To Θέατρο ΣΚΑΛΑ κάνει πρεμιέρα το Σάββατο 10 Φεβρουαρίου με το έργο της Μαίης Σεβαστοπούλου “Αψίνθιο = Δηλητήριο” (αρχικός τίτλος “Το τέλος δε αυτής πικρόν ως αψίνθιον, οξύ ως μάχαιρα δίστομος”) σε σκηνοθεσία Μόνικας Μελέκη. Σκηνικά και κουστούμια ανέλαβε ο καλλιτέχνης Γιώργος Αχιλλέως, τη μουσική ο Λευτέρης Μοσχοβίας και την κινησιολογία η Ρόζα Μαρία Πάντζη.
Με αφορμή την πρεμιέρα του έργου, κουβεντιάζουμε με τις τέσσερις πρωταγωνίστριες,τις ηθοποιούς Μαρία Μουστάκα, Ελένη Οροκλινιώτη, Χρυστάλλα Καλλένου και Αριάνα Ιωάννου.
Της Γιώτας Δημητρίου
Για εσάς, την κάθε μία ξεχωριστά, τι σημαίνει αυτό το έργο που ετοιμάζεστε να μας παρουσιάσετε;
ΜΑΡΙΑ ΜΟΥΣΤΑΚΑ Προσωπικά για μ’ενα ειναι μια αναδρομή στην ψυχή της κάθε ηρωίδας. Κάθε φορα που διαβάζουμε το έργο, που το παίζουμε ή το αναλύουμε, ανακαλύπτω ολο κ περισσοτερα πραγματα και ολο και περισσότερο το αγαπώ.
ΕΛΕΝΗ ΟΡΟΚΛΙΝΙΩΤΗ Το έργο αυτό έχει αγγίξει τη ψυχή μου από την αρχή που το διάβασα.Γεννήθηκαν πολλά συνασθήματα απορίας,λύπης,θυμού,πολλά ερωτήματα για τους χαρακτήρες και για τις πράξεις τους.Η προσωποποίηση της τραγικότητας.Της τόσο μεγάλης ανάγκης “να αγαπήσεις και να αγαπηθείς”!Να νιώσεις ότι ανήκεις κάπου, εκεί όπου να μπορείς να εκφραστείς και να κάνεις τα όνειρα σου πραγματικότητα.Μέσα στη θαλπωρή της οικογένειας δηλαδή,των “δικών” σου ανθρώπων.Κ αι όταν αυτό δεν γίνεται, στο τέλος το μόνο επέρχεται ο θάνατος!
ΧΡΥΣΤΑΛΑ ΚΑΛΛΕΝΟΥ Αυτό το υπέροχο έργο της μοναδικής Μαίης Σεβαστοπούλου είναι ένα έργο τόσο γεμάτο από συναισθήματα, προβληματισμούς και σκέψεις, που για εμένα προσωπικά σημαίνει πολλά…. Γιατί θα μιλήσει κατευθείαν στην καρδιά και στο μυαλό των θεατών μας, πράγμα που στοχεύουμε.
ΑΡΙΑΝΑ ΙΩΑΝΝΟΥ Εγώ προσωπικά το έργο αυτό το γνώρισα τότε που ήμουνα φοιτήτρια στην Δραματική Σχολή. Το είχα ερμηνεύσει ξανά με μια διαφορετική προσέγγιση και σκηνοθεσία καθώς και μια απειρία εφόσον ήμουνα φοιτήτρια . Παρ’ όλα αυτά το έργο αυτό με άγγιξε απ´ την πρώτη στιγμή και συνεχίζει να ακουμπάει βαθύτατα την ψυχή μου.
Το έργο “Αψίνθιο = Δηλητήριο” έχει γραφτεί από τη Μαίη Σεβαστοπούλου (μια σημαντική παρουσία στο Ελληνικό Θέατρο) και ο αρχικός (αυθεντικός) τίτλος ήταν “Το τέλος δε αυτής πικρόν ως αψίνθιον, οξύ ως μάχαιρα δίστομος”. Όπως έχει ήδη ειπωθεί “είναι ένα έργο ποιητικό, με θέμα την γυναικεία ομοφυλοφιλία, την μετανάστευση, τα ναρκωτικά, την αιμομιξία”. Πόσο επίκαιρα είναι τα θέματα που καταπιάνεται το έργο και πόσο σημαντικό είναι να δίνονται κάποια μηνύματα μέσα από μια παράσταση;
ΜΑΡΙΑ ΜΟΥΣΤΑΚΑ Τα θέματα που καταπιάνεται η συγγραφέας ειναι μεν επίκαιρα κ διαχρονικά, γεγονότα που μπορει να συμβαίνουν στη διπλανή πόρτα. Η ιςτορια του κάθε μονολόγου ομως έχει τόσες εναλλαγές και ανατροπές, που ταυτόχρονα τις κάνει εξωπραγματικές. Και ιςως με αυτη την σκληρότητα και ιςως αν θέλεις υπερβολή των γεγονότων να ειναι ο τρόπος της συγγραφέα να αποτυπώσει στη μνήμη του θεατή την αιχμηρή πλευρά των θεμάτων που καταπιάνεται (ομοφυλοφιλία, μετανάστευση, ναρκωτικά κ αιμομιξία). Και φυςικά το συμαντικότερο σε μια παρασταση ειναι να δίνονται καποια μηνύματα στο θεατή και να φεύγει προβληματισμένος. Με αυτο τον τροπο φευγει εμπλουτισμένος πνευματικά και συναισθηματικά. Δουλεια του ηθοποιού ειναι να ανοίξει στον θεατή πόρτες του μυαλού του που μέχρι τωρα ηταν κλειστές, και να αγγίξει συναιςθηματα που ιςως μέχρι τωρα ηταν ανέγγιχτα.
ΕΛΕΝΗ ΟΡΟΚΛΙΝΙΩΤΗ Το έργο αυτό είναι επίκαιρο σε όλα όσα έχει να πει.Γιατί έχει να πει πολλά.Μηνύματα διαχρονικά αλλά για να μιλήσω για την εποχή μας σίγουρα όλα αυτά συμβαίνουν καθημερινά στη ζωή μας.Κάθε οικογένεια έχει και ένα από αυτά τα παραδείγματα.Δεν ξέρω πώς θα διαβαστεί αυτό αλλά νιώθω ότι πάντα θα συμβαίνουν αυτά ό’τι και αν γίνει γιατί τα βλέπω και εγώ σε ανθρώπους που γνωρίζω προσωπικά και η αλλαγή πόσο μάλλον η πρόληψη είναι πράγμα πάααρα πολύ δύσκολο.Ο κόσμος μας διανύει μια ” ατομιστική” εποχή και δύκολα ζητούν βοήθεια γιατί νιώθουν εξαρχής ότι ίσως και να μην την αξίζουν.Εμείς όμως οφείλουμε να μιλάμε για αυτά και να προσφέρουμε βοήθεια και αυτό γίνεται μέσω του θεάτου.Ενημερώνουμε,ξυπνούμε συναισθήματα και προκαλούμε να γίνεται η “αλλαγή”.Το θέατρο μόνο καλύτερους μπορεί να κάνει τους ανθρώπους.
ΧΡΥΣΤΑΛΑ ΚΑΛΛΕΝΟΥ Και οι τέσσερις ηρωίδες του έργου μας έχουν ζήσει συγκλονιστικές ιστορίες, που πιστέψτε με είναι πάρα πολύ επίκαιρες…. Και δυστυχώς υπάρχουν σε πολλά σπίτια τέτοιες ή παρόμοιες ιστορίες που εμείς δεν το γνωρίζουμε…. Τώρα όσον αφορά το πόσο σημαντικό είναι να δίνονται μηνύματα μέσα από την παράσταση… Είναι… Πολύ… Με την έννοια του ότι τα μηνύματα μέσα από το έργο, μας ανοίγουν τα μάτια μας απέναντι στην σκληρή πραγματικότητα και μας ταρακουνάνε ολόκληρους.
ΑΡΙΑΝΑ ΙΩΑΝΝΟΥ Όλα τα πιο πάνω, είναι θέματα που μαστίζουν την ζωή μας, μπορεί σε κάποιους να φαίνονται μακρινά και άπιαστα, όμως είναι θέματα της διπλανής πόρτας, δυστυχώς συμβαίνουν και υπάρχουν στην καθημερινότητα μας ακόμα και σε αυτήν την μικρή κοινωνία που ζούμε.
Ποιες δυσκολίες συναντήσατε προσπαθώντας να δώσετε ζωή στη παράσταση;
ΜΑΡΙΑ ΜΟΥΣΤΑΚΑ Εχουμε να κάνουμε με ενα πολύ σκληρό κείμενο, που απο μονο του ειναι πολύ δυνατό. Καλογραμμένο και μελετημένο με κάθε λεπτομέρεια. Η δυσκολία ηταν στο να εντάξουμε την κίνηση σε αυτό το κείμενο, ταυτόχρονα με τον λόγο, να φανούν οι εναλλαγές και να ισορροπήσουμε στη λεπτή γραμμή που διαχωρίζει την υπερβολή απο την αμεσότητα.
ΕΛΕΝΗ ΟΡΟΚΛΙΝΙΩΤΗ Η δυσκολία μου στο να μπω σε αυτό το ρόλο και να τον ενσαρκώσω ήταν η κριτική δυστυχώς που έκανα στην αρχή για τους χαρακτήρες της ιστορίας μου και τον τρόπο συμπεριφοράς τους.Κάτι που δεν συμφωνώ και δυσκολεύτηκα να καταλάβω τα κίνητρα τους.Μέσα όμως από την ανάλυση του έργου με τη βοήθεια της σκηνοθέτιδας μου κατάφερα να περάσω τον ρόλο χωρίς να περάσω τα “όρια”.
ΧΡΥΣΤΑΛΛΑ ΚΑΛΛΕΝΟΥ Προσωπικά, η μόνη δυσκολία που συνάντησα στην προσπάθεια πραγματοποίησης αυτής της παράστασης,ήταν στο να δικαιολογήσω τις πράξεις της Μαργαρίτας (ο ρόλος που υποδύομαι στο έργο) και να κατανοήσω γιατί έκανε όλα όσα έκανε και γιατί έφτασε στο σημείο να νιώσει όλα όσα ένιωσε… Αυτό μόνο… Αλλά με αφοσίωση στο έργο και με την σκηνοθετική καθοδήγηση της κ.Μόνικας Μελέκη, όχι απλά δικαιολόγησα και κατανόησα την Μαργαρίτα, αλλά την έχω αγαπήσει και πάρα πολύ κι ανυπομονώ κάθε φορά να βγω στην σκηνή και να της δώσω “ζωή” μέσα από εμένα.
ΑΡΙΑΝΑ ΙΩΑΝΝΟΥ Σίγουρα συναντήσαμε αρκετές δυσκολίες στο να πάρει η παράσταση ζωή και μοχθήσαμε πολύ για αυτό, θέλωντας να βγεί πρός τα έξω η δύναμη του μεταφυσικού , γιατί πρόκειται για τέσσερα νεκρά κορίτσια που δεν έχουν να κάνουν τίποτα με τον καθημερινό και άμεσο λόγο ή κίνηση. Οπότε πιστεύω το μεγαλύτερο μας στοίχημα και δυσκολία που καλεσθήκαμε να βγάλουμε εις πέρας ήταν αυτό.
Το έργο κερδίζει μόνο γυναικείο κοινό ή και ανδρικό, κατά τη γνώμη σας;
ΜΑΡΙΑ ΜΟΥΣΤΑΚΑ Το ότι ειναι 4 γυναικείοι μονόλογοι αυτό δεν παει να πει σε καμία περιπτωςη οτι το έργο είναι φεμινιστικό. Υπάρχουν μηνύματα που αφορούν και συγκινούν και τα δύο φύλα. Την κάθε ιστορία θα μπορούσε την ζήσει και ενας άντρας.
ΕΛΕΝΗ ΟΡΟΚΛΙΝΙΩΤΗ Το έργο αγγίζει τόσο το αντρικό όσο και το γυναικείο κοινό.Μιλά στις καρδιές όλων των ειδών ανθρώπων και όλων των ηλικιών.Δεν διαχωρίζει κανένα και τίποτα.Οποιοσδήποτε και οποιοδήποτε στιγμή μπορεί να ζήσει τέτοιες καταστάσεις είτε ο ίδιος είτε κάποιος που ζει δίπλα του.Και μέσα από αυτό το έργο θα παρακινηθεί το κοινό να μπει σε μια διαδικασία σκέψεως για το τί μπορεί να κρύβουν οι άνθρωποι μέσα τους και τί περνούν μέσα στη καθημερινότητα τους πριν κριθούν.
ΧΡΥΣΤΑΛΛΑ ΚΑΛΛΕΝΟΥ Φυσικά κι αντρικό κοινό… Εξάλλου και στις τέσσερις ιστορίες το στοιχείο του άντρα είναι πολύ σημαντικό… Και μάλιστα στις τρεις ιστορίες απ’ τις τέσσερις είναι ένας άντρας που κρύβεται πίσω απ’ την καταστροφή των ηρωίδων μας…
ΑΡΙΑΝΑ ΙΩΑΝΝΟΥ Το έργο σαφώς έχει να κάνει με τέσσερα κορίτσια , δεν πιστεύω όμως ότι αυτό έχει να κάνει με το κοινό στο οποίο απευθύνεται , τα θέματα τα οποία θίγει μπορεί να συμβούν στον οποιονδήποτε ανεξαρτήτως φύλου και ηλικίας .! Πιστεύω λοιπόν οτι μπορεί να κερδίσει γυναικείο και αντρικό κοινό ταυτόχρονα , είναι θέμα ευαισθησίας και όχι φύλου .
Τι να περιμένει να δει (ή και να αισθανθεί/σκεφτεί) ο θεατής μέσα από τη παράσταση αυτή;
ΜΑΡΙΑ ΜΟΥΣΤΑΚΑ Καταστάσεις που όντως συμβαίνουν και ιςως να συμβαίνουν κ διπλα μας και να μην το ξέρουμε, σχέσεις περίεργες που ιςως ποτε δεν μπήκαμε στον κόπο να αναλύσουμε…
ΕΛΕΝΗ ΟΡΟΚΛΙΝΙΩΤΗ Ο κάθε θεατής θα δει και θα νιώσει μέσα από αυτό το έργο στιγμές συγκίνησης αλλά κ θυμού πιστεύω.Θα ασκήσει μια κριτική. Θα αντιληφθεί όμως πως τέτοιες ιστορίες μπορεί να είναι δίπλα μας ή και ακόμα μέσα στο ίδιο μας το σπίτι.Είμαι σίγουρη πως ο καθένας θα φύγει συγκινημένος αλλά και προβληματισμένος για το πώς θα μπορούσε να αντιμετωπίσει μια παρόμοια κατάσταση.
ΧΡΥΣΤΑΛΛΑ ΚΑΛΛΕΝΟΥ Αχ… Τώρα τι να σας πω κι εγώ;;; Να περιμένει πως θα περάσει από χίλιες και μια σκέψεις και προβληματισμούς… Και να περιμένει πως θα ταξιδέψει σε όλα τα συναισθήματα… Και δεν υπερβάλω καθόλου.
ΑΡΙΑΝΑ ΙΩΑΝΝΟΥ Ο θεατής σε αυτό το έργο σίγουρα δεν πρέπει να περιμένει να δει κάτι συνηθισμένο και καθημερινο! Το έργο αυτό θα τον μεταφέρει σε ενα μεταφυσικό κόσμο, θα τον κάνει να αναπολήσει στιγμές απ´ το παρελθόν, ακόμα και να ταυτιστεί σε κάποιες στιγμές με τις ζωές των νεαρών αυτών κοριτσιών, διευκρινίζοντας, (στις ευτυχισμένες και ξέγνοιαστες στιγμές τους). Καθώς και να του ξυπνήσει τις ευαισθησιές. Αυτός τουλάχιστον είναι ο σκοπός και η προσπάθεια μας.
Τέλος, κορίτσια είστε όλες συνεργάτιδες του Θεατρου ΣΚΑΛΑ, οι περισσότερες για αρκετό καιρό. Θα σας ρωτήσω: Ο κόσμος στηρίζει (με τη παρουσία του) το Θέατρο της πόλης μας; Και ποιο το δικό σας μήνυμα όσον αφορά το θέμα αυτό.
ΜΑΡΙΑ ΜΟΥΣΤΑΚΑ Το θέατρο είναι παιδεία, είναι φάρος ακόμα και στην καθημερινότητα μας, το θέατρο δίνει στον κόσμο, στη ψυχή του ανθρώπου. Οφείλουμε να το στηρίζουμε.
ΕΛΕΝΗ ΟΡΟΚΛΙΝΙΩΤΗ Δεν νομίζω ότι ο κόσμος στηρίζει το θέατρο όσο θα έπρεπε και βασικά όσο του αξίζει.Γιατί μέσα από αυτό ο άνθρωπος γίνεται καλύτερος και πιο ευσυνείδητος ως προς τον συνάνθρωπο του κ ως προς τη φύση.Στη Κύπρο γενικά δεν έχει περάσει μέσα στη καθημερινότητα του πολίτη το θέατρο και ειδικά στη πόλη μου Λάρνακα και είναι κρίμα αυτό.Θα πρέπει να ξεκινά η αγάπη για το θέατρο από την οικογένεια πρώτα και μετά από την εκπαίδευση.Έχει τεράστια σημασία για το τί μπορεί να προσφέρει σε ένα παιδί τόσο ως άτομο όσο και με τους άλλους ως ομάδα.
ΧΡΥΣΤΑΛΛΑ ΚΑΛΛΕΝΟΥ Ο κόσμος της Λάρνακας δυστυχώς δεν στηρίζει το Θέατρο της πόλης μας, πράγμα που με στεναχωρεί πολύ αλλά και με πεισμώνει παράλληλα για να πετύχω τον στόχο που έβαλα, “Να κάνω τους Σκαλιώτες, να αγαπήσουν το Θέατρο και να πηγαίνουν σε Θεατρικές Παραστάσεις”…. Θα κλείσω την όμορφη συνέντευξη μας, λέγοντας κάτι που είπε ο σπουδαίος Federico Garcia Lorca που πιστεύω θα κάνει τους συμπολίτες μου να καταλάβουν την σημαντικότητα του Θεάτρου στην ζωή μας… “Ένας λαός που δεν βοηθάει και δεν υποστηρίζει το Θέατρο του, αν δεν είναι νεκρός είναι ετοιμοθάνατος”.
ΑΡΙΑΝΑ ΙΩΑΝΝΟΥ Ο κόσμος του θεάτρου της Λάρνακας και γενικότερα της Κύπρου μας θα έλεγα , δεν είναι τόσο εξεικοιωμένος με το θέατρο. Δεν μας το έχουν διδάξει απο την παιδική μας ηλικιά σαν τρόπο ψυχαγωγίας , πράγμα το οποίο στο εξωτερικό είναι απο τις πρώτες επιλογές .. Παρ´ όλα αυτα υπάρχει ενα μικρό σταθερό κοινό το οποίο ακολουθει και αγαπά αυτό τον τρόπο ψυχαγωγίας , δίνωντας ζωή σε αυτό το μικρό θέατρο της πόλης μας, και τους ευχαριστούμε για αυτό!
————————————————-
ΤΟ ΕΡΓΟ
Τέσσερα νέα κορίτσια πεθαίνουν με θάνατο βίαιο. Συναντιούνται στο επέκεινα όπου Θα βρίσκονται για πάντα. Προσπαθούν να γνωριστούν περιγράφοντας η καθεμιά τους τη δύσκολη ζωή τους και το σκληρό τους θάνατο. Ανάμεσα στους μονολόγους τους, διάλογοι που ελπίζουν να τις φέρουν πιο κοντά να νιώσουν τη ζεστασιά που δεν είχαν την τύχη να εισπράξουν όσο ζούσαν.
Ένα έργο που καταδεικνύει τα κενά της κλειστής επαρχιακής κοινωνίας, τη μη αποδοχή του Άλλου, τα ένοχα πάθη και τις συμφορές τους, την έλλειψη επικοινωνίας, στοργής, αγάπης, την επικράτηση του εγώ χωρίς να εκτιμηθούν οι παράπλευρες απώλειες. Τέσσερις ηρωίδες βρίσκονται σε μια δύνη προσπαθώντας να γίνουν αποδεκτές από ένα κοινωνικό σύνολο. Όλες είναι βεβαρημένες από ένα σκοτεινό παρελθόν και όλες ζητούν την αποδοχή.
Τοποθετημένες σ΄ένα μεταφυσικό χώρο, μετά θάνατον ανακαλούν τη ζωή τους και τον επώδυνο άδικο θάνατό τους. Η παράσταση θα λάβει υπόψιν το μεταφυσικό στοιχείο της μεταθάνατον αφήγησης – εξομολόγησης των τεσσάρων ηρωίδων αλλά και την πραγματική σκληρή αλήθεια που περικλείουν οι αφηγήσεις τους. Μια παράσταση για ένα έργο ποιητικό και συνάμα σκληρό «ως Αψίνθιον».
Πρωταγωνιστούν: Ελένη Οροκλινιώτη, Αριάνα Ιωάννου, Μαρία Μουστάκα, Χρυστάλλα Καλλένου.
Σκηνοθεσία: Μόνικα Μελέκη.
Μουσική: Λευτέρης Μοσχοβίας.
Σκηνικά-Κοστούμια: Γιώργος Αχιλλέως.
Κινησιολογία: Ρόζα-Μαρία Πάντζη.
Φωτισμός: Miroslav Stanchev.
