Της Γιώτας Δημητρίου
Ποίηση είναι όταν οι λέξεις πνίγονται απ’ το συναίσθημα και δεν μπορούν να ειπωθούν με άλλο τρόπο, παρά μόνο ποιητικό, παρά μόνο μέσα από στίχους.
Ποίηση είναι κάτι τραγούδια του Μάνου (Λοϊζου) και κάτι στίχοι του Άλκη (Αλκαίου), κάτι λόγια της Λίνας (Νικολακοπούλου) και κάτι αποφθέγματα στα βιβλία του Λουντέμη.
Ποίηση είναι οτιδήποτε έγραψε ο Γκάτσος.
Ποίηση είναι όταν ο πόνος κάθεται σαν γροθιά στο λαιμό και αυτή (η ποίηση) είναι το μόνο γιατρικό για να απαλύνει εκείνο το κόμπο στο λαιμό.
Ποίηση είναι και η ευτυχία που βρίσκει μόνο ένα τρόπο να εκφραστεί. Στίχους. Λέξεις.
Ποίηση είναι η Μαρία Πολυδούρη και ο Κώστας της (Καρυωτάκης), ο Γιάννης Ρίτσος και ο Οδυσσέας Ελύτης, ο Κωνσταντίνος Καβάφης και ο Λαπαθιώτης, ο Κώστας Βάρναλης και ο Νικηφόρος Βρεττάκος, ο Σεφέρης, ο Παλαμάς, ο Σολωμός, ο Εγγονόπουλος, ο Καβαδίας και τόσοι άλλοι γνωστοί, αλλά και άγνωστοι.
Ποίηση είναι όταν η αγάπη χάνεται οριστικά και αμετάκλητα και εσύ ψελλίζεις με χαμόγελο τα λόγια του ποιητή…..
“Ίσως όταν ξαναϊδωθούμε, να μην
ξέρει πια καθόλου ο ένας τον άλλον.
Έτσι που επιτέλους,
να μπορέσουμε να γνωριστούμε…”
Και ας μη ξέρεις αν ο ποιητής εννοούσε σε αυτή τη ζωή την συνάντηση, ή στην άλλη….
Ποίηση, ποίηση είναι η υπόσχεση πως η ζωή είναι μεγαλύτερη απ’ τα όποια συναισθήματα μας και όταν εμείς λέμε “τέλος” αυτή, η ζωή, κάνει αρχή, με ένα…. καινούριο ποίημα.
