Η Βάσια Μαυράκη είναι μια πολυταξιδεμένη γυναίκα η οποία έχει ζήσει σε αρκετές γωνιές του πλανήτη λόγω του επαγγέλματος του συζύγου της. Πλέον έχει εγκατασταθεί μόνιμα στη πόλη που γεννήθηκε, την Αθήνα και εργάζεται εκεί.
Τα ταξίδια της, ωστόσο, είναι η σπουδαία παρακαταθήκη της. Αυτά αποτελούν, άλλωστε, πηγή της έμπνευσής της και πολλές φορές συνδέονται άμεσα με τις συγγραφικές αναφορές της.
Αν και έχει σπουδάσει ψυχολογία, τα τελευταία χρόνια ασχολείται επαγγελματικά με τη συμβουλευτική αστρολογία και τη συγγραφεί, ενώ συνάμα αρθρογραφεί σε γνωστά περιοδικά και sites. Με αφορμή το βιβλίο της «Χίλια χρονιά μετά κι άλλα χίλια», εμείς αδράξαμε την ευκαιρία για μια κουβέντα μαζί της.
Skala Times
Η ιστορία που περιγράφετε στο βιβλίο σας αφορά στην αγάπη και πώς αυτή στο τέλος, όταν είναι αληθινή, υπερισχύει όλων των δυσμενών συνθηκών. Συμφωνείτε με αυτό; Είναι κάτι που πιστεύετε και στην προσωπική σας ζωή;
Είναι αλήθεια, η ιστορία μου περιγράφει τη μεγάλη, τη δυνατή, την αληθινή αγάπη ή μάλλον κάτι πέρα από αυτή, περιγράφει το διαχρονικό αποτύπωμά της! Την αληθινή αγάπη που δεν είναι πεπερασμένη, που δεν την καθορίζει ο χρόνος και ο τόπος, αλλά η ένταση των συναισθημάτων αυτών που τη βίωσαν. Όσο για το αν μπορεί να υπερισχύει όλων των δυσμενών συνθηκών, θα ήθελα να σας απαντήσω «ναι», έτσι θα έπρεπε. Μα στην πραγματική ζωή είναι απείρως δυσκολότερο να επιτευχθεί αυτό σε σχέση με τη μυθοπλασία. Όταν δημιουργούμε μια ιστορία χρησιμοποιούμε το συναίσθημα στην πρωτόλεια μορφή του, το συναίσθημα που είναι ανόθευτο ακόμη και η δύναμή του είναι ανίκητη. Στην πεζή πραγματικότητα πρέπει να το αναζητήσουμε μόνοι μας, να το ψάξουμε πολύ, πρέπει εμείς να γίνουμε οι ήρωες του αφηγήματος της ζωής μας και να ταιριάξουμε το συναίσθημα μας σε αυτή. Υπάρχουν όμως και αυτοί οι τυχεροί που έχουν κάνει ήδη διαδρομές, είναι ήδη υποψιασμένοι και όταν η δυνατή αγάπη σταθεί μπροστά τους είναι έτοιμοι να την αναγνωρίσουν, ακριβώς όπως έκαναν ο Άρχης και η Δαμεία! Ναι, το πιστεύω ακράδαντα και υπάρχουν «αποδείξεις» για αυτόν που το πιστεύει με όλη τη δύναμη της καρδιάς του! Οι άνθρωποι που έζησαν την απόλυτη αγάπη, αυτήν που υπερπήδησε όλα τα εμπόδια, την κουβαλούν μαζί τους από πολύ παλιά!
Μέχρι που θα φτάνετε εσείς προκειμένου να «εκπληρώσετε» έναν έρωτα;
Τι ωραία ερώτηση! Νομίζω πως τελικά έχω φτάσει περισσότερο απ΄αυτό που είχα φανταστεί πως θα μπορούσα! Μάλλον πήρα σοβαρά τη συμβουλή του «θεϊκού» Καζαντζάκη και έφτασα εκεί που δεν μπορούσα. Αν ο έρωτας είναι το απόλυτο συναίσθημα και η αγάπη η ζωντανή συνέχειά του, τότε η αφοσίωση και η συνέπεια είναι τα όπλα που χρειάζονται για την μακροημέρευσή του! Γιατί μην ξεγελιόμαστε, μάχη είναι ο έρωτας, μάχη σώμα με σώμα και χρειάζονται όπλα ισχυρά για να τα βγάλει κάποιος πέρα. Προσωπικά έχω «εκπληρώσει» έναν έρωτα, που θα κλείσει τριάντα τέσσερα ολόκληρα χρόνια ζωής το φετινό Δεκέμβρη… Πόσο πιο μακριά να φτάσω; Είχαμε προφανώς και εμείς «χρωστούμενα» από εποχές αλλοτινές και έπρεπε να καταθέσουμε την αποκλειστικότητα μας στο παρόν!
Από τα τρία ζευγάρια που περιγράφετε στο βιβλίο, τα οποία στην ουσία είναι ένα, ταυτίζεστε περισσότερο με κάποιο απ’ αυτά;
Με τον Άρχη και τη Δαμεία το ζευγάρι του παρόντος, ταυτίζομαι λόγω εποχής και πραγματικότητας. Δύο σύγχρονοι άνθρωποι ερωτεύονται και έρχονται να εκπληρώσουν στο σήμερα κάτι το οποίο κουβαλούν ως παρακαταθήκη από το χθες. Τον Άγγελο και την Ηλέκτρα τους αγαπώ, τους συμπονώ για τις δύσκολες χρονικές συγκυρίες μέσα στις οποίες βιώνουν τον έρωτά τους, αλλά τον Άρχοντα και την Ιπποδάμεια τους λατρεύω πραγματικά! Αν μπορούσα με κάποιο μαγικό τρόπο να μεταφερθώ μέσα στις σελίδες του βιβλίου μου, την δική τους εποχή θα επέλεγα. Αυτοί οι δύο ήταν η αρχή. Ήταν αυτοί που έκαναν την υπέρβαση , ήταν το θηρίο και η γυναίκα. Το θηρίο που κρύβει κάθε άνδρας μέσα του και που κάθε γυναίκα ποθεί να «δαμάσει». Αγαπώ πάρα πολύ την ανεξάντλητη μυθολογία μας και πιστεύω πως όλες οι πανανθρώπινες αλήθειες είναι άρτιες δοσμένες μέσα από αυτή. Η σοφία και οι παραλληλισμοί της δείχνουν το βάθος, τις αδυναμίες, τα σταθερά πάθη της ανθρώπινης φύσης. Κένταυρος ο Άρχοντας! Ένας άνδρας μισός ζώο, μισός άνθρωπος. Ένα πλάσμα δύο κόσμων που πρέπει να νικήσει τα κτηνώδη και να αναδείξει τα ανθρώπινα για να κερδίσει την αγάπη της Ιπποδάμειας. Της πήρε τρεις ζωές για να καταφέρει αυτό που όλες οι γυναίκες πασχίζουν από καταβολής κόσμου… Να κάνουν έναν άνδρα να τις αγαπήσει απόλυτα, να κάνουν έναν άνδρα να αρνηθεί τα ορμέμφυτα ένστικτά του, να κάνουν έναν άνδρα να τις ψάχνει μέσα στους αιώνες για να τους παραδώσει την καρδιά του!
Πώς καταφέρατε να μεταφέρετε με τόση ακρίβεια εποχές που ανήκουν ακόμη και στον 11ο αιώνα;
Όταν ήρθα για πρώτη φορά κοντά στην εικόνα του Ταξιάρχη στο Μανταμάδος της Μυτιλήνης και έμαθα την ιστορία της-, η οποία είναι ακριβώς αυτή που αναφέρω στο βιβλίο μου, ως προς τα γεγονότα πάντα,- για εμένα ήταν μονόδρομος η έρευνα. Και όσο έψαχνα τόσο εκστασιαζόμουν, τόσο πιο κοντά ερχόμουν στη συναρπαστική εκείνη εποχή που οι πειρατές έκαναν ληστρικές επιδρομές στα νησιά του Βόρειου Αιγαίου και έπαιρναν αιχμαλώτους στα κουρσάρικά τους. Είχε μια ομορφιά όλη αυτή η αγριάδα με την οποία ερχόμουν αντιμέτωπη! Και μην ξεχνάμε πως το πέρασμα των αιώνων έχει ντύσει με την πατίνα του ρομαντισμού τις δύσκολες αυτές εποχές. Για τους ανθρώπους όμως που τις βίωσαν η σκληρότητα και η βαρβαρότητα ήταν αβάσταχτες. Αν κάνει κάποιος μια βόλτα ακόμη και σήμερα στα λιθόστρωτα καλντερίμια του χωριού, θα δει τους ηλικιωμένους να πίνουν το ούζο τους στα παραδοσιακά καφενεδάκια και να συζητούν για την άλωση της Μονής από τον Σιρχάν, σα να είχε γίνει μόλις το προηγούμενο βράδυ!
Πόσο επηρέασαν τα ταξίδια που κάνατε τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό τον τρόπο που γράφετε ή τις ιστορίες που πλάθετε;
Ξέρετε, πολλές φορές σκέφτομαι διασκεδάζοντας , πως τα πράγματα στη ζωή μου έχουν λειτουργήσει λίγο αντίστροφα! Ταξίδεψα τότε που δεν είχα χρόνο να γράψω και τώρα που γράφω δεν έχω χρόνο για άλλα ταξίδια. Ή μάλλον δεν έχω πια διάθεση για άλλα ταξίδια, μακρινά τουλάχιστον! Τόσα χρόνια ήταν σα να γέμιζα μια αποθήκη με φαινομενικά αταίριαστα πράγματα και τώρα έχει έρθει ο καιρός που ανασύρω και ταιριάζω τα κομμάτια μεταξύ τους… Αυτό νομίζω πως ήταν το μεγαλύτερο κέρδος από τα ταξίδια μας. Ήταν αυτή η νεανική, «άτσαλη» συλλογή εμπειριών, τοπίων, χρωμάτων, νοοτροπιών που ίσως εμπλούτισαν την φαντασία μου και μου έδωσαν τη δυνατότητα να συνθέτω ιστορίες. Δεν μπορώ να σας το πω με σιγουριά αυτό. Αυτό όμως που μπορώ σίγουρα να σας πω είναι πως το πρώτο και μεγαλύτερο «ταξίδι» που με οδήγησε στον κόσμο της συγγραφής, ήταν η γιαγιά μου και οι ιστορίες που μου έλεγε: «Βλέπεις τον Αι-Γιάννη; Βλέπεις πόσο στενή είναι η πόρτα του νεκροταφείου τώρα; Αχ! Που να την έβλεπες τα χρόνια εκείνα με τη μεγάλη καταπράσινη μουριά να στέκει πλάι της και τα μούρα να πέφτουν στο χώμα και να σαπίζουν… Να, εκεί που κρεμάστηκε ο Άγγελος ο λοχαγός όταν έμαθε πως η Αρετή… ». Κάθε φορά λοιπόν που σκεφτόμουν τη μεγάλη πράσινη μουριά δίπλα στη πόρτα του νεκροταφείου, ήξερα πως ήθελα να γίνω συγγραφέας!
Έχετε επισκεφτεί την Κύπρο; Κι αν ναι, τι σας έμεινε στον νου και την καρδιά απ’ αυτό το υπέροχο νησί;
Η Κύπρος δεν είναι απλώς ένα υπέροχο νησί , είναι ένα νησί σύμβολο για όλους τους Έλληνες. Την έχω επισκεφθεί πολλές φορές, η μόλις προηγούμενη ήταν στις αρχές του χρόνου! Η αγαπημένη μου ανιψιά, κόρη μου περισσότερο παρά ανιψιά μου, το μοναδικό μας κορίτσι μετά από τρία αγόρια βλέπετε, σπουδάζει ψυχολογία στο Πανεπιστήμιο της Πάφου, οπότε και την επισκεπτόμαστε συχνά. Εκτός αυτού το 2014 μείναμε για δύο μήνες στο νησί , στη Λάρνακα συγκεκριμένα, λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων του συζύγου μου. Οι εντυπώσεις μου από το νησί από τους ανθρώπους, από τα τοπία, από τη φιλοξενία, από τους μεζέδες, από τις θάλασσες… οι καλύτερες! Ευλογημένο νησί με θερμοκρασίες απίστευτες. Η Κύπρος δεν γνωρίζει τι θα πει το χειμώνας! Στην καρδιά μου και στο μυαλό μου η Μεγαλόνησος έχει ξεχωριστή θέση, μα δύο είναι τα μέρη, προσκυνήματα και τα δύο θα έλεγα, που μου έχουν μείνει αλησμόνητα! Η Πράσινη Γραμμή. Την αισθάνθηκα σαν μια λωρίδα στεγνής ερήμου ανάμεσα σε εύφορα χώματα, σαν μια λωρίδα πυκνής σιωπής ανάμεσα σε δυνατούς διαλόγους… Δεν θέλω να ξαναπάω εκεί! Με κάποιο τρόπο εμπλέκομαι συναισθηματικά γιατί έχω μνήμες από αυτό που έγινε το 1974. Ήμουν 7 χρονών, ήταν καλοκαίρι, Ιούλιος κοντά στον Προφήτη Ηλία και κάναμε διακοπές με τον παππού και τη γιαγιά στο χωριό. Μας ξύπνησαν άρον άρον μέσα στη νύχτα γιατί είχε γίνει επιστράτευση και έπρεπε να γυρίσουμε στην Αθήνα για να παρουσιαστεί ο πατέρας μου. Επιστράτευση. Πόλεμος έλεγε ο παππούς και έκλαιγε, γιατί οι μνήμες του ’40 ήταν ακόμα νωπές μέσα του! Μα και το Κάβο Γάτα στη Λεμεσό με την ιερά μονή του Άι Νικόλα των γάτων, μίλησε απευθείας στην ψυχή μου! Αγαπώ τα ζώα, μα λατρεύω τις γάτες ! Τι ωραία ιστορία και πόσο όμορφο το ομώνυμο ποίημα του Σεφέρη για τον ατρόμητο γατίσιο στρατό που έσωσε τη μονή από τα φίδια! Πραγματικός παράδεισος για τους γατόφιλους η Κύπρος, με τις μεγαλόσωμες γάτες της Αφροδίτης να περιδιαβαίνουν ανενόχλητες αυλές και κατώφλια. Πολιτισμένος, ευγενικός τόπος!
Ετοιμάζετε κάποιο νέο βιβλίο;
Ναι, ετοιμάζω κάποιο νέο βιβλίο, έχω ήδη άλλα δύο γραμμένα και έχω και άφθονες σκέψεις στο μυαλό μου για ένα επόμενο. Αυτό το νέο ξέρετε είναι κάτι που δε σταματάει ποτέ. Κάθε τι μπορεί να γίνει πηγή έμπνευσης ανά πάσα στιγμή. Ένα συναίσθημα, ένα τραγούδι, ένα λουλούδι, τα σύννεφα στον ουρανό, μια παιδική μνήμη… Όλα μπορούν να γίνουν το έναυσμα για μια νέα δημιουργία. Προς το παρόν όμως θέλω να χαρώ το «Χίλια χρόνια μετά… και άλλα χίλια» όσο πιο πολύ γίνεται! Θέλω να γευτώ όλες τις πρωτόγνωρες χαρές που μου δίνει, καθώς και την επαφή μου με το αναγνωστικό κοινό που φαίνεται να το έχει αγαπήσει πολύ μέσα σε αυτούς τους λίγους μήνες από την κυκλοφορία του. Θέλω να γνωρίσουν όσο περισσότεροι αναγνώστες είναι δυνατόν τον έρωτα του Άρχοντα και της Ιπποδάμειας. Θέλω να τους κάνουν να ατενίζουν το πέλαγος και να ψάχνουν για κουρσάρικα πανιά στον ορίζοντα, θέλω να τους κάνω να ψάχνουν για κρυμμένους Κενταύρους πίσω από τις φυλλωσιές των δέντρων. Θέλω να νιώσουν και αυτοί τον απόλυτο έρωτα που ένωσε τον Άγγελο και την Ηλέκτρα, τον Άρχη και τη Δαμεία… Μόνο τότε θα είμαι έτοιμη να παραδώσω το νέο μου βιβλίο …Είναι υπόσχεση αυτό!
