Της Έλενα Χαπέσιη
Το διαβάσαμε στο Facebook και αξίζει αν διαβαστεί απ’ όλους!
Ο Μασούρας ο Αγιαμβροσίτης, είχε περιβόλι δίπλα από τη θάλασσα που το έλεγαν το “περιβόλι του παραδείσου” επειδή είχε μέσα όλου του είδους τα δέντρα. Πουθενά αλλού στην Κύπρο δεν έχει δίπλα αλμυρό νερό της θάλασσας και στα δέκα μέτρα πηγή με γλυκό νερό.
Ο Μασούρας είχε αρχοντικό στο χωριό και οικόπεδα με θέα το βουνό και τη θάλασσα. Το 1974 μετά την Τουρκική εισβολή, βρέθηκε πρόσφυγας να στέκεται στη γραμμή για το συσσίτιο για να πάρει φαγητο να φάει και έμενε σε τσαντίρι.
Δεκαπέμτε χρόνια μετά και ενώ δούλεψε σκληρά όπως έμαθε να κάνει σαν γνήσιος Αγιαμβροσίτης, είχε κάνει πια περιουσία με σπίτια και περιβόλια στις ελεύθερες περιοχές. Η έννοια του όμως ήταν πάντα αν ποτίζονταν τα περιβόλια του στο χωριό του.
Πήγαινε λοιπόν συχνά στην πράσινη γραμμή και αγνάντευε τον Πενταδάκτυλο και έκανε υπολογισμούς πώς να περάσει τα σύνορα κρυφά και να κατέβει την Χαλεύκα και να πάει να ποτίσει.
Το 2003, ο Ντενκτάς άνοιξε το οδόφραγμα και άφησε για πρώτη φορά τους πρόσφυγες να επισκευθούν τους τόπους τους. Εικοσιεννέα χρόνια μετά τον βίαιο εκδιωγμό του από την γη του, ο γέρος Μασούρας πήγε βουρητός να ποτίσει και ας μην ήταν πια δικά του.
Δικά του τα ένιωθε.
Οι κατακτητές, οι έποικοι δεν ήξεραν να καλλιεργούν, τα περιβόλια αλλού αφέθηκαν και έγιναν πευκόδασος ενωμένο με του Πενταδακτύλου, αλλού ξεράθηκαν, αλλού έβγαλαν τις χρυσομηλιές και φύτεψαν αθασιές, αλλού έκτισε τα συγκροτήματα του ο Ασίλ Ναδίρ.
Ο Μασούρας επέστρεψε πίσω στις ελεύθερες περιοχές και έκανε δεκαπέντε μέρες να μιλήσει.
Πέθανε πρόσφυγας.
Πέθανε με τον καημό.
Ο Άγιος Αμβρόσιος πριν από την Τουρκική εισβολή στην Κύπρο τo 1974, κατοικούνταν αμιγώς από Ελληνοκύπριους και τα διοικητικά σύνορα του χωριού εκτείνονται από τον Πενταδάκτυλο μέχρι τη θάλασσα.
Στην καταγραφή φυλλοβόλων και οπωροφόρων δέντρων του 1971, κατεγράφησαν στον Αγιο Αμβρόσιο αχλαδιές, ροδακινιές, δαμασκηνιές, συκιές, αμυγδαλιές, καρυδιές, ροδιές, μηλιές και πολλά άλλα οπωροφόρα. Εντυπωσιακός όμως ήταν ο αριθμός των χρυσομηλιών που ανέρχονταν σε 10.625 δέντρα. Η έκταση που κάλυπταν τα φυλλοβόλα δένδρα ανερχόταν σε 531 σκάλες.
Η Αγία Νάπα το ’73 δεν υπήρχε και το ’75 ήταν η πρώτη σε έλξη τουρισμού. ..
Το ’74 ο Άγιος Αμβρόσιος είχε νοσοκομείο, αστυνομικό σταθμό, εξατάξιο γυμνάσιο, εργοστάσιο συσκευασίας χρυσομήλων, αλιευτικό καταφύγιο, και το πρωτο Κέντρο Νεότητας που ιδρύθηκε στην Κύπρο ! (Το Κέντρο Νεότητας «Προμηθέας» το οποίο ιδρύθηκε το 1966).
Η μαγευτική τοποθεσία του χωριού μεταξύ βουνού και θάλασσας, η συγκοινωνιακή του θέση μεταξύ δυτικής και ανατολικής επαρχίας της Κερύνειας και η γειτνίαση του με το βυζαντινό μοναστήρι του Αντιφωνητή, οι παραλίες του με αμμόλοφους, προμήνυαν μία λαμπρή τουριστική ανάπτυξη. Ενοικιαζόμενα σπίτια προσφέρονταν πριν την εισβολή σε τακτικούς επισκέπτες και σε ξένους περιηγητές.
Το 2017 αυτό το στολίδι του νησιού κατοικείται και απολαμβάνεται από Τουρκοκύπριους, Έποικους και Άγγλους και Γερμανούς τουρίστες.
Υ.Γ. : Την ιστορία αυτή την άκουσα σήμερα και συγκινήθηκα επειδή πάντα ένιωθα Αγιαμβροσίτησσα και ότι εδώ μένω μόνο προσωρινά. (Είμαι πρόσφυγας αν και γεννήθηκα απ’ εδώ ).
Αυτό νιώθω.
Τον Μασούρα δεν τον γνώρισα. Σαν αυτόν πολλοί…
Θα πεθάνουν όμως όλοι αυτοί, και εμείς θα ξεχάσουμε να αγαπάμε εκείνη την Κύπρο, θα βολευτούμε εδώ, θα τα θεωρήσουμε ξένα και χαμένα εκείνα, και θα φορέσουμε το προσωπείο του υπερπατριώτη.
«Γαίαν και ύδωρ ου δίδομεν» ;;;
Όσο δεν είμαστε εκεί κύριοι να “ποτίζουμε την γη” τότε ναι τα δώσαμε!
