Γράφει η Ανδριανή Χατζηγεωργίου
Υπάρχουν Παρασκευές που κουβαλάς όλη την κούραση της εβδομάδας, σέρνοντας το σώμα σου μέχρι τον καναπέ του σπιτιού σου, αφήνοντας το εκεί σαν κουρέλι μπροστά στο άθλιο πρόγραμμα της τηλεόρασης. Υπάρχουν, όμως, και Παρασκευές που μοιάζεις σαν μικρό παιδί που θέλει να τρέξει στις αλάνες να παίξει με τους φίλους του ή να μπλεχτεί στα ποδιά των μεγάλων κάνοντάς τα όλα τα «άνω κάτω». Παρά τα είκοσι επτά της χρόνια, η Άννα ακόμα ανακατευόταν στα «πόδια» της γιαγιάς της, κλέβοντας τα καθαρισμένα ασπρισμένα αμύγδαλα και τα ρόδια που προορίζονταν για τα κόλλυβα. Η γιαγιά, μετά από πολλή υπομονή, της έριχνε μια απαλή κατσάδα στο χέρι και ένα ποτάμι με παρατηρήσεις. Αυτά τα αμύγδαλα είναι για τα κόλλυβα, έλεγε με αυστηρό ύφος η γιαγιά, και εκείνη που ήξερε με πόσο αγάπη τα ετοίμαζε τα κόλλυβα για τις ψυχές των αγαπημένων της ανθρώπων που έχουν φύγει, συνέχιζε να χώνεται στα πόδια της σαν παιδί για να την τσαντίζει απλά έτσι για πλάκα. Όπως πολύ καλά θα έχετε καταλάβει, μιλάω για όλες τις Παρασκευές που ψάλλονται οι Χαιρετισμοί της Παναγίας, κατά τις οποίες η Άννα ξεχνούσε όλα τα προβλήματα της, τρέχοντας στη Χάρη της Παναγίας, όπως o περισσότερος κόσμος.
Μπορεί όλη την εβδομάδα να είχε μπλεχτεί σε μπελάδες, μπορεί να είχε βιώσει αμέτρητες αποτυχίες, εκατοντάδες δυσκολίες, χιλιάδες παρεξηγήσεις, αλλά τα άφηνε όλα πίσω και γελούσε με τα δεκάχρονα παιδιά που βοηθούσαν με ευχαρίστηση τις γιαγιάδες να πάρουν τα κόλλυβα και τα ψωμιά στην εκκλησία, αλλά από την άλλην τα πρόσωπά τους ήταν γεμάτα γκρίνια, αφού ήταν αναγκασμένα να ακούσουν την ακολουθία των χαιρετισμών από την αρχή μέχρι το τέλος. Και όσο ψάλλονταν οι χαιρετισμοί η ψυχή της ησύχαζε και γεννιόταν όλο και πιο πολύ η ανάγκη να ευχαριστήσει και να δοξάσει την Παναγία.
Χαίρε νύφη ανύμφευτε, έλεγαν οι ύμνοι, και εκείνη συνειδητοποιούσε πόσο πολύ της άρεσε η Άνοιξη με όλους τους Χαιρετισμούς της Παναγίας, με όλους τους ύμνους τους Τριωδίου, με όλη την αγάπη του Θεού που μας περιμένει. Συνειδητοποιούσε πόσο πολύ της άρεσε η άνοιξη με τα κρίνα και τα λουλούδια του αγρού. Συνειδητοποιούσε ότι η ψυχή μας μοιάζει με κάμπο και λιβάδι της άνοιξης, γιατί ανάμεσα στα αγρία χόρτα που έχουν γεμίσει τα περιβόλια έχουν φυτρώσει κίτρινες μαργαρίτες, μωβ μυροφόρες και κόκκινες παπαρούνες. Κόκκινες παπαρούνες όπως εκείνες που βρίσκονται ανάμεσα στα αγριόχορτα της ψυχής μας. Ανάμεσα σε εκείνα τα αγριόχορτα της ψυχής μας, που προκαλούν την φαγούρα που κατατρώει την ύπαρξή μας, όπως ακριβώς οι τσουκνίδες προκαλούν τη φαγούρα του δέρματός μας. Και όσο οι πιστοί έψαλλαν τους χαιρετισμούς, η Άννα ένιωθε μέσα της μια κόκκινη παπαρούνα που ποτιζόταν με τη χάρη της Παναγίας. Εκείνη τη χάρη που σκότωνε όλα τα αγριόχορτα μετατρέποντας την παπαρούνα σε λουλούδι που σκόρπιζε άρωμα ηρεμίας στην καρδιά της, αφού τώρα είχε αφήσει όλες τις σκέψεις της στην πιο Αγία Μητέρα του κόσμου, που πάντα άκουγε τις προσευχές της.
Πόση δύναμη έχεις Παναγιά μου, να μαλακώνεις τις ψυχές ζώντων και νεκρών; (Ναι, και των νεκρών, γιατί όπως είχε ακούσει κάποτε, όταν ήταν ακόμη μικρή και της άρεσαν όλες οι παλιές ιστορίες των παππούδων, σύμφωνα με την παράδοση, κάθε σαρακοστή, οι ψυχές των νεκρών αφήνονταν να περιφέρονται ελεύθερες για χάρη της Παναγίας). Πόση δύναμη έχεις Παναγίας μου, να δροσίζεις τις ψυχές των ανθρώπων, αναλογιζόταν η Άννα, όταν προσκυνούσε με ευλάβεια την εικόνα της Δέσποινας του Κόσμου, της Παραμυθίας, της Σκέπης των Αδυνάτων, της Οδηγήτρίας, της ίδιας της Μητέρας του Θεού. Μπορεί να ήταν η τελευταία Παρασκευή των Χαιρετισμών, αλλά εκείνη θα ευχαριστούσε πάντα την Παναγία, που της έδινε απλόχερα ότι της ζητούσε. Σε ευχαριστώ, Παναγία μου, είπε σιωπηλά μέσα της, φεύγοντας ανακουφισμένη για το σπίτι. Τώρα πια βαριόταν αφάνταστα να αραδιάσει το κορμί της μπροστά στην τηλεόραση. Το μόνο που θα την χαροποιούσε ήταν τα ασπρισμένα αμύγδαλα από τα κόλλυβα, που θα μπορούσε να φάει ελεύθερα. Α, και μια μικρή ήρεμη βόλτα μαζί με μια καλή φίλη, στην παραλία των Φοινικούδων.
