Αγίου Βαλεντίνου…. Reality!

Γράφει ο Αλέκος Αλέκου

Φορούσε εκείνο το μπλουζάκι που μ αρέσει καθώς ετοιμαζε το δείπνο.
-Τ’ άκουσες; Λένε είναι η γιορτή μας, της είπα και της έκλεισα παιγνιδιαρικα το μάτι.
Πήρε το μπουκάλι με το κρασί κατέβασε δύο δυνατές γουλιες και άδειασε το υπόλοιπο στο φαγητό. Χαμογέλασε. Της έδωσα ένα φιλί στα πεταχτά και κατέβασα τα σερβίτσια από το πάνω ράφι.

Στο σαλόνι ένας βραχνός Joe Crocker τραγουδούσε για μια αλυσοδεμενη καρδιά και στη τηλεόραση η ταινία γνώριζε πως και απόψε θα μείνει στο pause…

Αγίου Βαλεντίνου…. Expectations.

Πήρα ένα κομμάτι πίτσα από το αφημένο κουτί πάνω στο τραπέζι. Πότε σκατα το έχω παραγγείλει αυτό; Δεν βαριέσαι, σκέφτηκα, και το επνιξα με μια παγωμένη μπύρα. Δίπλα οι γείτονες συνέχιζαν τον ψεσινο καβγά, προφανώς κάποιος ξέχασε και πάλι να κατεβάσει τα σκουπίδια. Έβαλα τα ακουστικά.

Χωθηκα και χάθηκα στο YouTube, ξεκίνησα με τα πιο ωραία γκολ της εβδομάδας και κατέληξα να βλέπω αμιλητος, μαζί και τόσο ταυτισμενος, ένα ντοκιμαντέρ για τον George το πιο μοναχικό ζώο στο κόσμο μια αρσενική χελώνα στα νησιά Γκαλαμπακος. Οι μπύρες τελειώνουν…

Αγίου Βαλεντίνου…. Reality!