Κώστας Μαννούρης : «Eιμαι λίγο σαν τσιγγάνος μέσα μου … θέλω να αλλάζω,
να περπατώ, να κινούμαι, να φεύγω»
Το καινούριο του θεατρικό «Χλωροφύλλη», που κάνει πρεμιέρα στη Λάρνακα στις 26 Απριλίου, η συνεργασία με τον Κρίστοφερ Γκρέκο και η ταινία μικρού μήκους, η πρόσφατη βράβευση του για δεύτερη φορά από τον ΘΟΚ, η πορεία του, η πόλη του, οι ήρωες του, είναι αυτά που συζητήσαμε με τον Κώστα Μαννούρη ένα απόγευμα Απριλίου σε μια παραλιακή καφετέρια στις Φοινικούδες, σε μια κουβέντα που θα μπορούσε να κρατήσει για ώρες.
H συνέντευξη δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “24” και σήμερα την αναδημοσιεύουμε στο Skala Times.
Της Γιώτας Δημητρίου
Φώτο: Rinis13 Photography
Λίγο πριν την πρεμιέρα του νέου σου θεατρικού έργου «Χλωροφύλλη» βραβεύτηκες για δεύτερη φορά από τα βραβεία ΘΟΚ, για το έργο σου «Της οικίας ημών εμπιπραμένης». Αλήθεια περίμενες το δεύτερο αυτό βραβείο θεατρικής συγγραφής;
Σε αντίθεση με την πρώτη φορά, που είχα ισχυρές ενδείξεις ότι θα έπαιρνα το βραβείο και είχα πάει προετοιμασμένος, αυτή την φορά δεν το περίμενα! Την πρώτη φορά είχα ντυθεί πιο επίσημα, είχαν έρθει και οι γονείς μου μαζί μου, σαν να το ανέμενα, σε μεγάλο βαθμό, τελοσπάντων, διότι ποτέ δεν είσαι σίγουρος. Αυτή τη φορά όμως δεν το περίμενα, καθόλου! Όταν άκουσα το όνομα μου, ήμουν σε κατάσταση σοκ. Για να καταλάβεις, είχα χάσει τα λόγια μου, όταν βγήκα για να παραλάβω το βραβείο! Αλλά το χάρηκα ιδιαίτερα αυτή τη φορά.
Πώς λειτουργούν αυτές οι βραβεύσεις για σένα ως θεατρικό συγγραφέα;
Δεν νομίζω να ανοίξουν πόρτες λόγω των βραβείων. Αλλά, για να είμαι ειλικρινής, το δεύτερο βραβείο λειτούργησε λυτρωτικά για μένα. Είχα ταυτιστεί με το πρώτο βραβείο (και με το έργο «Απόψε θα πετάξω την τέφρα σου»), έτσι με το δεύτερο βραβείο ήταν σαν να πέταξα εγώ την τέφρα από πάνω μου, κάτι που ήθελα πάρα πολύ να γίνει.
Γιατί;
Γιατί έγραψα και άλλα πράγματα και κάπου άρχισε να με κουράζει το ότι με είχαν ταυτίσει με την «τέφρα», ήθελα να την αποτάξω από πάνω μου. Και αυτό έγινε, με το δεύτερο βραβείο, για ένα άλλο μου έργο. Αυτό μου έδωσε και παραπάνω αυτοπεποίθηση. Ξέρεις, καμιά φοράσκεφτόμουν πως ίσως το πρώτο βραβείο, το πρώτο έργο, να ήταν μια προσωπική συγκυρία, να είχα έμπνευση και να έγραψα κάτι που εκτιμήθηκε και οκ θα κάνω κάτι εφάμιλλο. Όταν δεν ξεκινήσεις ομαλά μέσα στο θέατρο, αλλά σαν πυροτέχνημα, εμπεριέχει ένα φόβο. Καταρχάς έπρεπε εγώ ο ίδιος να διερευνήσω κατά πόσο ήμουν πυροτέχνημα ή όχι. Πιστεύω πως δεν είμαι, αλλά δεν αρκεί να το πιστεύω μόνο εγώ, πρέπει να φανεί μέσα απ’ τα έργα μου.
Σε τρόμαζε που «με το καλημέρα» στο θέατρο ξεκίνησες με επιτυχία…
Ναι! Να σκεφτείς ότι κάποιοι έρχονταν να δουν το «Της οικίας ημών εμπιπραμένης» και το σύγκριναν με το «Απόψε θα πετάξω την τέφρα σου». Ή έτυχε να με ρωτούν «ποιο θεωρείς καλύτερο;» Μα πως μπορούσα να συγκρίνω ένα μονόλογο με ένα έργο με χαρακτήρες; Δεν γίνονται συγκρίσεις. Ήταν διαφορετικά τα διακυβεύματα, διαφορετικές οι στοχεύσεις.
Ναι, αλλά μήπως τα βραβεία είναι και ένα χτύπημα στην πλάτη σαν επιβεβαίωση ότι κάτι κάνεις καλά, άρα συνέχισε; Και μάλιστα σε ένα δύσκολο μονοπάτι όπως είναι η θεατρική συγγραφή…
Σίγουρα είναι μια ενθάρρυνση και μια συγκίνηση ότι εκτιμήθηκε η δουλειά σου. Αλλά είναι και ένα άγχος, τελειώνουν τα ψέματα, δεν θεωρείσαι πλέον “αρχάριος” ή “πρωτοεμφανιζόμενος”, άρα πρέπει να λειτουργώ με σοβαρότητα στις επιλογές μου, να είμαι πιο προσεκτικός, έχω αρκετή δουλειά που πρέπει να κάνω. Και δεν εννοώ μόνο την ποιότητα των έργων μου, να διερευνήσω και άλλα πεδία, να εξελιχτώ κτλ, πέρα απ’ αυτό πρέπει να είμαι εξίσου σοβαρός και προσεκτικός στο κομμάτι της υλοποίησης των έργων, ποια έργα προωθώ, σε ποιες στιγμές, με ποιους συνεργάζομαι. Ήμουν τυχερός μέχρι στιγμής γιατί συνεργάστηκα με άτομα που ανάδειξαν τα έργα, αλλά από τούδε και στο εξής οφείλω να κοιτάζω και αυτό το κομμάτι και να μην το αφήνω συγκυριακά.
Κάποιος άλλος μετά από δύο βραβεία ΘΟΚ θα ένιωθε μια σιγουριά, εσύ νομίζω είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου.
Ναι, ισχύει αυτό. Εγώ έχω ανασφάλειες, δεν ξέρω αν έχουν όλοι οι θεατρικοί συγγραφείς, αλλά εγώ έχω αρκετές. Βέβαια διασκεδάστηκε η ανασφάλεια που είχα μέχρι τώρα σε σχέση με την πρώτη μου εμφάνιση, αν τελικά ήταν συγκυριακό, αν ήταν το φλουρί στην βασιλόπιτα. Με το δεύτερο βραβείο σιώπησε μέσα μου αυτή η ανασφάλεια. Χάθηκε. Αλλά ναι, έχω μια γενικότερη ανασφάλεια σχετικά με τη συγγραφή. Είμαι συμφιλιωμένος με την ιδέα ότι μπορεί να μην παιχτεί ξανά άλλο έργο μου. Το θέατρο είναι μια συνθήκη που πρέπει να συναινέσουν πολλά στοιχεία. Κάποιος πρέπει να πιστέψει στο έργο, να επενδύσει χρόνο και χρήματα κτλ. Είμαι συμφιλιωμένος ότι πχ μετά την “Χλωροφύλλη” ίσως να μην ανεβεί ξανά άλλο έργο μου. Αυτό όμως που μπορώ να σε διαβεβαιώσω είναι πως όσο έχω σώας τας φρένας θα συνεχίσω να γράφω. Τώρα αν θα έχω μια παρουσία στα πράγματα δεν ξέρω, είναι πολλοί οι παράγοντες που πρέπει να συναινέσουν. Όμως, αν μου πεις ότι το 2018 δεν θα παιχτεί κάποιο έργο σου, θα σου πω “οκ”. Ηρέμησα, δεν έχω το άγχος που είχα μετά το πρώτο μου έργο.
Θα σε ενδιέφερε να κάνεις προσπάθειες για να ανέβουν έργα σου στην Αθήνα;
Θα με ενδιέφερε ναι, αλλά όχι να χτυπώ άγνωστες πόρτες. Ίσως να είναι και ένα είδος έπαρσης αυτό και να μην είναι θετικό. Αλλά έτσι νιώθω. Ξέρεις, στην ζωή μου θεωρώ πως ως άτομο δεν υπήρξα τυχερός. Αλλά ως καλλιτέχνης υπήρξα τυχερός. Ό,τι έγινε στα καλλιτεχνικά έγινε χωρίς παρακάλια και αβίαστα και έτσι θέλω να συνεχίσω. Αν το θέλει η ζωή και η τέχνη να υπάρξει κάποιο άνοιγμα στην Ελλάδα ας γίνει. Αλλά, να χτυπώ πόρτες αγνώστων και να τηλεφωνώ σε κόσμο που δεν με γνωρίζει, σαν πραματευτής, όχι δεν το θέλω αυτό.
Άνθρωποι του χώρου, ηθοποιοί, σκηνοθέτες, κ.α έχουν δείξει ενδιαφέρον στο έργο σου και μετά γνωρίζοντας σε έχτισαν μια φιλία μαζί σου.
Ναι, και με τον Σώτο Σταυράκη και τη σύζυγο του ήταν αρχικά μια φιλία που χτίσαμε, η οποία μας οδήγησε σε συνεργασία.
Και όχι μόνο, είμαι σε θέση να γνωρίζω ότι και με τον γνωστό ηθοποιό Κρίστοφερ Γκρέκο, ο οποίος είναι προσωπικός μου φίλος, έχετε μια φιλία η οποία θα οδηγήσει σύντομα και σε μια συνεργασία…..Μια ταινία μικρού μήκους.
Ναι, είναι αλήθεια. Είναι ένα κείμενο μου, συμπυκνωμένο, ποιητικό, μονόλογος που τον είχε δει ο Κρίστοφερ και έδειξε ενδιαφέρον για να γίνει ταινία μικρού μήκους. Το κείμενο είναι στην διάθεση της ομάδας για τυχόν επεξεργασία και θα δούμε πως θα προχωρήσει.
Επίσης ένας γνωστός Ελλαδίτης σκηνοθέτης θα αναλάβει την σκηνοθεσία….
Ναι, με τον συγκεκριμένο Ελλαδίτη σκηνοθέτη συζητάμε και για άλλες πιθανές συνεργασίες πέρα απ’ την ταινία μικρού μήκους.
Το σενάριο για την ταινία μικρού μήκους θα είναι ένα νέο κεφάλαιο για τον Κώστα Μαννούρη….
Ναι, με παίρνει η ζωή σε διάφορες κατευθύνσεις. Όμως, είτε γράφω ποίηση, είτε σενάριο, είτε οτιδήποτε, για μένα είναι ένα φαινόμενο.
Πριν πάμε στην «Χλωροφύλλη» να μου λύσεις μια απορία μου, ασήμαντη δε, αλλά απορία δε. Τα ονόματα των ηρώων σου είναι πάντα ιδιαίτερα. Δεν είναι ποτέ ο Γιάννης, ο Γιώργος, ο Ανδρέας. Πώς τα επιλέγεις, αλήθεια;
Κοίταξε, οι χαρακτήρες μου είναι ιδιαίτεροι, είναι άτομα κυρίως ενός μορφωτικού επιπέδου, μιας κοινωνικής τάξης χωρίς οικονομικά προβλήματα, αλλά τους ταλανίζουν άλλα προβλήματα και είναι αρκετά ιδιαίτερες προσωπικότητες. Οπόταν μέσα σε αυτή την ταυτότητα, την πιο παρεκκλίνουσα, θέλω να τους δίνω και ονόματα που τους διαχωρίζουν απ’ το συνηθισμένο.
Ολόκληρη η συνέντευξη:
http://24h.com.cy/2017/04/09/kostas-mannouris-eime-ligo-san-tsinganos-mesa-mou-thelo-na-allazo-na-perpato-na-kinoume-na-fevgo/
