Κάθησε αναπαυτικά στη μπαμπού τη πολυθρόνα, που δεν είχε ριγέ μαξιλάρια αλλά κάτι άσπρα που είχε φέρει πρόπερσι από το αγαπημένο της νησί τη Πάρο, το νησί της Παναγιάς της Εκατονταπυλιανής, το νησί με τις μαγικές αμμουδιές και τα τιρκουάζ νερά, με τα ρομαντικά σοκάκια και τις μυρωδάτες ταβέρνες.
“Έτσι θα έπρεπε να ήταν όλα τα μεσογειακά νησιά, να μυρίζουν θάλασσα και φρέσκα ψάρια ψημένα και όχι να κυριαρχεί μπόχα από γκάζια…” σκέφτηκε.
Κάθησε αναπαυτικά, άπλωσε τα πόδια στο τραπεζάκι απέναντι της και ξεκίνησε να γράφει στο laptop που είχε τοποθετήσει στα γόνατα της.
Παραλήπτης: Τα παιδιά της Λάρνακας
Αποστολέας: Εγώ
Ξέρω πως μια μέρα θα κοιτάτε πίσω και θα απορείτε με την ανεκτικότητα μας, με την βλακεία, αλλά προπάντων με την αδράνεια μας.
Θα ζητάτε εξηγήσεις και θα μας κουνάτε το δάκτυλο στη μούρη.
Το θέμα είναι πως εσείς θα έχετε δίκαιο και εμείς καμία καλή δικαιολογία.
Αφήσαμε μια βόμβα να αιωρείται πάνω από τη πόλη μας, να μολύνει τις θάλασσες και τις αμμουδιές μας, να γεμίζει μπόχα τον αέρα που αναπνέετε (και αναπνέουμε) και να προκαλεί οπτική ρύπανση σε μια μεγάλη έκταση γης, από την ακτογραμμή Λάρνακας, Λιβαδιών, μέχρι την περιοχή Ορόκλινης. Αφήσαμε μία βόμβα να θέτει σε κίνδυνο την ασφάλεια και τη ζωή σας.
Είναι πολύ πιθανόν πως μια μέρα εσείς θα είστε πιο μορφωμένοι περιβαλλοντικά από εμάς και με πιο ανεπτυγμένη νοημοσύνη (εγκεφαλική και συναισθηματική) και θα μπορείτε να χειριστείτε τις καταστάσεις με περισσότερη εξυπνάδα και αποτελεσματικότητα.
Αν η ιστορία καταγράφει με κάθε λεπτομέρεια τα γεγονότα, να ξέρετε πως παρόλα αυτά, υπήρξε μια ομάδα ανθρώπων που προσπάθησε, αγωνίστηκε και βγήκε στους δρόμους για να διεκδικήσει τα αυτονόητα: Το δικαίωμα στην ΑΣΦΑΛΕΙΑ, στη ΖΩΗ, στο ΚΑΘΑΡΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ.
Ναι, για τις εγκαταστάσεις υγραερίου και πετρελαιοδεξαμενών κάποιοι προσπάθησαν για την μετακίνηση τους, μακριά από τη πόλη μας.
Αν τελικά νίκησαν οι καλοί (όπως τα παραμύθια που διαβάζετε ή τα κινούμενα σχέδια που βλέπετε στο Disney Channel με τους πιτζαμοήρωες) ή αν τελικά νίκησαν οι κακοί, αυτό θα το γράψει η ιστορία και εύχομαι όσα δεν καταφέραμε εμείς, εσείς με περίσσιο θάρρος και εξυπνάδα να τα καταφέρετε.
Γιατί εσείς, τα παιδιά αυτής της πόλης, είστε το μέλλον.
Και κάθε φορά που κάποιος λαβώνει το μέλλον της πόλης με πράξεις που θέτουν σε κίνδυνο ζωές, ασφάλεια, περιβάλλον, λαβώνει το μέλλον σας…. Κι αυτό είναι μεγάλο κρίμα στο λαιμό τους. Τουλάχιστον αυτό, ας το ξέρουν.
