Βάλτε χρώματα και τέχνη στα κτήρια, στα σχολεία, στις ζωές μικρών και μεγάλων….

Της Μαρίας Κυριάκου
(Εικαστικός Ακαδημία Καλών Τεχνών της Ρώμης, Θεραπεύτρια Μέσω Τεχνών -εικαστική θεραπεία, χοροκινητικο θεραπεία, Θέατρο θεραπεία, μουσικό θεραπεία- και Συντονίστρια και ηθοποιός του Playback Theatre)

Ένα ερώτημα με το πινέλο στο χέρι με αποσυντόνισε από το δημιουργικό μου πρωινό και με παρότρυνε στο να αποτυπώσω κάποιες σκέψεις μου…

Γιατί θέλησες να κάνεις αυτή την ζωγραφιά στο νηπιαγωγείο;

Και έγω είχα απαντήσει, με ερώτημα.

Αν ήσουνα πάλι παιδί δεν θα ήθελες το σχολείο σου να σε αγκάλιαζε μια μια πανδαισία χρωμάτων και να σε ταξίδευε μαζί της;

Όπως αναφέρει ο Antoine de Saint -Exupety στην ιστορία του Mικρού Πρίγκιπα| «οι μεγάλοι δεν θα καταλάβουν ποτέ ότι αυτό έχει μεγάλη σημασία».

Πόσο θετικό και συνάμα υπέροχο είναι μια ζωγραφιά στο εξωτερικό ή στο εσωτερικό χώρο ενός σχολείου; και που να μπορεί το κάθε παιδάκι να αφεθεί και να δημιουργήσει τον δικό του κόσμο με κύριο ρόλο πρωταγωνιστή τον εαυτό του. Πόσο θεραπευτικό είναι άραγε αυτό;

Θα αναφερθώ στην συγκεκριμένη τοιχογραφία που έφτιαξα στο νηπιαγωγείο της κοινότητας μου (Δημόσιο Περιφερειακό Νηπιαγωγείο Αλεθρικού) στο οποίο πηγαίνει το παιδί μου. Το μητρικό μου ένστικτο με παρότρυνε στο να κάνω αφιλοκερδώς αυτό που έκανα, στα ματάκια του είχα αισθανθεί πως είχε την ανάγκη στο σχολικό του περιβάλλον να νιώσει μαγεμένος και να μπορεί να ζει το ρόλο του πρωταγωνιστή στις δικές του παραμυθένιες ιστορίες.

Όπως αναφέρει και ο Ραλφ Γουάλντο Έμερσον «Ολόκληρη η πρόοδός μας είναι σαν ένα μπουμπούκι που ανοίγει. Στην αρχή υπάρχει το ένστικτο, κατόπιν μια ιδέα, μετά η γνώση, όπως και το δένδρο έχει ρίζες, άνθη και καρπούς. Να εμπιστεύεσαι το ένστικτο μέχρι τέλους κι ας μη βρίσκεις κανένα φανερό λόγο».

Έτσι και εγώ εμπιστεύτηκα το ένστικτο μου και έφτιαξα το δένδρο που ριζώνει βγάζει άνθη και καρπούς.

Άλλωστε η ζωγραφιά που επέλεξα να κάνω είναι με γνώμονα την φύση και το τεράστιο δένδρο στα ματάκια των μικρών εξερευνητών που μπορεί να τα κλείσει στην αγκαλιά του και να τα φιλοξενήσει στα κλαδιά του όπως και τα σκιουράκια και τους παπαγάλους. Ένα τεράστιο αερόστατο σου δίνει την αίσθηση ότι μπορείς να επιβιβαστείς για ένα ονειρικό ταξίδι γεμάτο εικόνες ζωής.

Δεν το έκανα φυσικά μονάχα για τα δικά μου παιδία ,αλλά για όλα καθώς και τους μεγάλους και φυσικά για εμένα προσωπικά. Σε κάθε μεγάλο κρύβεται καλά φυλαγμένο ένα παιδάκι που πολλές φορές έχει την ανάγκη να πάρει μορφή, όταν μια τεράστιων διαστάσεων ζωγραφιά με πρότυπο την φύση και την μαγεία που την κυριεύει μπορεί να σε αγκαλιάζει, τότε όλα μπορούν να σε γαληνέψουν.

Πιστεύω ότι όλα τα σχολεία μας, κέντρα υγείας παιδικά τμήματα και νοσοκομεία πρέπει να έχουν πανομοιότυπες ζωγραφιές…..

Ας χρωματίσουμε τον παράδεισο των μικρών μας και ας τα βάλουμε μέσα.