Aaron Sorkin’s Game…. Όταν η τέχνη γίνεται επανάσταση

Της Γιώτας Δημητρίου

Έντονα πολιτικοποιημένος και κοινωνικά ευαίσθητος, ένα ομολογουμένως όμορφο μυαλό που κατάφερε με τη πένα του να συγκινήσει, να προβληματίσει, ενίοτε να αφυπνίσει, χιλιάδες κόσμου από τις ΗΠΑ μέχρι την Ευρώπη, αλλά και άλλες γωνιές του πλανήτη.

Ο ταλαντούχος κύριος Aaron Sorkin, τον οποίο αρκετοί Κύπριοι ίσως μάθουν λόγω της κινηματογραφικής του ταινίας «Molly’s Game» που προβάλλεται αυτές τις μέρες στους κινηματογράφους K Cineplex, είναι ένα φαινόμενο που πιθανόν να μην ξεχωρίσει για τις σκηνοθετικές του προσπάθειες (βλέπε την πρόσφατη προαναφερθείσα ταινία) αλλά σίγουρα ξεχωρίζει για τις ιδέες και την επαναστατικότητα που βγαίνει μέσα από το όμορφο μυαλό του.
Ο Sorkin ανήκει στην ομάδα των καλλιτεχνων που έχουν αποδείξει έχει πως η τέχνη μπορεί να στήσει τις πιο δυναμικές επαναστάσεις και να σταθεί απέναντι από κυβερνήσεις που λαβώνουν τους λαούς.
Σε μια Αμερική που η προπαγάνδα στήνει τους μεγαλύτερους χορούς στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, ο πιο ακριβοπληρωμένος σεναριογράφος του Hollywood (4 εκατομμύρια ανά σενάριο) στέλνει μηνύματα και επιδιώκει να ξυπνήσει τον υπνωτισμένο από την προπαγάνδα λαό, μέσα από τις ατάκες των σεναρίων του.
Αγαπημένη σειρά (για εμάς τους δημοσιογράφους αλλά και για άλλους) η οποία σημείωσε επιτυχία ήταν και το Newsroom.

O βραβευμένος με όσκαρ σεναριογράφος κατάφερε να γίνει viral όταν το βράδυ της εκλογής του Donald Trumb έγραψε ένα γράμμα στην 15χρονη κόρη του και στη γυναίκα του, το οποίο είδε το φως της δημοσιότητας.
Το γράμμα ξεκινούσε με τη φράση “sorry girls”.
Ανάμεσα σε άλλα έγραφε:
“Ο κόσμος άλλαξε εχθές το βράδυ, άλλαξε με έναν τρόπο από τον οποίο δεν μπορούσα να μας προστατέψω. Αυτό είναι ένα απαίσιο συναίσθημα για έναν πατέρα. Δε θέλω να σας το κρύψω, είναι μια απαίσια κατάσταση. Δεν είναι η πρώτη φορά που έχασε ο υποψήφιος που υποστηρίζω στις εκλογές, για την ακρίβεια είναι η έκτη, αλλά είναι η πρώτη φορά που ένα πραγματικά ανίκανο γουρούνι με επικίνδυνες ιδέες, μια ψυχιατρική διαταραχή και καμία γνώση του κόσμου εκλέγεται πρόεδρος των ΗΠΑ. Δεν είναι μόνο ο Τραμπ που κέρδισε εχθές το βράδυ, αλλά και οι υποστηρικτές του. Η Κου Κλουξ Κλαν. Λευκοί εθνικιστές. Σεξιστές, ρατσιστές και παντός είδους μπούφοι. Οργισμένοι νεαροί λευκοί άνδρες που νομίζουν πως η ραπ μουσική και η 5η Μαΐου απειλούν τον τρόπο ζωής τους έχουν λόγο να πανηγυρίζουν. Άνδρες, οι οποίοι δεν έχουν κανένα δικαίωμα να αποκαλούνται άνδρες, που πιστεύουν πως καμία γυναίκα δεν θα έπρεπε να έχει βλέψεις να είναι κάτι παραπάνω από απλά όμορφη έχουν πλέον λόγο να πανηγυρίζουν. Έδωσαν ελπίδα στο μίσος.
Για τα επόμενα τέσσερα χρόνια ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, θέση την οποία κατείχαν προσωπικότητες όπως ο Τζέφερσον, ο Λίνκολν, ο Ουάσινγκτον, ο Κένεντι και ο Ομπάμα, θα είναι ο άνδρας που περνάει ώρες στο Twitter «εκδικούμενος» όσους τον κριτίκαραν. Ντροπιαστήκαμε μπροστά στα παιδιά μας και μπροστά σε ολόκληρο τον κόσμο”

Τι θέλει να πει το άρθρο αυτό, πέρα απ’ το ότι η υποφαινόμενη είναι θαυμάστρια του Sorkin;
Ότι σε μια κοινωνία με πολλαπλά προβλήματα (οικονομικά, περιβαλλοντικά, πολιτικά, κοινωνικά) που η ελπίδα μοιάζει να χάνεται σε μια κοιλάδα αβεβαιότητας και τον Τούρκο να μας υπενθυμίζει πως η Ειρήνη σε αυτό τον τόπο δεν ήταν ποτέ δεδομένο, ίσως οι τέχνες να οφείλουν να αναλάβουν (εκεί όπου γίνεται) ένα ακτιβιστικό ρόλο, με σκοπό την αλλαγή προς το καλύτερο.
Μηδενίστρια δεν υπήρξα ποτέ μου, βλέπω τις θετικές αλλαγές που γίνονται, αλλά σε ένα κόσμο που βάλλεται από παντού υπάρχει η επικτακτική ανάγκη για εγγρήγορση και ίσως η τέχνη να είναι ο πιο φωτεινός δρόμος!
Είτε λέγεται συγγραφή, είτε λέγεται τηλεόραση/κινηματογράφος, είτε λέγεται μουσική (βλέπε φετινό τραγούδι Ιταλίας στη Γιουροβίζιον).