Της Γιώτας Δημητρίου
Υπάρχει πάντα ένα κομμάτι μας που θα πονεί, θα κλαίει, ή έστω θα λυπάται λίγο για όσα χάσαμε. Δεν αναφέρομαι σε μονόπλευρους έρωτες και αγαπές που έζησαν μόνο στη φαντασία μας. Μιλάω για εκείνα τα πλάσματα (εραστές ή φίλους) που μοιραστήκαμε θάλασσες συναισθημάτων, ατέλειωτες κουβέντες, γέλια, κλάματα, χαρές, λύπες και μυστικά. Για εκείνα τα πλάσματα που ήμασταν βέβαιοι (θέε μου πόση βεβαιότητα!) πως ούτε ο θάνατος δε θα μας χώριζε.
Υπάρχει πάντα ένα κομμάτι μας λυπημένο, πολύ λυπημένο, για ανθρώπους που θεωρούσαμε καρμικό στοιχείο της ζωής μας και όμως τους χάσαμε.
Πως, τι, ποιος, δεν έχει σημασία, Τους χάσαμε και ας τους θεωρούσαμε σιαμαίο κομμάτι της καρδιάς μας.
Και τους θυμόμαστε, κάτι Χριστούγεννα, κάποιες παραμονές Πρωτοχρονιάς, σε κάτι γενέθλια, αλλά και κάθε φορά που μετράμε τους ανθρώπους που αγαπάμε ή αγαπήσαμε.
Υπάρχει πάντα ένα κομμάτι μας που μνημονεύει αγαπημένα πρόσωπα που έφυγαν απ’ τη ζωη μας, πρόσωπα που ίσως μας θυμούνται ακόμη, ίσως και όχι.
Υπάρχει πάντα ένα κομμάτι της ψυχής μας που κάνει περίεργους συνειρμούς κάθε φορά που ακούει τον Μητροπάνο να τραγουδά.… “Τα Κύθηρα ποτέ δε θα τα βρούμε, το χάσαμε το πλοίο της γραμμής… Στα κύματα του Αιγαίου θα χαθούμε, δυο κύματα που σβήσανε κι εμείς”.
Εκείνο το κομμάτι μας που φοβάται, τρέμει, πως τα Κύθηρα -ίσως- τα χάσαμε.