα το αριστερό μου χέρι, ενώ “κέρδισα” τη δημιουργία ενός εξαιρετικά δύσκολου συνδρόμου που έχει να κάνει με οξύ χρόνιο πόνο, το Reflex Sympathetic Dystrophy, ακόμη χειρότερα στην περίπτωσή μου αφορά νευροπαθητικό πόνο των περιφερικών νεύρων. Πόσο τυχερή είμαι που έχω καλή οικογένεια και φίλους. Μεγάλη ευλογία οι Άνθρωποί μου, είναι η δύναμή μου, δεν μ´ αφήνουν να πέσω, είναι δίπλα μου και μου χαμογελούν… Πόσο πολύ τους ευχαριστώ, τους ευγνωμονώ… Αξίζει ν´ αναφέρω ότι το Ίδρυμα Λεβέντη δεν είναι κερδοσκοπική επιχείρηση. Είναι ένας απόλυτα εύρωστος κοινωφελής Οργανισμός. Πάραυτα για τους εργοδότες μου αποτελώ μόνο έναν αριθμό.
Τολμώ να πω πώς όσο καιρό κάλυπταν τις θεραπείες μου ουσιαστικά εξαγόραζαν την σιωπή μου. Η “επιχορήγηση” μαζί με τον αρχικό “συγκλονισμό” τους διακόπηκαν άδοξα όταν άρχισα ν´ ανακαλύπτω μαζί με τους δικηγόρους μου το ένα ψέμα μετά το άλλο. Κάπου εκεί άρχισαν να με αποκαλούν υπερβολική, μου έλεγαν ότι υπάρχουν και χειρότερα. Να σε σακατεύουν και ύστερα να σου λένε ότι υπάρχουν και χειρότερα. Παράλληλα έληξε κ ο “μήνας του μέλιτος” με την Διεύθυνση της Πινακοθήκης. Επιστρέφοντας δουλειά τον Γενάρη του 2016 μετά την εγχείρηση της Βιέννης, αντιμετώπισα έκπληκτη τη χειρότερη μορφή διάκρισης. Επιπλήξεις για όσα “δεν μπορώ” να κάνω, με έφεραν στο σημείο να νιώσω ότι δεν αντέχω να υπάρχω, δεν αντέχω άλλο αυτή την άχρηστη Θέμιδα με το κουλό χέρι που κατοικεί μέσα μου. Να σε καθιστούν ανήμπορο και ύστερα να σου επιδεικνύουν προκλητικά την ανικανότητά σου. Παρακαλούσα -εκλιπαρούσα- για βοήθεια κ αντ’ αυτού στη συνάδελφο που όρισαν να με βοηθάει 3 ώρες την ημέρα, απαγόρεψαν ρητώς να μου δαχτυλογραφεί! Αν αυτό εστί πολιτισμός, τότε δηλώνω κατηγορηματικά και συνειδητά κανίβαλος… Αν ήμουν στη θέση τους δεν θα με τρόμαζε το ύψος του “λογαριασμού”, αλλά το κακό που έπαθε με δική μου ευθύνη ένας άνθρωπος. Δεν θα με άφηναν οι τύψεις να κοιμηθώ τα βράδια. Έβλεπα τις προάλλες στην τηλεόραση τα εγκαίνια της έκθεσης του Γκίκα, ούτε καν πρόσκληση δεν μου στάλθηκε παρότι παραμένω υπάλληλος της Πινακοθήκης. Καμάρωσα όμως τους συναδέλφους από την τηλεόραση. Ομιλίες με νόημα, χειραψίες, χαμόγελα, δίσκοι με σαμπάνια, μονάχα η Ντροπή απουσίαζε, εκκωφαντική απουσία, τουλάχιστον για όσους διαθέτουν ακόμη συνείδηση… Γιατί στην τελική άλλο είναι να εκθέτεις έργα τέχνης κ άλλο να εκθέτεις τον Άνθρωπο. Το πρώτο ονομάζεται πολιτισμός, το δεύτερο όμως κάπως αλλιώς. Το δε δεύτερο αναιρεί κατηγορηματικά το πρώτο.
