Το μπλε….

Της Νικολέτας Λουκά
(12 ετών)

Οι μαθητές (ηλικίας 9-12)  της Δημιουργικής Γραφής,  στο Ίδρυμα Πολιτιστικής Δημιουργίας Λάρνακας, έγραψαν όλοι από μια μικρή ιστορία με σκοπό μέσα από την  ενσυναίσθηση να βρεθούν στη θέση ενός παιδιού που ζει διαφορετικά από αυτά. Άλλωστε η ενσυναίσθηση είναι απαραίτητη για ένα συγγραφέα όταν γεννά ιστορίες και ήρωες. 
Οι μικροί συγγραφείς λοιπόν έπρεπε να γράψουν μια ιστορία μέσα από την οποία θα έπρεπε να βρεθούν στη θέση ενός παιδιού που ήρθε πρόσφυγας από μία εμπόλεμη χώρα ή ενός τυφλού παιδιού ή ενός ορφανού παιδιού.

Η 12χρονη Νικολέτα Λουκά, μαθήτρια εδώ και τρία χρόνια στο Ίδρυμα Πολιτιστικής Δημιουργίας Λάρνακας στο μάθημα της Δημιουργικής Γραφής, η οποία πέρσι πήρε το πρώτο βραβείο σε πανελλήνιο διαγωνισμό παιδικού διηγήματος στην Ελλάδα, έγραψε το πιο κάτω πανέμορφο κομμάτι.
Το μοιραζόμαστε μαζί σας.

——————-

Καθόμουνα με την αδελφή μου στη θάλασσα και βλέπαμε τα καταγάλανα κύματα να σπάζουν πάνω στους θεόρατους, γκρίζους βράχους και να γίνονται ένα λευκός, δροσερός αφρός. Η άμμος ολόχρυση, γεμάτη με πανέμορφα κοχύλια σαν θησαυρούς, λαμπύριζε κάτω από τις αστραφτερές αχτίδες του τεράστιου ήλιου. Και οι φοινικές από πάνω μας σαν πελώριοι γίγαντες μας πρόσφεραν σκιά που τόσο πολύ χρειαζόμασταν εκείνη την αποπνικτική από ζέστη μέρα. 
Τουλάχιστον έτσι μου τα περιέγραφε η αδελφή μου. Εγώ το μόνο που μπορούσα να δω καθημερινά ήταν εκείνο το απαίσιο, το μονότονο το χρώμα, το μαύρο. Ζούσα συνέχεια στο σκοτάδι. Με έπνιγε η μαυρίλα.
Αχ….Κι άκουγα τα άλλα παιδιά να λένε «φοβάμαι το σκοτάδι» και θυμόμουνα πως κάποτε το φοβόμουνα κι εγώ, αλλά υποχρεωτικά το συνήθισα αφού δεν είχα άλλη επιλογή.
Στο πάρκο με τις φίλες μου, συχνά μας ρωτούσαν ποιο είναι το αγαπημένο μας χρώμα. Όλες λέγανε πως τους άρεσε το ροζ. Εγώ δεν έχω αγαπημένο χρώμα. Στη ζωή μου μόνο ένα χρώμα έχω τώρα πια, αυτό που το μισούσα όσο τίποτα στο κόσμο!
Αχ και να μπορούσα να δω κι εγώ ξανά αυτό το υπέροχο, το θαυμάσιο το χρώμα. Το χρώμα της απέραντης ευτυχίας. Το χρώμα των κοριτσιών. Αυτό το όμορφο χρώμα το ροζ….
Είμαι απελπισμένη. Είμαι θυμωμένη. Γιατί να μη μπορώ να δω όλα αυτά τα εντυπωσιακά του κόσμου; Κάποιες φορές σκέφτομαι να αφήσω αυτό τον κόσμο. Γιατί να ζει κανείς όταν δε μπορεί να απολαύσει τη ζωή; Όταν η ζωή του δεν έχει ουσία; Όταν είναι μαύρη χωρίς λάμψη, χωρίς φως;
Άκουγα τα κύματα να παλεύουν στη θάλασσα και τα πόδια των περαστικών όταν βυθίζονταν στη μαλακή άμμο.

-Ιζαμπέλα, είναι ωραίο χρώμα το μπλε; Ρώτησα όλο περιέργεια την αδελφή μου.
-Είναι απίθανο χρώμα. Είναι πολύ ξεχωριστό.
Είπε αργόσυρτα με τη βραχνή φωνή της.
-Αν το μπλε ήταν συναίσθημα ποιο θα ήταν; Ρώτησα.
-Το μπλε δε συμβολίζει κάποιο συγκεκριμένο συναίσθημα. Ο κάθε ένας το αισθάνεται διαφορετικά.
Μου απάντησε γλυκά και μου χάιδεψε με το απαλό της χέρι τα μαλλιά μου.
Ακούγοντας τα λόγια της η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει γρήγορα σαν πουλάκι που θέλει να πετάξει. Ο δυνατός άνεμος μου μετέφερε ένα παρέξενο συναίσθημα που έμοιαζε σαν ηλεκτρισμός. Τα ρουθούνια μου γέμισαν με την έντονη μυρωδιά της θάλασσας και το μυαλό μου άρχισε σιγά σιγά να καθαρίζει. Σταμάτησε να σκέφτεται εκείνο το μαύρο. Άρχισε να ταξιδεύει στους δρόμους της φαντασίας  και να ψάχνει να βρει αυτό το μπλε. Μήπως το μπλε έμοιαζε με τον ενθουσιασμό ή μήπως έμοιαζε με την ελευθερία;
-Το βρήκα! Το μπλε μοιάζει με την ελπίδα! Δε ξεθωριάζει ποτέ, σαν την ελπίδα που πάντα υπάρχει και μεγαλώνει όσο περνάνε τα χρόνια. Έτσι και το μπλε γίνεται όλο και πιο έντονο! Είπα νιώθοντας την ελπίδα να φτερουγίζει μέσα μου.
-Πιστεύεις πως θα γίνεις καλά; Με ρώτησε συμπονετικά η Ιζαμπέλα….
-Οι μπλε μου ελπίδες δε θα πάψουν ποτέ να υπάρχουν….