Ο Γιώργος Χωραφάς βρέθηκε στη Λάρνακα και μίλησε στο Skala Times

Στη Λάρνακα βρέθηκε πριν λίγο καιρό ο καταξιωμένος Γάλλος, ελληνικής καταγωγής, ηθοποιός Γιώργος Χωραφάς για τη πρεμιέρα της ταινίας του “Ξα Μου” από το Κινηματογράφο Κ Cineplex.
To Skala Times ήταν εκεί και μίλησε μαζί του, σε μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη εφ όλης της ύλης.

Της Γιώτας Δημητρίου

Να ξεκινήσω με τη τελευταία σας ταινία “Ξα Μου” και να ρωτήσω τι σας έκανε να πείτε ναι σε αυτή τη δουλειά και γενικότερα τι σας κάνει να λέτε ναι ή όχι σε μια επαγγελματική πρόταση.
Σε αυτή τη ταινία αυτό που με τράβηξε να πω το ναι ήταν το στυλ της. Πρόκειται για μια ταινία με ένα σενάριο αντιδραματικό δεν δραματοποιεί μια κατάσταση…

Παρόλο που το θέμα από μόνο του (οικονομική κρίση) έχει ένα δράμα…
Μα αυτό είναι το θέμα! Τα πράγματα που μας σκοτώνουνε δεν είναι τόσο δραματικά όσο αυτά που βλέπουμε στις ταινίες όπου γίνονται πολύ extreme και μας τρομάζουν ή μας προβληματίζουν. Ξέρετε, είναι ανθρώπινο να θέλουμε να δούμε ταινίες με υπερβολή και δράμα.
Στη ζωή μας, όταν ζούμε δύσκολα, από έξω δεν είναι εντυπωσιακά. Λέμε “α ο κακόμοιρος, ζει δύσκολα”.Αυτή η ταινία, είναι σαν ένα μικροσκόπιο και έρχεται και δείχνει τι συμβαίνει απλά, στην πραγματικότητα. Έχει μια αληθοφάνεια και ψάχνει τον ρεαλισμό και ψάχνει την αλήθεια. Για να το πετύχει μάλιστα αυτό δίνει τους βασικούς ρόλους που φέρνουν ανατροπή στον ήρωα, σε ανθρώπους που δεν είναι ηθοποιοί και παίζουν….τον εαυτό τους! Είναι οι άνθρωποι οι οποίοι αποτέλεσαν την έμπνευση για τη δημιουργία της ταινίας. Η Κλειώ Φανουράκη ήθελε να γράψει ένα έργο για την οικονομική κρίση που να μιλάει αλλά να μην υπερβάλλει και ταυτοχρόνως να μην έχει μαυρίλα. Να δίνει μια λύση. Κάτι που πάει κόντρα στο σημερινό ρεύμα όπου υπάρχει μεμψιμοιρία και μαυρίλα.
Η ταινία λοιπόν αυτή δείχνει πως παρόλη την κρίση, αν ανοίξουμε τα μάτια μας και κοιτάξουμε γύρω μας υπάρχουνε και λύσεις και άνθρωποι και δώρα!
Αυτό λοιπόν ήταν που μου άρεσε στην ταινία. Η προσπάθεια να δείξουμε το θετικό μέσα από μια φαινομενικά αρνητική κατάσταση. Μου άρεσε γιατί ήταν καινούριο για τα ελληνικά δεδομένα. Και βεβαίως μέσα από αυτό το ρεαλισμό υπάρχει και το χιούμορ και η ποιητικότητα που υπάρχει μέσα στους ανθρώπους, τα ιστορικά μέρη κτλ. Όλα αυτά ζυμώνονται μέσα σε αυτό το σενάριο και με κέρδισαν. Μου άρεσε και η ενέργεια και ο τρόπος που μιλούσε η Κλειώ και έτσι είπα το ναι στη συνεργασία μας.

Γενικότερα όμως ο Γιώργος Χωραφάς πότε λέει ναι και πότε όχι σε μια επαγγελματική πρόταση;
Δεν υπάρχουν κανόνες απλώς αν είναι μια ταινία που θα ήθελα να την δω σαφώς θα πω ναι, επίσης αν είναι κάτι που με δυσκολεύει ως ρόλος θα πω ναι στην πρόκληση. Θα πω ναι αν είναι με συνεργάτες που θέλω να “παίξω μπάλα μαζί τους”, να συνεργαστούμε.
Θα πω σίγουρα όχι αν νιώσω το ρίσκο να γελοιοποιηθώ και να ρισκάρω τη καριέρα μου, αν είναι κάτι που εγώ ως θεατής δεν θα έβλεπα.

Το ότι ζείτε στο Παρίσι μακριά από την Ελλάδα, σας κάνει να βλέπετε πιο ξεκάθαρα τα κοινωνικοπολιτικά και καλλιτεχνικά δρώμενα στην Ελλάδα;
Πιο ξεκάθαρα όχι. Από μακριά μπορείς να τα βλέπεις πιο απλοϊκά. Επίσης από μακριά μπορεί να τα βλέπει κανείς πιο αντικειμενικά επειδή δεν εμπλέκεται.
Για να μπορείς να έχεις μια ξεκάθαρη άποψη πρέπει να τα ζεις, να τα βλέπεις πρέπει να είσαι μέσα και να γνωρίζεις τι γίνεται, τι έχουν πει οι πολιτικοί και τι έχει γίνει.
Παρακολουθείτε τα όσα διαδραματίζονται στην Ελλάδα;
Φυσικά! Παρακολουθώ τι γίνεται αλλά παρακολουθώ και την εικόνα που βγαίνει προς τα έξω και αυτή την εικόνα προσπαθώ εκεί που μπορώ να την διορθώσω, από έξω για τα έξω. Εκεί λοιπόν εμπλέκομαι…

Πώς;
Με διάφορους τρόπους… Μπορεί να είναι μια τηλεοπτική ή ραδιοφωνική ή έντυπη συνέντευξη είτε στη Γαλλία είτε σε άλλη χώρα του εξωτερικού. Λέω την άποψη μου και μπορεί να διορθώσω την λανθασμένη αρνητική άποψη που επικρατεί για την Ελλάδα, να πω πράγματα που δεν τα γνωρίζουν.
Ή ακόμα και καλλιτεχνικά όπως είχα κάνει με τον Καζαντζάκη και τον Ζορμπά, γιατί έβλεπα ότι παίρνανε το κλισέ του Ζορμπά και το βάζανε πάνω στους Έλληνες εγώ θέλησα να δείξω πως ένας Ζορμπάς μπορούσε να μάθει πολλά σε ένα Καζαντζάκη και ένας Καζαντζάκης σε ένα Ζορμπά, ήταν μια αμοιβαία σχέση.
Δεν ήθελα λοιπόν να υπάρχουν τα κλισέ ούτε πάνω στον Ζορμπά και τον Καζαντζάκη, ούτε πάνω στους Έλληνες. Γιναυτό έκανα το «Αναζητώντας τον Ζορμπά – Αποσπάσματα».

Κύριε Χωραφά, αν χτίζατε την καριέρα σας στην Ελλάδα και όχι στην Γαλλία, θα είχατε την ίδια πετυχημένη πορεία;
Όχι, δεν το πιστεύω αυτό. Θα ήταν διαφορετική.
Γιατί;
Μπορώ να κάνω λάθος αλλά πιστεύω ότι θα ήταν διαφορετική….Είναι μια πολύ δύσκολη ερώτηση αυτή, ενδιαφέρουσα….
Τι είμαι; Είμαι αυτός που είμαι, που έφτιαξε μια προσωπικότητα μέσα από δεδομένα στη Γαλλία, που έμαθα πως να συμπεριφέρομαι αλά Γαλλικά, να ζω στη Γαλλία και να πρέπει να βρω το δρόμο μου με τη δυσκολία του να μην είμαι Γάλλος, δηλαδή με την έννοια να μην έχω ένα δίκτυο γύρω μου (είτε οικογενειακό, είτε μέσα στο χώρο του επαγγέλματος μου) που ενδεχομένως να είχα αν ήμουν Γάλλος, αλλά το βρήκα με το δικό μου τρόπο. Αυτός ο τρόπος που βρήκα με αντιπροσωπεύει; Και αν με αντιπροσωπεύει, στην Ελλάδα δεν θα λειτουργούσε. Θα έπρεπε να είχα άλλο τρόπο για να πετύχω. Θα είχα λοιπόν τον κατάλληλο τρόπο για να πετύχω στην Ελλάδα; Θα έβρισκα το δρόμο μου στην Ελλάδα; Εγώ έτσι όπως γνωρίζω τον εαυτό μου σήμερα, τον γνωρίζω όπως τον έμαθα μέσω της Γαλλίας, αν ήμουν στην Ελλάδα μπορεί να ήμουνα πολύ διαφορετικός.Ίσως η λίμπιντος και το πάθος μου να εκφραζότανε και να άλλαζε εντελώς. Αλλά δεν θα μπορούσα να το πνίξω, ίσως να χρειαζότανε να ήμουν ανταγωνιστικός με άλλους αντί ανταγωνιστικός με τον εαυτό μου (όπως είμαι στη Γαλλία)….

Γιατί στην Γαλλία είστε ανταγωνιστικός με τον εαυτό σας αλλά στην Ελλάδα ίσως να χρειαζόταν να είστε ανταγωνιστικός με τους άλλους; Είναι μέσα στην Ελληνική κουλτούρα αυτό;
Δεν είναι μέσα στην Ελληνική κουλτούρα είναι αναμενόμενο. Κοίταξε, όταν υπάρχει μία πίτα μεγάλη και μπορείς να κόψεις ένα κομμάτι και να έχεις χρειάζεσαι απλώς ένα καλό μαχαίρι. Άμα η πίτα όμως είναι πολύ μικρή το μαχαίρι μπορεί να το χρησιμοποιήσεις για να βλάψεις τον διπλανό σου, γιατί αν φάει ο διπλανός από τη πίτα δε θα φας εσύ.
Άρα θέλει άλλη ανταγωνιστικότητα για να επιβληθείς στην Ελλάδα, στην Γαλλία είναι αλλιώς.
Άρα μου λέτε πως ο τόπος που ζούμε παίζει καθοριστικό και σημαντικό ρόλο στη πορεία μας.
Ναι, υποθέτω πως ναι. Αλλιώς γράφεις μια πορεία στο Παρίσι και αλλιώς κάπου αλλού σε μια άλλη χώρα και πόλη.

Είναι βέβαια και ο αγαπημένος μου Χέμινγουεϊ ο οποίος είχε πει πως αν κάποιος είναι αρκετά τυχερός έτσι να έχει ζήσει στο Παρίσι ως νέος, τότε οπουδήποτε και να πηγαίνει για το υπόλοιπο της ζωής του το Παρίσι θα μένει μέσα του, γιατί το Παρίσι είναι μια κινητή γιορτή….
Καλά, ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ το λέει αυτό, ως ξένος, ως Αμερικανός. Εγώ δεν το κουβαλάω μαζί μου, είναι δεδομένο για μένα, ούτε καν χρειάζεται να το κουβαλάω μέσα μου, ίσως το κουβαλάω χωρίς προσπάθεια και χωρίς να το ξέρω.Το Παρίσι είναι η πόλη μου, γεννήθηκα και μεγάλωσα εκεί πέρα.

Στη Κύπρο έρχεστε συχνά, συνεργάζεστε και με ένα Πανεπιστήμιο όπου κάνετε τα διαφημιστικά του βίντεο…Έχετε φίλους εδώ;
Βέβαια! Έχω φίλους στη Κύπρο και έχω φίλους και εδώ στη Λάρνακα.
Σήμερα στο Παρίσι οι Έλληνες καλλιτέχνες, εσείς, ο σπουδαίος Κώστας Γαβράς και άλλοι συνεργάζεστε; Έχετε κάποια σχέση είτε επαγγελματική είτε προσωπική;
Μέσω του Σινεμά, ακόμα και αν δεν συνεργαζόμαστε ναι έχουμε σχέσεις και επικοινωνία. Στην προηγούμενη ταινία του Κώστα θα λάμβανα μέρος αλλά δυστυχώς άλλαξαν οι ημερομηνίες και ήμουν πιασμένος σε άλλη δουλειά και δεν μπορούσα να το αλλάξω γιατί ήταν και φιλανθρωπικός ο σκοπός.
Παρόλα αυτά βρισκόμαστε με τον Κώστα, με τον Άρη τον κινηματογραφιστή που ζει τον τελευταίο καιρό στο Παρίσι και μέσω του Προξενείου αλλά και του Ελληνικού Πολιτιστικού Κέντρου προσπαθούμε να συνεχίσουμε (παρόλες τις πολλές δυσκολίες) να προβάλλουμε ελληνικές ταινίες κάθε δύο χρόνια σε ένα πανόραμα του Ελληνικού σινεμά. Κάθε δύο χρόνια δείχνουμε ελληνικές ταινίες για μια βδομάδα στο Παρίσι, στο κέντρο της πόλης και βοηθάμε όλοι μαζί σε αυτό.

Κύριε Χωραφά, στις δύσκολες στιγμές που διανύει η ανθρωπότητα (οικονομική κρίση, τρομοκρατία, πολέμοι, πυρηνικά,κτλ) ο κινηματογράφος πόσο μπορεί να βοηθήσε την ανθρωπότητα; Ο καλός ο κινηματογράφος μπορεί να βοηθήσει σε κάτι;
Μια ταινία πρέπει να είναι ψυχαγωγική αλλά οι ιστορίες είναι κάτι που αναζητάει ο άνθρωπος γιατί μέσα από τις ιστορίες μπορεί να μάθουμε πολλά πράγματα. Και δε αναφέρομαι μόνο σε πράγματα που δεν γνωρίζουμε αλλά και άλλα που ίσως να γνωρίζουμε αλλά είναι με τέτοιο τρόπο διατυπωμένα μέσα στην ιστορία που μας προβληματίζουν και μας κάνουν να τα ξανασκεφτούμε ίσως και να τα αναλύσουμε μέσα μας,να τα επεξεργαστούμε.

Επίσης, ξέρετε, οι ιστορίες είναι και θεραπεία. Επιπλέον πολλές φορές είναι και προετοιμασία για καινούριες δοκιμασίες που μπορεί να μας συμβούν είτε στην άλφα είτε στην βήτα μορφή.
Άρα είναι ένα γυμναστήριο ηθικό ο κινηματογράφος και όπως θέλουμε το σώμα μας να είναι ευέλικτο και γυμνασμένο γιατί μέσα αό αυτό κινούμαστε,τόσο χρειαζόμαστε τις ιστορίες για να μας ανοίγουν πόρτες αντίληψης και σκέψης….να ξέρουμε αν θα χειριστούμε μια κατάσταση σαν εκείνο τον ήρωα που είχαμε δει στην ταινία, ή διαφορετικά.

———————————————–

MORE INFO
(Wikipedia)
Ο Γιώργος Χωραφάς (Georges Corraface, 7 Δεκεμβρίου 1952) είναι Γάλλος ηθοποιός ελληνικής καταγωγής, γιος του μαέστρου της ΕΛΣ Δημήτρη Χωραφά. Κατά την διεθνή του σταδιοδρομία έχει υποδυθεί ρόλους για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, μετά από πολλά χρόνια ως θεατρικός ηθοποιός στην Γαλλία. Κατοικεί μόνιμα στο Παρίσι όπου και γεννήθηκε, ενώ κατά την περίοδο 2005-2010 διετέλεσε διευθυντής του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
Εκτός από την γαλλική γλώσσα μιλάει άπταιστα ελληνικά και αγγλικά, καθώς και γνωρίζει επίσης ισπανικά, γερμανικά και ιταλικά. Είναι ιδιαίτερα γνωστός στην Γαλλία, Ελλάδα και Ισπανία, λόγω των συμμετοχών του σε ταινίες που σημείωσαν εισπρακτική επιτυχία στις χώρες αυτές, και ως αποδέκτης των τοπικών βραβείων της κάθε χώρας, ενώ έχει συμμετάσχει και σε αμερικανικές παραγωγές όπως το “Χριστόφορος Κολόμβος: Η ανακάλυψη της Αμερικής” το 1992 και το “Απόδραση από το Λος Άντζελες” το 1996.
Ιδιαίτερα γνωστός στο ελληνικό κοινό έγινε μέσω του πρωταγωνιστικού ρόλου που είχε στην ταινία “Πολίτικη Κουζίνα¨το 2003 η οποία απέσπασε πολλά βραβεία και διακρίσεις, ενώ είχε προηγηθεί η επίσης επιτυχημένη “Το Τάμα” το 2001 για την οποία του απονεμήθηκε το βραβείο καλύτερου ηθοποιού στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης .

O πατέρας του Γιώργου, Δημήτρης Χωραφάς, ήταν από τους θρυλικούς επιβάτες του πλοίου «Ματαρόα», το οποίο είχε μεταφέρει το 1945 τα μεγαλύτερα μυαλά της Ελλάδας στη Γαλλία. Ηταν αυτοί που ανέδειξαν τον ελληνικό πολιτισμό ή μάλλον η ίδια η καρδιά του Ελληνισμού, που έκτοτε άρχισε να χτυπάει στην καρδιά του Παρισιού: Κορνήλιος Καστοριάδης, Κώστας Παπαϊωάννου, Κώστας Αξελός, Ελένη Αρβελέρ, Νίκος Σβορώνος, Αριστομένης Προβελέγγιος, Γιώργος Κανδύλης, Ελλη Αλεξίου, Μάτση Χατζηλαζάρου (ποιήτρια και σύζυγος του Ανδρέα Εμπειρίκου), Εμμανουήλ Κριαράς αλλά και ο συνθέτης Ιάννης Ξενάκης –  μερικές δηλαδή από τις σπουδαιότερες προσωπικότητες της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. «Με πολλούς είχε κρατήσει επαφή ο πατέρας μου και αργότερα στο Παρίσι, αν και τα συχνά ταξίδια τον κρατούσαν για αρκετό καιρό μακριά. Θυμάμαι πολλές σπουδαίες προσωπικότητες της εποχής να πηγαινοέρχονται στο σπίτι μας, όπως ο Μίκης Θεοδωράκης με τον οποίο είχε συνεργαστεί ο πατέρας μου τότε». (Πηγή “Πρώτο Θέμα”)