O Ελλαδίτης σκηνοθέτης των μεγάλων πετυχημένων σειρών της ελληνικής τηλεόρασης (“Βέρα στο Δεξί”, “Έρωτας”, “Καρμα”, κ.α) ο άνθρωπος που συνεργάστηκε με μεγάλα ονόματα της τηλεόρασης όπως Φώσκολος, Κουτσομύτης, και άλλους, ο Κώστας Κωστόπουλος βρίσκεται στη Κύπρο τα τελευταία δύο χρόνια και είναι ο άνθρωπος που σκηνοθετεί την πετυχημένη σειρά του ΣΙΓΜΑ “Γαλάτεια”. Με αφορμή το γεγονός ότι η “Γαλάτεια” ξεκίνησε ήδη τα γυρίσματα για τη δεύτερη σεζόν της, το Skala Times μιλά με τον σκηνοθέτη των επιτυχιών.
Της Γιώτας Δημητρίου
Κύριε Κωστόπουλε, καταρχάς που σπουδάσατε και ποιοι λόγοι σας ώθησαν να ακολουθήσετε το μονοπάτι της σκηνοθεσίας;
Σπούδασα σε αυτό που στην Ελλάδα αποκαλούμε “τη μεγάλη του γένους Σχολή” που είναι η Σχολή Λυκούργου Σταυράκου ΙΕΚ ΑΚΜΗ. Το 80% των Ελλήνων σκηνοθετών (αλλά και Κύπριοι) έχουν περάσει απ’ αυτή τη Σχολή. Για μένα τα βασικά στοιχεία που χαρακτηρίζουν μια σχολή είναι τρία: πρώτα απ’ όλα οι καθηγητές, δεύτερο οι υποδομές και τρίτον οι συμφοιτητές. Οι συμφοιτητές είναι οι άνθρωποι με τους οποίους ζυμώνεσαι, αλλά τους βρίσκεις στη συνέχεια και συνοδοιπόρους. Τη χρονιά που είχα πάει εγώ να σπουδάσω, το 1983, ήταν η μοναδική χρονιά που στη σχολή που ήμασταν 120 άτομα όταν ξεκινούσαμε και αποφοιτήσαμε 40 άτομα! Απ’ αυτούς που αποφοιτήσαμε κάποιοι έγιναν μερικά απ’ τα μεγαλύτερα ονόματα στον ελληνικό κινηματογράφο και τηλεόραση στη σκηνοθεσία, στη παραγωγή και στη φωτογραφία. Με όλα αυτά τα δεδομένα λοιπόν, νιώθω πολύ τυχερός που φοίτησα τα χρόνια που φοίτησα, σε αυτή τη σχολή.
Το πόσο τυχερός νιώθω έχει να κάνει και με το ερώτημα σου “τι με ώθησε” να ακολουθήσω αυτό το μονοπάτι. Ουσιαστικά, η σκηνοθεσία με διάλεξε. Δεν την διάλεξα. Μετά από καιρό, βλέποντας τα στοιχεία του χαρακτήρα μου, τον τρόπο συμπεριφοράς μου, το πως μεγάλωσα μέσα στην οικογένεια μου και διάφορα μικρά ή μεγάλα στοιχεία της προσωπικότητας μου, φαίνεται ότι ο δρόμος της σκηνοθεσίας ήταν ότι καλύτερο μπορούσε να μου τύχει, ως επαγγελματική επιλογή.
Πώς έγινε;
Εντελώς τυχαία. Ενώ έψαχνα να δω τι θα κάνω με τη ζωη μου, στο δρόμο είχα συναντήσει τυχαία ένα φίλο, ο οποίος μου είπε ότι πήγαινε στη Σχολή αυτή επειδή έδιναν αναβολή απ’ το στρατό. Εγώ τότε ήμουν ερωτευμένος με τη γυναίκα μου, μια Σκωτσέζα και έτσι πήγα και εγώ στη σχολή για να πάρω αναβολή. Πόσο καρμικό ήταν όλο αυτό; Αρκεί να σου πω ότι εκείνο τον φίλο που είχα συναντήσει τυχαία στο δρόμο, δεν τον ξαναείδα ποτέ!
Μια σειρά την οποία είχατε σκηνοθετήσει ήταν το “Κάρμα”, που ήταν και δικιά μου αγαπημένη σειρά και επειδή αναφέρατε τη λέξη “καρμικό” θα σας ρωτήσω αν πιστεύετε στο “κάρμα”.
Να το πάρουμε λίγο απ’ την αρχή. Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που έμενε σε μια φτωχογειτονιά, με ένα κομμουνιστή πατέρα ο οποίος ήταν Αριστερών αρχών και ήθελε να πιστεύει ότι ήταν και Άθεος. Η σχέση μου με την εκκλησία ήταν αυτή που επιδίωκε η μάνα μου. Μας έστελνε (εμένα και τον αδελφό μου) στην εκκλησία. Εμείς για να περνάμε καλά, καθότι παιδιά, πηγαίναμε μέσα στο ιερό και παίζαμε τα παπαδάκια. Έτσι η σχέση μου με το Θεό και το υπερφυσικό ήταν οικεία. Πρέπει να σου πω ότι μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι κάποια πράγματα τα οποία κάνουμε από παιδιά έχουν σχέση με την μετέπειτα εξέλιξη μας.
Δηλαδή;
Υπάρχουν δυνάμεις, υπάρχουν συμπαντικοί νόμοι. Σίγουρα. Όταν ήμουν παιδί και ήθελα κάτι, φυσούσα εκείνο το φυτό που το λέμε “κλέφτης” (που φυσώντας το σκορπίζονται στον άνεμο τα φύλλα του) και έκανα την ευχή μου. Και εκπληρωνόταν σχεδόν πάντα. Όταν στα 17 μου είχα αρκετές ερωτικές απογοητεύσεις, αποφάσισα να ασχοληθώ με τη δύναμη της θετικής σκέψη και αργότερα παρακολούθησα και κάποια σχετικά μαθήματα. Ευχήθηκα τότε, στα 17 μου, να παντρευτώ μια Αγγλίδα για να εξασκήσω και τα αγγλικά μου και να είναι νηπιαγωγός για να μεγαλώσει σωστά τα παιδιά μας. “Τυχαία” μετά από τρεις μήνες, βρήκα μια Σκωτσέζα, δέκα χρόνια μεγαλύτερη μου, ερωτευτήκαμε, παντρευτήκαμε, κάναμε παιδιά και μείναμε μαζί 23 χρόνια! Άρα το “κάρμα” και η “θετική σκέψη” και η“δύναμη της έλξης”είναι για μένα πραγματικότητες τις οποίες έχω βιώσει. Είμαι απ’ τους ανθρώπους που πιστεύουν πως υπάρχουν δυνάμεις, νόμοι του σύμπαντος και όποιος δεν το αναγνωρίζει νομίζω πως εθελοτυφλεί ή δεν είναι έτοιμος να το δεχτεί.
Δεν υπάρχει τυχαίο;
Όχι. Δεν υπάρχει τυχαίο. Όλα γίνονται για κάποιο λόγο και ας μην είμαστε σε θέση να δούμε ή να καταλάβουμε αυτό το λόγο.
Πάμε λίγο πίσω στην σκηνοθεσία. Πείτε μας πόσο διαφορετικά ήταν τα πράγματα όταν πρωτοξεκινούσατε, την δεκαετία του ’80, με το σήμερα.
Κάθε εποχή έχει την πρόκληση της…..
Θα διαφωνήσω. Δεν υπάρχουν εποχές οι οποίες έχουν μεγαλύτερες προκλήσεις, στις τέχνες; Πχ την εποχή της χούντας στην Ελλάδα δεν βγήκαν περισσότερα (και σημαντικά) έργα λόγω του εφιάλτη της εποχής; Λογοτεχνικά, μουσικά, κτλ;
Λοιπόν αυτό είναι ένα θέμα που μας έχει ταλαιπωρήσει όλους τους ανθρώπους της τέχνης τώρα στην Ελλάδα, στην εποχή της κρίσης και έχουμε καταπιαστεί με αυτό, σε συνέδρια, αναλύσεις, σεμινάρια κτλ. Λοιπόν, ο Ιάκωβος Καμπανέλλης έγραψε το “ Μαουτχάουζεν” και το έκδωσε το 1965 το οποίο όμως το είχε βιώσει τη δεκαετία του ’40. Όταν βιώνεις μια κατάσταση όπως είναι σήμερα η οικονομική κρίση, δεν το αναλύεις σήμερα όπως πρέπει. Σκέψου ότι τα παιδιά που γεννήθηκαν μέσα στην οικονομική κρίση είναι σήμερα έξι ετών, στα 20-26 τους θα μπορούν αυτά τα παιδιά να γράψουν και να δημιουργήσουν γύρω απ’ την τέχνη. Αυτή τη στιγμή, κοινωνία και καλλιτέχνες έχουμε πέσει όλοι με αλεξίπτωτο χωρίς κενό αέρος. Δεν προλαβαίνουμε καν να ανασάνουμε για να επιβιώσουμε. Όταν αλλάξουν τα πράγματα, τότε θα μπορέσουμε να ασχοληθούμε καλλιτεχνικά γύρω απ’ αυτό….
Δεν το έχω ποτέ σκεφτεί έτσι….
Αυτοί που βίωσαν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τα έργα τους ήρθαν την δεκαετία του ’60. Και το αντιπολεμικό κλίμα δεν ήρθε το ’50 αλλά το ’60, είκοσι χρόνια μετά. Εγώ προσωπικά πιστεύω πως ρόλο παίζει και το πότε θα γεννηθείς. Ο παππούς μου πχ γεννήθηκε το ’20 πήγε στο μέτωπο το ’40 αφήνοντας πίσω τη γυναίκα και τα παιδιά του, ήταν αντάρτης, πήγε φυλακή, τον σκοτώσανε….Ο πατέρας μου γεννήθηκε το ’40 και όταν η Ελλάδα προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια της ο πατέρας μου ήταν είκοσι ετών, εγώ γεννήθηκα τη δεκαετία του ’60 ήμουν έφηβος στην Ελλάδα του ’80, τα παιδιά μου γεννήθηκαν το ’80 ήταν έφηβοι την δεκαετία του 2000, η κάθε γενιά έχει την πρόκληση της, με το δικό της τρόπο. Άλλες ήταν οι προκλήσεις του ’20, άλλες του ’40, άλλες του ’60 κοκ. Για τον καλλιτέχνη που είναι συνυφασμένη η ύπαρξη του μέσα στην κάθε εποχή, μαζί με την διαχρονικότητα του, εκεί θα κερδίσει και την πρόκληση.
Υπάρχει μια ιστορία με τον αγαπημένο μου Πικάσο την οποία λέω συχνά. Ο Πικάσο επηρεασμένος από την αυτοκτονία του ζωγράφου και φίλου του Carlos Cassagemas, μέσα σε ένα ευρύτερο κλίμα μελαγχολίας, τόσο στο Παρίσι όσο και στην Βαρκελώνη, απομονώθηκε μακριά από το Παρίσι και άλλαξε για μια περίοδο 2-3 χρόνων το ύφος των έργων του. Η περίοδος αυτή από το 1901 εως το 1903 ονομάστηκε “Η μπλε περίοδος του Πικάσο” (Picasso’s Blue Period). Τον ρωτήσανε λοιπόν μια φορά “τι θα έκανες αν δεν υπήρχε το μπλε;” και απάντησε “θα ζωγράφιζα με κόκκινο”.
Ωστόσο δεν πήρα απάντηση…ποιες είναι οι διαφορές, οι προκλήσεις, τότε όταν ξεκινούσατε με το σήμερα.
Εγώ βρέθηκα να είμαι μεγαλωμένος, σπουδασμένος, με σκηνοθέτες που είχαν κάνει σινεμά στο άνοιγμα της ιδιωτικής τηλεόρασης το ’90 που εκεί πραγματικά ξεκινούσε μια νέα εποχή. Εμείς είμαστε παιδιά αυτής της εποχής. Ο Κώστας Κουτσομύτης, ο Ερρίκος Ανδρέου, ο Νίκος Φώσκολος που ήταν πριν από εμένα και ήμουν μαθητής τους, είχαν πίσω τους το σινεμά και ήρθαμε εμείς να κάνουμε τηλεόραση όχι σε μια κρατική τηλεόραση, (όπως την ξέραμε με το λογοτεχνικό βιβλίο και έργα του Ξενόπουλου κτλ), αλλά με κάτι εντελώς διαφορετικό και με την μάχη της τηλεθέασης. Εγώ είμαι παιδί της ιδιωτικής τηλεόρασης. Βρέθηκα να δουλεύω αρχές του ’90 δίπλα απ’ τον Κουτσομύτη και έκανα τις πρώτες δικές μου σκηνοθεσίες το 1994. Εγώ λοιπόν ξεκίνησα να εργάζομαι όταν είχαν ανοίξει πόρτες, όταν γίνονταν πειραματισμοί και γίνονταν πράγματα. Υπήρχαν κανάλια και ωραίες προκλήσεις. Σκεφτείτε ότι υπήρχε κανάλι, ο ΑΝΤ1, με δύο αστυνομικές σειρές, με μια καθημερινή σειρά, με μια σειρά από βιβλίο και 1-2 κωμωδίες! Υπήρχε ο Κουτσομύτης, ο Φώσκολος, ο Κοκκινόπουλος. Τότε η ελληνική τηλεόραση ήταν ο απόλυτος πλουραλισμός. Σήμερα δεν υπάρχει αυτό, σήμερα έχουν σταματήσει και κάποια είδη σειρών όπως πχ το αστυνομικό.
Από τις συνεργασίες σας ποιες θεωρείτε σημαντικές;
Στην Αμερικάνικη κουλτούρα όταν πας για δουλειά θεωρούν πολύ σημαντικό να έχεις κάνει μνα έχεις περάσει, κάποιες αποτυχίες. Γιατί μόνο μέσα απ’ την αποτυχία μαθαίνει κανείς. Στην Ευρωπαϊκή κουλτούρα έχουμε μάθει να θεωρούμε την αποτυχία ως βαρίδι και ως κάτι που δεν έπρεπε να γίνει. Θέλω να πω με αυτό πως για μένα κάθε μα κάθε συνεργασία ήταν σημαντική άσχετα με το μέγεθος της όποιας επιτυχίας ή αποτυχίας της. Όταν έχεις στο μυαλό σου τη σκέψη πως πρέπει να εξελιχθείς, τότε τα αντιμετωπίζεις όλα ως το σκαλοπάτι για να πας ένα βήμα παραπέρα. Εγώ είμαι τυχερός. Στα 29 μου ήμουν ο νεαρότερος σκηνοθέτης στην Ελληνική τηλεόραση. Πληρωνόμουν για να κάνω αυτό που μου άρεσε. Και το έκανα για δέκα χρόνια, ως ο νεότερος. Μετά ήρθε άλλος ως “ο νεότερος”.
Υπήρξαν τρεις άνθρωποι που με επηρέασαν.
Ο πρώτος ήταν ο Φώσκολος του οποίου το 1985 ήμουν βοηθός του στον “Άγνωστο Πόλεμο”. Ο Φώσκολος ήταν ένας απίστευτος παραμυθάς και δημιουργός με τσαγανό ο οποίος είχε μαθητή και συνεργάτη του τον Κουτσομύτη.
Αργότερα ήμουν βοηθός του Κουτσομύτη στον “Κίτρινο Φάκελο”, στα “Βαμμένα Κόκκινα Μαλλιά”, στην “Εκτέλεση”, στην “Πρόβα Νυφικού”, και έτσι έμαθα και πως μεταφέρεται ένα βιβλίο στην τηλεόραση. Ο Κουτσομύτης ήταν ένας άνθρωπος που κοιτούσε πάντα την ποιότητα.
Ο τρίτος άνθρωπος που με επηρέασε ήταν ο Μανούσος Μανουσάκης ο οποίος με έμαθε πως δουλεύουμε με μια κάμερα, πως δουλεύουμε στο αστυνομικό και πως το όραμα του σκηνοθέτη πρέπει να γίνεται και ας πεθάνουν όλοι!
Το 2014 η Νάνα Μούσχουρη μου είχε πει πως κάποιοι συνεργάτες της, όπως ο Νίκος Γκάτσος, επηρέασαν την πορεία της. Εσείς νιώθετε πως κάποιοι συνεργάτες σας έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην μετέπειτα πορεία σας, ότι επηρέασαν τις πυξίδες σας;
Σίγουρα! Όμως οι πυξίδες μας υπάρχουν πάντα και οι δάσκαλοι είναι παντού γύρω μας. Στο τέλος κρατάμε αυτά που εμείς θέλουμε απ’ τους όποιους “δασκάλους” θα βρεθούν στον δρόμο μας. Το μυστικό της επιτυχίας για μένα είναι να μπορείς να διαλέγεις τους συνεργάτες σου. Υπήρχαν πάντα άνθρωποι δίπλα μου οι οποίοι με ξεκλείδωναν και με έπαιρναν ένα βήμα παρακάτω. Όχι μόνο συνάδελφοι σκηνοθέτες, αλλά και ηθοποιοί και σκηνογράφοι και ζωγράφοι, πολλοί απ’ αυτούς δεν ζουν πια. Ξέρεις, είναι αυτό που έλεγε ο Χατζιδάκις, “οι παρέες γράφουν ιστορία”. Και νιώθω τιμή που γνώρισα κάποιους πολύ σπουδαίους ανθρώπους όπως πχ τον Βαγγέλη Γκούφα. Άνθρωποι που σου μεταφέρουν την γνώση τους και σε ξεκλειδώνουν. Εγώ νιώθω τυχερός για όσα πήρα απ’ αυτούς τους ανθρώπους, αλλά επίσης νιώθω και την ευθύνη να μεταφέρω σε άλλους νέους ανθρώπους κάποια πράγματα. Να μεταλαμπαδεύσω ότι μπορώ στα νέα παιδιά και χαίρομαι που το 90% των βοηθών μου κατάφεραν μετά να συνεχίσουν ως σκηνοθέτες μόνοι τους.
Είναι ωραίο αυτό που λέτε, σπάει την άποψη που επικρατεί, πως υπάρχει μόνο ανταγωνισμός στο χώρο της τηλεόρασης
Θα σου απαντήσω με ένα μεγάλο δάσκαλο, τον Τάσο Ζωγράφο. Ο Τάσος ήταν σκηνογράφος και ήταν μαθητής του Τσαρούχη. Ζωγράφιζε συνέχεια γοργόνες γιατί είχε κάνει εξορία στην Μακρόνησο και απ’ την ερωτική επιθυμία έβλεπε τα κύματα σαν γοργόνες. Και πάντα ζωγράφιζε γοργόνες. Ο Τάσος είχε ένα χαρακτηριστικό, διάλεγε πάντα νέους ανθρώπους γύρω του. Τον γνώρισα όταν ήταν 60 ετών και η βοηθός του θυμάμαι ήταν γύρω στα τριάντα. Και όταν το συζητήσαμε θυμάμαι μου είχε πει “εγώ παίρνω πράγματα απ’ αυτούς τους νέους ανθρώπους”. Και το πιστεύω αυτό, κι εγώ όταν εργάζομαι με νέα παιδιά παίρνω απ’ αυτούς τους νέους. Είναι η διπολική σχέση “δάσκαλου – μαθητή”.
Η δικιά μου θεωρία είναι πως πρέπει να δίνεις παρακάτω αυτό που ήδη γνωρίζεις. Και όταν δίνεις, με κάποιο τρόπο παίρνεις.
Ως σκηνοθέτης θέλετε να ανοίγετε νέους δρόμους καλλιτεχνικά; Θυμάμαι η σειρά “Κάρμα” ήταν κάτι νέο για την ελληνική τηλεόραση αφού τόλμησε να καταπιαστεί με το μεταφυσικό με ένα μοναδικό τρόπο….
Όλοι οι άνθρωποι έχουν συνήθειες, η δικιά μου συνήθεια είναι να αλλάζω συνήθειες και να μην μένω στα ίδια. Το “Κάρμα” ήταν πραγματικά μια πρόκληση για πολλούς λόγους. Μετά τη “Βέρα στο δεξί”, μετά τη σειρά “Ο Έρωτας”, ήρθε το “Κάρμα” και μετά η “Λόλα” ήταν οι τέσσερις καθημερινές σειρές που είχα κάνει. Το κάθε ένα ήταν διαφορετικό με δικές του πραγματικές προκλήσεις.
Το “Κάρμα” ακόμα και δραματουργικά ήταν διαφορετικό. Πάντα μελετώ και ενημερώνομαι για το τι γίνεται στο διεθνή χώρο όσον αφορά τις σειρές. Τότε λοιπόν στο MTV προβαλλόταν μια σειρά με το τίτλο “Laguna Beach” και είχε την αισθητική του docudrama. Δηλαδή παρακολουθείς τους ήρωες σαν να είναι reality αλλά όλα είναι fiction. Αυτό ήταν και το βασικό στοιχείο αισθητικής του “Κάρμα”. Μη ξεχνάμε όμως ότι το “Κάρμα” ήταν μια μεταφυσική σειρά. Για μένα σημαντικό ρόλο έπαιξε η ευφυΐα της Βάνας Δημητρίου (η σεναριογράφος της σειράς), η οποία με καταγωγή απ’ την Αίγυπτο κουβαλά βαθιά πνευματικά στοιχεία, τα οποία βγήκαν στην σειρά.
Μετά απ’ αυτή την πλούσια πορεία στην Ελληνική τηλεόραση αποφασίσατε το 2015 να έρθετε στη Κύπρο για τη σειρά “Εννέα Μήνες”. Συμπαραγωγή Σταρ Ελλάδος -Μέγα Κύπρου. Τι σας έφερε στη Κύπρο;
Καταρχάς να το πάρουμε απ’ την αρχή. Απ’ το 2010 μέχρι το 2015 δίδασκα σε σχολές στην Ελλάδα, πήγα στην Αμερική για να βρω τρόπο να κάνω μια ταινία, έκανα δύο θεατρικά και ξανασπούδασα σε άλλα αντικείμενα (Life Coaching και NLP). Όπως έχω πει, τίποτα δεν γίνεται τυχαία.
Το να ξαναξεκινήσω το 2015 να κάνω μια καθημερινή σειρά και μάλιστα στη Κύπρο, ήταν μια πρόκληση. Υπήρχαν ήδη πετυχημένες κυπριακές σειρές όπως το “Μπρούσκο”. Μόνο έτσι το δέχτηκα, ως πρόκληση. Γιατί και παλαιότερα είχα πρόταση (το 2013) για να έρθω στην Κύπρο αλλά οι συνθήκες ήταν διαφορετικές και δεν είχα έρθει. Οι “Εννέα Μήνες” ήταν μια καλή πρόταση. Αλλά δυστυχώς, εμείς ως Έλληνες μπορεί να έχουμε το “know how”, αλλά στη Κύπρο ακόμη δεν υπάρχει αρκετό τεχνικό προσωπικό, αρκετό δυναμικό απ’ τους Κύπριους ηθοποιούς που να μπορούν να καλύψουν 3-5 κυπριακές παραγωγές τον χρόνο. Ακόμα και σε τεχνικό εξοπλισμό υπάρχουν θέματα. Μηχανήματα, κάμερες, φώτα, γιατί τα budgets είναι μικρά και οι καλοί συνεργάτες θέλουν να πληρώνονται. Όμως, καταφέραμε με τη γνώση την εμπειρία και το μεράκι και ειδικά το φιλότιμο να κάνουμε μια σειρά αξιοπρεπή που κράτησε για δύο σεζόν. Η πραγματική πρόκληση όμως ήρθε το καλοκαίρι του 2016 με τη “Γαλάτεια”…
Γιατί φύγατε απ’ την πρώτη σεζόν απ’ τους “Εννέα Μήνες”; 
Καταρχάς να σου πω ότι ήταν μια πολύ τραυματική εμπειρία. Στην Κυπριακή τηλεόραση δεν έχουν ακόμη καταλάβει και εκτιμήσει την αξία και τη σημασία του σκηνοθέτη σε κάθε σειρά. Μπορεί να εκτιμήσουν την δουλειά του πρωταγωνιστή, του σεναριογράφου, αλλά την έννοια του σκηνοθέτη δημιουργού ακόμη να την καταλάβουν, οι περισσότεροι. Η κάθε σειρά έχει ονοματεπώνυμο. Κάποιος την υπογράφει. Μπορεί να είναι το κανάλι, μπορεί να είναι ο σκηνοθέτης, μπορεί να είναι ο συγγραφέας, όταν δεν υπάρχει υπογραφή τα πράγματα δυσκολεύουν γιατί κάποιος δεν την χρεώνεται. Αυτό ως “know how”, ως φιλοσοφία και ως νοοτροπία δεν υπάρχει ακόμη στη Κύπρο. Όπως δεν υπάρχει η αίσθηση ότι αν ένα κανάλι προβάλλει μια σειρά που το ίδιο έχει επιλέξει η οποία δεν πάει καλά αυτός που χάνει είναι το brand του ίδιου του καναλιού, όχι ο παραγωγός που το έκανε. Στην Ελλάδα αυτό έχει κατακτηθεί. Στη Κύπρο πολλές σειρές δεν τις υποστηρίζουν τα ίδια τους τα κανάλια. Τα αφήνουν να βρουν τον δρόμο τους μόνα τους. Αυτή η διαφορά είναι τεράστια σε σχέση με την Ελληνική πραγματικότητα γι αυτό και φτιάχνονται πολύ γρήγορα σειρές στην Κύπρο και πέφτουν πολύ εύκολα σειρές στην Κύπρο. Εγώ θέλω να είμαι σε σειρές που έχουν ονοματεπώνυμο και οι συντελεστές να είναι έτοιμοι να δώσουν ότι μπορούν για να πάει το καλύτερο αποτέλεσμα στο κοινό που είναι και ο τελικός αποδέκτης. Τέτοιες συνθήκες, ευτυχώς, βρήκα στο ΣΙΓΜΑ.
Νιώθω ότι εκφράζετε μια πικρία για το ΜΕΓΑ και για τη συνεργασία σας “Εννέα Μήνες”….
Πικρία προς ένα και μόνο άτομο που ήταν ο παραγωγός. Όχι προς το κανάλι. Γιατί ακόμα και η έννοια του παραγωγού στη Κύπρο, όπως σε πολλές άλλες ειδικότητες, δεν υπάρχει ο αυστηρός επαγγελματισμός. Υπάρχει μια κατάσταση όπως ήταν στην Ελλάδα την δεκαετία του ’70. Και υπάρχει και εξήγηση αυτό. Στην Κύπρο οι παραγωγοί είναι πρώην ηθοποιοί ή πρώην δημοσιογράφοι ή πρωην κινηματογραφιστές. Δεν υπάρχει παιδεία, “know how”,κουλτούρα, τι σημαίνει παραγωγός.
Ωστόσο η σειρά “Γαλάτεια” στο ΣΙΓΜΑ πήρε το πράσινο φως για δεύτερη σεζόν. Ποιο ήταν το μυστικό της επιτυχίας της σειράς;
Στο ότι βρήκα ανθρώπους που πίστεψαν και επένδυσαν σε αυτή τη σειρά. Ο πρώτος ήταν ο Χρύσανθος Τσουρούλης ο οποίος αφού συνεννοηθήκαμε ποιες θα είναι οι προδιαγραφές της σειράς μας έδωσε το πράσινο φως για να κάνουμε μια τέτοια σειρά. Μια σειρά εποχής που όμως να είναι κινηματογραφημένη και ειπωμένη με μοντέρνο τρόπο.
Στη “Γαλάτεια” χρησιμοποιήσαμε απλές και κατασταλαγμένες τεχνικές και συνταγές.
Η Κυπριακή κοινωνία είναι μια τηλεοπτική κοινωνία.
Δηλαδή;
Οι Κύπριοι βλέπουν τηλεόραση. Στην Ελλάδα μετά την κρίση του 2010 και την στάση των καναλιών απέναντι στην κρίση έχει απαξιωθεί το μέσον της τηλεόρασης στο έπακρον. Άρα το να βρίσκομαι σε μια χώρα που το αντικείμενο της δουλειάς μου γίνεται αποδεκτό είναι ένα απ’ τα θετικά που συναντά κάποιος όταν εργάζεται στην Κύπρο.
Δυσκολίες είχατε ως προς την κυπριακή διάλεκτο;
Φάνηκα τυχερός…Τα καλοκαίρια ως παιδί, πήγαινα στο χωριό του πατέρα μου και πολλές κυπριακές λέξεις μοιάζουν με τις λέξεις που θυμάμαι από τότε στο χωριό του πατέρα μου, στην Ελλάδα. Απ’ την άλλη, η κυπριακή είναι διάλεκτος δεν είναι γλώσσα. Δεν υπάρχουν πολλές λέξεις. Ωστόσο, το στοίχημα είναι να μην χρησιμοποιούμε συνεχώς τις ίδιες λέξεις. Γι αυτό έχουμε λεξικά, συνεργείο, έτσι ώστε να εμπλουτίζουμε το λεξιλόγιο.
Ο έρωτας τι ρόλο παίζει στη δημιουργικότητα σας;
Το μεγαλύτερο!
Ασχολήθηκαν όλοι με τον Γάλλο Πρόεδρο Μακρόν όταν έμαθαν ότι η σύζυγος του είναι είκοσι χρόνια μεγαλύτερη του….Και εσάς η σύζυγος και μητέρα των παιδιών σας είναι μεγαλύτερη σας. Ο έρωτας δεν βλέπει χρόνια;
Η σύζυγος μου ήταν οκτώ χρόνια μεγαλύτερη μου. Αλίμονο αν ο έρωτας κολλούσε στα χρόνια. Ο έρωτας είναι μια δημιουργική διαδικασία την οποία δεν ελέγχεις. Έχουν γραφτεί χιλιάδες ποιήματα, βιβλία, άρθρα γι αυτό. Στον έρωτα λειτουργούν χημείες, βιοχημείες, κτλ.
Το πρόβλημα είναι οι άνθρωποι που αντιστέκονται στον έρωτα. Εγώ νιώθω τυχερός που ο έρωτας μου χτύπησε την πόρτα, του άνοιξα, τον έζησα, τον ζω. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν προβλήματα απ’ την παιδική τους ηλικία και δεν μπορούν να αγαπήσουν ή να αγαπηθούν.
Στην Ελλάδα και στην Κύπρο έχουμε συνδέσει τον έρωτα με την καψούρα και τον πόνο και το βλέπουμε και στα τραγούδια αυτό. Αν πάμε Αμερική, Αγγλία κτλ ο έρωτας δεν είναι συνδεδεμένος με τον πόνο. Θέλω να πω ότι κι εμείς είναι καιρός να δούμε τον έρωτα ως πηγή ζωής και όχι μόνο ως πόνο.
Λοιπόν, επειδή έχω πολλές φίλες που βλέπουν τη “Γαλάτεια” και μου είπαν σας ρωτήσω τι θα γίνει με τη νέα σεζόν, μπορούμε να αποκαλύψουμε κάτι;
Σε αυτό το κόσμο που έχει αγαπήσει τη σειρά να πούμε καταρχάς ένα μεγάλο ευχαριστώ που μας παρακολουθεί. Αν σκεφτούμε ότι το ΣΙΓΜΑ σε εκείνη τη ζώνη έπαιρνε μονοψήφια νούμερα 3-8 και με τη “Γαλάτεια” έφερε μέχρι και 30αρια, θα καταλάβουμε πόσο ο κόσμος βοήθησε τη σειρά να συνεχίσει παρακάτω. Θέλω να πω σε αυτό το κόσμο ότι δεν θα προδώσουμε τη σχέση που με τόσο κόπο χτίσαμε μαζί τους. Τι εννοώ; Η “Γαλάτεια” δεν θα βρεθεί σε εύκολες λύσεις. Έχουμε έρθει με συνέπεια και συνέχεια για να ακολουθήσουμε το μονοπάτι της δημιουργικότητας, προχωρώντας τα πράγματα ακόμα πιο πέρα και φέρνοντας τους ήρωες μας σε μια πιο ώριμη κατάσταση όπως με ένα τρόπο προχώρησαν και τα χρόνια της κυπριακής δημοκρατίας απ’ το ’43 στο ’53 και αργότερα ίσως στο ’74. Θα ακολουθήσουμε αυτούς τους ήρωες πιο ώριμους πια. Θα προστεθούν και νέοι ήρωες και όλα αυτές με μεγαλύτερες απαιτήσεις σεναριακά. Θα είναι μια πρόκληση η νέα σεζόν.
