Δεν γίνεται, οι μαμάδες ποτέ δεν κλαίνε!

Στο μάθημα δημιουργικής γραφής, στο Ίδρυμα Πολιτιστικής Δημιουργίας Λάρνακας, οι μαθητές (10-13 ετών) ήρθαν στην τάξη προετοιμασμένοι για να αφηγηθούν μία ιστορία που έζησαν οι ίδιοι ή άκουσαν από κάποιο δικό τους άτομο.
Αφού τελείωσαν τις αφηγήσεις τους ο κάθε μαθητής επέλεξε μία ιστορία από αυτές που άκουσε (όχι τη δική του) για να γράψει γι αυτήν.
Τα αποτελέσματα της συγγραφής ήταν όλα εξαιρετικά.
Ωστόσο επέλεξα μία ιστορία απ’ όλες όσες γράφτηκαν, της 13χρονης μαθήτριας μου Νικολέτας Λουκά, για να την μοιραστώ με το αναγνωστικό κοινό του Skala Times. Την επέλεξα για την ευαισθησία,τα μηνύματα και τον όμορφο τρόπο γραφής της μικρούλας συγγραφέως!

Γιώτα Δημητρίου

Δεν γίνεται, οι μαμάδες ποτέ δεν κλαίνε!
Της Νικολέτας Λουκά

Ήταν ένα συννεφιασμένο απόγευμα. Μόλις είχα τελειώσει τα μαθήματα μου, όταν η μαμά επέστρεψε σπίτι. Μπήκε μέσα τρέχοντας, τα χέρια πάνω στα μάτια της έτρεμαν σαν φύλλα που τα δέρνει ο άνεμος και το στήθος της ανεβοκατέβαινε ακατάπαυστα από το γοερό κλάμα. Κλειδώθηκε στο δωμάτιο της κι έμεινε εκεί όλο το βράδυ. Πέρασα μπροστά απ’ το δωμάτιο της, ακούμπησα το αυτί μου στο παγωμένο ξύλο της πόρτας κι ένιωσα τις ακτίνες της απόγνωσης και του φόβου να με διαπερνούν. Ακούστηκε ένας δυνατός λυγμός σαν κραυγή ετοιμοθάνατου. Αυτό ήταν! Πάγωσα! Ένιωσα το αίμα μου να σταματά να κυλάει κι ένα σφικτό κόμπο στον λαιμό να απειλεί να με πνίξει. Δεν μπορεί να ήταν η μαμά, δεν μπορεί! Το κλάμα ακουγόταν σαν ένα ατέλειωτο ξέσπασμα πόνου. Ένιωθα τον ήχο του να καρφώνεται στο δέρμα μου σαν μία βροχή από πινέζες. Δεν μπορεί, αυτό ήταν αδιανόητο. Δεν γίνεται, οι μαμάδες ποτέ δεν κλαίνε!
Όλο το βράδυ κοιμήθηκα στο πάτωμα, έξω απ’ την πόρτα της.Ήθελα να είμαι η πρώτη που θα κούρνιαζε στη ζεστή της αγκαλιά. Στο γνωστό σημείο όπου χωνόμουν όποτε έκλαιγα, όποτε φοβόμουν. Η πόρτα άνοιξε και η μαμά στεκόταν εκεί, αμίλητη, παγωμένη,πέτρινη, σαν κάθε συναίσθημα να ρουφήχτηκε βίαια από μέσα της. Τα μάτια της είχαν κατάμαυρους κύκλους, ενώ ήταν πρησμένα και κόκκινα λες και τα δάκρυα της να ήταν από αίμα. Την αγκάλιασα με όλη μου τη δύναμη κι ένιωσα κάθε κύτταρο του σώματος μου να απορροφά εκείνο το ζεστό οικείο συναίσθημα της μητρικής αγάπης.
-Μαμά τι έχεις; ρώτησα γλυκά, αλλά απ΄ το σκοτεινό της βλέμμα κατάλαβα πως αυτό που είχε έρθει και είχε καρφωθεί στην ηρωϊδα μου της αληθινής ζωής, στη μαμά μου,δεν μπορούσε να είναι κάτι άλλο από μία αρρώστια! Μου είπε, μου εξήγησε και τότε κατάλαβα πως η μάχη δεν θα ήταν εύκολη.
Οι μέρες περνούσαν αργά και βασανιστικά.
Το να βλέπω τη μαμά μου φαλακρή ήταν ένα μαχαίρι στην καρδιά. Μια πληγή ανεπανόρθωτη πάνω σε τόσες άλλες: τα κλάματα της μου τρυπούσαν τα αυτιά κι ακόμα περισσότερο τρυπούσαν κομμάτια της ψυχής μου! Την έβλεπα να μεταμορφώνεται κάθε μέρα σε ένα ανήμπορο κοριτσάκι κι έβλεπα τον εαυτό μου να ωριμάζει, να μεγαλώνει, σε χρόνο ρεκόρ και να γίνεται γυναίκα. Κολυμπούσα στις αναμνήσεις που είχα με την μητέρα μου πριν αρρωστήσει. Έβλεπα τα μακριά μαύρα της μαλλιά, τα λαμπερά καφέ της μάτια και μετά θυμόμουν την όψη της σήμερα. Το κουρασμένο της σώμα, το φαλακρό της κεφάλι και πονούσα, πονούσα τόσο όσο δεν πόνεσα ποτέ. Έκλαιγα ακατάπαυστα βλέποντας τον άνθρωπο που αγαπούσα πιο πολύ από όλους, να πνίγεται στο μαύρο της αρρώστιας. Και το μόνο που με κρατούσε δυνατή ήταν τα όνειρα!
Τα όνειρα για ένα καλύτερο αύριο, τα όνειρα για ένα κόσμο χωρίς καρκίνο, με μια μητέρα που θα είναι εκεί για να παρηγορήσει τα ψευτοπροβλήματα της κόρης της και μια κόρη που θα είναι εκεί για να χωθεί στην αγκαλιά μιας υγιούς μητέρας.