Γράφει ο Μιχάλης Παναγιώτου
Email: michalis11st@hotmail.com
Aν γινόταν η εξής ερώτηση στoυς γονείς μας, ακόμη και πιο παλιά, ως πρός το ποιός είναι ο μεγαλύτερος τους φόβος, οι απάντησεις που θα λαμβανάναμε, δεν θα είχαν (ενδεχομένως) καμία απολύτως σχέση με αυτή που δίνουν οι σημερινοί νέοι αυτού του τόπου.
Εξαιτίας ασφαλώς της καλπάζουσας οικονομικής κρίσης, η οποία στο διάβα της έχει συμπαρασύρει σχεδόν όλο τον κοινωνικό ιστό της κυπριακής οικογένειας, το πιο πάνω έρωτημα θα αποκτήσει μια νέα απάντηση. Η σημερινή νεολαία, φοβάται να ονειρευτεί.
Λίγο ως πολύ όλοι γινόμαστε μάρτυρες των αποτελεσμάτων που η οικονομική νέα τάξη πραγμάτων έχει επιφέρει στο νησί μας. Σχεδόν κάθε οικογένεια έχει στις τάξεις της τουλάχιστον ένα μέλος που να έχει πληγεί, και πλέον να βρίσκεται σε ένα κρίσιμο μεταίχμιο, που από τη μια βλέπει τα όποια του όνειρα να τον εγκαταλείπουν, και από την άλλή, ένα εργασιακό συμβιβασμό πέρα από τις επιδιώξεις του, να φαντάζει το ιδεατό σενάριο.
Ανατρέχοντας στα επίσημα στοιχεία το κράτους για το ύψος της ανεργίας του τρέχοντος έτους, η πραγματικότητα είναι αδυσώπητη. Μόλις τον τελευταίο μήνα, τον Αύγουστο, ο αριθμός των εγγεγραμμένων ανέργων ανέρχεται στις 35 χιλιάδες. Επιχειρώντας μια ακόμη μια λεπτομερέστερη ανάλυση των στοιχείων πο έχουν δημοσιοποιηθεί στη Στατιστική Υπηρεσία της Κυπριακής Δημοκρατίας, θα δούμε πως τη μεγαλυτερή ζημιά επωμίζονται οι επονομαζόμενες ΄΄παραγωγικές ηλικιές’’. Με άλλα λόγια, τα νέα άτομα που όπως σημειώσα προηγουμένως αρνούνται να εγκαταλείψουντα όποια όνειρα και ελπίδες.
Παρόλα αυτά, οι αριθμοί δεν λένε πάντα την αλήθεια. Η Κύπρος στηρίζεται σχεδόν αποκλειστικά στον τουρισμό για λήψη οικονομικών ανάσας. Οι καλοκαιρινοί μήνες είναι αυτοί που προσφέρονται για εργοδότηση, υπό το καθεστώς βεβαίως προσωρινής απασχόλησης και σε καμία περίπτωση μόνιμης. Για του λόγους το αληθές το πρώτο τρίμηνο του 2017, βρίσκει την ανεργία σε μέσο να μετρά 57.420 συνανθρώπους μας. Στο διάστημα αυτό η Λάρνακα μετρούσε επισήμως 10,663 συμπολίτες μας.
Η παροχή υπηρεσιών έχει απαιτήσεις για όσο καιρό επισκέπτονται το νησί οι αρμάδες των τουριστών, οι οποίοι με τη σειρά τους, προσφέρουν τα χρήματα τους στους παροχείς των υπηρεσιών αυτών. Μόλις τον Αύγουστο η προσέλευση των τουριστών ανήλθε στις 523.651. Κάτι περισσότερο δηλαδή από τα 2/3 του πληθυσμού μας.
Είναι εν ολίγοις ένας φαύλος κύκλος. Ο νόμος της αγοράς και της ζήτησης. Αυτή όμως είναι μια μικρή εικόνα μπρός στο καθ’αυτό ζήτημα. Αν αυτό είναι το μέλλον της Κύπρου, δηλαδή η ελπίδα της έξωθεν βοήθειας, τότε το νησί θα είναι ένας αιώνιος τζόγος. Ποίες είναι οι προοπτικές για τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας; Πως ξανακτίζεται η ελπίδα στους νέους;
Το μόνο σίγουρο είναι πως αυτό δεν επιτυγχάνεται με την ηττοπάθεια. Αν παραδεχτούμε πως για τα δεινά μας ευθύνεται πρωτίστως η νοοτροπία μας, ας αλλάξουμε νοοτροπία. Ας πείσουμε πρώτα τους εαυτούς μας για την ανάγκη της αλλαγής. Γιατί όπως σοφά επισημαίνει και ο Σιδηρόπουλος “αν γλυτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα”.
