Ο Μιχάλης Κεφάλας γεννήθηκε στις 30 Οκτωβρίου 1947 στο Φρέναρος. Φοίτησε στο Β΄ Γυμνάσιο Αμμοχώστου, στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών (ΑΣΟΕ) και υπήρξε καθηγητής εμπορικών λυκείου. Με τη ζωγραφική ασχολήθηκε πρόσφατα αλλά πάντοτε είχε μια κλίση προς τις τέχνες. Από παιδί του άρεσε να σκιτσάρει, ενώ ακολουθώντας τα χνάρια του πατέρα του, Προκόπη Κεφάλα, που ήταν γνωστός παραδοσιακός λαουτάρης, ο Μιχάλης έπαιζε βιολί και μπουζούκι σε επαγγελματικό επίπεδο. Όπως ο ίδιος συχνά αναφέρει, ο μεγάλος του έρωτας είναι η φύση και κυρίως η θάλασσα –τα τελευταία σαράντα χρόνια ασχολείται με το ψάρεμα.Μετά τη σύνταξή του, περνάει τον χρόνο του καλλιεργώντας φρούτα και λαχανικά στο περβόλι του. Το σπιτάκι που έχει εκεί στη “φάρμα,”όπως την αποκαλεί,έχει μετατραπεί σε μίνι στούντιο ζωγραφικής και είναι το μέροςόπου δημιουργεί τον δικό του ζωγραφικό κόσμο. Εκεί αισθάνεται πιο κοντά στη φύση, όπως ο ίδιος λέει,αίσθημα διάχυτο στο καλλιτεχνικό του έργο. Όλα ξεκίνησαν πριν από τρία περίπου χρόνια όταν η κόρη του, γνωρίζοντας το ταλέντο του, του δώρισε μπογιές, πινέλα και ένα καβαλέτο. Αυτή ήταν και η αρχή μιας πιο σοβαρής σχέσηςμε τη ζωγραφική. Θα μπορούσε κανείς να τον αποκαλέσει και αυτοδίδακτο ζωγράφο, καθώς τα πρώτα του έργα τα είχε φτιάξει χωρίς καμία καθοδήγηση. Ο τίτλος της έκθεσης “Χρωματογραφίες” αντανακλά ακριβώς τον χαρακτήρα της δουλειάς του Μιχάλη Κεφάλα. Παρατηρώντας κανείς τους καμβάδες τουθα διαπιστώσει ότι το χρώμα παίζει καθοριστικό ρόλο στις συνθέσεις του. Άλλοτε δημιουργεί πύρινα τοπία και άλλοτε σκοτεινά. Στις θαλασσογραφίες του είναι εμφανής η βαθύτερη σχέση που έχει με τη θάλασσα καθώς αποδίδει με ευαισθησία τις αμέτρητές αποχρώσεις του μπλε. Η πινελιά του διακρίνεται για την οξυδέρκεια στην απόδοση του φωτός, τόσο του ηλιακού όσο και του σεληνιακού, με τις άπειρες χρυσές και ασημένιες τους ανταύγειες. Θα πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι τα τοπία και η πανίδα που ο Μιχάλης Κεφάλας απεικονίζει, δεν τα αντιγράφει από κάπου αλλά τα αποτυπώνει στον καμβά από μνήμης. Τόσο βαθιά είναι η αγάπη του καλλιτέχνη για την φύση που μπορεί να αποδώσει ένα ηλιοβασίλεμα, έναν τυφώνα, ή ακόμη καλπάζοντα άλογα και παιχνιδιάρικα δελφίνια χωρίς καμία οπτική υπόδειξη. Σε μια κουβέντα που είχαμε πρόσφατα, ο ίδιος μου εκμυστηρεύθηκε ότι του αρέσει να ζωγραφίζει τη φύση με ζωντανά και έντονα χρώματα. “Η ίδια η φύση” αναφέρει χαρακτηριστικά,“ είναι πανέμορφη και λαμπερή αλλά ο στόχος μου είναι να την ωραιοποιήσω ακόμη περισσότερο χρησιμοποιώντας ένα ζωηρότερο χρωστήρα.” Η έκθεση που θα λάβει χώρα στον εκθεσιακό χώρο Αποθήκη 79 θα φιλοξενήσει έναν αριθμό έργων, που μπορούν να ταξινομηθούν σε εννέα κατηγορίες με βάση τη θεματολογία τους. Θα εκτεθούν πίνακες που είναι εμπνευσμένοι από την κυπριακή ύπαιθρο και ζωή μιας αλλοτινής εποχής. Άλλα έργα καταπιάνονται με πορτραίτα, χαρακτηριστικό των οποίων είναι τα χαρούμενα και φωτεινά χρώματά. Ο Μιχάλης Κεφάλας έχει επίσης πειραματιστεί και με την αφηρημένη τέχνη, όπου και πάλι διακρίνεται η χαρακτηριστικήπαλέτα του με τα συμπαγήκαι εναργή χρώματα. Κάποιοι άλλοι πίνακες απεικονίζουν πραγματικά αλλά και φανταστικά όντα, όπως η γοργόνα και το δελφίνι, άλογα που καλπάζουν σε ένα ονειρεμένο τοπίο, αλλά και πιο εξωτικά θέματα όπως αυτό με τις καμήλες που βαδίζουν στην έρημο με τη χαριτωμένη και ίσως σουρεαλιστική λεπτομέρεια ενός κάκτου, που περισσότερο θα ταίριαζε σε ένα άνυδρο τοπίου του Μεξικού. Άλλη κατηγορία αποτελούν πίνακες με τοπία που περιλαμβάνουν σπιτάκια, τα οποία θυμίζουν κυπριακά χωριά αλλά και οικισμούς ελληνικών νησιών, καθώς επίσης και κατάλευκες καμαροσκεπείς εκκλησιές που συναντάει κανείς στις Κυκλάδες. Άλλες τοπιογραφίες παραπέμπουν σε τοπία και οικισμούς που απαντά κανείς στην Προβηγκία ή και την Ιταλία. Ο δε πίνακας που εικονίζει καΐκια με παράδοξα κόκκινα πανιά φέρνουν στον νου την ταινία Κυνηγοί (1977) του Θεόδωρου Αγγελόπουλου, όπου οι βάρκες με τα κόκκινα πανιά πλέουν σε ένα αβέβαιο τοπίο στην ομίχλη. Μεγάλο μέρος της έκθεσης είναι αφιερωμένο στη θάλασσα και το φως με πίνακες να παρουσιάζουν νυχτερινά αλλά και φωτεινά τοπία, κάποια φανταστικά και κάποια άλλα πραγματικά. Ο επισκέπτης μπορεί να αναγνωρίσει τις επιβλητικές βραχώδεις σπηλιές του Κάβο Γκρέκο αλλά και παραλίες με καμπυλοειδείς αμμόλοφους που συναντά κάποιος σε βόρειες θάλασσεςσαν αυτές στην Ιρλανδία και τη Σκωτία. Τη μεγαλύτερη ομάδα πινάκων απαρτίζουν τοπία μέσα σε πυκνά δάση και λίμνες, άλλοτε χιονισμένα, ολόφωτα ή ομιχλώδη, αλλά και τροπικά, με τις τυπικές χουρμαδιές που βλέπει κανείς στην Καραϊβική. Τα δέντρα και η βλάστηση, ιδιαίτερα, αποδίδονται με μπρίο, δείχνοντας την οικολογική ευαισθησία που διακατέχει τον Μιχάλη Κεφάλα. “Μάθε ακόμα πως, όταν κανένας ζωγράφος θέλει ν’αποχτήσει φήμη στην τέχνη του, κοιτάζει να πάρει παράδειγμα από τους πιο έξοχους ζωγράφους που ξέρει.” Αυτό αναφέρει ο Μιγκέλ ντε Θερβάντες στο αριστούργημά του Δον Κιχώτης και από αυτή τη μοίρα δεν θα μπορούσε να ξεφύγει ένας νεοφώτιστος ζωγράφος όπως ο Μιχάλης Κεφάλας. Από την αρχή της ενασχόλησής του με τη ζωγραφική υπήρξε και εξακολουθεί να είναι μεγάλος θαυμαστής του πρωτοπόρου μετα-ιμπρεσιονιστή ζωγράφου Paul Cézanne. Στην έκθεση θα προβληθούν τέσσερις πίνακές του που αφορμώνται από τη ζωγραφική του σπουδαίου αυτού Γάλλου καλλιτέχνη. Δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι γνωστές “Λουόμενες” με τη χαρακτηριστική κίνηση των χεριών της μεσαίας μορφής, που τόσοι καλλιτέχνες επανέλαβαν, όπως για παράδειγμα ο Henri Matisse. Ο Μιχάλης Κεφάλας πειραματίζεται επίσης με τοπία που παραπέμπουν στο Mont Sainte-Victoire, κοντά στο Aix-en-Provence, τα οποία αποδίδει με αδρές πινελιές και όγκους που τείνουν να γίνουν κυβιστικοί.
