Μια συγκλονιστική παράσταση ανέβηκε στις 27 και 28 Απριλίου στο Δημοτικό Θέατρο Λατσιών, ενώ στις 4 και 5 Μαϊου ανεβαίνει στο Δημοτικό Θέατρο Λάρνακας. Πρόκειται για την “παράσταση της χρονιάς”, όπως την έχουν χαρακτηρίσει, ένα έργο βασισμένο στη ζωή της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου. Η Αννίτα Σαντοριναίου υποδύεται την στιχουργό Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου στην ομώνυμη παράσταση, μια παράσταση με λόγια, μουσική, χορό, εικόνες, μηνύματα, συγκίνηση, άπλετο γέλιο, αλλά και πληροφορίες για τη ζωή και το έργο της μεγάλης αυτής προσωπικότητας.
Το πρωτότυπο θεατρικό κείμενο γράφει η Χριστιάνα Αρτεμίου και τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Γιώργος Μουαΐμης.
Το διαδικτυακό περιοδικό της πόλης και επαρχίας Λάρνακας, Skala Times, έχει τη τιμή να κουβεντιάζει με την σπουδαία ηθοποιό Αννίτα Σαντοριναίου λίγες μέρες πριν η παράσταση ανέβει στη πόλη του Ζήνωνα.
Της Γιώτας Δημητρίου
Κυρία Σαντοριναίου τι είναι αυτό που σας έκανε να πείτε ναι σε αυτή τη δουλειά και γενικότερα τι σας κάνει να λέτε ναι ή όχι σε μία επαγγελματική πρόταση;
Καταρχήν αυτό που με έκανε να πω ναι σε αυτή τη παράσταση ήταν ή ίδια η γόησσα, η φοβερή αυτή γυναίκα, η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου. Είναι μία γυναίκα μύθος. Είχε μια ζωή πολύ βασανισμένη και πολυτάραχη και έχει χαράξει τον απανταχού ελληνισμό στα τραγούδια της. Αντιλαμβάνεστε ότι αυτό το πρόσωπο, επειδή ανήκει πια στην ιστορία, είναι ένα πρόσωπο ιστορικό το οποίο πραγματικά ήθελα να ψάξω, να ανιχνεύσω, να μπω στα βήματα της, να δω, να διαβάσω για τη ζωή της και να την ερμηνεύσω όσο θα μπορούσα με πιο πολλή ευκρίνεια και καθαρότητα.
Η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, είναι ίσως η σημαντικότερη γυναίκα στιχουργός του ρεμπέτικου και λαϊκού τραγουδιού, με αναρίθμητους στίχους και πολυτάραχη ζωή, αφού έζησε το ξεριζωμό της Μικράς Ασίας, την προσφυγιά, την προσωπική ανασυγκρότηση σε μια Ελλάδα που μετρούσε πληγές. Εμπεριέχει άγχος ή μεγάλη ευθύνη για μια ηθοποιό να ενσαρκώνει ιστορικά ή σημαντικά πρόσωπα, πάνω στη σκηνή;
Κοιτάξτε, το άγχος υπάρχει πάντα. Η Παπαγιαννοπούλου “έφυγε” το 1972, αυτό σημαίνει ότι κάποιοι από τους ζώντες ανθρώπους την έχουν γνωρίσει. Για παράδειγμα, μίλησα με τον Σταμάτη (Κραουνάκη) στον οποίο η σπουδαία στιχουργός είχε δώσει δύο τραγούδια (“Μαλάμω” και “Βέρα της Ευτυχίας”).
Την “μάθαμε” και μέσα από την εγγονή της.
Η Παπαγιαννοπούλου εκτός από ένας ταλαιπωρημένος και βασανισμένος άνθρωπος, ήταν και “διαόλου κάλτσα” που λέμε, είχε τρομερό χιούμορ. Αυτό αποτυπώνεται στο γραπτό της Χριστιάνας Αρτεμίου. Πράγμα το οποίο, για να πάω και πίσω στην πρώτη ερώτηση, με κέντρισε έτσι ώστε να θέλω να αναλάβω αυτό το ρόλο. Το κείμενο που είχα στα χέρια μου ήταν ένα πλήρες κείμενο που συμπεριλάμβανε όλες τις πτυχές της Παπαγιαννοπούλου και με γοήτευσε και εμένα, αλλά και τον Γιώργο Μουαϊμη, ο οποίος ανέλαβε τη σκηνοθεσία.
Πρόκειται για μια τεράστια παράσταση με πάρα πολλά στοιχεία να συγκεντρώνονται και να συνενώνονται μέσα σε αυτή. Να μιλήσουμε για την παράσταση, για όλο αυτό που γίνεται επί σκηνής;
Ναι, εκτός από το θεατρικό μέρος το οποίο υπηρετώ εγώ και η Χριστιάνα Λάρκου η οποία υποδύεται τη δημοσιογράφο που παίρνει συνέντευξη από την Παπαγιαννοπούλου, υπάρχει μία εξαμελής ορχήστρα με τον Σάββα Χρυσάνθου να έχει αναλάβει τη μουσική επιμέλεια, ο οποίος παίζει και καταπληκτικό μπουζούκι και έχει εντάξει και άλλους επαγγελματίες μουσικούς μέσα στη παράσταση, ενώ στο τραγούδι είναι ο Φίλιππος Κτενάς ο οποίος τραγουδά καταπληκτικά τα τραγούδια της Παπαγιαννοπούλου.
Τα σκηνικά και τα κουστούμια έχει αναλάβει ο σπουδαίος Στέφανος Αθηαινίτης με βοηθό του τη Μόνικα Χατζηβασιλείου.
Τον σχεδιασμό φωτισμού ανέλαβε η Καρολίνα Σπύρου, τις βιντεοπροβολές ο Χριστόφορος Λάρκος, ενώ την ευθύνη χειρισμού ήχου και βίντεο, τη ζωή δηλαδή της παράστασης, ανέλαβε η Κατερίνα Ιωάννου.
Τις χορογραφίες της παράστασης ανέλαβε η Μαρία Ζαχαρίου Καραπίττα με μαθητές της σχολής της, αλλά και με μαθητές που έχουν αποφοιτήσει από τη σχολή της, οι οποίοι επειδή την αγαπούν και την σέβονται προσείλθαν για να λάβουν μέρος σε αυτή την παράσταση.
Στην παράσταση υπάρχουν και πολλά παιδιά με ένα αναγκαίο θα έλεγα τρόπο: Υπάρχει μία στιγμή στην παράσταση που η Παπαγιαννοπούλου αναφέρεται στη ταινία της Μελίνας Μερκούρης, όπου είχαν πάει στην Παπαγιαννοπούλου και της ζήτησαν να γράψει ένα τραγούδι στο οποίο τη μουσική είχε ετοιμάσει ο Ξαρχάκος και εκείνη έγραψε το “τι έχει και κλαίει το παιδί”.
Στη παράσταση αυτή έχουμε τη τιμή να συνεργαζόμαστε με ερασιτέχνες μεν αλλά πολύ δοσμένους σε αυτό που κάνουν ανθρώπους όπως ο Αγαμέγμωνας Παττίχης και ο Ορφέας Ορφέου, παιδιά που στάθηκαν σαν φύλακες άγγελοι της παράστασης.
Επιπλέον έχουμε τους ηλικιωμένους μας, κόσμος ο οποίος ήρθε να βοηθήσει στην παράσταση έτσι ώστε να έχουμε τις εικόνες που θέλαμε. Η παράσταση δεν είναι μόνο λόγια, μουσική, χορό, είναι και εικόνες που μας ταξιδεύουν μέσα σε διαφορετικές δεκαετίες.
Η παράσταση ξεκινά από τη γέννηση της Παπαγιαννοπούλου -στον προπερασμένο αιώνα (1893) και η δράση της ξεκινά από το 1911 που κάνει τον πρώτο γάμο της και φτάνει μέχρι το 1970 που της παίρνουν αυτή τη συνέντευξη. Δύο χρόνια αργότερα, το 1972, “φεύγει”.
Στην παράσταση λαμβάνει μέρος αρκετός κόσμος, πέρα από τους συντελεστές που έχω αναφέρει πιο πάνω, υπάρχει μια πλειάδα 50-55 ανθρώπων
Είπατε ότι μιλήσατε με κάποιους ανθρώπους που την γνώρισαν όπως πχ ο κ. Σταμάτης Κραουνάκης. Ζητήσατε να μάθετε κάποια στοιχεία του χαρακτήρα της;
Φυσικά, εννοείται! Ο χαρακτήρας είναι κάτι πολύ σημαντικό και κάποιες λεπτομέρειες μπορεί να βοηθήσουν να χτίσεις ένα ολοκληρωμένο χαρακτήρα. Όμως, βεβαίως, μας καθοδηγούν πάρα πολύ και τα βιβλία που υπάρχουν γραμμένα για την Παπαγιαννοπούλου, που έχουν και στοιχεία από συνεντεύξεις της. Επίσης έχουμε την ιστορία της ζωής της όπως την έχει δει η εγγονή της την οποία μεγάλωσε η ίδια η Παπαγιαννοπούλου. Η μεγάλη της κόρη (της Παπαγιαννοπούλου) και μητέρα της μικρής έφυγε νωρίς και από τη ζωή, αλλά και από τη ζωή της Παπαγιαννοπούλου, κάτι που άφησε ένα τρομερό αποτύπωμα στην στιχουρχό. Η μεγάλη της κόρη ήταν παντρεμένη με τον πολύ γνωστό Φραγκίσκο Μανέλη με τον οποίο ταξίδευαν συχνά και έκαναν περιοδείες με το θέατρο, με αποτέλεσμα η μικρή τους κόρη, η Ρέα, να μεγαλώνει με τη γιαγιά της την Παπαγιαννοπούλου και να μείνει δίπλα της σχεδόν μέχρι το τέλος (τα τελευταία δύο χρόνια πριν πεθάνει η στιχουργός, η μικρή πάει για σπουδές στην Αμερική). Μέσα από το βιβλίο της εγγονής της θα έλεγα ότι φωτίζονται και πολύ ιδιωτικές λεπτομέρειες που η μικρή σαν παιδί αλλά και μεγαλώνοντας παρακολουθεί στη γιαγιά της.
Η ματιά του σκηνοθέτη πόσο μπορεί να διαμορφωσει το έργο; Πώς είναι η συνεργασία σας με τον κ. Μουαϊμη που σκηνοθετεί την παράσταση αυτή;
Καταρχάς δεν είναι η πρώτη μου συνεργασία με τον κ. Μουαϊμή που συμβαίνει να είναι και σύζυγος μου. Συνεργαζόμαστε πάρα πολύ στενά και πολλές φορές. Η συνεργασία μας θα έλεγα πως είναι ανθοφόρα.
Ξέρετε, το θέατρο, από παλιά το θυμάμαι από το θέατρο τέχνης απ’ όπου ξεκίνησα, είναι ένα αποτέλεσμα που δεν μπορείς από την αρχή να το προκαθορίσεις. Το θέατρο δεν είναι ζωγραφική να το σκεφτείς και να το βάλεις στο καμβά. Το θέατρο είναι ένα πράγμα που εξελίσσεται εν τη προόδο του.
Η συνεργασία με τον Γιώργο εξυπακούει και τη συνεργασία στο σπίτι, τις συζητήσεις, την ανταλλαγή απόψεων.
Αυτό που και παλιά κάναμε θυμάμαι στο Θέατρο Κουν. Τελείωνε η πρόβα αλλά οι συζητήσεις δεν τελείωναν, μιλούσαμε για το έργο μέχρι να γίνουμε πτώματα και να μην μπορούμε άλλο, μέχρι να πάμε για ύπνο. Αυτή η αγωνιά του θεάτρου δε σταματά, είναι διαρκής. Σε τρώει. Οι σκέψεις έρχονται για να προσθέσουν νέα στοιχεία και όλο αυτό συμπληρώνει και κάνει καλύτερη και βαθύτερη τη δουλειά που έχεις μπροστά σου να υπηρετήσεις, την κάθε φορά.
Οι συνθήκες συνεργασίας μας λοιπόν είναι πάρα πολύ καλές.
Ο Γιώργος Μουαϊμης δέχεται τα στοιχεία που έχει μπροστά του (χορό, τραγούδι, κτλ) και ήξερε από την αρχή πόσα πολλά στοιχεία θα έδενε αυτή η παράσταση.
Η ίδια η Παπαγιαννοπούλου λέει πως ο Έλληνας έχει μάθει να κάνει τον καημό του τραγούδι και να τον χορεύει κιόλας. Βαλσαμώνει τον πόνο του, ανακουφίζεται.
Υπάρχει ένα ρίγος συγκίνησης γιατί ο κόσμος έχει τραγουδήσει τα τραγούδια της σε πολλές περιστάσεις. Γάμους, βαφτίσεις, συγκεντρώσεις, μπουζούκια, στο αυτοκίνητο, στη χαρά του , στο πόνο του, στο σπίτι του και πιθανόν να μην έχει υπόψη του ότι αυτά τα τραγούδια τα έχει γράψει η συγκεκριμένη γυναίκα.
