Της Ελλη Χρ.Αθανασίου
Σφιγγω την καρδιά ,
γιατί δεν θέλω τα λόγια να ξεχειλίσουν και να πετάξουν μακριά.
Να τα κρατήσω θέλω φυλακτά σαν ανεκτίμητα φλουριά,
Κι όταν μονάχη θά ‘μαι θα τα ξεδιπλώνω με αγάπη και χαρά,
θα τα μονολογώ ψιθυριστά γυρίζοντας μια μια τις σελίδες από
τα ράφια του μυαλού για να δώ τις εικόνες της όμορφης ζωής μας.
Μιας ζωής που έμοιαζε σαν μπρατσέρα, σαν μια σχεδία στην καταγάλανη θάλασσα που άλλοτε θαλασσόδερνε με φουρτουνιασμένα κύματα και άλλοτε γαλήνια άπλωνε κι έστελνε τη ηρεμία της παντού.
Και εμείς με αισιοδοξία και αγάπη κρατούσαμε γερά,
γιατί είχαμε οράματα, ελπίδες και όνειρα.
Τα όνειρα που έγιναν πραγματικότητα, οράματα που πραγματοποιήθηκαν και ελπίδες που στήριξαν γερά όλα αυτά.
Και τώρα βλέπω τον χρόνο να τα φυραίνει να ξεθωριάζει τις θύμισες αυτές, και αναλογίζουμε όταν τα γκρίζα χρόνια και τα γηρατειά θα ρθούν σαν κάτασπροι χειμώνες , η ζωή θα είναι γιομάτη από αναλαμπές και ιστορίες που ίσως δεν λέχθηκαν ποτέ.
Τότε θα αφήσω το σφίξιμο απ την καρδιά, να ανοίξει και να χαλαρώσει να πει και να θυμηθεί όλα εκείνα που απολαύσαμε μαζί με αγάπη και στοργή.
Και τότε θα κλείσω τον επίλογο της ζωής μας το πόσο ωραίος ήταν ο αγνός έρωτας, η αγάπη, η στοργή η εκτίμηση και ο σεβασμός που μας πολιόρκησε χωρίς ενοχές.
