Γράμματα παιδιών για το πόλεμο στη Συρία…

Zήτησα από τους μαθητές μου (ηλικίες 10-13 ετών), στο μάθημα δημιουργικής γραφής, του Ιδρύματος Πολιτιστικής Δημιουργίας Λάρνακας, να γράψουν ένα γράμμα σε αυτούς που προκαλούν το πόλεμο στη Συρία.
Επειδή πάντα πίστευα και πιστεύω πως τα παιδιά ξέρουν καλύτερα από τους μεγάλους, με την πανέξυπνη συναισθηματική τους νοημοσύνη, δημοσιεύω πιο κάτω τα γράμματα των μαθητών μου.
Απλά και αληθινά.

Γιώτα Δημητρίου

—————————————————————

Παναγιώτα Σωτηρίου 13 ετών
Άντρεα Σωτηρίου 11 ετών

Αγαπητοί “Κύριοι”
είμαστε δύο αδελφές από τη Λάρνακα της Κύπρου, η Παναγιώτα και η Άντρεα Σωτηρίου. Σας γράφουμε αυτό το γράμμα με αφορμή το πόλεμο στη Συρία.
Βλέπουμε καθημερινά στις ειδήσεις και παρακολουθούμε διάφορα ρεπορτάζ και τραγικές εικόνες που μας ραγίζουν την καρδιά, σπαράζοντας την σε χιλιάδες μικροσκοπικά θρύψαλα. Οι πιο τραγικές εικόνες είναι αυτές με ανθρώπους στριμωγμένους σαν ένα μπουλούκι στις μικροσκοπικές βάρκες να πνίγονται αργά αργά. Άλλες φορές βλέπουμε βόμβες να πέφτουν με τρομερή ταχύτητα σαν μετεωρίτες και να πέφτουν σαν καυτά βέλη στα σώματα των δύστυχων ανθρώπων. Παντού αίμα να ρέει σαν ποτάμι και κραυγές που ξεσκίζουν την γη, καταστροφή παντού!
Ναι, μέχρι και μικρά παιδιά…
Και όλα αυτά εξαιτίας του ΠΟΛΕΜΟΥ.
Μία λέξη “κύριοι”!
Έξι γράμματα!
Τρεις συλλαβές!
Σπέρνει τη δυστυχία, τον πόνο, την κόλαση και χάνονται τόσες ζωές. Πόνος, αίμα,κραυγές, θάνατος.
Όμως εσείς “κύριοι” μπορείτε να το σταματήσετε όλο αυτό με ένα κούνημα του χεριού σας και να σώσετε αμέτρητες ζωές.
Αναρωτιόμαστε πότε το φεγγάρι θα βγει από τα σύννεφα,πότε ο ήλιος θα δέσει βιαστικά τα κορδόνια του να κυνηγήσει την λύπη, πότε οι άνθρωποι θα κλαίνε μόνο από χαρά και κυρίως πότε η Βασίλισσα ΕΙΡΗΝΗ θα πάρει πίσω το θρόνο της και θα κυριαρχήσει για να την προσκυνήσουν όλοι.
Αυτό μπορεί να γίνει μόνο όταν εσείς το αποφασίσετε.
Ελπίζουμε να σας ευαισθητοποιήσει αυτό το γράμμα γιατί είναι ποτισμένο με τα δάκρυα μας.

Παναγιώτα και Άντρεα Σωτηρίου

—————————————————————

Αυγή Σταματάρη 11 ετών

“Κύριοι”
Είμαι ένα συνηθισμένο εντακόχρονο κορίτσι που ακούγοντας όλα αυτά τα δυσάρεστα που γίνονται στη Συρία αποφάσισα να μιλήσω και να πω και εγώ τα παράπονα μου. Τον τελευταίο καιρό οι ειδήσεις το μόνο που παρουσιάζουν είναι αυτό το δυσάρεστο νέο, “ο πόλεμος στη Συρία”. Τόσα ακούμε που δεν τα πιστεύουμε, δεν θέλουμε να τα πιστέψουμε,λες και η καρδιά μας δεν θέλει να γνωρίζει όλα αυτά τα τόσο τραγικά.
Παιδιά δολοφονούνται! Αν είναι δυνατόν! Αυτές οι μικρές, αθώες ψυχούλες, δολοφονούνται και δεν ξέρουν γιατί. Κρύβονται γιατί φοβούνται να ακούνε τους πυροβολισμούς και τους βομβαρδισμούς. Τρέμουν τα μικρά τους σωματάκια μόνο επειδή σκέφτονται τι θα απογίνουν. Άντρες πολεμούν για να ζήσουν μα δεν επιβιώνουν γιατί η ζωή τους κρέμεται από μία λεπτή ταλαιπωρημένη κλωστή και γυναίκες σπαράζουν στο κλάμα λες και κάποιος τους ξεριζώνει την καρδιά, κλαίνε για τη μοίρα των παιδιών τους.
Όλη η Συρία, ή καλύτερα όλος ο κόσμος είναι εναντίων σας. Εσάς που προκαλείτε αυτό τον πόλεμο!
Δεν βαρεθήκατε να φέρνετε την καταστροφή στον κόσμο;
Να πλημμυρίζετε τον κόσμο με θάνατο και πόνο;
Δεν βαρεθήκατε να μεταδίδετε τον φόβο την τραγωδία;
Δε βαρεθήκατε να χύνετε αίμα λες και βάψατε τους τοίχους με κόκκινη φαρμακερή μπογιά;
Φτάνει! Φτάνει πια!
Πρέπει να έρθει ένα τέλος σε όλο αυτό.
Πρέπει ο ήλιος να δέσει τα κορδόνια του και να κυνηγήσει το σκότος που φέρατε εσείς.
Εσείς που δεν σκέφτεστε τον κόσμο αλλά αυτή την φαρμακερή λέξη, αυτή τη λέξη που φέρνει σκότος στο μυαλό και στη καρδιά…. πόλεμος.

—————————————————————

Νικολέτα Λουκά 13 ετών

“Κύριοι”

είμαι ένα δεκατριάχρονο κορίτσι και ευτυχώς έχω τη καλή τύχη να ζω σε ένα περιβάλλον το οποίο δεν είναι παγιδευμένο στα δόντια του άγριου πολέμου.
Έχω μελετήσει κι έχω παρακολουθήσει τι συμβαίνει στη Συρία και μόνο η σκέψη ότι χιλιάδες παιδιά πεθαίνουν άδικα καθημερινά νιώθω να μου τρυπάει ασταμάτητα τα βάθη της καρδιάς μου.
Καθημερινά ξυπνάνε τραυματισμένα ανάμεσα στα γκρεμισμένα τείχη των σπιτιών τους με μια μόνο πικρή σκέψη να τριγυριζει στο μυαλό τους, να βρουν τις πολυαγαπημένες τους μητέρες. Πνίγονται στα φονικά κύματα μιας θάλασσας φτιαγμένης από απελπισία και χάνονται στα βάθη της αναστάτωσης τους.
Αυτά τα παιδιά έχουν πάψει να είναι παιδιά.
Έχουν ξεχάσει το αίσθημα της χαράς. Παιδιά μόλις πέντε χρονών κουβαλούν ήδη στο κεφάλι τους έγνοιες και στεναχώριες που οι περισσότεροι ενήλικες σε άλλες χώρες δεν έχουν νιώσει.
Παιδιά στην ηλικία μου αναγκάζονται να αποχαιρετήσουν τους γονείς τους και να μεγαλώσουν με τα αδέλφια τους.
Αυτά τα παιδιά δεν είναι πια παιδιά. Αυτά τα παιδιά αναγκάστηκαν να γίνουν μεγάλοι.
Δεν είναι αδικία αυτό;
Δεν είναι βία;
Το να σε κυνηγάει ο πόλεμος σαν λυσσασμένο σκυλί από τη μέρα που γεννιέσαι είναι ίσως η χειρότερη ατυχία της ζωής. Πώς γίνεται κάποια παιδιά να έχουν άφθονο φαγητό,παιχνίδια και αγάπη όταν άλλα τόσα έχουν μεγαλώσει φοβισμένα για το αν ξυπνήσουν ζωντανά το επόμενο πρωί;
Πώς γίνεται μωρά, βρέφη, να νανουρίζονται ασφαλή στην τρυφερή αγκαλιά της μητέρας τους κάθε βράδυ ενώ κάποια άλλα το μόνο τραγούδι που έχουν ακούσει είναι οι ανατριχιαστικές κραυγές των γονιών τους που δολοφονούνται αργά αργά από τα αλύπητα χτυπήματα μιας σφαίρας; Αυτά τα παιδιά έχουν βαθιές πληγές χαραγμένες στις αθώες ψυχούλες τους και είναι τόσο μικρά και αγνά!
Τουλάχιστον σκεφτείτε τα παιδιά που δε πρόλαβαν να ωριμάσουν κι ο πόλεμος εμφανίστηκε στην πόρτα τους σαν ένα άγνωστος και έτσι απλά τους άρπαξε την ψυχή.
Σκεφτείτε πως εσείς και τα δικά σας παιδιά τυχαία δεν βρεθήκατε στην θέση τους γιατί η ζωή είναι ένα απρόβλεπτο βιβλίο!

—————————————————————

Μαρία Παύλου 13 ετών

“Κύριοι” υπεύθυνοι για το πόλεμο στη Συρία,

σας γράφω αυτό το γράμμα για να μοιραστώ μαζί σας την άποψη μου για αυτό που κάποιος κάποτε ξεκίνησε, γι αυτό που κάποιος είναι καιρός να το τελειώσει.
Καταρχάς όλοι οι άνθρωποι κάποια στιγμή πεθαίνουν, αλλά οι άνθρωποι στη Συρία δεν πεθαίνουν, δολοφονούνται, αφού έτυχε να είναι τα πιόνια ενός αρρωστημένου παιχνιδιού που κάποιος τρελά ξεκίνησε το 2011.
Τι είναι αυτό; Ο πόλεμος.
Τι είναι ο πόλεμος;
Ένα αθώο παιδί που ζει σε μια κόλαση σαν γλάρος που τα φτερά του κόλλησαν σε μια πετρελαιοκηλίδα που μυρίζει θάνατο. Που ξυπνάει κάθε πρωί στα ερείπια ενός σπιτιού και σε μια γειτονιά βαμμένη σε μια απόχρωση στάχτης και χιλιάδων δακρύων. Που η καθημερινότητα του είναι ο θρήνος και η απελπισία.
Ή η μάνα ενός οκτάχρονου παιδιού που το παίρνει για να το αποχαιρετήσει σε μια θάλασσα και το βάζει σε μια βάρκα κι εκείνο ρωτά “που θα πάμε μαμά;” και εκείνη του απαντά “κάπου καλύτερα παιδί μου” με ένα σπάσιμο στη φωνή της που φανερώνει το πόνο της. Και του δίνει μια σφικτή αγκαλιά και η βάρκα με το παιδί φεύγει μακριά και εκείνο φωνάζει “μαμά, μαμά, σε αγαπώ” κι εκείνη του απαντάει “κι εγώ”, ενώ κλαίει γοερά και ο πόνος ξεχυλίζει μέσα της, ενώ η βάρκα παίρνει το παιδί της μακριά.
Αυτός είναι ο λόγος που αυτό το αρρωστημένο παιχνίδι που λέγεται πόλεμος πρέπει να σταματήσει και ο νικητής πρέπει να είναι η ΕΙΡΗΝΗ, να είναι τα ΠΑΙΔΙΑ, να είναι οι γονείς, να είναι η ζωή!