Γράφει ο Μιχάλης Παναγιώτου
Τις πλείστες φορές που ένας δημοσιογράφος καλείται να γράψει κάτι, συναντά την εξής ιδιομορφία. Η δυσκολία του να εξευρεθεί ο τίτλος, είναι απείρως μεγαλύτερη από το ίδιο το περιεχόμενο. Ενδεχομένως να φαίνεται ως οξύμωρο, αλλά είναι μια πραγματικότητα.
Στην προκειμένη περίπτωση, συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Μια φωτογραφία ήταν αρκετή για να ξεκλειδώσει αυτό το μυστήριο. Ο λόγος είναι η (ακόμη μια) επιτυχία του συμπατριώτη μας Παύλου Κοντίδη. Ο 27χρονος ιστιοπλόος, από τις 19 Σεπτεμβρίου είναι παγκοσμιονίκης του αθλήματος του. Πέντε χρόνια μετά το πρώτο Ολυμπιακό μετάλλιο τη Κύπρου, πάλι με δικό του αγώνα, η σημαία και ο εθνικός ύμνος της Κύπρου, κυμάτιζαν περήφανα στον ουρανό της Κροατίας.
Παρόλα αυτά, θα ήταν εγκληματική αμέλεια αν περιοριζόμασταν στα τεκταινόμενα μπροστά από την κουρτίνα. Θα ήταν δόκιμο, κατά την ταπεινή μου άποψη να παραμερίσουμε τους διθυράμβους, και να εστιάσουμε στο ταξίδι, όχι μόνο του Κοντίδη ,αλλά του κάθε Κοντίδη, που δίνει τον δικό του αγώνα . Δεν είναι μόνο ο αθλητισμός, αλλά και ο πολιτισμός. Ιστιοπλοΐα, θέατρο, ποδόσφαιρο, μουσική… όλα και ένας αγώνας.
Μια από τις (πολλές) παθογένειες του τόπου μας, είναι η έλλειψη οράματος. Ποτέ δεν φημιζόμασταν για τις μακροπρόθεσμες πολιτικές, αυτές που θα απέφεραν καρπούς σε βάθος χρόνου. Κυνηγοί πρόσκαιρων επιτυχιών, ενδεχομένως. Αλλά ως εκεί.
Mια ματιά στον κρατικό προϋπολογισμό του 2017 όπως αυτός είναι δημοσιοποιημένος σ από τη Διεύθυνση Προϋπολογισμού του Υπουργείου Οικονομικών φανερώνει ένα σημαντικό στοιχείο. Οι πολιτιστικές υπηρεσίες, οι οποίες υπάγονται στο Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού, έχουν εγκεκριμένο προϋπολογισμό της τάξεων των 17.522.596 ευρώ. Από αυτά, τα 13.400.830 έχουν στόχο (θεωρητικά) τις λεγόμενες «αναπτυξιακές δαπάνες». Για τον Κυπριακό Οργανισμό Αθλητισμού το εισερχόμενο κονδύλι ανέρχεται στα 31 εκατ.ευρώ.
Δεδομένου λοιπόν του γεγονότος, πως υπάρχει (έστω και κουτσουρεμένη μια βάση), γιατί όλα αυτές οι ατομικές ή ομαδικές πρωτοβουλίες μένουν στην αφάνεια; Γιατί γεννιέται ενδιαφέρον μόνο όταν εμφανιστούν τα flash των φωτογράφων; Γιατί δεν υπάρχει ανάπτυξη;
Η αλήθεια, όπως σχεδόν σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής, βρίσκεται κάπου στη μέση. Είναι γενικώς αποδεκτό πως η πολιτεία διαχρονικά δεν έχει εντάξει τις πολιτιστικές πρωτοβουλίες στη σφαίρα των σημαντικών προτεραιοτήτων. Η έγκριση κονδυλίων δεν αποτελεί άλλοθι στην έλλειψη ενεργειών. Όλα είναι θέμα πολιτικής. Και κυρίως στόχευσης ως προς την ταυτότητα του ιδίου του κράτους. Η παραγνώριση πως όλα είναι θέμα παιδείας αποτελεί το πρώτο σαθρό θεμέλιο στη δομή της κοινωνίας.
Από την άλλη, αν στήσουμε στο εκτελεστικό απόσπασμα τους διαχρονικά κυβερνώντες, αγνοούμε τις δικές μας ευθύνες ως πολίτες. Τι είδους ψυχαγωγία αποζητούμε. Στις 6 Ιουλίου οι Κύπριοι συμπολίτες μας, χάρισαν στον τελικό του Survivor ποσοστά ύψους μέχρι και 84%. Την ίδια στιγμή ένα ερασιτεχνικό θεατρικό εργαστήρι, ετοιμάζεται κόντρας σε θεούς και δαίμονες για μήνες ολόκληρους, απλά για να παρουσιάσει το έργο του μεταξύ συγγενών και φίλων.
Παρόλα αυτά, υπάρχουν πάντα και οι ισχυρές μειοψηφίες. Αυτές που συνήθως γράφουν την ιστορία. Δεν έχει σημασία πόσοι αλλά ποίοι. Αυτοί οι λίγοι που θα σταθούν στον Κοντίδη την ώρα της προσπάθειας. Αυτοί που θα βρεθούν την ώρα της παράστασης σε μια μικρή αποθήκη να χειροκροτήσουν τους αφανείς ήρωες μια γειτονιάς. Υπάρχει η Κύπρος που αντιστέκεται, η Κύπρος που επιμένει.
-
Ο τίτλος είναι παράφραση στίχων από το τραγούδι «Τσάμικο» του Διονύση Σαββόπουλου .
