«Θεριά οι ανθρώποι, δεν μπορούν το φως να το σηκώσουν.
Δεν είναι αλήθεια πιο χρυσή σαν την αλήθεια της σιωπής.
Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν»
Της Γιώτας Δημητρίου
(Αρχισυντάκτρια Skala Times)
Για εμάς που πιστεύουμε σε Εκείνον και λέμε ότι είμαστε Χριστιανοί Ορθόδοξοι, γιορτές σαν αυτές του Πάσχα περιέχουν πολλούς συμβολισμούς, για την ίδια την ζωή.
Δεν είμαι πια απόλυτα σίγουρη αν τον κάθε Γολγοθά τον διαδέχεται η Ανάσταση, όμως, απ’ την άλλη, “αυτό που η κάμπια θεωρεί τέλος, η πεταλούδα το αποκαλεί αρχή”.
Ωστόσο, απόλυτα σίγουρη είμαι μόνο για τη δύναμη της αγάπης που και βουνά μετακινεί και που κανένας και τίποτα δεν μπορεί να την σβήσει, όταν είναι αληθινή, ούτε καν ο θάνατος.
Και ίσως αυτό να είναι οι μεγάλες γιορτές της χριστιανοσύνης, μια ωδή σε όλες τις μορφές της αληθινής αγάπης….(από αγάπη γεννήθηκε σε μια φάτνη, από αγάπη σταυρώθηκε, από αγάπη ψέλλιζε πάνω στον Σταυρό «Πάτερ ἄφες αὐτοῖς· οὐ γάρ οἴδασι τί ποιοῦσι»).
Τελοσπάντων, Εκείνος και η Σταύρωση Του είναι σύμβολα, για την ανθρωπότητα ακόμα και για όσους δεν Τον πίστεψαν ποτέ….
Σύμβολα, σαν εκείνο το ποίημα του Κώστα Βάρναλη που ο “γιόκας” μπορεί να είναι ο σύγχρονος άνθρωπος που αγωνίζεται για ένα καλύτερο κόσμο, ο άνθρωπος που δεν βάζει στο νου και στην καρδιά του κακία, αλλά τον πολεμούν οι κακοί, εκείνο το πλάσμα που διακατέχεται από καλοσύνη σ’ ένα κόσμο που οι οχιές αυξάνονται και πληθύνονται.
Πού να σε κρύψω, γιόκα μου, να μη σε φτάνουν οι κακοί;
Σε ποιο νησί του Ωκεανού, σε ποια κορφήν ερημική;
Δε θα σε μάθω να μιλάς και τ’ άδικο φωνάξεις
Ξέρω πως θάχεις την καρδιά τόσο καλή, τόσο γλυκή,
που με τα βρόχια της οργής ταχιά θενά σπαράξεις.
Συ θα ‘χεις μάτια γαλανά, θα ‘χεις κορμάκι τρυφερό,
θα σε φυλάω από ματιά κακή και από κακό καιρό,
από το πρώτο ξάφνιασμα της ξυπνημένης νιότης.
Δεν είσαι συ για μάχητες, δεν είσαι συ για το σταυρό.
Εσύ νοικοκερόπουλο, όχι σκλάβος, όχι σκλάβος ή προδότης
Τη νύχτα θα σηκώνομαι κι αγάλια θα νυχοπατώ,
να σκύβω την ανάσα σου ν’ ακώ, πουλάκι μου ζεστό
να σου τοιμάζω στη φωτιά γάλα και χαμομήλι,
κ’ υστέρα απ’ το παράθυρο με καρδιοχτύπι να κοιτώ
που θα πηγαίνεις στο σκολιό με πλάκα και κοντύλι…
Κι αν κάποτε τα φρένα σου το Δίκιο, φως της αστραπής,
κι η Αλήθεια σου χτυπήσουνε, παιδάκι μου, να μη την πεις.
Θεριά οι ανθρώποι, δεν μπορούν το φως να το σηκώσουν.
Δεν είναι αλήθεια πιο χρυσή σαν την αλήθεια της σιωπής.
Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν.
Ώχου, μου μπήγεις στην καρδιά, χίλια μαχαίρια και σπαθιά.
στη γλώσσα μου ξεραίνεται το σάλιο, σαν πικρή αψιθιά!
-Ω! πώς βελαζεις ήσυχα, κοπάδι εσύ βουνίσιο…-
Βοηθάτε, ουράνιες δύναμες, κι ανοίχτε μου την πιο βαθιά
την άβυσσο, μακριά απ’ τους λύκους να κρυφογεννήσω!
Καλό Πάσχα σε όλους!
Με Αγάπη. Μπόλικη Αγάπη!
Y.Γ “Αν πιστεύεις σε κάτι, καμιά απόδειξη δεν είναι απαραίτητη. Αν δεν πιστεύεις, καμιά δεν είναι αρκετή”.
-Ανώνυμος
