Της Γιώτας Δημητρίου
Είμαστε κι εμείς που αρχικά δεν ασχοληθήκαμε με τη Γιουροβίζιον, (η αλήθεια να λέγεται), αλλά μόλις είδαμε ψες την Ελένη Φουρέιρα στη σκηνή με τον αέρα μιας Beyoncé, με μια παρουσία τόσο εκρηκτική, χαρήκαμε.
Ναι, χαρήκαμε, την απολαύσαμε και από το σαλόνι μας την χειροκροτήσαμε.
Και όταν διαβάσαμε πως η Κύπρος βρίσκεται ανάμεσα στα φαβορί, πάλι χαρήκαμε που το νησί μας ενδέχεται να τα πάει καλά σε αυτό το πανηγύρι της μουσικής. (Που κάποτε στην εφηβεία μας ήταν κάτι σαν “ιερός θεσμός” και διοργανώναμε “νύχτες Γιουροβίζιον”).
Τα ρατσιστικά σχόλια που κυκλοφορούν στο facebook, (είτε για την καταγωγή της Φουρέιρα, είτε για την ποιότητα του τραγουδιού), με κάνουν να ντρέπομαι που είμαι κομμάτι αυτής της κοινωνίας.
Από πότε ένας λαός με πρόσφυγες μετανάστες μόλις πριν από 40 χρόνια έγινε τόσο ρατσιστής; (Ναι δεν κοιμάμαι σε ροζ συννεφάκια, ξέρω πως το κακό είναι ριζωμένο καλά και θεριεύει εδώ και καιρό, αλλά….)
Από πότε γίνανε όλοι “ειδικοί στη μουσική” και μας πέφτει “μη ποιοτικό” το τραγούδι;
Και προπάντων γιατί τόση μιζέρια, κακία, μένος;
Αν ευθύνεται κάποιο ψέκασμα ή η σκόνη να το δικαιολογήσω, αν όχι, τότε καμιά δικαιολογία.
Είναι ένας μουσικός διαγωνισμός. Τίποτα περισσότερο.
Και βεβαίως ο καθείς έχει δικαίωμα να εκφράσει την άποψη του, αυτό που δεν έχει δικαίωμα είναι να κάνει δημόσια ρατσιστικά, πικρόχολα και εμετικά σχόλια (ναι, κυκλοφόρησαν με ευκολία και αυτά, απο ψες, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης).
