Της Γιώτας Δημητρίου
(Αρχισυντάκτρια Skala Times)
Είναι μερικά πρωινά Νοεμβρίου που μαζί με τον καφέ, σε κάποια καφετέρια της πόλης, με μια καλή φίλη, ανακαλύπτεις τους «ποιητές της ήττας» και μετά από μια πλούσια θεματολογία καταλήγεις στους Αλεξανδρινούς Βασιλείς, (καμία σχέση με τους ποιητές της ήττας) και φεύγεις απ’ τη καφετέρια ψελλίζοντας:
«κ’ οι Aλεξανδρινοί έτρεχαν πια στην εορτή,
κ’ ενθουσιάζονταν, κ’ επευφημούσαν
ελληνικά, κ’ αιγυπτιακά, και ποιοι εβραίικα,
γοητευμένοι με τ’ ωραίο θέαμα—
μ’ όλο που βέβαια ήξευραν τι άξιζαν αυτά,
τι κούφια λόγια ήσανε αυτές η βασιλείες».
Και μετά από λίγο, ενώ προσπαθείς να ξεφύγεις από τους Αλεξανδρινούς Βασιλείς, είναι κάποιοι άλλοι στίχοι, του Σεφέρη, που βηματίζουν στην αμμουδιά του μυαλού σου σαν παράνομοι διαβάτες.
Η γνώση θα είναι πάντα ο μόνος οδηγός σε καινούρια, πιο σωστά, μονοπάτια, μα η τέχνη (η όποια τέχνη) θα κρατά το λυχνάρι του πολιτισμού για να μη χαθούμε. Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι υπερ-εκτιμούμε την ποίηση ή άλλες τέχνες.
Και κάθε φορά που μέσα από τη τέχνη θα καταρρίπτουμε μύθους, ίσως να γεννιούνται μέσα μας άλλοι καινούριοι μύθοι, ίσως να γινόμαστε πιο σοφοί ή ίσως να πλησιάζουμε πιο κοντά στο πεπρωμένο μας.
Και αν τίποτα από τα πιο πάνω δεν συμβαίνει, ίσως, ίσως, κάθε φορά που καταρρίπτουμε ένα μύθο να εμπλουτίζουμε την ποίηση μέσα μας, με καινούριους ποιητές.
«Όταν ήρθαμε υποχωρούσαν τα μεγάλα οράματα αποδεκατισμένα στα υπόγεια καταφύγια του στίχου
τώρα μας πήραν δρόμοι χωρίς επιστροφή βήμα προς βήμα συλλαβίσαμε την έρημη δεκαετία συλλαβίσαμε τη ζωή μας με χαμηλή φωνή και λίγο φως και με το δάχτυλο να διστάζει σε κάθε συλλαβή— χάσαμε τη ζωή μας λίγο λίγο και χωρίς κόπο».
( Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος).
Είναι κάτι πρωινά Νοεμβρίου που οι «ανακαλύψεις» θα έπρεπε σύμφωνα με την συναισθηματική σου νοημοσύνη να είχαν σκοτώσει κάθε ελπίδα, μα δεν την σκοτώνουν, αντιθέτως, της δίνουν φτερά να πετάξει και να γιγαντώσει σε καινούρια λιβάδια ονείρων.
Κι αν δεν κατάλαβες τίποτα, διάβασε ξανά την Ιθάκη.
Κι αν δεν κατάλαβες τίποτα, θυμήσου πως ο κάθε ποιητής δεν πεθαίνει με το τέλος ενός ποιήματος του, αλλά βάζει πλώρη για το επόμενο.
Ναι, ακόμα και οι «ποιητές της ήττας»!
