Λίγες μέρες πριν ετοιμάσει τις βαλίτσες της για Κύπρο, η γνωστή αγαπημένη συγγραφέας των best sellers, η μοναδική Αλκυόνη Παπαδάκη, η οποία για 20 σχεδόν χρόνια αγγίζει τους αναγνώστες με τα βιβλία της, μιλά στο Skala Times.
Της Γιώτας Δημητρίου
Kυρία Παπαδάκη, εμείς κάθε φορά που σας έχουμε στην Κύπρο χαιρόμαστε ιδιαίτερα. Για εσάς τι σημαίνει να ταξιδεύετε σε διάφορα μέρη και να συναντάτε τους αναγνώστες σας;
Είναι μεγάλη χαρά για μένα να συναντώ τους αναγνώστες μου. Χαίρομαι ιδιαίτερα και το περιμένω με λαχτάρα το ταξίδι μου στην Κύπρο.
Διαβάζοντας το καινούριο σας βιβλίο “Μια ατέλειωτη Φυγή” ο αναγνώστης μπαίνει στον πειρασμό να σκεφτεί κατά πόσο υπάρχουν βιογραφικά στοιχεία της συγγραφέως μέσα στο βιβλίο. Yπάρχουν;
Εκτός από τα παιδικά χρόνια της ηρωίδας μου, που δεν έμοιαζαν με τα δικά μου ̶ και τα δικά μου ήταν δύσκολα, αλλά σε διαφορετικές συνθήκες ̶ , τα υπόλοιπα, ναι, κατά ένα μεγάλο μέρος είναι αληθινά και με αφορούν.
Το καινούριο σας βιβλίο μοιάζει σαν μια “βίβλος” με μαθήματα ζωής, αλήθεια κατά την διάρκεια της συγγραφής υπάρχει η σκέψη στο μυαλό σας να μοιραστείτε, να κοινωνήσετε, μαθήματα ζωής, που εσείς πήρατε, στους αναγνώστες σας;
Κυρίως αυτό θέλω να κάνω όταν γράφω. Να μοιράζομαι πράγματα με τους αναγνώστες. Εικόνες, γεγονότα, συναισθήματα, φόβους, χαρές, όλα όσα είδα, ένιωσα, παρατήρησα…
Στο βιβλίο σας λέτε (σελ 63) “Καμιά επανάσταση στο φινάλε δεν πάει χαμένη. Πάντα κάτι μένει. Κάτι κερδίζεται”. Αλήθεια, το πιστεύετε αυτό; Η Ελλάδα δεν επαναστάτησε όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης; Κι όμως δεν παραμένει στην ίδια τραγική κατάσταση;
Ναι, το πιστεύω. Πάντα κάτι μένει. Ακόμα και αν την όποια επανάσταση την έχει σκιάσει μια προδοσία, κάτι έχει αλλάξει. Κάποια παραδείγματα μένουν σαν φωτεινά σημάδια για τους επόμενους.Η Ελλάδα παγιδεύτηκε. Ξεγελάστηκε και υπέκυψε τελικά. Δεν επαναστάτησε.
“Πιστεύω απόλυτα όμως πως όλοι είμαστε ταξιδευτές στο ίδιο καράβι της ζωής. Απλώς, άλλοι βρέθηκαν στην πρώτη θέση κι άλλοι στο κατάστρωμα ή στ’ αμπάρι. Καθένας και η μοίρα του” (σελ 72). Υπάρχει προδιαγεγραμμένη μοίρα για τον καθένα κυρία Παπαδάκη ή εμείς την γράφουμε; Ποια η δική σας άποψη;
Εγώ πιστεύω πως τα σοβαρά γεγονότα της ζωής μας είναι προδιαγεγραμμένα. Υπάρχει όμως η ελευθερία της διαχείρισης αυτών των γεγονότων. Κι αυτό είναι σημαντικό.
Στη σελίδα 136 γράφετε την ιστορία της Μάριαμ, μια μικρής προσφυγοπούλας στην Ειδομένη. Είναι βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα η ιστορία;
Ναι, η ιστορία της Μαριάμ είναι απολύτως αληθινή.
Το Θεό τον αναφέρετε συχνά σε όλα τα βιβλία σας και φυσικά και στην “Ατέλειωτη φυγή”. Πιστεύετε
στον Θεό; Αλήθεια που είναι ο Θεός όταν η θάλασσα πνίγει όλα εκείνα τα μωρά των προσφύγων που αναζητούν ένα καλύτερο αύριο μακριά απ’ την εμπόλεμη ζώνη της πατρίδας τους;
Πιστεύω βαθιά σε μία ανώτερη δύναμη, που ίσως δεν έχει και μεγάλη σχέση με τα «κατορθώματα» των ανθρώπων. Δεν παύει όμως να είναι μια καταφυγή.
Στη σελίδα 159 γράφετε “Ένιωθα μέσα μου, από ένστικτο, πως ο Θεός ήταν με το μέρος μου. Πως ήταν και λίγο συνεργάτης μου”. Στη δική σας ζωή ήταν και λίγο συνεργάτης σας…..ο Θεός;
Μ’ αρέσει ιδιαίτερα να «παίζω» με τον Θεό, στη λογοτεχνία…
Τι μηνύματα θελήσατε να στείλετε μέσα απ’ την “Ατέλειωτη Φυγή”;
Δεν έχω ποτέ πρόθεση να στείλω μηνύματα. Καθένας βρίσκει αυτό που του ταιριάζει και που του ξυπνά δικά του συναισθήματα. Εγώ απλώς αισθάνομαι ότι είμαι κοντά σε όλους τους ανθρώπους. Δεν τους κρίνω, τους νιώθω…
Για σας τι σημαίνει λογοτεχνία και “καλό βιβλίο”;
Καλό βιβλίο είναι αυτό που σου ανάβει ένα φως στην ψυχή. Να το κλείνεις και να θυμάσαι κάτι απ’ αυτό. Έστω και μία φράση. Όσο για τη λογοτεχνία… είμαι σίγουρη πως δεν την πρόδωσα ποτέ.
Εσείς τι βιβλία διαβάζετε;
Διαβάζω λίγο απ’ όλα. Λογοτεχνία, ποίηση, ιστορία, λαογραφία…
Η αγάπη του κόσμου και η αναγνώριση του έργου σας τι σημαίνει για σας;
Η αγάπη του κόσμου, είναι ό,τι καλύτερο έχω στη ζωή μου.
Τέλος, η Αλκυόνη Παπαδάκη που μας έχει χαρίσει βιβλία που ήταν και είναι τροφή στη ψυχή μας, η ίδια νιώθει χορτασμένη απ’ την ζωή, νιώθει δικαιωμένη; Πώς σας φέρθηκε στ’ αλήθεια η ζωή στην όλη (προσωπική, επαγγελματική) σας πορεία;
Χορτασμένος από τη ζωή δεν νιώθει νομίζω κανείς. Είναι τόσο μικρή! Πάντως, δεν έχω απωθημένα. Ό,τι ήθελα να ζήσω, το έζησα. Έστω και με λανθασμένο τρόπο που πολλές φορές επέλεξα. Στην επαγγελματική μου πορεία αισθάνομαι δικαιωμένη. Ό,τι έγινε, έγινε από την αγάπη του κόσμου. Δεν έκανα κανένα συμβιβασμό πουθενά και σε τίποτα. Όσο για την προσωπική… Περνάω πάντα από το «ταμείο», πληρώνω και δεν ζητάω τα ρέστα…
