Tης Γιώτας Δημητρίου
Κοιτούσε τον ορίζοντα που χανόταν στα μαγικά χρώματα του Οκτώβρη και πίστευε πως τα δειλινά καθόριζαν τον χρώμα τους, πάντοτε, από τον κάθε μήνα.
Τα κορίτσια του καλοκαιριού όσο και να μεγαλώσουν δεν θα αγαπήσουν ποτέ τα φθινόπωρα και τους χειμώνες θα είναι πάντοτε δοσμένα σε όλα του κόσμου τα καλοκαίρια. Ακόμα και σε καλοκαίρια που ήταν ντυμένα με μια ακαθόριστη μελαγχολία και υποταγμένα σε μια σκληρή απουσία.
Κοιτούσε τον ορίζοντα που ερωτοτροπούσε με ένα φθινοπωρινό αεράκι και ήξερε πως κανένας δεν μένει εδώ για πάντα.
Αλλά ήταν πολύ μεγάλη και σοφή (τώρα πια!) και γνώριζε πως η αιωνιότητα είναι υπαρκτή και ήξερε καλά ποιοι και πως την κερδίζουν….
Αυτοί που αγάπησαν και αγαπήθηκαν πολύ!
Καλό μήνα!
Καλό Οκτώβριο σε όλους.
Υ.Γ Ένα αγαπημένο “φθινοπωρινό” τραγούδι:
