Του Χρίστου Χριστοφίδη
(Το διαβάσαμε στο facebook και νιώσαμε την ανάγκη να το αναδημοσιεύσουμε)
Αν εξαιρέσεις ότι πέρασαν 43 χρόνια πάνω στη ράχη σου, δεν άλλαξαν και πολλά πράματα μάνα. Α και η πλάκα του τάφου: είναι πλέον ομαδικός. Εκεί που κάποτε υπήρχε ένας σταυρός, ξύλινος για χρόνια, στο περίπου (“κάπου δαμέ τους θάψαμε” είχε πει ο Παπάτσεστος) τώρα υπάρχει μια πλάκα με πέντε ονόματα.
43 χρόνια. Μεσολάβησε και η ταυτοποίηση των οστών. Κορυφαία στιγμή για σένα. “Εννα κάμουμε επιτέλους τα πρεπούμενα για τον τζίρη σου. Αραγιες σου εν τούτος όξα εννα μας γελάσουν πάλε”. Τουτη τη φορά ήταν επιστημονικά αποδεδειγμένο δεν μπορούσε να μας γελάσει κανένας.
43 χρόνια η ίδια ιστορία που λες με πάσα ακρίβεια, πως μπορείς να τα θυμάσαι έτσι με πάσα λεπτομέρεια;
Εξύπνησες το πρωί. Εν ετζοιμήθηκες καλά. Ούλλη νύχτα εμάσιετουν ο κουκουφκιάος πας την καυκάλα. Εννα φάει πλάσμα. Να σου πω τούτον είδα το γραμμένο και σε ένα βιβλίο πρόσφατα μάνα, δεν νομίζω όμως να είχες σχέση, μάλλον ίδια φοβία. Εφκήκες να καθαρίσεις τις αυλάες. Παναγία μου μάνα τούτο το κόλλημα να καθαρίζεις τις αυλάες που το πρωί ξημέρωμα. Άκουσες θόρυβο. Είδες τα αεροπλάνα. “Επετούσαν τόσο χαμηλά που εφαίνετουν ο Τούρκος μέσα”. Επήες τζαι εξύπνησε τον. “Σήκου Χριστάκη τζαι ήρταν οι Τούρτζοι. Είσιεν δίκαιο ο τζύρης μου”. Ναι ο Γιάγκος ο Τοουλαράς, ο μάντζιπας του Μόρφου με το νάμι, εκατάλαβεν το. “Εννα έρτουν να μας κατακόψουν τούτην τη φορά γαμπρέ. Ενεν πράματα τούτα με το πραξικόπημα”. Εφκήκεν έξω. Είδεν τα αεροπλάνα. Άσπρισε. Έβαλεν το ράδιο. Εμβατήρια. Λόγια “πατριωτικά”. Αντίστασης. Που τούτα που έγραψε ο πραξικοπηματίας που έπινε τον καφέ του στο ΡΙΚ. Επίστεψεν. Ήρταν οι τούρτζοι.
Εσηκώστηκε. Εντύθηκε. Ξανά το ράδιο. Να παρουσιαστούν στο σταθμό στου Μόρφου. “Μεν πάεις Χριστάκη, κάτσε έσσω σου”. Σχεδόν ετράβας τον ώσπου να φκει που το σπίτι. Εστάθηκεν ώρα πολλήν πουπάνω που το μωρό. Ώραν πολλήν. Σαν κάτι να έθελε να του πει. Επήεν. Εν έκατσεν έσσω του. Ετάισες το μωρό. “Τζαι το ευλοημένο τζια τούτο σήμερα ούλλον κλαίει”. Έκαμες του σάντουιτς να πάεις να του πάρεις. Αφορμή να τον δεις. Να δεις ότι εν καλά. Επήες. Στο δρόμο ήβρες ένα συγγενή. “Μα πού πάεις ρε Μάρω ετσι βιαστική;” “Εννα πάρω σάντουιτς του Χριστάκη στο σταθμό”. “Έφυεν ο Χριστάκης εθέλαν τους εις την Χώραν. Έπρεπε να πάει”. Εθκιαολίζεσουν που μέσα σου να μεν σε ακούσει κανένας. Γυρεύκει πελάες. Ίντα επήεν εις την Χώραν. Γιατί εν έκατσεν έσσω του; Εν είσιες καλό προαίσθημα που την προηγούμενη νύχτα. Έπιαες το μωρό τζαι επήες στη μάνα τζαι τις αρφάες σου.
Τελευταία επικοινωνία τηλεφωνική. Ετηλεφώνησεν στην Τίτσα του Πελετιέ που είσιεν τηλέφωνο. Ήταν καλά. Ερώταν για το μωρό. “Το μωρόν εν μια χαρα. Έτο λίον ανήσυχο σήμερα”. Μετά εκοπήκαν τα τηλέφωνα. Μια μέρα, θκυο μέρες. Ήταν να πεθάνεις που την αγωνία. Έμεινες με τη μάνα σου. Εβοήθας τζαι στο φούρνο, παλιά σου τέχνη κόσκινο.
Άκουσες αυτοκίνητο. Εσταμάτησε έξω που τα σπίθκια των αρφάων σου. Ήρτεν ένας γείτονας. “Θκειε Γιάγκο θέλουν σε…” Εν σου άρεσεν το ύφος του. Επήεν ο Γιάγκος. Ο Τοουλαράς, ο μάντζιπας με το νάμι. Εβούρησες πίσω του. Είπεν του κάτι ο αστυνομικός τζαι εφύρτηκε. Έπεσες τζαι εσού χαμέ τζαι χτυπιέσουν μες το χώμα χωρίς να ξέρεις καλά καλά. Αλλά είσιες το προαίσθηση. Εσυνάχτηκεν η γειτονιά. Επήεν ο τατάς μου, ο αδελφός του, να τον έβρει. Επιάσαν τους οι πραξικοπηματίες τζαι εθάψαν τους. Η ανηψιά του η νοσοκόμα είπεν σου ότι εζήτησεν να τον πλύνει να τον σαβανώσει με τα καθαρά τα σεντόνια που είσιεν μαζί της. “Αλόπως θέλεις να σε θάψουμε τζαι εσένα μαζί του!” Εδοκίμασεν να τους κολατζιέψει. “Μα τούτον εσκοτώσαν τον οι Τούρτζοι, ενεν του πραξικοπήματος…” Που να συνεννοηθείς με τα χτηνά.
Εβαφτίσετε το μωρό άρον άρον τζαι 14 Αυγούστου εφύετε που του Μόρφου. “Εφκαλα το όνομα του τζυρού του. Να μείνει”. Ευρύχου, Λεμεσός, διαδρομή Ερυθρός Σταυρός- Κάψαλος. Έξι μήνες μετά εκατάφερες τζαι ήρτες εις την Χώραν. Ερώτησες ποτζεί, ερώτησες ποδά, είπαν σου μάλλον κοιμητήριο Κωνσταντίνου και Ελένης. Επήες ήβρες τον Παπάτσεστο. Είπε σου περίπου. Είπεν σου τζαι ιστορίες πολλές. Επήες τζαι έβαλες ένα σταυρό κάπου. Τζαι ένα καντήλι. Να πηαίνεις να το ανάφκεις.
Το 2001 “ήβραν τους”. Με τα ρούχα και τα παπουτσια. Τζαι μια μεγάλη πέτρα που πάνω τους. Και πέντε σφαιρίδια δίπλα που τα οστά.
Κάθε χρόνο η ίδια ιστορία. Οι ίδιες λεπτομέρειες. Εκολλήσαν μες το νου σου. Και πάντα κλαίεις. Και κλαίεις. Και κλαίεις. Και κλαίεις.
Και κλαίμε.
Αιωνία του η μνήμη. Να εισαι καλά μάνα να μας λαλείς την ιστορία γιατί ακόμα λίον εννα μας φκάλουν τζαι πελλούς…
