Νεκρή στο σπίτι της στο Πόρτο Ράφτη βρέθηκε η ηθοποιός Ζωή Λάσκαρη. Ο θάνατός της προήλθε, σύμφωνα με πληροφορίες, από ανακοπή καρδιάς
Η σπουδαία ηθοποιός βρέθηκε νεκρή σήμερα Παρασκευή, 18 Αυγούστου 2017 στο σπίτι της στο Πόρτο Ράφτη.
Σύμφωνα με πληροφορίες, η μεγάλη της κόρη, Μάρθα Κουτουμάνου ήταν αυτή που τη βρήκε νεκρή στο κρεβάτι της.
Η Μάρθα, αφού είδε ότι η μητέρα της δεν ξύπναγε κάλεσε γιατρό ο οποίος και διαπίστωσε το θάνατό της.
Σοκαρισμένος και ο σύζυγος της Αλέξανδρος Λυκουρέζος που ξύπνησε το πρωί για να πάει στη δουλειά και έφυγε αφήνοντας την ηθοποιό να κοιμάται.
Η ταφή θα γίνει στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών. Η οικογένεια της ζήτησε αντί στεφάνων, να γίνουν δωρεές στην Κιβωτό του πατέρα Αντώνιου.
Ειδικότερα, σε ανάρτηση της οικογένειας στην επίσημη σελίδα της ηθοποιού στο Facebook αναφέρεται:
«Την λατρεμένη μας σύζυγο, μητέρα και γιαγιά ΖΩΗ ΛΑΣΚΑΡΗ-ΛΥΚΟΥΡΕΖΟΥ κηδεύουμε την Τρίτη 22 Αυγούστου και ώρα 13:00 από τον Ιερό Ναό Αγ. Διονυσίου, οδός Σκουφά. Η ταφή θα γίνει στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών.
Ο σύζυγος: Αλέξανδρος
Τα παιδιά: Μάρθα και Μαρία Ελένη
Η εγγονή: Ζένια
Οι λοιποί συγγενείς και φίλοι
Παράκληση της οικογένειας, αντί στεφάνων, να γίνουν δωρεές στην Κιβωτό του πατέρα Αντώνιου (τηλ.:210 5141953)»
——————————-
Η Ζωή Λάσκαρη γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη στις 12 Δεκεμβρίου 1944. Το πραγματικό της όνομα είναι Ζωή Κουρούκλη. Φοίτησε στην σχολή Βαλαγιάννη, στην σχολή καλογραιών Καλαμαρί και στην σχολή του Πέλλου Κατσέλη. Το 1959, σε ηλικία μόλις δεκαπέντε χρονών στέφθηκε Σταρ Ελλάς. Έζησε για δύο χρόνια στην Αμερική.
Η αλλαγή του ονόματος και η εκτόξευση της καριέρας της
Το 1961 ο Φίνος την επιλέγει για πρωταγωνίστρια στον «Κατήφορο» και υπογράφει μαζί του αποκλειστικό συμβόλαιο συνεργασίας. Η ταινία είναι εισπρακτικά η εμπορικότερη της σεζόν 61-62 καθιερώνοντας την Ζωή Λάσκαρη ως μόνιμη πρωταγωνίστρια και ως μια από τις πιο λαμπρές σταρ της «χρυσής» εποχής του κινηματογράφου. Για να μην γίνεται σύγχυση με την ξαδέρφη της Ζωή Κουρούκλη, η οποία ήταν ήδη γνωστή τραγουδίστρια, ο Φίνος την «βαφτίζει» Ζωή Λάσκαρη εμπνευσμένος από το όνομα ενός Ιταλού.
Τα επόμενα χρόνια θα πρωταγωνιστήσει σε όλες τις μεγάλες εισπρακτικές επιτυχίες του Φίνου και θα συνεργαστεί με όλους τους σταρ της εποχής. Από αυτές ξεχωρίζουν ο «Νόμος 4000», η «Στεφανία», το «Μερικοί το προτιμούν κρύο», «Μια κυρία στα μπουζούκια», «Κορίτσια για φίλημα» και «Οι Θαλασσιές οι χάντρες». Η «Στεφανία» και ο «Κατήφορος» προβλήθηκαν για πολλές εβδομάδες σε χώρες της Ευρώπης και της Αμερικής, διευρύνοντας την φήμη της Λάσκαρη στο εξωτερικό (57 εβδομάδες προβολής των ταινιών στο Μεξικό), ενώ «Οι θαλασσιές οι χάντρες» έκλεψαν εκτός συναγωνισμού τις εντυπώσεις στο φεστιβάλ Καννών το 1967 την ώρα που ο γαλλικός τύπος έπλεκε τα εγκώμια της μεγάλης Ελληνίδας πρωταγωνίστριας.
Η δύση της “χρυσής εποχής” και η στροφή στο θέατρο
Στα τέλη της δεκαετίας του 60’ η Ζωή Λάσκαρη, μαζί με την Αλίκη Βουγιουκλάκη και την Τζένη Καρέζη, θεωρούνται από τις μεγαλύτερες ντίβες και τις πιο εμπορικές σταρ στην Ελλάδα. Η Λάσκαρη έχει διαμορφώσει με τους ρόλους της την περσόνα της δυναμικής αλλά και μοιραίας γυναίκας ενώ παράλληλα γίνεται το νούμερο ένα sex symbol της εποχής της.
Η δύση της «χρυσής εποχής» του ελληνικού κινηματογράφου θα στρέψει την προσοχή της στην μεγάλη της αγάπη το θέατρο. Το 1966, σε συνεργασία με τον Αντρέα Ντούζο, περιοδεύει στην Κύπρο με τα έργα «Μιας πεντάρας νιάτα» των Γιαλαμά-Πρετεντέρη, την «Παγίδα» του Robert Thomas και την «Βαθιά γαλάζια θάλασσα» του Terence Rattigan.
Το 1970 κάνει την πρώτη της θεατρική εμφάνιση στην Αθήνα με το έργο «Μαριχουάνα Στοπ» ενώ ακολουθούν οι μεγάλες θεατρικές επιτυχίες «Ξυπόλητη στο πάρκο» του Neil Simon, «Η κυρία του Μαξίμ» του Georges Feudeau και το «Miss Πέπσι» του Pierrette Bruno. Η υποδοχή που την επιφύλαξαν οι θεατρικοί κριτικοί ήταν ενθουσιώδης.
Το 1982 πρωταγωνιστεί για τελευταία φορά στον κινηματογράφο στην ταινία του Γιώργου Καρυπίδη «Αναμέτρηση», ενώ θα μείνει στην ιστορία η θρυλική γυμνή φωτογράφηση της για το περιοδικό «Playboy» το 1985 – η πρώτη ελληνίδας πρωταγωνίστριας – που προκάλεσε θυελλώδες πολιτικό ζήτημα. Πιστή λάτρης του θεάτρου και του κλασικού ρεπερτορίου συνεχίζει, αρχές δεκαετίας του 90, να παρουσιάζει μεγάλα έργα του παγκόσμιου θεάτρου σε συνεργασία με μεγάλους Έλληνες σκηνοθέτες.
Το 1990 ο Μίνως Βολανάκης την σκηνοθετεί στο «Καινούρια σελίδα» του Neil Simon και την επόμενη σεζόν στο «Τρελοί για έρωτα» του Sam Shepard. Την δεκαετία του 90’ ξεχωρίζουν το «Ποιος φοβάται την Βιρτζίνια Γούλφ» του Edward Albee το 1992 στο Βασιλικό Θέατρο σε σκηνοθεσία Ανδρέα Βουτσινά, το «Ορφέα στον Άδη» το 1993 στο Βασιλικό Θέατρο σε σκηνοθεσία Ανδρέα Βουτσινά, το «Τρείς ψηλές γυναίκες» του Edward Albee το 1995 σε σκηνοθεσία Ανδρέα Βουτσινά και το «Ταξίδι μιας μεγάλης μέρας μέσα στη νύχτα» του Ευγένιου Ο’ Νηλ το troades1997 σε σκηνοθεσία Σταύρου Τσακίρη. Η συνεργασία της με τον Μιχάλη Κακογιάννη στις «Τρωάδες» το 1997 έτυχε θερμής υποδοχής από τον τύπο. Ιδιαίτερη αναφορά στην παράσταση έκαναν οι «New York Times», η «New York Post» και η «Herald Tribune» μιλώντας για μια «…συγκλονιστική διαμαρτυρία εναντίον της σκληρότητας του πολέμου στα χρονικά της δραματικής λογοτεχνίας» και για μια «…βαθύτατα συγκινητική αναβίωση του Ευριπίδη».
Η θεατρική συνεργασία της με τον Ανδρέα Βουτσινά και τον Σταύρο Τσακίρη συνεχίζεται και στις αρχές του 2000 με τα έργα «Συνάντηση», συμπρωταγωνιστεί με τον Απόστολο Γκλέτσο και «Σκηνές Γάμου». Αποτίνοντας ωστόσο έναν ιδιαίτερο φόρο τιμής στον αγαπημένο της Edward Albee θα ανεβάσει για δύο συνεχόμενες σεζόν την «Ευαίσθητη Ισορροπία» σε σκηνοθεσία Αθανασίας Καραγιαννοπούλου. Είναι η τέταρτη φορά στην θεατρική της καριέρα που ανεβάζει έργο του μεγάλου Αμερικανού συγγραφέα. Ο τύπος εξαίροντας την μακροχρόνια θεατρική εμπειρία της στην σύγχρονη αμερικάνικη δραματουργία κάνει ιδιαίτερη μνεία στην ρηξικέλευθη ερμηνεία της.
To 2003 Ιδρύει την δική της θεατρική σκηνή στον πολυχώρου Αθηναΐδα, που φέρει το όνομα της www.zoelaskari-theatre.gr.
Το 2005 ανεβάζει το «Διαμάντια και μπλουζ» της Λούλας Αναγνωστάκη σε σκηνοθεσία Ανδρέα Βουτσινά. Οι κριτικοί συμφωνούν για τον πρωτοποριακό τρόπο με τον οποίο «φώτισε» η ερμηνεία της αυτό το σπουδαίο έργο. Ο Μηνάς Χρηστίδης γράφει στην «Ελευθεροτυπία»: «Μια Λάσκαρη κυρίαρχη στα εκφραστικά της μέσα, να κινείται με άνεση στη σκηνή, χωρίς υπερβολές, αλλά με μέτρο και σιγουριά και, συγχρόνως, με φόρτιση της συγκίνησης και της ευαισθησίας της. Έγινε η Άννα του έργου που ανακαλύπτει τον πόνο της, την μοναξιά της, την καθημερινότητα, τα πείσματα και τα ξεσπάσματά της… Κινήθηκε η Λάσκαρη με πληρότητα, με συναισθηματικές αποχρώσεις, από την αισιοδοξία στην απελπισία και από την απελπισία στην πλήξη, αλλά ποτέ παραίτηση. Αυστηρή, τρυφερή, κυνική και ειρωνική, όμορφη και με ιδιαίτερο χιούμορ, διασχίζει την σκηνή και αφήνει ρωγμές στο πέρασμά της». Ακολουθεί, για δύο θεατρικές σεζόν, το έργο «Άλμα Μάλερ» του Ρον Χάρτ σε σκηνοθεσία Αθανασίας Καραγιαννοπούλου. Τις σεζόν 2011-2013 ανεβάζει το έργο του Martin Sherman «Ρόουζ» σε σκηνοθεσία του διεθνούς φήμης Ρώσου σκηνοθέτη Adolf Shapiro.
Η προσωπική ζωή της Ζωής Λάσκαρη απασχόλησε έντονα τα Μέσα Ενημέρωσης χωρίς η ίδια να το επιδιώκει ή να το προκαλεί. Άλλωστε, όπως η ίδια έχει δηλώσει, ο σεβασμός στην αδιαφάνεια της προσωπικής ζωής είναι ένα από τα πράγματα που εκτιμά ιδιαιτέρως στους ανθρώπους.
Το 1967 παντρεύτηκε τον επιχειρηματία Πέτρο Κουτουμάνο με τον οποίο απέκτησε μια κόρη, την Μάρθα. Το ζευγάρι χώρισε οριστικά την άνοιξη του 1971. Το 1976 παντρεύτηκε τον ποινικολόγο Αλέξανδρο Λυκουρέζο με τον οποίο απέκτησε μια ακόμη κόρη, την Μαρία-Ελένη. Το 1997 έγινε γιαγιά της Ζένιας από τον γάμο της Μάρθας με τον Βλάση Μπονάτσο.
ΠΗΓΕΣ: http://news247.gr – http://www.newsbomb.gr
