Πραγματοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία, τη Δευτέρα, 8 Μαΐου, η παρουσίαση της συγγραφέως Αλκυόνης Παπαδάκη και του καινούριου της βιβλίου “Μια Ατέλειωτη Φυγή”, στο βιβλιοπωλείο “Πάργα” στη Λάρνακα. Την παρουσίαση έκανε η αρχισυντάκτρια του Skala Times Γιώτα Δημητρίου.
Στο σύντομο χαιρετισμό του ο ιδιοκτήτης των βιβλιοπωλείων “Πάργα” κύριος Δημήτρης Μπαλαούρας ευχαρίστησε την Αλκυόνη Παπαδάκη για την παρουσία της, ενώ η Κέλυ Ιωαννίδου διευθύντρια μάρκετινγκ των Εκδόσεων Καλέντη τόνισε ότι ήταν εισήγηση της ίδιας της συγγραφέως να έρθουν στην Κύπρο πριν ξεκινήσουν οι παρουσιάσεις σε άλλα μέρη της Ελλάδας και ότι επίσης η Αλκυόνη αγαπά ιδιαίτερα την Κύπρο, κάτι που στη συνέχεια παραδέχθηκε και η ίδια η συγγραφέας.
Η δημοσιογραφική της καριέρα, ο συνδυασμός λογοτεχνίας και δημοσιογραφίας, τα χειρόγραφα της αφού ποτέ δεν γράφει σε υπολογιστή, η κατάσταση στην Ελλάδα που την πληγώνει, τα μαθήματα δημιουργικής γραφής στα οποία ξεκίνησε να διδάσκει πρόσφατα στην Αθήνα, ήταν μερικά απ’ όλα όσα μοιράστηκε η Αλκυόνη με το κόσμο που βρέθηκε στην πρώτη παρουσίαση του καινούριου της βιβλίου στη Κύπρο.
Σε ερώτηση κατά πόσο θα την ενδιέφερε να γράψει ένα βιβλίο βασισμένο στην τραγωδία του ’74 στην Κύπρο, η Αλκυόνη προς έκπληξη όλων, απάντησε πως είναι κάτι που έχει ήδη σκεφτεί.
Πιο κάτω η παρουσίαση της Γιώτας Δημητρίου:
Πώς μπορεί κανείς να παρουσιάσει σε 5-10 ή και περισσότερα λεπτά μια συγγραφέα η οποία για μια 20ετια σχεδόν μαγεύει το αναγνωστικό κοινό μέσα απ’ τα βιβλία της;
Πώς να κάνω παρουσίαση μιας νεράιδας λέξεων, ιστοριών και μηνυμάτων;
Δύσκολο, πραγματικά….
Αν και έχω ξανακάνει παρουσίαση της Αλκυόνης Παπαδάκη εντούτοις γίνεται κάθε φορά και δυσκολότερο, γιατί η συγγραφέας αυτή των best sellers όσο περνούν τα χρόνια γίνεται ακόμα πιο αγαπητή, κερδίζει ακόμα περισσότερες χιλιάδες κόσμου και οι προτάσεις/κουβέντες απ’ τα βιβλία της γίνονται ακόμα πιο “διάσημα αποφθέγματα”, στο διαδίκτυο και στις καρδιές του αναγνωστικού της κοινού.
Ωστόσο, θα επιχειρήσω να παρουσιάσω την Αλκυόνη Παπαδάκη και το τελευταίο της βιβλίο “Μια Ατέλειωτη Φυγή”, αφού είχα την τιμή να είμαι αυτή που θα μιλήσει για την λατρεμένη αυτή συγγραφέα, σήμερα.
Πριν ξεκινήσω, να τονίσω ότι είναι μεγάλη χαρά και τιμή για τη πόλη μας να φιλοξενούμε σήμερα μια τόσο καταξιωμένη, ταλαντούχα συγγραφέα!
Να ευχαριστήσουμε τις εκδόσεις Καλεντη και τα βιβλιοπωλεία ΠΑΡΓΑ που έφεραν κοντά μας την κ. Παπαδάκη.
Η Αλκυόνη Παπαδάκη γράφει μυθιστορήματα τα οποία είναι “βουτηγμένα” στην ποίηση. Οι προτάσεις της κάνουν το κάθε πεζογράφημα της να μοιάζει με ποίημα. Καταφέρνει να ταξιδεύει τον αναγνώστη μέσα από εικόνες και κόσμους που τον αγγίζουν και γίνονται δικοί του. Χαρίζει γενναιόδωρα στους αναγνώστες της μηνύματα, γνώσεις, πολλές φορές γέλιο και άπλετα χαμόγελα, ενίοτε και δάκρυα.
Η Αλκυόνη έχει φτιάξει μια δική της σχολή στην ελληνική λογοτεχνία. Πορεύεται με ένα ολόδικο της ύφος, ντυμένο με ποιητικές πινελιές και, επιτρέψτε μου να πω, σοφία. Από εκείνη τη σοφία που πρέπει να έχεις… πάθει για να μάθεις. Και φαίνεται ότι η συγγραφέας έπαθε και έμαθε πολλά, και αυτά “τα πολλά” κοινωνεί στο αναγνωστικό της κοινό μέσα απ’ τα βιβλία της.
Μέσα απ’ τα γραφόμενα της η Αλκυόνη συνομιλεί με τον Θεό και μέσα από αυτασαρκασμό κλείνει το μάτι στον αναγνώστη, σαν να του λέει “βλέπε να μαθαίνεις”! Και πραγματικά ο αναγνώστης μαθαίνει διαβάζοντας βιβλία της Αλκυόνης. Μαθαίνει για τους ανθρώπους, για την αγάπη, για την προδοσια, για την απληστία, για την ελπίδα, με λίγα λόγια μαθαίνει γενικότερα για την ζωή. Μαθαίνει για τόσα πολλά τα οποία η συγγραφέας με ταπεινή σοφία χαρίζει στους αναγνώστες της.
Πόση αλήθεια κρύβουν τα λόγια της Αλκυόνης Παπαδάκη! Οι περισσότεροι από εμάς κάθε φορά που διαβάζουμε ένα βιβλίο της κουνάμε το κεφάλι και με χαμόγελο στα χείλη συμφωνούμε με όσα γράφει, πολλές φορές επειδή θυμίζουν μια δική μας ιστορία ή ένα δικό μας συναίσθημα.
Σε πρόσφατη συνέντευξη της στο διαδικτυακό περιοδικό της πόλης μας, στο Skala Times, η Αλκυόνη Παπαδάκη τόνισε πως “Κυρίως αυτό θέλω να κάνω όταν γράφω. Να μοιράζομαι πράγματα με τους αναγνώστες. Εικόνες, γεγονότα, συναισθήματα, φόβους, χαρές, όλα όσα είδα, ένιωσα, παρατήρησα…”
Πόσο χορτασμένη άραγε μπορεί να είναι απ’ τη ζωή μια συγγραφέας η οποία μέσα από τα έργα της χαρίζει τροφή στις ψυχές χιλιάδων αναγνωστών; Στην ίδια συνέντευξη είχε πει “Χορτασμένος από τη ζωή δεν νιώθει νομίζω κανείς. Είναι τόσο μικρή! Πάντως, δεν έχω απωθημένα. Ό,τι ήθελα να ζήσω, το έζησα. Έστω και με λανθασμένο τρόπο που πολλές φορές επέλεξα. Στην επαγγελματική μου πορεία αισθάνομαι δικαιωμένη. Ό,τι έγινε, έγινε από την αγάπη του κόσμου. Δεν έκανα κανένα συμβιβασμό πουθενά και σε τίποτα. Όσο για την προσωπική… Περνάω πάντα από το «ταμείο», πληρώνω και δεν ζητάω τα ρέστα…”
Να πούμε ότι στο “βιογραφικό της σημείωμα” η Αλκυόνη Παπαδάκη γράφει ότι “γεννήθηκε στο Νιο Χωριό, κοντά στα Χανιά. Αφού αποφοίτησε από τη Γαλλική Σχολή, πήγε στην Αθήνα με το όνειρο να αλλάξει τον κόσμο. Με την εμφάνισή της στη λογοτεχνία κατέκτησε το αναγνωστικό κοινό, το οποίο την ακολουθεί πιστά σε όλη τη συγγραφική πορεία της. Τα έργα της, τα οποία ανήκουν στη σύγχρονη μυθιστορία και διακρίνονται για την προσωπική, λυρική γραφή της, κυκλοφορούν όλα από τις Εκδόσεις Καλέντη”.
ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ
Το καινούριο βιβλίο της Αλκυόνης Παπαδάκη, το 18ο της, ονομάζεται “Μια Ατέλειωτη Φυγή” και όπως όλα τα βιβλία της έτσι κι αυτό κυκλοφορεί απ’ τις εκδόσεις ΚΑΛΕΝΤΗ. Τις ποιοτικές εκδόσεις στην Αθήνα που υπηρετούν τον κόσμο των γραμμάτων και του πνεύματος απ’ το 1980.
Να πούμε ότι ο Εκδοτικός Οίκος «ΚΑΛΕΝΤΗΣ» ιδρύθηκε το 1980 από τον Νίκο Καλέντη, έναν άνθρωπο με όραμα και αυστηρή προσήλωση στο βιβλίο. Σήμερα, οι Εκδόσεις υπό τη διεύθυνση του Αλέξανδρου Καλέντη έχουν στο ενεργητικό τους μια πλούσια εκδοτική παραγωγή στις κατηγορίες της ελληνικής και της ξενόγλωσσης λογοτεχνίας, του βιβλίου για παιδιά και νέους και του δοκιμίου. Στον κατάλογό του εκδοτικού οίκου Καλέντη υπάρχουν κλασικά και σύγχρονα έργα σημαντικών Ελλήνων συγγραφέων, αλλά και ξένων.
Το καινούριο βιβλίο της Αλκυόνης Παπαδάκη “Μια Ατέλειωτη Φυγή” όπως γράφει και στο οπισθόφυλο: “Eίναι το ημερολόγιο μιας γυναίκας, η διαδρομή της, με τις ιστορίες προσώπων που έγιναν σταθμοί στη ζωή της. Ιστορίες ανθρώπινες και αληθινές.
Πάντα ήθελα να φεύγω. Να πετάει η ψυχή μου σαν τα πουλιά. Να νιώθω τη γλύκα μιας ατέλειωτης φυγής.
Όχι να φεύγω γι’ άλλους τόπους. Από την ίδια τη ζωή μου να φεύγω. Να ρίχνω τα «στοπ» στον δρόμο μου. Να γκρεμίζω τις πινακίδες που σηματοδοτούσαν διαδρομές. Να πατάω στις διαχωριστικές γραμμές. Ν’ αψηφώ τα όρια της ταχύτητας. Να φεύγω χωρίς προορισμό. Μια φυγή μέσα στην ίδια τη φυγή.
Σα να με κυνηγούσε πάντα ο εαυτός μου. Και μόλις έβρισκα ένα ξέφωτο, να πάρω μια ανάσα, βρε αδερφέ, να στήσω μια σκηνή να ξαποστάσω, βαρούσε ο συναγερμός μέσα μου και με ξεκούφαινε.
Φεύγοντας, άφησα πίσω μου πολλά σκουπίδια.
Άφησα όμως, στη φούρια μου, και πράγματα πολύ σημαντικά.
Κάτι κοσμήματα, ας πούμε, ακριβά, που κάποιοι μου είχαν χαρίσει για να στολίσω την ψυχή μου…”
Η Ατέλειωτη Φυγή είναι ακόμα ένα μυθιστόρημα της Αλκυόνης με μπόλικη ποίηση, γνώσεις, προβληματισμό, μηνύματα, αλλά και έντονα συναισθήματα που καταφέρνουν να τρυπώσουν στην ψυχή του αναγνώστη όταν διαβάζει το βιβλίο.
Η απληστία του Σταύρου και της Ευδοξίας, η Αμαλία και ο Τάσος που η αγάπη για το θετό παιδί τους (την πρωταγωνίστρια μας, την Μάγδα) ήταν μια επιφανειακή αγάπη, ίσα που να γεμίζει τα μάτια της κοινωνίας, η Αλέκα που σαν αληθινή φίλη άνοιγε την αγκαλιά της και χάριζε απλόχερα χωρίς τσιγκουνιές την ατόφια αγάπη της στην Μάγδα, η Ουρανία με την ψυχή που έμοιαζε με μαλλί γριάς, που έδωσε τα πάντα στα παιδιά της και όταν αυτά την πέταξαν αυτή έμεινε με τα λουλούδια της και το μεγαλείο της ψυχής της, ο Πάνος που κατάφερε να αποδεχθεί τον εαυτό και την διαφορετικότητα του μόνο όταν του έδειξε τον δρόμο η Μάγδα, η Νίνα απ’ την Ουκρανία, ο ύπουλος γέρο Μένιος που ήθελε να εκμεταλλευτεί την Νίνα, ο εθελοντής Αυστραλός στην Ειδομένη με την συγκινητική πράξη αγάπης του (σελ 136), ο Αρτέμης, ο Παντελεήμων, η Θένια με την συγκλονιστική ζωή της και τον απίθανο χαρακτήρα της, ο γεροροκάς με τον “γιο” που του έριξε η μοίρα στη πόρτα του……άνθρωποι και ιστορίες βγαλμένες απ’ την ίδια τη ζωή, δοσμένες με μια δόση σοφίας, χιούμορ, ειρωνείας και μπόλικα συναισθήματα. Ένα βιβλίο γεμάτο ζωές, εικόνες, ιστορίες και συναισθήματα.
Ας δούμε μερικά μικρά αποσπάσματα απ’ το βιβλίο:
Σελ 29 “Υπάρχει ένα μυθικό δέντρο που ονομάζεται Νάρα. Και λένε πως παίρνει νερό από τα έγκατα της γης. Ένα πανέμορφο, μεγάλο, ανθισμένο, δέντρο….Έτσι πρέπει να ‘ναι και η αληθινή αγάπη. Για να γίνει μεγάλη και πανέμορφη. Να παίρνει νερό από τα έγκατα της γης. Κι εγώ δεν έπαιξα ποτέ, δεν άπλωσα τ’ ατέλειωτα παιχνίδια μου κάτω από τον ίσκιο κάποιας Νάρας”.
Σελ 44 “Μη κάνεις τέτοια όνειρα. Δεν μπορείς να ξέρεις πως θα αντιδράσει η ψυχή σου. Οι σχέσεις και οι αγάπες χτίζονται. Τις ζυμώνει η ζωή. Δεν ξεχύνονται με τις…συστάσεις. Απο δω η μάνα σου, από κει τα αδέλφια σου… κτλ κτλ. Με αυτούς δεν θα συμβεί το ίδιο Εκείνοι είναι στη βάση τους. Στο πλαίσιο τους. Εσένα θα σε δουν σαν κάτι καινούριο. Σαν ένα δώρο που θα το περιεργαστούν, θα το χαρούν και θα το απολαύσουν. Εκείνοι είναι εκεί. Και έχουν τον βηματισμό τους. Εσύ παραπαίεις. Μην κάνεις λοιπόν τόσα όνειρα, γιατί προβλέπω να πονέσεις”.
Σελ 52 “Πέταξα με τις φτερούγες του έρωτα, αλώνισα τον ουρανό, έφτασα μέχρι τον ήλιο, για να τις κάψω και να σκαλίσω στη στάχτη τους τα καινούρια μου όνειρα. Με τον Γιώργη, δεν ήταν φτερούγισμα στα σύμπαντα. Ήταν η μεγάλη, ζεστή ανάσα της γης. Το άρωμα των λουλουδιών. Το δροσερό αεράκι της άνοιξης.
Ο Γιώργης με αγάπησε αληθινά. Άνοιξε την ψυχή του φόρα βία, έστησε έναν θρόνο και προσπάθησε να με οδηγήσει ως εκεί. Να κάθομαι σαν βασίλισσα στον θρόνο μου και να απολαμβάνω τα ανεκτίμητα δώρα της αγάπης του. Μόνο που εγώ….φοβήθηκα να μπω μέσα σε αυτό το παλάτι της ψυχής του. Τρόμαξα με την αγάπη του. Λάκισα….
Εγώ ήξερα μόνο τα μονοπάτια της φυγής μου.
Δεν είχε πέσει ποτέ ο σπόρος της αληθινής αγάπης στη δική μου ψυχή. Δεν ήξερα το χρώμα της. Τη μυρωδιά της. Πνίγηκα σε αυτό το μεγαλείο που μου χαρίστηκε.
Κι έφυγα. Όπως πάντα.
Τον πλήγωσα τον αγαπημένο μου Γιώργη! Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο αμάρτημα της ζωής μου.
Δεν μου κράτησε κακία. Και δεν έπαψε ποτέ να μ’ αγαπά.
“Αυτό δεν είναι έρωτας που νιώθω για σένα. Είναι κάτι σαν θρησκεία. Κι εγώ παραμένω πιστός προσκυνητής” μου είπε.
Σελ 59 “Κουβαλούσαμε και οι δυο την ίδια περίπου απουσία. Και ψάχναμε τρόπους να μη χαθούμε στ’ αδιέξοδα της.
Είχαμε όμως μια βασική διαφορά. Εκείνη έψαχνε ένα όμορφο δέντρο για να χτίσει τη φωλιά της. Κι εγώ ένα κλαδί να πετάξω”.
Σελ 70 “Ήθελα ν’ αγναντεύω από τα παράθυρα μου τη θάλασσα. Να κάθομαι στα βράχια και να φορτώνω τις σκέψεις μου στις φτερούγες των γλάρων.
Να χαζεύω τα παροπλισμένα πλοία με τα πληγιασμένα ύφαλα και να ονειρεύομαι μαζί τους πως κάποια μέρα θα λυθούν οι κάβοι, θα γιατρευτούν τα ύφαλα και θα ξεκινήσουμε για τα μεγάλα μακρινά ταξίδια”.
Σελ 103 “Να ανακαλύψεις το δικό σου ένδυμα ψυχής. Μη δανειστείς τις στολές των άλλων. Όσο κι αν θέλουν να σε πείσουν κάποιοι πως είναι στα μέτρα σου και σου ταιριάζουν…. Περιφρούρησε τη μοναδικότητα σου και μην αφήσεις κανέναν να παραχαράξει τα όνειρα σου. Άφησε τη ψυχή σου ανοικτή. Αλλά έχε το νου σου. Όχι αφύλακτη. Αν από κάποιο παράθυρο ορμήσουν μέσα οι Φαρισαίοι -συνήθως μπαίνουν με στολές παραλλαγής, δεν τους παίρνεις αμέσως χαμπάρι-, πιάσε το μαστίγιο και διώξε τους. Το ‘κανε και ο Ιησούς αυτό. Μην έχεις ανόητους συναισθηματισμούς. Μην το κάνεις σαν εμένα που κέρναγα πάντα τους ληστές γλυκό του κουταλιού και ανησυχούσα μήπως καθίσουν στα ρεύματα και κρυολογήσουν…”
Αυτά και άλλα πολλά αποσπάσματα απ’ το βιβλίο φωλιάζουν στην ψυχή του αναγνώστη και τον αγγίζουν με διάφορους τρόπους. Μέσα σε ένα βιβλίο που παντρεύει την πεζογραφία με την ποίηση, την σοφία με τις παρομοιώσεις και τις μεταφορές και την ίδια την ζωή με… λέξεις.
Θα κλείσω τη παρουσίαση μου με το εξής: Στη σελίδα 142 η συγγραφέας γράφει: “Λένε πως οι φύκοι ανθίζουν μόνο όταν προβλέπουν πως έρχεται κάτι καλό”.
Eγώ λοιπόν λέω πως πρέπει να έχουν ανθίσει πολλοί φύκοι τους τελευταίους μήνες, γιατί έχει έρθει κάτι ΚΑΛΟ… ένα πολύ καλό βιβλίο. “Μια Ατέλειωτη Φυγή”, της Αλκυόνης Παπαδάκη.
Καλό διάβασμα! Καλά ταξίδια αλαργινά μέσα απ’ τις σελίδες του υπέροχου αυτού καινούριου βιβλίου της Αλκυόνης Παπαδάκη!
